طرفداری | دنی اولمو با خوشحالی زیادی در حال جشن گرفتن قهرمانی بارسلونا در سوپرکاپ اسپانیا بود. پشت سر او فرمین لوپز، لامین یامال، پائو ویکتور و اریک گارسیا همگی با انگشت خودشان به مچ دست مخالف‌شان اشاره می‌کردند؛ نمادی جهانی برای پرسیدن زمان و البته خوشحالی پس از گل دنی اولمو.
یامال، اولمو را به سمت عکاسان هل داد تا او با لبخندی روی صورت، خوشحالی مشترکش با ستاره بسکتبال NBA یعنی دیمین لیلرد را انجام دهد. بعد نوبت به بوسه روی لوگوی پیراهن رسید و دو انگشتی که نشان داد تا حرف دلش را به زبان بیاورد: من اینجا می‌مانم.
پیام واضح بود: اولمو در بارسلونا ماندنی است. پس از آن، هم‌درد خودش در این ماجرا یعنی پائو ویکتور، او را پیدا کرد و آن‌ها یکدیگر را در آغوش گرفتند. سوپرکاپ اسپانیا با پیروزی 2-5 بارسا مقابل رئال مادرید به پایان رسید و از همه مهم‌تر، دیگر تردیدی در مورد آینده این دو بازیکن هم وجود ندارد.
اولمو و ویکتور حدود یک هفته پیش به عربستان سعودی سفر کردند، بدون اینکه بدانند آیا می‌توانند بازی کنند یا با علم به اینکه باید باشگاه را ترک کنند، به اروپا باز خواهند گشت. آن‌ها بدون داشتن قرارداد ثبت شده با بارسلونا در لالیگا، در لیست تیم حاضر شدند و آخرین امیدشان تصمیم شورای عالی ورزش (CSD) بود که اجازه می‌داد آن‌ها در بارسلونا بمانند و نیازی به یافتن تیم دیگری نداشته باشند.
دنی اولمو، احتمالاً خوشحال‌ترین بازیکن بارسلونا
ثبت نشدن قرارداد این دو بازیکن، هیئت‌مدیره باشگاه کاتالان، به‌ویژه خوان لاپورتا را به شدت نگران کرده بود. اما سرانجام در همان روزی که تیم هانسی فلیک در نیمه نهایی مقابل اتلتیک بیلبائو به میدان رفت، اعلام شد که CSD تصمیم گرفته و به این دو بازیکن اجازه داده است که در بارسلونا بمانند.
در میان این آشوب خالص، بارسلونا سه بازی انجام داد و فلیک موفق شد آرامشی در زمین بازی ایجاد کند که جلوی رسیدن سر و صدای خارج از میدان به داخل زمین را بگیرد. بارسلونا مقابل بارباسترو در جام حذفی و اتلتیک بیلبائو پیروزی‌های راحتی به دست آورد، اما نقطه اوج کار بدون شک فینال یکشنبه مقابل رئال مادرید بود.
ال‌کلاسیکوی قبلی در ماه اکتبر یکی از بهترین بازی‌های فصل فلیک بود، جایی که تیم او با نتیجه ۴-۰ تیم کارلو آنچلوتی را شکست داد، البته افت بارسا در لالیگا هم تقریباً از همان موقع شروع شد. با این حال تعطیلات کریسمس زمان خوبی برای تیم از راه رسید و آن‌ها با انرژی دوباره بازگشتند، چیزی که رئال مادرید هم متوجه آن شد.
این اولین بار است که بارسلونا در دو بازی متوالی مقابل رئال مادرید حداقل چهار گل به ثمر می‌رساند. از ابتدای بازی حس می‌شد که این دیدار شاهکار فلیک در دوران مربیگری‌اش در بارسلونا خواهد بود. تیم دقیقاً متوجه شد که سرمربی آلمانی چه چیزی از آن‌ها می‌خواهد و آن را بی‌نقص اجرا کرد.
اگرچه بارسا شروع خوبی نداشت و کیلیان امباپه در دقیقه پنجم روی یک ضدحمله گل اول را به ثمر رساند، اما تیم فلیک خونسردی خودش را حفظ کرد و با گل یامال که یادآور بهترین لحظات لیونل مسی بود، پاسخ امباپه را داد.
سپس روبرت لواندوفسکی از روی نقطه پنالتی گل دوم را به ثمر رساند و رافینیا و آلخاندرو بالده، نتیجه را در پایان نیمه اول ۴-۱ کردند. در نیمه دوم، رافینیا دوباره گلزنی کرد و تیم آنچلوتی را زمین‌گیر کرد. با وجود اخراج وویچک شزنی که به دلیل عملکرد خوبش در نیمه نهایی مقابل اتلتیک بیلبائو به جای اینیاکی پنا درون دروازه قرار گرفته بود؛ مشکل خاصی برای بارسا پیش نیامد. رودریگو در دقیقه ۶۰ از روی یک ضربه آزاد گل دوم را برای مادرید به ثمر رساند، اما این تیم هرگز نتوانست خودش را پس از شوک 5 گل در 50 دقیقه دقیقه ابتدایی بازیابی کند.
لامین یامال هنوز به سن دریافت گواهینامه نرسیده اما عملکردش شبیه برندگان توپ طلا است. ارزشمندترین دارایی بارسا می‌تواند خیلی خیلی زود به شکل جدی برای کسب توپ طلا رقابت کند، حالا فرقی هم ندارد که این حقیقت چقدر سورئال به نظر می‌رسد. در بارسلونا، برخی معتقدند او حتی از مسی در همین سن بهتر است.
اما این پیروزی تنها به لطف درخشش یامال نبود، بلکه بالده، رافینیا و تجربه لواندوفسکی که یک پاس گل عالی به یامال برای گل اول داد نیز نقش مهمی داشتند. گاوی که به جای اولمو بازی را آغاز کرد، نقشی کلیدی داشت و یک پنالتی هم از کاماوینگا گرفت. در همین حال، پدری طبق معمول ضرب‌آهنگ بازی بلوگرانا را تعیین کرد و مارک کاسادو هم نشان داد شایسته دریافت لقب «نگهبان زمین» است.
مدافعان بارسلونا مقابل رئال مادرید
در نیمه دوم، اضافه شدن اینیاکی پنیا، که دو مهار خوب انجام داد و رونالد آرائوخو که بار دیگر وینیسیوس جونیور را خنثی کرد؛ با عملکرد خوب پائو کوبارسی و ژول کونده ترکیب شد تا بارسا یکی از حماسی‌ترین نمایش‌های دفاعی خود را با یک یار کمتر ارائه دهد. به یاد داشته باشید که هنوز یک سال از اولین بازی رسمی کوبارسی برای باشگاه نگذشته است، اما او همین حالا از مهم‌ترین ارکان تیم است.
برخی از لحظات جشن‌های پس از بازی بسیار سورئال بودند. این تیم بارسلونا آن‌قدر جوان است که به جای فرزندان بازیکنان، والدین آن‌ها به جشن پیروزی پیوستند. اوج صحنه هم حضور رابرت کوبارسی، پدر پائو بود که با سر خوردن روی زانوهایش به این صحنه‌های شاد اضافه کرد.
هانسی فلیک آرامش را به باشگاهی هدیه داد که به طور مداوم در هرج و مرج به سر می‌برد. او با گفتار آرام و رویکرد خونسردش، بحران‌ها را مهار می‌کند و این آرامش را به بازیکنانش هم منتقل کرده است. وضعیت پائو ویکتور و اولمو تیم را تحت تأثیر قرار داده بود، اما فلیک همانند یک سپر، جلوی تاثیر گذاشتن این اتفاقات روی عملکرد تیم را گرفت.
زمانی که این مربی آلمانی به باشگاه آمد، متوجه جوی تنش‌آلود شد که ناشی از چندین اتفاق ناخوشایند فصل گذشته بود. او خود را موظف دانست که شخصیتی صمیمی، حامی و آرام‌بخش باشد. فلیک به بازیکنان بارسلونا گفت که فوتبال شغل‌شان است و باید از آن لذت ببرند؛ و اگر روزی از آن لذت نبرند، وقت آن است که از فوتبال خداحافظی کنند. او فضایی در رختکن ایجاد کرده که بازیکنان دوباره از بازی فوتبال لذت می‌برند.
اهمیت این پیروزی را می‌توان از اشک‌های رافا یوسته و خوان لاپورتا پس از بازی درک کرد. شب یکشنبه، آتش‌بازی در خیابان‌های بارسلونا به راه افتاد. سوپرکاپ اسپانیا شاید کم‌اهمیت‌ترین جام فصل باشد، اما شکست دادن رئال مادرید همیشه لحظه‌ای است که ارزش جشن گرفتن دارد.
به قلم لایا کروِیو از اتلتیک
