با اقتباس از یکی از مقالات منتشر شده ترانسفر مارکت می خواهیم به این مسئله بپردازیم که نسل طلایی بلژیک با این تیم چه کرد و به اصطلاح خود ترانسفر مارکت چه صعود و چه سقوطی داشت؟
نسل طلایی بلژیک خیلی خوب نبود اما بالاخره یک غول کوچک ساخت
روبرتو مارتینز، سرمربی فعلی پرتغال از سال 2016 روی نیمکت این تیم نشست و با این تیم به نیمه نهایی جام جهانی رفت. بلژیک در این زمان به شدت در جدول رنکینگ فیفا بالا رفته بود و خلاصه، مارتینز تیم خیلی خوبی تحویل داده بود. کنار گذاشتن نقش ستاره ها در این موفقیت ها غیر قابل انکار است. کوین دی بروین، تیبو کورتوا، ادن هازارد و روملو لوکاکو از ستارگان خیلی مشهور این نسل طلایی بودند. درست است که هازارد رفت و لوکاکو هم در این جام مورد انتقاد زیادی قرار گرفت؛ درست است که کورتوا نبود؛ اما دی بروین پخته تر شده بود و یک بازیکن عالی در بلژیک به نام دوکو ظهور کرده بود. درست است بلژیک در جام آخر خیلی از لحاظ اسکواد خوب نبود، اما بالاخره همه چیز هم روی سر تدسکو خراب نشده بود.
تصویر زیر عملکرد بلژیک در تورنومنت های معتبر را نشان می دهد که به خوبی نشان دهنده تاثیر نسل طلایی این تیم است:
به نظر ما نسل طلایی بلژیک خیلی خوب نبود و نتوانست کاری کند، اما در همین جام فرانسه به اندازه اسکوادش ظاهر نشد. انگلیس با همه ستاره اش به وسعت تقریبا تاریخ فوتبال ناکام بوده. بلژیک عالی نبود، اما عملکردش قابل دفاع بود.
رونمایی از ارزشمند ترین بلژیک این سال ها
تصویر بالا نشان می دهد که به وضوح طلایی ترین تیم بلژیک در این سال ها همان تیمی بود که از لحاظ ارزش بازیکنان به 900 میلیون یورو در سال 2019 رسید. چنین تیمی توانست در جام جهانی روسیه به نیمه نهایی برسد. کم کم این نسل طلایی کم ارزش شد. در اوایل سال 2016 ارزش تیم نزدیک 300-400 میلیون یورو بود و با سقوط در جام جهانی و حذف از گروهی، ارزش این تیم به مراتب پایین آمد. دی بروینه کماکان کیفیت خود را حفظ کرده و ظهور دوکو و چند بازیکن جوان دیگر کمی ارزش تیم را بالا برد. دی بروین و لوکاکو کم کم دارند به آخر می رسند، اما به نظر می آید بلژیک با این جوانان، کماکان جزء ( حداقل) 8 تیم برتر جام بماند. شاید بتوان بلژیک را از این جهت با کرواسی مقایسه کرد. این دو تیم هنوز ستارگانی دارند و هنوز هم علی رغم عملکرد نسبتا بد در یورو می توانند دل هوادارانشان را شاد کنند.
