جدایی به موقع CR7 از بانوی پیر

سیاه و سفید نه، خاکستری؛ رنگ واقعیت کریستیانو رونالدو در یوونتوس

علیرضا نجاتی 08/28/2021 - 22:00 مشاهده پروفایل

14,415 مشاهده / 206 دیدگاه 122 26 67

دوران پسا رونالدو در یوونتوس آغاز شد و بیانکونری باید بدون فوق ستاره پرتغالی، از پس موانع سخت پیش روی خود بر بیاید

در بحبوحه جام جهانی 2018، دنیای فوتبال شاهد یک دیوانگی بود، یک دیوانگی غیرمنتظره. فابیو پاراتیچی توانست آندره آ آنیلی را برای خرید کریستیانو رونالدو، بهترین فوتبالیست وقت جهان متقاعد کند. غیرقابل باور به نظر می رسید یوونتوسی که به کم هزینه کردن مشهور بود، بازیکنی در قواره کریستیانو رونالدو خریداری کند اما آنیلی این دیوانگی را انجام داد تا پس از سال ها دوباره توجهات به سری آ ایتالیا جلب شود. ماه های اول حضور کریستیانو در تورین، سراسر هیجان بود. یک فضای جدید، یک محیط جدید و یک ماجراجویی هیجان انگیز در راه بود. حتی خود کریستیانو رونالدو هم از این ماجراجویی جدیدش سرشار از هیجان بود و می خواست با یوونتوس کارهایی بسیار بزرگ انجام دهد. رونالدو در اولین ماه های حضورش در تورین، مصاحبه معروفی با گاتزتا دلو اسپورت داشت و گفت به یوونتوس آمده تا یک چالش بزرگ را تجربه کند و یوونتوس برخلاف رئال مادرید، برایش مثل یک خانواده صمیمی است.

لحظه تاریخی پیوستن کریستیانو رونالدو به یوونتوس

در همان زمان، تردیدهای زیادی درباره انتقال 117 میلیون یورویی رونالدو به یوونتوس وجود داشت و خیلی ها همان موقع هم خوش بین نبودند اما برخی به قدرت کریستیانو و مفهوم "ارتش تک نفره" ایمان داشتند. حالا سه سال از ماه عسل رویایی کریستیانو رونالدو و بانوی پیر می گذرد و می توان قضاوت شفاف تری درباره دوران حضور CR7 در جمع سیاه و سفیدها داشت. باخت-باخت-باخت، می تواند توصیف درستی از انتقال کریستیانو رونالدو از رئال مادرید به یوونتوس باشد. در واقع انتقال کریستیانو رونالدو به یووه، سیاه و سفید نبود بلکه نتیجه اش خاکستری شد. هم رئال مادرید مهره فوق العاده خود در خط حمله را از دست داد و با ضعیف شدن خط حمله اش، دیگر نتوانست آن مدعی مقتدر لیگ قهرمانان اروپا باشد، هم کریستیانو رونالدو در چالش خود ناکام بود و نتوانست ضمن قهرمان شدن در لیگ قهرمانان اروپا، رقابت بر سر تعداد توپ طلا را به لیونل مسی باخت و یوونتوس هم با وجود هزینه ای سنگین، نتوانست به هدف دیرینه خود یعنی قهرمانی در اروپا دست یابد و حتی نتایج آن ها در سال های پیش از رونالدو هم ضعیف تر شد. خود رونالدو هم در پیام خداحافظی اش از یوونتوس، به این موضوع اشاره کرد و گفت: "با وجود کسب دستاوردهایی مهم، نتوانستیم به هدف اصلی مان دست یابیم" و این یعنی حداقل رونالدو شکست را در این ماجراجویی که ابتدا جذاب به نظر می رسید، پذیرفته است.

جدایی رونالدو از بانوی پیر در زمان درستی رقم خورد

با این حال از قدیم گفته اند جلوی ضرر را هر کجا که بگیری، منفعت است. از همان اواسط فصل 21-2020 که فرمان کار از دستان آندره آ پیرلو خارج شد، مشخص شد که ماجراجویی رونالدوی 36 ساله در یوونتوس با شکست روبرو شده است و رسانه ها مدام از ناامیدی رونالدو در تیمی که به معنای واقعی کلمه با خوش شانسی سهمیه لیگ قهرمانان اروپا گرفت، می نوشتند و آمدن ماسیمیلیانو الگری به تورین، روند جدایی رونالدو از بانوی پیر را تسریع کرد. نشریه لارپوبلیکا نقل قولی جنجالی از الگری در سال 2019 و حین اخراجش از یوونتوس منتشر کرد که در آن گفته بود هر چه زودتر یوونتوس باید از شر کریستیانو رونالدو خلاص شود تا جدایی کریستیانو رونالدو از یوونتوس در پروژه ای شکست خورده، تسریع شود. جدایی رونالدو از یووه، در زمانی درست رقم خورد که البته زمان این جدایی می توانست ایده آل تر هم باشد. با عملکرد ضعیف در فصل 21-2020، یوونتوس متحمل ضررهای مالی مهمی شد و به خاطر وضعیت بد اقتصادی، ناگزیر شد به جای هزینه جهت رفع نقاط ضعف و تقویت ترکیب تیم، به صرفه جویی بپردازد تا مشکل مالی به بحران مالی تبدیل نشود.

یکی از اشتباهات استراتژیک مدیریت یوونتوس، جذب کریستیانو رونالدو بدون تغذیه کردن بهینه او بود. بر همگان مشخص است که خط هافبک جایی است که بیانکونری سال هاست از آن ضربه می خورد. رونالدویی که در رئال مادرید بازیکنانی چون مودریچ، کروس و مارسلو را پشت سرش می دید، در یوونتوس با بازیکنانی چون ماتویدی، بنتانکور و الکس ساندروی افت کرده سر وک کله زد و مشخصا سطح گروه اول با گروه دوم، خیلی متفاوت است. مدیران یوونتوس از ضعف های موجود در ترکیب خود آگاه هستند اما منابع مالی محدود باعث می شود آن ها نتوانند یک تیم پرستاره را پیرامون کریستیانو رونالدو بنا کنند.

رونالدو با وجود بازی کنار بازیکنانی صرفا متوسط توانست قهرمانی در سری آ و آقای گلی لیگ را تجربه کند

از این رو، مدیریت یووه خیلی هم بدش نمی آمد که از همان ماه جولای کریستیانو رونالدوی پرهزینه را جهت یک صرفه جویی عظیم و آزاد شدن منابع قابل توجه مالی، به فروش برساند، به خصوص این که قرارداد رونالدو در سال 2022 تمام می شد و هیچ سیگنالی برای تمدید قرارداد از سوی ستاره پرتغالی به سران بیانکونری داده نشد. از این رو یوونتوس تصمیم گرفت اشتباه بارسلونا در مورد لیونل مسی را تکرار نکند و قبل از پایان قرارداد رونالدو و احتمالا یک سال دیگر بدون فتح لیگ قهرمانان، او را به فروش رسانده و دستمزد سالانه 31 میلیون یورویی اش را صرفه جویی کند. به بن بست رسیدن پروژه قهرمانی اروپا با رونالدوی 36 ساله مشخص بود و به همین علت مدیریت یوونتوس برای دوره گذار جدید خود، ماسیمیلیانو الگریِ نتیجه گرا را روی کار آورده تا ضمن سپری شدن دوره گذار و بازسازی، حداکثر نتیجه ممکن کسب شود. رونالدو هم مشخصا می دانست که نمی تواند ارتش یک نفره باشد و قهرمانی با این یوونتوس در لیگ قهرمانان اروپا ممکن نیست. به همین دلیل او به درستی برای رسیدن به اهداف شخصی خودش در سال های اندک باقی مانده فوتبالش، درخواست خروج داد تا در منچستریونایتد پرستاره به میدان برود. این جدایی می توانست در زمانی ایده آل تر یعنی ماه جولای رقم بخورد؛ هم یوونتوس می توانست جانشین بهتری نسبت به مویزه کین برای رونالدو بخرد و دو ماه در حقوق رونالدو صرفه جویی کند و هم خود رونالدو می توانست فرصت هماهنگی بیشتری با تیم جدیدش داشته باشد.

با این جدایی که به اعتقاد نگارنده در موقع درستی رقم خورد، هم رونالدو به خواسته خود یعنی بازی در تیمی قدرتمند رسیده و هم یوونتوس توانسته از زیر بار دستمزد کمرشکن رونالدو راحت شود و با وجود از دست دادن او، یک تیم رقابتی برای سری آ داشته باشد. تصور کنید اگر این جدایی در سال 2022 یعنی زمان پایان قرارداد رونالدو با یوونتوس رقم می خورد، چه قدر اوضاع بدتر می بود؛ هم یوونتوس احتمالا یک فصل معمولی را با داشتن فوق ستاره ای چون رونالدو سپری می کرد و هم رونالدو بدون دستیابی به هدفش، 37 ساله می شد. از این رو یوونتوس برای داشتن دوره گذار، نیازی به صرف هزینه های لاکچری ندارد.

یوونتوس چه چیزی از دست می دهد؟ چه چیزی به دست می آورد؟

این انتقال برای یوونتوس، جوانب متفاوتی هم دارد. یوونتوس یک فوق ستاره و بازیکنی را از دست داده که اصطلاحا می تواند در لحظات سخت، بازی را در بیاورد. همچنین یوونتوس الان دیگر بازیکنی ندارد که زدن حداقل بیست گل در فصل برایش تضمین شده باشد. نداشتن یک گلزن قاتل آن هم برای تیمی که در فصل گذشته به کارهای انفرادی وابسته بود می تواند یک ضربه سنگین باشد. زدن 102 گل طی سه فصل و نزدیک شدن به جمع ده گلزن برتر تاریخ باشگاه یک دستاورد فوق العاده است. ضمن این که آلوارو موراتا مهاجمی است که وقتی مکمل باشد، بهترین عملکردش را به نمایش می گذارد و عملکرد ضعیف او در چلسی و بعضا در تیم ملی اسپانیا وقتی که تک مهاجم بود، می تواند یک علامت سوال بزرگ را درباره او در ذهن هواداران یوونتوس ایجاد کند. تکیه کردن روی پائولو دیبالا که سوابق مصدومیت جالبی ندارد و داشتن مهاجمانی چون آلوارو موراتا و مویزه کین که مهاجمان نوک شش دانگی نیستند، می تواند یک ریسک بزرگ در خط حمله یوونتوس باشد و الگری اگر می خواهد سری آ را ببرد، باید هنر خود را در استفاده از مهره های تهاجمی و روش های گلزنی، نشان دهد.

بدون کریستیانو رونالدو، کامبک رویایی مقابل اتلتیکو مادرید و انتقام از دیگو سیمئونه برای هواداران یوونتوس ممکن نبود

با این حال جدایی رونالدو، از نظر فنی هم جوانب مثبتی برای یوونتوس دارد. بازیکنانی چون لیونل مسی، کریستیانو رونالدو و روبرت لواندوفسکی، فوق ستاره هایی هستند که می توانند در هر لحظه گل بزنند و نتیجه را در یک آن تغییر دهند اما می توان گفت تیمی که چنین بازیکنی در اختیار دارد، در فاز دفاع و انتقال از حمله به دفاع، نه نفره است زیرا بازیکنی که تمام تیم برای گلزنی او تلاش می کند، مشخصا تمایلی برای شرکت در کارهای دفاعی ندارد و این کاملا طبیعی است. ماسیمیلیانو الگری، تاکتیسینی است که تعادل در ترکیب تیم برای او خیلی اهمیت دارد. او در سال 2017 و با استفاده از سیستم 1-3-2-4 با بهره گیری از کوادرادو، دیبالا، مانژوکیچ و ایگواین، توانست یک سیستم تهاجمی اما در عین حال متعادل را در یووه پیاده سازی کند.

با وجود نقش چشمگیر کریستیانو رونالدو در فاز تهاجمی هر تیمی، مشارکت نکردن او در کارهای دفاعی باعث می شد بازیکنانی چون پائولو دیبالا و گونزالو ایگواین طی سال های اخیر بار کارهای دفاعی خط حمله یوونتوس را به دوش بکشند و طبیعتا فرصت کم تری برای نشان دادن توانایی های تهاجمی خود داشته باشند. متعادل تر شدن ترکیب یوونتوس و نداشتن یک فوق ستاره بزرگ، می تواند از دغدغه های الگری در مدیریت رختکن بکاهد. مسلما تعویض کردن فدریکو کیه زا و دیان کولوسفسکی مشکلی نخواهد داشت اما تعویض کردن بازیکنی چون رونالدو در بازی یا مدیریت تعداد بازی های او برای هر مربی می تواند یک چالش باشد. یکی دیگر از نکات مثبت جدایی رونالدو، استفاده از یک راه محبوب برای تیم الگری جهت رسیدن به گل است؛ استفاده از ضربات آزاد. در توانایی های فنی و مهارت های گلزنی کریستیانو رونالدو هیچ تردیدی نیست اما با حضور کریستیانو رونالدو، یوونتوس یکی از نقاط قوت خود یعنی گلزنی از روی ضربات آزاد را از دست داد و طی سه فصل حضور رونالدو در یووه، او فقط یک بار توانست دروازه حریف را از این راه باز کند. زدن ضربات آزاد می تواند خبر خوبی برای پائولو دیبالا باشد و مدافعان بلند زن یوونتوس در حمله چون دلیخت، کیه لینی و بونوچی، می توانند شانس های خوبی برای گلزنی داشته باشند.

از یوونتوس در فصل 22-2021 چه انتظاری داشته باشیم؟

در کل در فصل 22-2021 می توان گفت یوونتوس دوباره در یک دوره گذار قرار گرفته و نباید انتظارات زیادی از این تیم به خصوص در لیگ قهرمانان اروپا داشت. در درون دروازه، وویچک شزنی نامطمئن نشان می دهد. خط دفاعی این تیم فصل گذشته با مشکلات متعددی روبرو بود و ماموریت الگری ترمیم این خط دفاعی خواهد بود. خط هافبک یوونتوس همچنان درجه یک نیست اما حضور مانوئل لوکاتلی و جذب احتمالی اکسل ویتسل می تواند کمی وضعیتش را بهتر کند و خط حمله ای که نقطه قوت یوونتوس بود، کریستیانو رونالدوی گلزن را از دست داده و هواداران مایلند ببینند الگری چه طور خط حمله تیمش را بدون رونالدو هدایت می کند. شاید این حقیقت که یوونتوس الگری بدون داشتن رونالدو توانست در فصول 17-2016 و 18-2017 به ترتیب 115 و 112 گل بزند اما با داشتن رونالدو در فصل 19-2018 فقط و فقط 87 گل بزند، هواداران یووه را نسبت به حس نشدن خلا کریستیانو، امیدوار نگه دارد.