صددرصد. (نظرات شخصی است).
به عنوان کسی که از یه خانواده ی متوسط رو به فقیر با زحمت و بدبختی تونستم تحصیلی برم باید بگم اولین چیزی که تو ایران از دست میدی عزت نفس هستش.
من شخصا حتی یک دقیقه اینجا نه احساس غربت کردم و نه ارزوی برگشت داشتم.
تو این چند سال چندتا کشور اروپایی هم رفتم و یک بار هم رفتم امریکا.
واقعا از احترامی که این مردم به یک مهاجر قانونی مثل من که برای تحصیل و شاید ماندگاری به این کشور به اینجا اومدم سپاس گذار و بهت زده هستم (هنوزم که هنوزه!).
چیزهایی که تو ایران حتی بهشون فکر نمیکردم اینجا با کمی زحمت بدست اوردم و تازه فهمیدم چه فاجعه ای هستش اون مملکت.
با توجه به اینکه خانوادم ایران هستن وقتی باهاشون حرف میزنم و میبینم هنوز درگیر اینترنت و گرانی و حجاب و اینطور داستان ها هستن میفهمم که سرگرم کردن ملت به این طور مسایل ابتدایی به چه دلایلی هستش.
اینم باید بگم روزی که اون مملکت درست بشه اولین نفر برمیگردم اما همیشه قدردان انگلیس و به طور کلی غرب و فرصتی که بهم داد خواهم بود.
