بیا و سَربه زیر آبم کُن
بیا و غَرقَم کُن
بیا فشار بده دستاتو پاسِبون
بیا و سَر بِبَر به زیر موج هایَم
ما هَمان یه قَطره ایم که رود بوده خونَمون
تو همان آدَمی تو همان بَنده ای
که چون ندیدی گُل درونِ باغِ چَمَن
به خوابی رفتی فُرو با صِدای آدَما
که مُژده میدن مابَقیِ خوابِتو در باغِ عَدَن
میروی همانجا که زُلف یار میدَوَد تا به کَمَر
به سازِ نا سِزایی میزنی چون شُعله کَمَر
بیا اون تیغی که از غَم بِتراشیدی رو در گَردَن مَن جا بِده
مَحاله جا بِزَنَم پاسِبون
نَتَرس جا بِده
عُمرِمون یه عُمریه که عابِره
چهره ی بی تابی که با تابَ کَسی خام نشُد عاقِله
زمین بازیمون یه دایِره که توش فقط چرخِ فَلَک تاب داره مابَقیش بایِره
همه مَهتابی میخوان که هوش و از سَر بَره
من تابی میخوام که طوفان به سَر بره
بِرِشته باشه تَنی زیرِ تیغِ پنبه ریز جون بِکَنه جون بِده
تو هَمان آدَمی تو هَمان بَنده ای که در پِیِ او میکنی تا تاجِ ثُرَیا سَفَر
به سانِ چِکه ایم پَرو از بالهایِ ما بِبَر
بِبَر هَرچه که میتوانی
فُرود مالِ ماست
چرا که قَطره ایم جاری در زیرِ زمین رَوانیم
چِراغِ خانه ی ما نَفت ندارد
چرا که هیچ نَیَرزَد دَرونِ این قَبیله دانایی
میزند چشمَم را نورِ دَرِ خانه ی او
این تَرانه میخواند کوکَب لالایی
و لَبَش میلَرزَد گرفته دستش را کودَکی که با دَهان گُرُسنگِی دیده بِهَم میبَندَد
فردا شَب اُتاق مَردِ نِکونامِ شَهر بویِ تَنِ کوکَب را میدَهَد
باد زیرِ دامنِ او زوزه کِشان میدَمَد
تو را خواب میبَرَد
دَهان کودَکی بوی نان میدَهَد
شَبی دَر باوَرِمان چِکه کُن
شَبیه چِکه زِ مُژگانِ هَمان دُختَری که زَخمَم را پاک کَرده دامَنَش
شَبی که باد با خود میبَرَد لَرزه به اندام هَمان دَر به دَر که دَستِ زمستان گرفته دَر بَرَش
بشین کنارِ پَنجِره م
میونِ شَهرِ تو با کُلِ بِزِه کاریاش
من جَوانی بومیَم
که زیرِ ضَربه هایِ پاسِبون تَرَک میخورَد
جَوانه میزَند اُستُخوانِ چوبیَم
