اختصاصی طرفداری - در سی و یکمین قسمت از سفر به کشورهای حاضر درجام جهانی 2018 در طرفداری، به کشور کلمبیا و نماینده آمریکای جنوبی می رسیم.
کلمبیا همیشه یکی از کشورهایی بوده که پای ثابت 10 تیم اول رنکینگ فیفاست و حتی رتبه چهارم این رنکینگ را نیز در سال 1996 تجربه کرده است. کلمبیا تاکنون 6 بار به جام جهانی صعود کرده که بهترین نتیجه آن ها به جام جهانی 2014 برمی گردد که در مرحله یک چهارم پایانی مغلوب میزبان و تیم برزیل شدند. گفتنی است در آن جام، خامس رودریگز با شش گل زده آقای گل جام لقب گرفت و تیم کلمبیا نیز، جایزه بازی جوانمردانه را در آن دوره کسب کرد.
معرفی کشور کلمبیا
کلمبیا کشوری در شمال غربی آمریکای جنوبی بوده که پس از برزیل، آرژانتین و پرو، چهارمین کشور بزرگ آمریکای جنوبی است. کلمبیا با با مساحت یک میلیون و 141 هزار کیلومتر مربعی خود، بیست و پنجمین کشور پهناور دنیا محسوب می شود. این کشور از جنوب با ونزوئلا، برزیل، اکوادور و پرو، در شمال از طریق دریای کارائیب با اقیانوس اطلس و از غرب با پاناما و اقیانوس آرام هم‌مرز است. کلمبیا دارای اقلیم خاص و جالب توجهی در نوع خود است. از قله‌های بلند و برفی آند بگیرید تا دشت‌های گرم و مرطوب حوزه رود آمازون، همه این زیبایی ها را می توانید یک جا در کلمبیا ببینید.کلمبیا همچنین بخشی از حلقه آتش اقیانوس آرام است که در واقع محلی زلزله‌خیز و در معرض آتشفشان هاست. جمعیت این کشور نزدیک به 50 میلیون نفر بوده و بعد از برزیل، پرجمعیت ترین کشور آمریکای جنوبی به شمار می رود. جمعیت کشور کلمبیا به طرز شگفت آوری غیرهمگون است و انواع و اقسام نژادها در این کشور پیدا می شود. آمیختگی نژادی که شامل مهاجران اروپایی، بومی‌ها، بردگان آفریقایی، آسیایی‌ها، اهالی خاورمیانه و دیگر مهاجران جدیدی می شود که پا به این سرزمین گذاشته اند.
پایتحت کلمبیا، شهر بوگوتا است و هشت میلیون نفر هم جمعیت دارد. این شهر هر دو سال یک بار، میزبان بزرگترین فستیوال تئاتر جهان، یعنی تئاتر آیبرو آمریکن است. به دلیل ذوق علمی و اخلاقی اهالی بوگوتا، این شهر به آتن آمریکای لاتین شهرت دارد. این شهر همچنین میزبان نمایشگاه بین‌المللی کتاب است که یکی از سه نمایشگاه بزرگ کتاب در دنیای اسپانیولی زبانِ قاره آمریکا به‌شمار می‌آید. بلندترین ساختمان این شهر برج کولپاتریا نام دارد و جالب است بدانید که، بزرگترین شبکه دوچرخه سواری جهان با طول 300 کیلومتر نیز در این شهر قرار دارد. از شهرهای مهم دیگر کلمبیا می توان از مدلین، کالی، بارانکیولا و سانتا مارتا نام برد. کلمبیا سال های سال است که درگیر مشکلات بزرگ و کوچک اجتماعی و جنگ های داخلی در درون خود است. از این مشکلات می توان به شورش‌های کوچک، درگیری‌های مسلحانه با حضور گروه‌های شورشی و چریکی، جنگجویان شبه نظامی و قاچاقچیان مواد مخدر که حدود سال‌های 1964 تا 1966، یعنی زمانی که گروه‌های فارک و پس از آن ELN شکل گرفته و فعالیت چریکی خود را علیه دولت کلمبیا آغاز کردند، اشاره کرد.
میزان تولید ناخالص داخلی این کشور در سال 2016 در حدود 282.5 میلیارد دلار بوده که نسبت به سال های قبل، رشد خوبی را تجربه کرده است. صادرات اصلی کلمبیا شامل کالاهای تولیدی با 41.32 درصد، مواد نفتی با 28.28 درصد، زغال سنگ 13.17 درصد و قهوه 6.25 درصد است. کلمبیا همچنین بزرگترین صادرکننده بارهنگ (نوعی گیاه که در طب سنتی کاربرد دارد) به آمریکا است. کل واردات، صادرات و تراز تجاری کلمبیا در بالاترین میزان خود بعد از رکورد اقتصادی این کشور در اواخر دهه 90 است و جاری شدن مبالغ بسیاری که از طریق صادرات بدست آمده‌اند، باعث بهاگذاری مجدد ارزش پزو واحد پول این کشور شده‌است. اسم کلمبیا برگرفته از نام «کریستف کلمب»، کاشف بزرگ قرن پانزدهم میلادی است که که بر حسب اتفاق قاره آمریکا را کشف کرد. بسیاری از جمله سرخپوست های این قاره، کلمب رو مسئول مستقیم یا غیرمستقیم، قتل عام ده‌ها میلیون نفر از بومیان این قاره و عامل اصلی استثمار قاره آمریکا از سوی اروپایی ها می دانند.اما آن سوی قضیه هم وی را به خاطر نقش موثری که در گسترش فرهنگ و تمدن غرب در قاره آمریکا داشت، مورد ستایش قرار می دهند.
خلاصه به هر دلیلی که وجود دارد، اسم کلمبیا برگرفته از این کاشف بزرگ اسپانیایی بوده که اصلیتی ایتالیایی داشته است. پرچم فعلی کلمبیا زرد، آبی و قرمز است. این پرچم برای اولین بار توسط «فرانسیسکو د میراندا» در هائیتی طراحی شد، آن هم زمانی که «سیمون بولیوار» در حال آماده شدن برای دستیابی به استقلال جمهوری بزرگ کلمبیا بود. زرد نشان دهنده غنای طلای کلمبیا است. آبی در واقع نشان دهنده دو اقیانوسی هستند که در شمال و غرب کلمبیا قرار دارند. قرمز بیانگر خون سربازانی است که برای استقلال کلمبیا جنگیده و کشته شده‌اند و همچنین نشان دهنده خون مسیح و اعتقادات مسیحی کلمبیایی‌هاست. گابریل گارسیا مارکز خالق رمان «صد سال تنهایی» متولد این کشور بوده و از شخصیت های دیگر ادبی کلمبیا می توان از آلبارو موتیس، لوئیس د گونگورا و خوآن گابریل واسکس نام برد. مقبره سیمون بولیوار، فرمانده انقلابی، سیاستمدار ونزوئلایی و یکی از چندین رهبر جنبش استقلال‌طلبانه در آمریکای جنوبی نیز در شهر سانتا مارتا در شمال کشور کلمبیا قرار دارد.
شهر بوگاتا پایتخت کشور کلمبیا
اگر قصد سفر به کلمبیا را دارید:
کلمبیا کشور فستیوال هاست و تقریبا در هر روز از سال، در این کشور آمریکای جنوبی یک فستیوال و جشن برپا است. بیشتر در هنگام مشهورترین فستیوال‌ها در کلمبیا به مانند نمایشگاه کالی، کارنیوال بارانکیولا، فستیوال تئاتر آیبروآمریکن و همچنین فستیوال گُل‌ها است که توریست ها به این کشور سفر می‌کنند. بسیاری همچنین در زمان جشن کریسمس و جشن‌های استقلال کلمبیا به این سرزمین سفر می‌کنند. با وجود تهدیدات موجود در سفر به کلمبیا به دلیل وجود شبه نظامیان فارک و سایر گروه‌های چریکی در این کشور، طی سال‌های اخیر تعداد گردشگران در کلمبیا افزایش داشته‌است. دلیل اصلی این شرایط رویکرد سرسختانه رئیس‌جمهور این کشور برای دور نگه داشتن گروه‌های شورشی از شهرهای بزرگ و سایر محل‌های اصلی جذب گردشگران بین‌المللی است. کوه های آند از شمال تا جنوب کلمبیا امتداد یافته و بیشتر مساحت این کشور در شرق این کوه ها قرار دارد، جایی که جلگه های علفزار و بی درخت «للانوس» و جنگل استوایی و بارانی آمازون واقع است.
کلمبیا به 32 بخش و یک ناحیه مرکزی تقسیم می شود. در این کشور و در دامنه های آند آب و هوایی معتدل وجود دارد. کوه هایی با بیش از 4000 متر ارتفاع، پیوسته پوشیده از برف است و باقی این کشور هم استوایی است. سواحل و آبگیرهای آمازون بسیار گرم و مرطوب است و بارندگی سنگینی دارد . منطقه للانوس آب و هوای علفزارهای استوایی را دارد. مهم ترین جاذبه های توریستی کلمبیا در پایتخت آن شهر بوگاتا قرار دارد که از جمله آن ها می توان به موزه سانتا کلارا، کلیسای سان فرانسیسکو، باغ های گیاه شناسی بوگوتا، میدان بولیوار و موزه طلا در این کشور اشاره کرد. جاذبه های طبیعی کلمبیا هم در آمریکای جنوبی منحصر به فرد بوده که می توان از صخره شگفت آور اِل پنون، دره کوکورا و پارک ملی پوراسه نام برد. همچنین یکی از زیباترین رودخانه های جهان به نام «کانیو کریستالس» نیز در این کشور قرار دارد.
صخره اِل پنون با جاذبه طبیعی زیبایش در کشور کلمبیا
با طرفداری همراه باشید تا 10 حقیقت جالب، شنیدنی و عجیب که شاید کمتر در مورد این کشور شنیده باشید، را برایتان بازگو کنیم.
1. سیمون بولیوار
سیمون بولیوار فرمانده انقلابی و سیاستمدار ونزوئلایی، یکی از چندین رهبر جنبش استقلال‌طلبانه در آمریکای جنوبی بود. وی در 24 ژوییه 1783 در یک خانواده مرفه در ونزوئلا به دنیا آمد. نام بولیوار از اشراف‌زاده‌های ساکن روستای کوچک «لا پوبلا د بولیوار» در باسک اسپانیا،گرفته شده‌است. او در طول زندگی خود به کشورهایی مانند ونزوئلا، کلمبیا، اکوادور، پرو و بولیوی برای به دست آوردن استقلال کمک کرده است. بولیوار شیفته آرمان‌ها و چشم‌انداز انقلاب‌های آمریکا و فرانسه که در طول عمر او رخ داده بود، شده بود. بعدها بولیوار به عنوان رئیس‌جمهور کلمبیا در صدد تقلید از برخی از این آرمان‌های دموکراتیک شد و فدراسیونی از ایالت‌های آمریکای لاتین تشکیل داد. در سال1804 بولیوار در پاریس شاهد تاج‌گذاری ناپلئون بود. بولیوار تحت تاثیر این رهبر بزرگ فرانسه قرار گرفت و احساس کرد که آمریکای لاتین به چنین رهبر قدرتمندی نیاز دارد. در سال 1802 هنگامی که او در مادرید مشغول به ادامه تحصیل بود، با «ماریا رودریگز» ازدواج کرد. با این حال مدت کوتاهی پس از آن، هر دو به ونزوئلا برگشتند و همسر او در اثر ابتلا به تب زرد درگذشت. بولیوار هرگز دوباره ازدواج نکرد. او در سال 1816 با کمک نیروهایی از کشور هائیتی، توانست وارد ونزوئلا شود و مبارزاتی طولانی به نام کمپین تحسین‌برانگیز را آغاز کرد تا ونزوئلا را از اسپانیا پس گیرد. زمانی که این کار با موفقیت به پایان رسید او توانست مبارزاتی را از پایگاهش برای به دست آوردن استقلال کامل ونزوئلا و اکوادور آغاز کند.
در سال 1821 مبارزات نظامیِ موفق، او را قادر ساخت که رئیس‌جمهور گران کلمبیا شود (ایالتی که چند کشور آمریکای لاتین که به تازگی از اسپانیا آزادشده بودند را در بر داشت). بولیوار سپس اقدام به آزادسازی پرو از اسپانیا کرد و اسپانیا را قاطعانه در سال 1824 شکست داد. در سال 1825 کنگره‌ی شمال پرو را به افتخار او جمهوری بولیوی نام نهادند. اگر چه بولیوار بعد از آزادی هر یک از این کشورها، خود را رئیس جمهور آن کشور می‌خواند، اما رفتار وی بیشتر شبیه به دیکتاتورها بود تا رئیس جمهورها. اعتراضات مکرر در مناطق مختلفی وجود داشت و بولیوار مجبور بود برای متحد نگه‌داشتن کشور از قدرت دیکتاتوری استفاده کند. این کار بولیوار، منجر به افزایش خصومت مخالفان سیاسی او شد. در سال 1828 او به سختی از یک ترور نجات پیدا کرد. در سال 1830 بولیوار از ریاست‌جمهوری استعفا داد. او پیشنهادات مبنی بر ریاست‌جمهوری مادام‌العمر را رد کرد و ترجیح داد یک شهروند عادی باقی بماند. با این حال در اواخر آن سال به صورت دردناکی به دلیل ابتلا به بیماری سل درگذشت که مانع بازگشت او به اروپا شد. به پاس خدمات سیمون بولیوار، مجسمه‌ها و یادبودهای فراوانی برای بزرگداشت او در سراسر امریکای جنوبی به چشم می‌خورد. در تهران هم خیابانی به نام سیمون بولیوار وجود دارد که در منطقه «جنت آباد» واقع است. لازم به ذکر است که دو کشور در امریکای جنوبی نام خود را از بولیوار وام گرفته‌اند: بولیوی و ونزوئلا. بولیوی که به وضوح از بولیوار ریشه گرفته است و نام رسمی ونزوئلا هم «جمهوری بولیواری ونزوئلا» است.
سیمون بولیوار رهبر جنبش استقلال‌طلبانه در آمریکای جنوبی
2. شهر مِدِلین
مِدِلین دومین شهر بزرگ کلمبیا پس از پایتخت آن بوگاتا بوده و در سال 2016 بیشترین گردشگر را به خود دیده است. این شهر که در دره ای واقع در ارتفاعات آندس واقع شده در سال 2016، برنده جایزه پیشرو در نقاط مختلف آمریکای جنوبی در جوایز سفر جهانی در این سال به عنوان مقصد اصلی تعطیلات شناخته شد. شهر مدلین فرهنگ، آب و هوای خوب، غذا و سرگرمی‌های جذابی را ارائه می‌دهد. از فستیوال های مهمی که در این شهر برگزار می شود می توان به فستیوال بین‌المللی تانگو در ماه ژوئن (خرداد ماه)، جشنواره معروف گل در ماه آگوست (مرداد ماه) و جشنواره نور و نمایشگاه کریسمس در ماه دسامبر (آذر ماه) اشاره کرد. این شهر دارای خط تله کابین (متروکابل) است که در سال 2004 افتتاح شد و به سرعت در پی هم گسترش یافت. هدف از ساخت این تله کابین ارتباط بین منطقه فقیرنشین مِدِلین در ارتفاعات و مرکز شهر بوده است. به همین خاطر یکی از نوآورانه‌ترین طراحی‌های شهری در جهان متعلق به مردمان این شهر شده است. دیوارهای شهر مِدِلین پوشیده از نقاشی های هنرمندانه و مدرن است که جلوه خاصی را به این شهر بخشیده است. در آخر این شهر دارای پنج کتابخانه زیبا بوده که با فضاهای سبز و زیبا احاطه شدند. این شهر روزگاری، محل زندگی پابلو اسکوبار ارباب مواد مخدر در کلمبیا بوده ولی اکنون با حمایت های دولت کلمبیا، تبدیل به یکی از زیباترین شهرهای این کشور و آمریکای جنوبی گشته است.
تله کابین ها در شهر مِدِلین
3. کانیو کریستالس، زیباترین رودخانه دنیا
کانیو کریستالس، یک رودخانه در کشور کلمبیا است که به دلیل جلوه‌های منحصر به فرد رنگیش در جهان مشهور است. این رودخانه که در شهر متا در کلمبیا قرار دارد، برای دیدن آن باید از رشته‌کوه‌های آند گذشت تا به دشت لانوس رسید. کانیو کریستالس در محدوده کوهستانی دلا ماکارنا قرار دارد. این رودخانه به رودخانه رنگین‌کمان معروف است. در سطح آب کانیو کریستالس رنگ‌های متنوعی مانند قرمز، زرد، سیاه و آبی دیده می‌شود. جالب است بدانید که در هر فصلی از سال به کانیو کریستالس بروید، بارنگ‌های متنوعی روبه‌رو می‌شوید. از اوایل تابستان تا اواخر پاییز رنگ رودخانه به سمت قرمزی و زردی می‌رود و هرچه به پاییز نزدیک‌تر می‌شویم، این رنگ بیشتر به سمت زرد و نارنجی می‌رود.
دلیل رنگین بودن این رودخانه، رشد گیاهی خاص در بستر آن است. این گیاه «ماکارنیا کلاویگرا» نام دارد و دشت لانوس در دنیا تنها محدوده‌ای است که گیاه خاص ماکارنیا رشد می‌کند و در هیچ کجای دیگر نمی‌توان نمونه این گیاه را پیدا کرد. آب و هوای این منطقه به گونه‌ای است که شرایط برای رشد این گیاه بسیار مساعد است. هوای این محدوده بسیار سرد است و هرگونه تابش مستقیم آفتاب می‌تواند برای گیاهان این منطقه مضر باشد. محدودیت‌هایی برای بازدید از رودخانه در نظر گرفته‌رشده است تا آسیبی به محیط‌رزیست این منطقه وارد نشود. در هر بازدید تنها هفت گردشگر اجازه ورود به منطقه را دارند و در روز تعداد 200 توریست از این رودخانه دیدن می‌کنند.
رودخانه کانیو کریستالس، رنگین کمانی از رنگ ها
4. چریک های فارک
فارک (FARC) یک سازمان چریکی انقلابی مارکسیست-لنینیستی است که دولت کلمبیا آن را گروهی تروریستی می‌داند. FARC در واقع مخفف Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia است که در دهه 1960 میلادی، به عنوان «شاخه مسلح» حزب کمونیست کلمبیا تشکیل شد. در دهه 1980 میلادی، با انتشار شواهدی مبنی بر دست‌داشتن این گروه در قاچاق مواد مخدر، فارک رسما از حزب کمونیست کلمبیا جدا شد، اما به حیات چریکی خود ادامه داد. این نیرو بر طبق گفته های دولت کلمبیا، بالغ بر 8 هزار نیروی مسلح چریکی دارد. البته خود نیروهای فارک آمار چریک های خود را در حدود 15 هزار نفر می دانند که از این تعداد 30 درصد آنان را زنان تشکیل می دهند.
این سازمان در دوران حاکمیت پاسترانا رئیس جمهور قبلی کلمبیا منطقه‌ای از خاک کلمبیا به وسعت کشور سوئیس را در کنترل خود داشت و سال ها مذاکره صلح بین فارک و آقای پاسترانا بدون نتیجه خاتمه می یافت. به رغم آنکه آمریکا و اتحادیه اروپا ادعا دارند فارک سازمانی تروریستی است، این گروه خود را همچنان یک سازمان چریکی می‌داند. تا کنون بیش از 17 هزار نفر در درگیری‌های بین فارک و دولت کشته شده‌اند. در سال 2016 مذاکرات صلحی مبنی بر پایان آتش بس میان این شورشیان و دولت مرکزی انجام شد که طی آن دو طرف با امضای یک توافقنامه صلح به بیش از نیم قرن رویارویی خونین پایان دادند. توافق انجام شده با دولت کلمبیا به موجودیت فارک به عنوان یک گروه تروریستی پایان می‌دهد و از آن یک حزب سیاسی می‌سازد.
چریک های مسلح فارک در کشور کلمبیا
5. سانتاکروز، متراکم ترین جزیره دنیا
در خلیج موروسکوئیلو کلمبیا، جزیره ای کوچک به نام سانتاکروز وجود دارد که متراکم ترین جزیره در دنیا لقب گرفته است. با اینکه مساحت سانتاکروز تنها 9712 متر مربع است، اما بیش از 1200 نفر در آن زندگی می‌کنند. این میزان چهار برابر تراکم جمعیت منهتن است که اغلب به عنوان متراکم‌ترین منطقه‌ی دنیا شناخته می‌شود. در این جزیره هیچ ساختمان بلندی وجود ندارد و خانه‌های کوچک یک‌طبقه با کوچه‌های پرپیچ و خم به یکدیگر متصل شده‌اند. مردم محلی می‌گویند که سانتاکروز 150 سال پیش توسط چند ماهیگیر سرگردان اهل بارو در ساحل کلمبیا کشف شد. آن‌ها متوجه می‌شوند که این جزیره هیچ پشه‌ای ندارد که در دریای کارائیب به ندرت این اتفاق پیش می‌آید و آن جا اتراق می‌کنند. بومیان معتقدند که آن شب مردان چنان با آرامش در این جزیره خوابیدند که تصمیم می‌گیرند، برای همیشه در آن جا بمانند. حال نوادگان آن ماهیگیرها 90 خانه، دو فروشگاه، یک رستوران و یک مدرسه در سانتاکروز ساخته‌اند. تنهای فضایی که اشغال نشده، محوطه‌ای به اندازه‌ی نصف زمین تنیس است.
ساختمان‌ها آنقدر متراکم هستد که لب‌به‌لب آب قرار گرفته‌اند. اکثر ساکنان در جزیره‌های اطراف به ماهیگیری و کار در تفریحگاه‌ها مشغولند و در خود سانتاکروز شغلی ندارند. امکان ندارد در هیچ نقطه‌ای از زمین بتوانید، تراکمی به این شکل پیدا کنید، اما به نظر می‌رسد ساکنین سانتاکروز بدون اینکه پای هم را لگد کنند، زندگیشان را می‌کنند. در اینجا هیچ دکتری وجود ندارد، به لطف وجود تنها یک ژنراتور فقط چند ساعت برق وصل است و لوله‌کشی آب یا فاضلاب وجود ندارد. نیروی دریایی کلمبیا هر سه هفته یک بار مقدار محدودی آب تازه به اینجا می‌آورد. اما با وجود این مشکلات، مردم محلی زندگی در این جزیره را آرام و مسالمت‌آمیز می‌دانند. در اینجا هیچ دری قفل نمی‌شود و کودکان به دلیل آشنایی با تمام مردم جامعه‌شان، تربیت خیلی خوبی دارند. مردم جزیره در هیچ صورتی غیر از مرگ از زادگاهشان خارج نمی‌شوند، آن هم تنها به این علت که در سانتاکروز جایی برای احداث گورستان وجود ندارد.
جزیره سانتاکروز، متراکم ترین مکان دنیا
6. مجسمه های مرموز سن آگوستین
در سن آگوستین که شهری کوچک در کلمبیاست، مجسمه هایی وجود دارند که شهرتی جهانی داشته و در سال 1995 در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفته است. این شهر که حدود سی‌هزار نفر جمعیت دارد، آثار بیشماری از تمدن‌های باستانی سرخپوستان آمریکای جنوبی در دل خود دارد. مجسمه های باستانی سن آگوستین که در این شهر قرار دارد، بسیار مرموز بوده و اطلاعات کمی در مورد سازندگان این مجسمه ها وجود دارد. این شهر شبیه هیچ کدام از شهرهای دیگر کلمبیا نیست و تعدادی از مهم ترین سایت های باستان شناسی دنیا به تنهایی در سن آگوستین وجود دارد. در این شهر بقایایی از یک فرهنگ باستانی و اسرار آمیز که در طول سال های 800 تا 100 قبل از میلاد زندگی می کرده اند، ثبت شده است. در سایت باستان شناسی این شهر که وسعت قابل توجهی نیز دارد، مکان هایی را می بینید که مخصوص برگزاری مراسم باستانی بوده اند. در ناحیه مگدالنا حدود 600 مجسمه و حداقل 40 تپه مخصوص دفن مرده ها پراکنده شده که حدود یک سوم این مجسمه ها و نیمی از تپه ها در مرزهای پارک باستان شناسی سن آگوستین قرار دارند و این یعنی در این سایت چیزهای زیادی برای سرگرم شدن و اکتشاف وجود دارد. اما آن چیزی که این سایت را تا این حد اسرارآمیز و باابهت کرده مجسمه هایش است.
بعضی از این مجسمه ها خیلی کوچکند و قدشان کمتر از 50 سانتی متر است؛ اما بعضی هایشان هم غول پیکرند و بیشتر از هفت متر ارتفاع دارند. با نگاه کردن به این مجسمه ها می بینید که سبک ساخت آن ها با هم فرق می کند و این نشان می دهد که در دوره های زمانی مختلفی ساخته شدند و بسته به سال ساختشان از سبک رایج در همان زمان استفاده شده است. بعضی از آن ها خیلی مجهول و اسرار آمیز به نظر می رسند و با اینکه انگار شبیه انسان ها هستند اما شکل آن ها با انسان های واقعی تفاوت زیادی دارد. از حدود 3300 سال قبل از میلاد بود که افرادی پا به این ناحیه گذاشتند و فرهنگ خاص آن را شکل دادند. آن ها تا حدود سال 1350 میلادی در این سایت باستان شناسی زندگی کردند و بعد اینجا را به حال خود رها کردند و رفتند. اطلاعات کمی درباره مردمان باستانی سن آگوستین و فرهنگ آن ها وجود دارد، آن ها هیچ زبانی برای نوشتن نداشتند و چندین قرن قبل از اینکه اروپایی ها پا به این ناحیه بگذارند ناپدید شدند! اما با این حال اینکه ما چقدر از آن ها می دانیم، شاید چندان مهم نباشد. مهم میراث آن هاست که همچنان برای آیندگان باقی مانده است. مردمان این ناحیه بزرگ ترین بناهای مذهبی و مجسمه های سنگی آمریکای جنوبی را ساخته اند که تا به حال رودست آن ها پیدا نشده است.
مجسمه های مرموز سن آگوستین در کشور کلمبیا
7. کارناوال های کلمبیا
به جز کشور برزیل، سالانه کارناوال های متعددی در سراسر دنیا برپا می شود که یکی از بزرگترین گردهمایی‌های رقص و پایکوبی جهان، کارناوال کلمبیا است. در واقع کارناوال کلمبیایی ها پس از برزیل دومین کارناوال بزرگ شادی و پایکوبی در جهان است. به صورت میانگین حدود 1.5 میلیون نفر در این کارناوال شرکت می‌کنند. این کارناوال از 17 بهمن ماه به مدت چهار روز در شهر ساحلی بارانکیلا (Barranquilla) برگزار می‌شود. در زمان برگزاری کارناوال، گروه‌های مختلف با فرهنگ‌های گوناگون همراه با ساز و آواز حرکات منحصر به فرد خود را اجرا می‌کنند. این گردهمایی، بزرگترین کارناوال در حوزه دریای کارائیب است. اولین روز کارناوال با نام باتالا (Batalla) نام گذاری شده است. در این روز اقوام مختلف با لباس‌های محلی خود و با شیوه‌ی خاص خودشان مراسم آئینی کهن و شادی قوم خود را به نمایش می‌گذارند.
در این مراسم فرهنگ بومی آفریقایی بیش از پیش به چشم می‌آید. معمولا شرکت‌کنندگان از تنوع آداب و رسوم و غنای فرهنگی موجود در شهر شگفت‌زده می‌شوند. سازهای مختلف، گویش‌های متنوع و لباس‌های رنگارنگ چشم هر بیننده‌ای را به خود خیره می‌کند. همه‌ی شرکت‌کنندگان در فستیوال تلاش می‌کنند تا از تمامی لحظات لذت ببرند. تاکنون افراد مشهوری چون هوگو چاوز و پاپ فرانسیس نیز در این مراسم شرکت کرده‌اند. گفتنی است در شهر پاستو در جنوب کلمبیا کارناوالِ دیگری با نام کارناوال سیاهان و سفید یا کارناوال «د نِگِرس ئی بلانکوس» برگزار می شود که در 30 سپتامبر سال 2009، این کارناوال توسط سازمان بین‌المللی یونسکو، به عنوان یک شاهکار میراث بشری به ثبت جهانی رسیده است.
کارناوال های رقص و شادی در کشور کلمبیا
8. غذاهای کلمبیایی
غذاهای مردم کلمبیا در منطقه‌های مختلف گوناگون و متنوع هستند و تحت تاثیر فرهنگ‌های بومیان سرخپوست، اسپانیایی‌ها، سیاه‌پوستان آفریقایی، مردم عرب و تا حدودی آشپزی آسیایی قرار گرفته‌اند. کلمبیا یکی از بالاترین سرانه‌های مصرف در نوشیدن آب‌میوه ها را در جهان دارد. برخی از رایج‌ترین مواد تشکیل دهنده غذاهای کلمبیایی شامل غلات مانند برنج و ذرت، سیب‌زمینی انواع گوناگونی از حبوبات، گوشت شامل گوشت گاو، گوسفند، خوک و بز؛ ماهی و غذاهای دریایی می شود. در غذاهای کلمبیا همچنین انواع مختلفی از میوه‌های گرمسیری مانند توت طلایی، فیجوا، آراسا، میوه اژدها، ترگیل، گرانادیا، پاپایا، گواوا، تمشک، نارانجیلا، سورسپ و میوه گل‌ساعتی استفاده می‌شوند. در بین غذاهای ویژه و شاخص کلمبیا در میان سوپ‌ها توستونس (موز کال سرخ شده), کازوئلا دِ ماریسکِس خورشت دریایی مورد علاقه کلمبیایی ها، سانکوچو د گالینا (سوپ مرغ و سبزیجات رشته شده) و آخیاکو (سوپ سیب‌زمینی و ذرت) سرشناس هستند.
در میان غذاهای پرمصرف و معروف کلمبیایی در ناحیه مرکزی کشور می توان به بندیجا پایسا، لچونا تولیمنسه، مامونا، تامال و غذاهای دریایی (مانند آروس د لیسا), به ویژه در نواحی ساحلی که سوئرو، پنیر کوستنیو، کیبه و کاریمانیولا رواج دارند. در نواحی جانبی کلمبیا نیز خوراک‌های پاپاس کیریویاس آل هونرو (سیب‌زمینی سرخ‌شده), پاپاس چوریداس (سیب‌زمینی و پنیر) و برنج با نارگیل خورده می‌شوند. از دسرهای پرطرفدار از دید طرفداری در این کشور هم می توان به بونیوئلو، ناتییا، تورتا ماریا لوئیسا، ژله گواوا، کوکاداس (کره‌های شکلاتی), کاسکیتوس د گواوا (پودر آب نباتی گواوا), تورتا د ناتا و کیک تُرس لِچِس (یک نوع کیک اسفنجی در شیر، پوشیده با خامه زده‌شده، که همراه با شیر سرو می‌شود) اشاره کرد. در میان نوشیدنی‌های معتبر نیز قهوه با سرو محلی (تینتو), چامپوس، چولادو، لولادا، آونا، آب‌میوه نباتی، شکلات داغ و آب‌میوه تازه (اغلب ترکیبی از شکر با آب یا شیر) پرمصرف‌اند.
کازوئلا دِ ماریسکِس خورشت دریایی مورد علاقه کلمبیایی ها
9. دره کوکورا
دره کوکورا واقع در کلمبیا، دارای درختانِ نخل عجیبی است که ارتفاع آن ها به حدود 70 متر می رسد. این درختان از قدیمی ترین گونه های گیاهی در جهان به حساب می آیند. این درختان که از بزرگترین نخل های جهان به شمار می رود، نماد کشور کلمبیا هستند. در کوهپایه های سرسبز آند کلمبیا، دره ای به نام دره کوکورا (Cocora valley) وجود دارد که به خاطر داشتن درختان نخل موم مانندش شهرت دارد. این درختان بلند و باریک، تا 70 متر به آسمان می روند و برگ هایی که در بالای درخت با هر وزش بادی تکان می خورند، از آن منظره فوق العاده دیدنی و خاصی می سازند که در هیچ جای دیگری در جهان نمی توان مانند آن را پیدا کرد. در ماه فروردین و ماه اردیبهشت، این دره، بیشترین ریزش باران را تجربه می کند و زمین های این منطقه مالامال از گِل خواهد بود. این دره به یک دلیل خیلی سرسبز است و آن هم ریزش باران فراوان است و مخصوصا در خیلی از بعد از ظهرها باران بیشتر می بارد. پس اگر قصد بازدید از این دره شگفت انگیز را دارید، حتما کفش های مناسب پیاده روی بپوشید و همراهتان یک ژاکت ضدآب داشته باشید.
دره کوکورا با درختان نخل 70 متری خود در کشور کلمبیا
10. مخوف ترین قاچاقچی کوکائین در جهان
کلمبیا یکی از کشورهایی است که در سالیان گذشته به دلیل آشوب ها و جنگ های داخلی بهشت سوداگران مرگ بوده و کارتل های بزرگ مواد مخدر در این کشور آزادی فراوانی داشتند. به طوری که به کلمبیا، لقب «سرزمین کوکائین» را داده بودند. هر چند در چند سال اخیر با جدیت دولت و کمک های سازمان ملل تا حد زیادی از نفوذ قاچاقچیان مواد مخدر در این کشور کم شده است. در بخش پایانی حقایق کشور کلمبیا، طرفداری سعی دارد تا شما را با یکی از مخوف ترین سرکرده های قاچاق مواد مخدر در جهان آشنا سازد. 25 سال پیش و در سال 1993 بزرگترین و ثروتمندترین قاچاقچی مواد مخدر جهان در تعقیب و گریز با نیروهای ارتش کلمبیا هدف گلوله قرار گرفت و کشته شد. «پابلو امیلیو اسکوبار گاویریا» به عنوان ثروتمندترین قاچاقچی تاریخ بشر شناخته می‌شود که ثروت خالصش تا 30 میلیارد دلار نیز می‌رسید. او یکی از مخوف‌ترین جنایتکاران جهان بود و در طول عمر خود به‌یکی از بزرگترین و ثروتمندترین قاچاقچیان کوکایین در جهان تبدیل شد.
او به‌دلیل حمایت‌های بی‌مانندش از فقرای کلمبیا، لقب رابین هود را برای خود بدست آورد. شایان ذکر است در سال‌های فعالیت اسکوبار در زمینه قاچاق مواد مخدر وی درگیری‌های بسیار خونینی داشت که بیش از چهارهزار نفر را به‌کام مرگ کشاند. جالب است بدانید او در زمان فعالیتش، رئیس و صاحب باشگاه اتلتیکو ناسیونال کلمبیا نیز بوده‌است. به گفته روبرتو اسکوبار برادر و حسابدار شخصی پابلو، وی در اوج قدرتش هفته‌ای 420 میلیون دلار درآمد داشت و ثروت او به قدری عظیم بود که صندوق‌های پول نقد را در مزارع کشاورزی، انبارهای مخروبه و بین دیوار خانه‌های اعضای شبکه خود پنهان می‌کرد و هر سال حدود 10 درصد این پول‌ها به دلیل جویدن موش‌ها یا نفوذ آب از بین می‌رفتند. تنها پسر او سال 2009 در مصاحبه‌ای با دیلی تلگراف گفت: که یک بار پدرش هنگام فرار به همراه اعضای خانواده حدود دو میلیون دلار اسکناس را آتش زد تا با آن‌ها گرم شویم و غذا بپزیم. گفتنی است فیلم اسکوبار: بهشت گمشده (Escobar: Paradise Lost) با بازی «بنیسیو دل تورو» در نقش پابلو اسکوبار و «جاش هاچرسون» بر اساس داستان زندگی او ساخته شده‌است.
پابلو اسکوبار و اعضای تیم اتلتیکو ناسیونال
معرفی اجمالی کلمبیا
