اختصاصی طرفداری- قهرمانی این فصل اما سخت ترین قهرمانی آنها طی این هفت سال بود آنها با فاصله اندکی نسبت به ناپولی اسکودتو را فتح کردند و اگر لغزش بدموقع تیم ساری نبود، شاید الان قهرمانی در دستان ناپلی ها بود.
حالا در این مطلب قصد داریم به بررسی این موضوع بپردازیم که آیا بانوی پیر رو به انحطاط می رود؟
ما به بررسی ترکیب کنونی مکس آلگری و ترکیب آخرین فصل حضور کونته در یووه یعنی فصل ۲۰۱۳/۱۴ انداختیم. آنها بهتر شده اند یا بدتر؟ با ما همراه باشید و به این موضوع پی ببرید!
دروازه بان
۲۰۱۴: جانلوییجی بوفون
جانلوییجی بوفون در سال ۲۰۱۴ و در ۳۶ سالگی همچون یک کهنه سرباز جسور بود که انگار تمام شدنی نبود! بوفون همچون کوه بلندی بود که رد شدن از آن نشدنی بود. جی جی دوست داشتنی، یکی از عوامل موثر در بازیهای خوب یوونتوس بود که تنها ۲۳ گل در فصل دریافت کرد.
۲۰۱۸: جانلوییجی بوفون, وویشک شزنی
در ۲۰۱۸ حالا بوفون ۴۰ ساله است و آرام آرام به دوران بازنشستگی نزدیک می شود. او که این فصل در لیگ ۲۰ بازی را انجام داد، تاثیر زیادی بر - به گفته خود شزنی- دروازه بان دوم تیم وویشک شزنی گذاشت و این دروازه بان سابقا حاضر در آرسنال و رم ۱۷ بازی را در سری آ برای یووه انجام داد.
برنده: ۲۰۱۴
دفاع
۲۰۱۴: استفان لیخشناینر، آندره آ بارتزالی، لئوناردو بونوچی، جورجو کیلینی و کوادو آساموا
یوونتوسِ کونته در سال ۲۰۱۴ در خط دفاع تیم کاملی بود که نتایج هیجان انگیز تیم در این فصل هم نشان از آن دارد (ما وینگ بک ها را هم جزو دفاع های کناری حساب کردیم).
در دفاع میانی، مثلث تدافعی BBC آنها بهترین شرایطش طی سالهای اخیر را سپری می کرد. بارتزالی زیرکی کارآزموده بود، کیلینی رهبر آنها و شیطان نبرد های تک به تک بود و بونوچی آرام بود و در بازی با توپ نابغه بود! در کناره های زمین هم لیخشناینر و آساموا پر قدرت ظاهر می شدند و نقش مهمی در کار بزرگ خط دفاعی یوونتوس در این فصل داشتند.
۲۰۱۸: ماتیا دی شیلیو، آندره آ بارتزالی، جورجو کیلینی و الکس ساندرو
طی این سالها و با توجه به انتقال بونوچی به میلان، یوونتوس تغییر کوچکی در سیستم دفاعی خود بوجود آورده و به جای ۳ دفاع میانی و دو وینگ بک با دو دفاع میانی و دو فول بک بازی می کند.
بارتزالی و همچنین کیلینی با همان قدرت سابق در میانهٔ خط دفاعی حاضر هستند اما در کناره ها وجود دی شیلیوی همیشه مصدوم هرچند چندان خوب بنظر نمی رسد اما حضور الکس ساندرو که یکی از بهترین فول بک های اروپا محسوب می شود تا حدودی توازن را بوجود آورده است. با این اوصاف وضعیت خط دفاعی یوونتوس آنچنان نیست که آنها را در بهترین سطح ممکن قلمداد کنیم!
برنده: ۲۰۱۴
هافبک
۲۰۱۴: آندره آ پیرلو، آرتورو ویدال و پل پوگبا
عجب هافبک هایی بودند! سه نفری که با مهارت های تکنیکی خودشان لرزه به اندام دیگر تیم ها می انداختند. هرکدام از آنها یک وظیفه داشتند؛ آندره آ پیرلو بعنوان یکی از بهترین بازیسازهای جهان آخرین سالهای فوتبال حرفه ای خودش را می گذراند. در کنار او دو هافبک جنگنده دیگر حضور داشتند؛ آرتورو ویدال و پل پوگبا. هر دو بازیکن از توانایی تکنیکی بالایی برخوردار بودند و می توانستند در نقاط مختلف زمین حاضر شوند. دفاع، پاس، شوت و ... آنها در کنار پیرلو به واقع خط هافبک ترسناکی ساخته بودند.
۲۰۱۸: سامی خدیرا، میرالم پیانیچ و بلیز ماتویدی
مکس الگری ترکیب خط میانی خودش را به کلی عوض کرد و تیمی کاملا متفاوت از کونته در میانه میدان ساخت. او حالا با هافبک های -تقریبا- درجه دوم کار می کند. سامی خدیرا را در همان تابستانی که آرتورو ویدال به بایرن مونیخ رفت جذب کردند و بلیز ماتویدی را هم برای جانشینی پل پوگبا (!) به تیم آورد که به هیچ وجه بازیهای خوبی را از خودش نشان نداد.
میرالم پیانیچ در این بین از سطح بازی بالاتری برخوردار است و در میانه میدان به خوبی می تواند بازی را کنترل کند. با این حال آلگری توانست پس از خروج کونته به خط هافبک خود (برخلاف خط دفاعی) جان تازه ای ببخشد و با وجود رفتن سوپر استارهای تیم، کونته نتایج قابل توجهی بگیرد. حالا این هافبک ها به ۳۰ سالگی نزدیک می شوند و تغییر نسل دیگری به زودی در راه است!
برنده:۲۰۱۴
حمله
۲۰۱۴: فرناندو یورنته و کارلوس توز
آنتونیو کونته با وجود اینکه مربی کاملی بود اما ترکیب او در خط حمله دچار مشکل بود. او تیمش را با دو مهاجم کلاسیک یعنی فرناندو یورنته و کارلوس توز به زمین می‌فرستاد. این مهاجم عظیم الجثه برای حضور در ترکیب یووه جنگید و به این موفقیت هم رسید.
شیرشاه هرگز در تورین نا امید نشد (هر چند قد ۱۹۳ سانتی متر شاید برای یک مهاجم نوک جالب به نظر نیاید اما او گلهای زیادی زد و گلهای زیادی هم ساخت).
با این حال او همواره زیر سایه انرژی دیوانه وار کارلوس توز بود. پسر بد آرژانتینی در بهترین وضعیت خودش قرار داشت، او حالا شمارهٔ ۱۰ را بر تن می کرد که سالها بر تن اسطوره ای بنام الکس دل پیرو بود. با این حال او تحت تاثیر این اتفاق قرار نگرفت و آمار خارق العادهٔ ۲۱ گل زده خانگی در تمامی رقابت ها را در پایان فصل بر جای گذاشت.
۲۰۱۸: پائولو دیبالا، گونزالو هیگواین و داگلاس کاستا
مکس با اینکه شاکله اصلی تیم کونته در خط دفاعی را حفظ کرد اما به مانند خط هافبک، در خط حمله هم بازیکنان مرد علاقه خودش را به خدمت گرفت. او گونزالو هیگواینی را بخدمت گرفت که گلزنی ماهر بود و به خوبی راه رساندن توپ، به تور دروازه را بلد بود. این مهاجم آرژانتینی با وجود بی فایده بودن در رقابت های حذفی -همچون لیگ قهرمانان اروپا- در لیگ بخوبی وظیفه خودش را انجام می دهد.
هیگواین توسط دیبالا و کاستا در کناره ها یاری داده می شود. دیبالا که از باشگاه سیسلی پالرمو به خدمت گرفته شده آنقدر عملکرد قابل توجهی از خودش نشان داده که به او لقب مسی دوم آرژانتین را داده اند. او برای نشان دادن خلاقیت های خودش به یک زوج پر جنب و جوش در کنار خودش نیاز دارد، این نیاز را این فصل داگلاس کاستا بر طرف کرده است. وینگر جوان و آینده دار برزیلی با حرکاتی زیبا با توپ و صد البته گل های تماشایی.
برنده: ۲۰۱۸
ذخیره
۲۰۱۴: مارتین کاسرس و کلودیو مارکیزیو
به لیست تیم در سال ۲۰۱۴ برمی گردیم، آنتونیو کونته از نیمکت آنچنان قوی برخوردار نبود. تنها ۲ بازیکن بیانکونری در این فصل بیش از ۲۰۰۰ دقیقه بازی کردند. یکی مارتین کاسرس، دفاع وسط اروگوئه ای یوونتوس که جانشین خوبی برای مثلث تدافعی BBC محسوب می شد و دیگری هم کلودیو مارکیزیو با تجربه بود که هر لحظه می توانست جایگزین مناسبی برای خط هافبک رویایی یووه باشد.
۲۰۱۸: استفان لیخشناینر، مهدی بن عطیه، دنیل روگانی، کلودیو مارکیزیو و ماریو مانژوکیچ
با درآمد حاصل از حق پخش تلویزیونی در سری آ و البته لیگ قهرمانان اروپا و در کنار آن پول حاصل از قهرمانی های پی در پی سری آ یوونتوس حالا به یک غول اروپایی تبدیل شده بود و از نیمکت قدرتمندی بهره می برد.
با وجود اینکه مارکیزیو و لیخشناینر همچنان موثر بودند و توانستند بیش از ۲۰۰۰ دقیقه هم بازی کنند، اما دوران آنها کم کم رو به پایان می رود. مهدی بن عطیه هم که از فصل بعد -با توجه به اینکه بارتزالی ۳۱ ساله می شود- باید جانشین او شود- این فصل توانست بیش از ۲۰۰۰ دقیقه در میدان حاضر شود تا مثلث BBC جدیدی بسازد. همچنین در کنار او دنیل روگانی جوان و ۲۳ ساله هم بازیکنی است که آلگری می تواند با بیشتر بازی دادن به او استعدادش را کشف کند.
ذخیره نهایی که به آن می پردازیم ماریو مانژوکیچ است. او که حالا بازیکنی کارآزموده است و تجربه های زیادی را کسب کرده، یکی از بهترین مهاجم دوم های سری آ است که قابلیت بازی در پست وینگر چپ را هم داراست.
او که خودش را بیشتر در بازی های بزرگ نشان می دهد -به فرض مثال گلزنی او در فینال فصل گذشته لیگ قهرمانان- قابل اطمینان و فیزیکی است اما سن بالای او -۳۱ سال- باعث این می شود که برای سال های آینده نتوان حساب ویژه ای روی او باز کرد.
برنده: ۲۰۱۸
قضاوت نهایی: ۲۰۱۴ برنده است!
آنتونیو کونته در این رقابت ۳-۲ پیروز شد اما دلیل آن چه بود؟
پاسخ این است که تیم کونته تقریبا -همانطور که گفته شد به جز مدافعان میانی- تغییر یافته. اما جانشینانی که آلگری بخدمت گرفته است، اصلا جالب نبودند. به جز دیبالا، دی شیلیو و الکس ساندرو ما بقی بازیکنانی هستند که در مرز ۲۸ سالگی قرار دارند و این اصلا اتفاق جالبی نیست؛ زیرا آنها آرام آرام به سالهای پایانی فوتبال خود و سپس بازنشستگی می رسند و دوباره باید برای آنها جانشینانی جدید خریداری شود!
با وجود اینکه آلگری تمام تلاشش را برای گسترده کردن تیم -منظور از گسترده کردن، تنوع سنی بازیکنان در پست های مختلف است- اما حالا تیم او رو به پیری می رود. یوونتوس طی سالهای اخیر -- نتوانسته جام اروپایی کسب کند و به همان سری آ راضی شده است اما ادامه این روند نشان از رو به انحطاط رفتن یوونتوس می دهد.
منبع:اسکواکا
