طـرفداری- لیگ قهرمانان برگشته است. چهارشنبه رئال مادرید به ایتالیا سفر می کند تا در بازی رفت مرحله یک هشتم نهایی مسابقات قاره ای رو در روی رم قرار بگیرد.
حدود همین یک ماه پیش وزنه به سمت یکی از دو تیم سنگینی می کرد، ولی حالا دیگر اینطور نیست. در ژانویه و در پی 10 نمایش افتضاح پی در پی که رم در آنها فقط یک پیروزی کسب کرد، سران تیم رودی گارسیا را برکنار و لوچیانو اسپالتی را جانشین او کردند؛ یک سرمربی سابق که در طی قدرتمندترین دوران باشگاه در یک دهه گذشته بین سال های 2009-2005 رهبری تیم را به عهده داشت.
دوران اسپالتی با یک تساوی برابر ورونا و شکستی برابر یوونتوس آغاز شد، اما جالوروسی از آن زمان چهار پیروزی پیاپی به دست آورده است- بهترین نوار پیروزی تیم از ابتدای فصل. پیشرفت رم از نتایج هم فراتر می رود. در ماه های آخر دوران گارسیا، تیم تنبل و کسل کننده شده بود، آنها در طی پنج بازی در نوامبر و دسامبر فقط یک گل به ثمر رساندند. بعد از شکست 2-0 برابر آتلانتا در آغاز این روند نتایج هواداران مسیر ورودی زمین تمرین باشگاه را با هویج و جعبه مسدود کردند، به همراه بنری که رویش نوشته شده بود: "بخورید، خرگوش ها".
اما رم حالا فرق کرده است.
اسپالتی که نقش نُه کاذب را با توتی در دوران اولش در باشگاه مُد کرد، حالا با کنار گذاشتن سیستم 3-3-4، سیستم متفاوتی از نوآوری و حرکت دائمی را شکل داده است. تاکنون، رم هم سیستم 1-3-2-4 و هم 1-2-4-3 را زیر نظر مربی جدید به کار گرفته و پست مهاجم مرکزی به نفع مهاجمین متحرک و سیالی چون پروتی و ال شراووی و صلاح کنار گذاشته شده است. از طرفی اما، بازی چهارشنبه با رئال مادرید ناگهان متفاوت به نظر می رسد؛ رم رو در روی چالش های جدیدی است.
انتقال قرضی پروتی از جنوا و ال شراووی از میلان در طول ژانویه خط حمله رم را فعال تر کرده است. در سمت چپ و با ال شراووی بازیکنی گلزن در اختیار اسپالتی قرار گرفته است و حرکات پروتی از میان خط حمله و به دل خط میانی نشان می دهد که او به راحتی با پست شماره نه کاذب خو گرفته است. صلاح و احتمالاً فلورنزی را هم اضافه کنید و آنوقت خط حمله متحرکی دارید که می تواند باعث سردرد مادرید شود.
از همین رو، موفقیت مادرید بسته به توانایی آنها در کنترل سرعت بازی و خنثی کردن این تهدید خواهد بود. تا به حال و زیر نظر زیدان رئال به لطف بازیسازهای برجسته اش تیمی با مالکیت بالای توپ بوده است. از زمان جانشینی بنیتز، مرد فرانسوی خط هافبک سنتی با یک تخریبچی را کنار گذاشته و از لوکا مودریچ و تونی کروس و ایسکو به عنوان کمربند میانی اش استفاده کرده است. این ترکیب به خودی خود بسیار تکنیکی است، اما از زمان مصدومیت گرت بیل در اواسط ژانویه و با حضور خامس رودریگز، یک مهاجم سوم یا هافبک چهارم(بسته به اینکه از کدام زاویه به آن نگاه کنید) به تیم اضافه شده است که یعنی رئال مادرید تقریباً با چهار شماره 10 بازی می کند.
نتیجه تیمی شده است که بیشتر تجسم تیم اواخر 2014 آنجلوتی است، وقتی پایتخت نشینان اسپانیا استایلشان را به متد بارسلونا نزدیک کردند. خط دفاعی حالا جلوتر بازی می کند. مدافعین کناری بیش از همیشه فشار می آورند. مالکیت توپ بیشتر است. این تغییرات تا به اینجا کاملاً موفقیت آمیز بوده است اما این به این معناست که آنها باز در برابر ضد حملات آسیب پذیر ترند و اینجاست که مودریچ و پیانیچ وارد می شوند. رئال در این فصل زمان هایی به دردسر افتاده است که حریفان موفق شده اند تا با فشار آوردن بر مودریچ در لحظات کلیدی او را از کار بیندازند.
وقتی که رئال در نوامبر برابر بارسلونا نابود شد، توپ دزدی سوارز از مودریچ بود که منجر به گل حیاتی دوم آنها شد. این روندی بود که در کل بازی تکرار شد. وقتی ویارئال در دسامبر گلی زودهنگام و در نهایت تعیین کننده برابر رئال به ثمر رساند، برونو سوریانو همین کار را با مودریچ تکرار کرد تا زمینه ساز گل پیروزی بخش روبرتو سولدادو شود. این لحظات تنها نمونه هستند، موقعیت های دیگری هم بوده اند. برای مودریچ، که این اواخر فوق العاده بوده است، این لحظات صرفاً اشتباهاتی فردی نبوده اند. بلکه ضعف هایی سیتماتیک را عیان می کنند، بازیکن کروات در هنگام مالکیت توپ و وقتی هم تیمی هایش رو به جلو فشار می آورند تنها گذاشته شده است.
معمولاً توانایی تکنیکی مودریچ به کمکش می آید تا از این موقعیت ها فرار کند، اما یک یا دو بار در هر بازی از فشار بازیکنان حریف وقتی او تنها مانده است فرصت هایی به وجود می آیند - از آن دست لحظه هایی که اگر توپ به گردش در بیاید منجر به موقعیت هایی دو به دو و سه به دو در برابر مدافعین رئال مادرید می شود. پس در بازی چهارشنبه شب لحظاتی اینچنینی برای رم کلیدی خواهند بود. در برابر خط حمله ای کشنده، تیم میزبان به جای به کارگیری نقشه ای هجومی و سرعتی متکی به خودشان باید شانس هایش در این موقعیت ها را امتحان کند؛ ضروری است که رم فرصت هایی برای خودش خلق کند تا به خط دفاع رئال حمله ور شوند.
پیانیچ در اینجا می تواند مرد کلیدی باشد.
برای ساختن موقعیت هایی که رم در هنگام ضد حمله در آنها برتری عددی دارد، فقط برگشتن مهاجمین به عقب برای فشار آوردن به مودریچ هنگامی که او صاحب توپ می شود کافی نخواهد بود. هر چند وقت یکبار یکی از هافبک ها باید از خط میانی خارج شود و معمار اصلی مادرید را به چالش بکشد-مخصوصاً زمانی که ایسکو و مدافعین کناری جلو کشیده اند-دیدش را محدود کند و زمانش را از او بگیرد.
اگر پیانیچ بتواند آن کسی باشد که فشار را وارد کند و مالکیت را در یکی دو مورد به دست آورد، رمی ها موقعیت هایی خواهند داشت که در آن پروتی و ال شراووی و احتمالاً صلاح از طرف پیانیچ تغذیه و بدون آنکه مانع چندانی پیش رویشان باشد به سمت دروازه حریف حمله ور خواهند شد.
مهم است که پیانیچ آن کسی باشد که به آنها سرویس بدهد. او که در سال 2015 به رئال مادرید لینک شده بود با فاصله ای زیاد بهترین توپ پخش کن تیم است. پاس های ارسالی اش محدوده ای گسترده را شامل می شوند، مهارتی بالا در بازی تک ضرب دارد و علاقه ای خاص به بریدن چند خط با یک پاس، ملی پوش بوسنی و هرزگوین بازیکنی است که می تواند رئال مادرید را در لحظاتی کوتاه آزار دهد.
به همین خاطر، جدالش با مودریچ نقش زیادی در امید های رم برای یک ایجاد سورپرایز خواهد داشت. این بازی یک نبرد تک به تک نود دقیقه ای در بازیسازی نخواهد بود، مادرید و مودریچ آنقدر مالک توپ خواهند بود که چنین اتفاقی نیفتد.
به جای آن، نبرد این دو در لحظاتی گذرا خواهد بود، همه چیز بسته به این دارد که آیا پیانیچ می تواند با استفاده از لحظات معدودی که مودریچ در سیستم مملو از بازیساز رئال تنها و آسیب پذیر خواهد بود، برای مهاجمینش دو سه موقعیت نصفه نیمه در هنگام ضد حمله خلق کند یا خیر.
