اختصاصی طرفداری | شاید «بابی چارلتون» فقط یک نام آشنا برای دوستداران امروز فوتبال باشد. شاید فقط مرگ فوتبالیست خوبی از نسل گذشته باشد، شاید….ولی لحظه ایی شک نکنید فوتبال یک از غول های تاریخ خود و انگلستان بزرگ ترین بازیگر تاریخ خود را از دست داده است.
بهترین بازیکن خط میانی در کشوری که محبوب ترین ورزش جهان را اختراع کرد، نابغه ای با توپ و گل های با شکوه و فراموش نشدنی. اوج فوتبال انگلستان در دهه ۶۰ و سقوط ان در دهه هفتاد با «سر بابی چارلتون» تعریف می شود. مجموعه مدال ها جایگاه او را تعیین می کند: قهرمان انگلستان، قهرمان اروپا، قهرمان جهان، توپ طلا. و تا سالیان طولانی رکوردار بهترین گلزن انگلستان و منچستر یونایتد.
انقدر بزرگ بود وقتی الف رمزی تنها چهار سال بعد از تصاحب جام جهانی ۶۶، چارلتون را که ستاره اصلی تیم در مقابل المان بود، از زمین بیرون کشید، همه او را بباد انتقاد گرفتند. رمزی قبر خود را در انجا کند.
اما چارلتون فقط با جوایز تعریف نمی شود. معیارهای امروزی فوتبالی را دور بریزید. چارلتون در داخل میادین و خارج از میدان آقای فوتبال بود
امروز از بزرگان تاریخ هم نسل او همه پیش از این رفته اند. تنها بازمانده دیگر «فرانتس قیصر بکن بائر» است و تنها بازمانده تیم جام جانی ۶۶، جف هرست.
بادمان باشد چارلتون چند سالی بود ما را ترک کرده بود.
زمانی که در نوامبر ۲۰۲۰ اعلام شد چارلتون به فراموشی/الزایمر مبتلا شده است. مانند بسیاری از هم نسلان خود و برادر بزرگترش، جک چارلتون.
مدت ها بود مرد تک باشگاهی شیاطین سرخ دیگر در سکوی خود در الدترافورد به چشم نمی خورد. شاید در ان شب برفی در مونیخ مرگ را دور زد ولی اینبار می دانستیم راهی است.
در دوران بازیگری و پس از ان، فروتنی و تواضع در تمامی طول عمر همراه همیشگی او بود. میراث او برای مردان جوان با استعداد امروز. جوانان باد کرده و مغرور که به وسعت دستمزدهای هنگفت خود فخر می فروشند، و خدا را هم بنده نیستند. در دنیای پر توهم سلبریتی های ارزان‌قیمت، جایگاه چارلتون و بازیکنان هم نسل او تعیین می شود.
در اینجا صحبت از یک فوتبالیست «نمونه» است. کرامتی که اگر واقع بین باشیم و چشمان مان را باز کنیم خواهیم دید. شاید برای جوانانی که در فرهنگ پاپ امروزی پرورش یافته اند درک اهمیت چارلتون دشوار باشد. نه تنها اندازه های او به عنوان یک بازیگر فوق العاده و مهم در تاریخ، بلکه درک ماهیت تأثیرات او.
او به عنوان بازیکن هر کجا که رفت، نه با جیغ و فریاد دسته جمعی مردم، بلکه با جمعیتی استقبال شد که محترمانه با او برخورد می کردند. سکوت نشانه احترام آنها بود. به جای اینکه مرد بزرگ را برای گرفتن عکس های سلفی تحت فشار قرار دهند، با تعجب و احترامی خاص به او خیره می شدند.
اینگونه بیان کنم، این مقایسه ایی نیست به حساب توضیح بگذارید؛ اگر رونالدو یا بکهام یک برند برای خرید محسوب می شوند، بابی چارلتون نمادی برای پرستش بود.
سرهای خود را پایین بگیرید، ادای احترام کنید. بابی چارلتون از میان ما رفته است. پرچم ها نیمه افراشته است.
مردی که خط پایان دوران پر اهمیت تاریخی فوتبالی بود که می شناسیم. از نسلی که قاره فوتبال را در نقشه جهان جای داد.
با درگذشت چارلتون خورشید امپراتوری فوتبال انگلیس براستی غروب کرد.
امیرحسین صدر
۲۲ اکتبر ۲۰۲۳
دومین نفر از آن تثلیث مقدس هم ترکمان کرد...
