طرفداری | اَبدون پورت (Abdón Porte) زاده سال ۱۸۹۳ میلادی در شهر مونته ویدئوی اروگوئه بود. او در پست هافبک دفاعی بازی می‌کرد. پورت فرزند یک شیرفروش بود که در یک مزرعه بزرگ شد تا با توپ‌های پارچه‌ای دست‌ساز به فوتبال علاقمند شود. او فوتبال را در سال 1910 با بازی در باشگاه کولون شروع کرد و سپس راهی لیبرتاد شد. پورت در سال 1911 با ناسیونال اروگوئه، یکی از باشگاه‌های بزرگ این کشور قرارداد بست. نخستین بازی او با پیراهن ناسیونال در 12 مارس 1911 برابر باشگاه دابلین به ثبت رسید.
ناسیونال در زمان ورود این بازیکن، سعی بر استفاده از بازیکنان مستعد اروگوئه به جای نخبه‌گرایی شد و این مهم، پورت را به ترکیب اصلی ناسیونال رساند. درخشش در ناسیونال، لقب «ال ایندیو» را برای این بازیکن به همراه داشت. او به شدت به ناسیونال تعصب داشت و در میانه زمین حکمرانی می‌کرد. پورت بیشتر شبیه یک مدافع میانی بود تا یک هافبک زیرا همانند یک مدافع، حملات حریف را خنثی می‌کرد و تیمش با حضور او، آرامش بسیاری را در بخش دفاعی داشت. عبور از خط میانی ناسیونال، آرزوی هر بازیکنی در سمت مقابل بود زیرا ال ایندیو، میانه میدان را همچون املاک شخصی خود می‌دانست. او به بازوبند کاپیتانی ناسیونال رسید و به همراه این باشگاه، از سال 1911 تا 1918 به پنج قهرمانی در لیگ برتر اروگوئه، چهار جام حذفی این کشور و 10 جام مختلف دیگر رسید. او در سال 1913، نخستین بازی ملی خود برای تیم ملی اروگوئه را در دیدار این کشور برابر آرژانتین تجربه کرده بود. پورت دو بازی ملی دیگر برابر شیلی در سال 1916 و برزیل در سال 1917 را در کارنامه داشت. او یکی از اعضای تیم ملی اروگوئه در قهرمانی کوپا آمریکا در سال 1917 بود اما حتی برای چند دقیقه نیز در این تورنمنت بازی نکرد.
هوراسیو کوئیروگا، نویسنده اروگوئه‌ای درباره این بازیکن گفته بود: «این پسر در میانه میدان، ارزشی همانند یک پروفسور در میز کارش را داشت». پورت همیشه از روی فرم نبودن خود و حضور نداشتن در ترکیب اصلی تیمش واهمه داشت. علاقه او به ناسیونال آنقدر بالا بود که بعد از مصدومیتی در جام آلبیون برابر باشگاه بلودر در سال 1917، این بازیکن به دلیل پایان تعویض‌های قانونی تیمش تا آخرین نفس در زمین ماند و اجازه نداد درد ناشی از مصدومیت، تیمش را 10 نفره کند. در نتیجه این کار، دوران نقاهت این بازیکن، بیش از یک ماه طول کشید. ترس پورت از نیمکت‌نشینی در سال 1918 به سراغش آمد. ناسیونال در این سال بازیکن ملی‌پوش اروگوئه به نام آلفردو سیبکی را به خدمت گرفت و این مهم، منجر به نیمکت‌نشینی پورت در ناسیونال شد. کاپیتانی که چندین سال ستون خط میانی تیمش بود، بازوبند کاپیتانی تیمش را از دست داد و مجبور به دوری از زمین فوتبال بود. او در بازی‌های سال 1917 تیمش به وضوح افت کرده بود و دیگر مورد تشویق تماشاچیان تیمش قرار نمی‌گرفت و انتقادات بسیاری را تحمل می‌کرد.
در روز چهارم مارس 1918 بود که ناسیونال در یک بازی دوستانه برابر تیمی با نام چارلی قرار گرفت و با نتیجه 1-3 پیروز شد. پس از بازی، همه بازیکنان برای یک مهمانی به صرف شام، کنار یکدیگر جمع شده بودند. پورت با وجود بازی در این بازی دوستانه به دلیل از دست دادن جایگاه ثابتش در ترکیب تیم، بسیار غمگین بود. پورت هرگز نمی‌توانست روزی را تصور کند که مجبور به جدایی از باشگاه محبوبش شود. ناسیونال برای او یک باشگاه نبود بلکه دلیلی برای زندگی بود. پس از صرف شام، پورت سوار یک تراموا شد و به مرکز مونته ویدئو و استادیوم گرندپارک، ورزشگاه اختصاصی باشگاه ناسیونال رفت. او در ساعات بامداد ورزشگاه خالی از تماشاگر گرندپارک، جایی که پورت سال‌ها خط میانی ناسیونال را بیمه کرده بود، اسلحه‌ای که به همراه داشت را به سمت قلب خود نشانه گرفت و شلیک کرد. او در همان جایی که همیشه توپ حریف را قطع می‌کرد، زندگی خود را به پایان رساند و جدایی از ناسیونال را تجربه نکرد.
پس از پایان شب و در اوایل طلوع خورشید، سورینو کاستیو به همراه سگش در حوالی ورزشگاه گرندپارک حضور داشت که به ناگاه سگ او، پیکر بی‌جان کاپیتان ناسیونال را در زمین پیدا کرد. در کنار پیراهن آغشته به خون پورت، یک کلاه مخصوص باشگاه ناسیونال و دو نامه وجود داشت. یکی از نامه‌ها خطاب به بستگان نوشته شده بود و دیگری برای خوزه ماریا دلگادو، رئیس باشگاه ناسیونال. نامه پورت خطاب به رئیس ناسیونال، شعر عاشقانه‌ای برای باشگاه محبوبش و درخواست حمایت باشگاه از خانواده‌اش بود.
خطاب به خوزه ماریا دلگادو، رئیس باشگاه ناسیونال
دکتر دلگادو عزیز، من از شما و سایر همکاران‌تان درخواست دارم همانگونه که من باشگاه را همانند خانواده خود دوست داشتم، باشگاه هم در نبود من به خانواده‌ام بالاخص مادرم رسیدگی کند و آن‌ها را تنها نگذارد. آرزو دارم که باشگاه مورد علاقه‌ام همواره موفق باشد. زنده باد ناسیونال.
«ناسیونال، هرچند اکنون به یک غبار در خاک سرد تبدیل شده‌ام اما یک لحظه هم عشقم به تو را فراموش نخواهم کرد، خداحافظ برای همیشه»
پس از مرگ پورت، عده زیادی تابوت او را با خود حمل کردند، از کسانی که او را به دلیل افت کیفی‌اش در زمین مورد اعتراض قرار می‌دادند تا مدیرانی که مسبب دوری او از ترکیب ناسیونال شده بودند. جام جهانی ۱۹۳۰ که نخستین جام ژول ریمه بود، در همان نقطه‌ای که به خون پورت آغشته شده بود، شروع شد. زمینی که شاهد نمایش‌های مقتدرانه این بازیکن بود، مهم‌ترین رویداد ورزشی جهان را آغاز کرد. در سال 2008، اداره پست اروگوئه تمبری را به افتخار این بازیکن چاپ کرد. در ماه اوت 2013 نیز طرفداران ناسیونال، طرح موزاییکی زیبایی را با طرح این بازیکن به نمایش گذاشتند.
جمله «به یاد خون ابدون» از سوی طرفداران ناسیونال اروگوئه
مطالب مشابه
ساندور کوچیس؛ سرطلایی بارسلونا و آقای گل جام جهانی 1954 با سابقه هفت هتتریک ملی و سقوط از طبقه چهارم!
ساموئل اوکویه؛ دروازهبان آفریقایی که در ایران فوت کرد؛ از المپیک سیدنی تا وداع در تهران
بری هالشوف؛ علامت سوال آژاکس و مهره مهم تله آفساید رینوس میشل
