The Royal Bluesیکی از دلایل اصلی که بیشتر از بیست ساله هوادار شالکه ام و هنوزم نمیتونم ازش دل بکنم همین تعصب و وفاداریه هواداراشه که هیچوقت حتی الان که تو بدترین روزهای تاریخشه پشت تیم محبوبشون رو خالی نمیکنن.
خیلی حرفه تو این شرایط که حتی تو بوندسلیگا دو هم اوضاع خوبی نداریم همیشه ورزشگاه تیم پر میشه و از نظر میانگین تماشاگر تو دنیا جزو 10 تیم اولیم! حتی بازیای خارج از خونه مثه همین بازی با هرتابرلین هم هزاران هوادار تیم سفر میکنن و جو بعضی از بازیای خارج از خونه رو هم مثه بازیای خونگی میکنن.
شاید برای خیلی ها عجیب باشه که چرا هوادار تیمی مثه شالکه شدم میتونستم مثه اکثریت هوادار تیمای بزرگ بشم که همیشه جام میبرن ولی حقیقتا برای من قهرمانی و جام گرفتن اولویت نیست البته که اگه قهرمان بشیم طبیعتا خوشحال میشم. من هم روزهای خوب شالکه رو یادمه که برای قهرمانی تو بوندسلیگا میجنگیدیم چند بار قهرمان جام حذفی شدیم و حضور تو اروپا برامون عادی شده بود هم سقوط های تیم رو دیدم و شرایط الانش رو... برای همین شالکه خیلی به من حس زندگی رو میده که همیشه یکنواخت نیست و بالا و پایین زیاد داره باید تلاش کنی بعد هر بار زمین خوردن دوباره بلند بشی اینجوری لذت پیروزی و قهرمانی در آینده چند برابر میشه.
الانم مطمئنم تیمی مثه شالکه با این هوادارهای پرشور و وفادار و پتانسیلی که داره دوباره به جمع غول های آلمان برمیگرده چون بار اولش نیست که طعم تلخ سقوط رو چشیده دهه 90 هم بعد دو بار سقوط برگشت و چند سال بعد حتی قهرمان جام یوفا شد
