بازیکنی(مدافع) متوسط رو به معمولی کمی تا قسمتی سوتی وار از تیم باری به یوونتوس اومد،با سابقه ی بازی برای تیم اصلی اینتر (از آکادمی)، دو سه سال اول واقعا افتضاح😑 حتی کار به جاهایی رسید که در لیست فروش باشگاه قرار گرفت و چندین بار تا آستانه ی انتقال هم پیش رفت، یه بار ولفسبورگ یه بار زنیت و.... ولی همه ی این پیشنهاد ها رد شد چون یکی بود که بهش ایمان داشت، دون آنتونیو کنته با همه ی این پیشنهاد ها مخالفت کرد. تا جایی که کار به درگیری بین مربی وقت و مدیر یوونتوس کشیده شد ولی دون آنتونیو هرگز از حرفش پا پس نکشید اون بونوچی رو در کنار بارزالی و کیلینی میخواست تا مثلث BBC خودش رو خلق کنه. کم کم سوتی ها و افتضاح بودن جای خودش رو به انگیزه ی بالا، پاس های چند ده متری از قلب دفاع تیم به خط آتش و تکل های بی نقص و عالی داد😍 .
سال 2014 به بعد بود که هر ساله و هر ساله جز 3 مدافع برتر دنیا معرفی میشد😎 کسی باورش نمیشد که همین بازیکن، بازیکنیه که از یه تیم بی نام و نشون سر از یووه در آورده بود ولی همه ی اینها نتیجه اعتماد و اطمینان دون آنتونیو به او بود تا جایی که چندین سال مثلث BBC به عنوان بهترین خط دفاعی اروپا سر زبان ها بود، دیوار رسوخ ناپذیری که کنته ساخته بود رکورد های عجیب و غریبی رو در هر فصل ثبت میکرد، خط دفاعی بیانکونری و آتزوری رو سال ها به یک قلعه ی مستحکم واسه کمتر به دردسر افتادن پادشاهش(بوفون) تبدیل کرده بود 🚷 .
اما....همه چیز از اون 15 دقیقه ی لعنتی تو کاردیف شروع شد...بونوچی و دنی آلوز باید میرفتن و انتخاب های بعدیشون با خودشون بود. اینکه بونوچی چرا از بین بهترین تیم های دنیا که حاضر بودن با بالاترین قرداد و دستمزد به سراغش بیان، یه تیم ایتالیایی رو انتخاب کرد فقط به خاطر پسرش بود که بیماری سرطان داشت.رفت اما یه فصل نشد به اشتباهش اعتراف کرد (حتی با وجود به دست آوردن راحت بازوبند مالدینی) و بعد از صحبت با آلگری برگشت. برگشت چون نتونست دور از آغوش گرم مادر زندگی کنه. مادری که همیشه میگفت از مریم مقدس هم براش باارزش تر و قابل احترام تره. برگشت با اینکه میدونست کلی توهین و فحش قراره بشنوه. قراره تحقیرش کنن، هو بشه ولی همه اینها رو به جون خرید و برگشت تا به قولش خودش حرفاش رو درون زمین با عملکردش بزنه:
به خانه برگشتم و حرف هایم را درون زمین میزنم ✌️من از بدو تولد یک یوونتوسی زاده شده ام، تا ابد برای سربلندی این عشق سیاه و سفید فریاد میزنم.
هر کی میخواد بهش بد بگه چه یوونتوسی (که میدونم خیلی کم هستن) چه میلانی (که دلیلش کاملا واضحه) و چه اینتری (تیمی که هیچگاه آن را در قلب خود ندانسته بود)، ولی من دوسش دارم هیچوقت یادم نمیره دو سه فصل بازی فوق العادش یکی از دیگری بهتر، گلش به روما😇 سوپر گلش به ناپولی😅 اون ضربه ی والی به میلان😑 گلش به سویا تو چمپیونز❤️ پاس گلش تو فینال چمپیونز لیگ و بعدش و اون قیچی برگردون خفن از هیولا😍😭💔😞💔 شادی های بعد از گلش که دربارش گفته بود این شادی خطاب به تیمهای دیگست (از استان لومبادری) که وقتی میخوان اسم یوونتوس رو بیارن باید دهانشون رو آب بکشن😉 گرچه مقابل یووه هم این شادی رو انجام داد ولی حرف خودش رو قبول دارم که یوونتوسی ها با اعتراضاتشون شروع کننده اون شب بودن و او برخلاف میلش اون شادی رو انجام داد.
____
وقتی به عنوان هوادار ایتالیا پای به ورزشگاه میگذارید، وقتی در تک تک لحظات می خواهید از آتزوری حمایت کنید و فارغ از هر رنگ و نامی، آن را فریاد بزنید، هیچوقت در یک بازی ملی عقده های باشگاهیت را بیرون نخواهی ریخت و بازیکن کشورت را هو نخواهی کرد و گرنه احمقی بیش نیستی. بونوچی تو لغزیدی، انتخاب اشتباهی داشتی، اما جاوانه یوونتوس هستی، نه جاودانه تیمی که یک فصل کاپیتان مصنوعیش بودی.
