درست مانند قیاس پیکی بلایندرز، تجلیِ ماکیاولیسم، معتقدم دو نوع بازیکن (نسل جدید) در فوتبال وجود دارند: آنهایی که به خود اجازه می‌دهند عاشق تئوری شوند (و نظریه‌پردازان آن) و کسانی که سرخود عمل می‌کنند (جذابیت بازی را البته در چارچوب دستورات مربی، بیشتر می‌کنند).
البته ما در اولی غوطه‌وریم. اما در هر صورت به‌قول تامی شلبی: «می‌توانید کاری را که انجام می‌دهید تغییر دهید، اما نمی‌توانید آنچه را که می‌خواهید تغییر دهید!» و تیم‌ها و بازیکنان در همه جای دنیا موفقیت می‌خواهند بدون توجه به چگونگی آن. در آمریکای جنوبی نیز با همین پدیده روبه‌روایم اما به‌طور جذاب‌تر و خاص‌تر که بقیه آن را با بغض «خشن» لقب می‌دهند. سبک کریولو (اسپانیاییِ خالص و اسپانیایی منظور زاده‌ی آمریکای جنوبی‌ست) همیشه می‌تواند از روش اروپایی پیشی بگیرد. ما در آمریکای جنوبی، خصوصاً در آرژانتین می‌دانیم که چگونه بر تاکتیک‌های اروپایی غلبه کنیم؛ سبک ما برای خاص بودنِ بهترین است.
ما به ایده‌های خارجی نیاز نداریم؛ هواداران آرژانتینی خواهان زیبایی و زرق و برق هستند. این به فرهنگ هم برمی‌گردد. یک سبک تهاجمی پیچیده و آزاد که خود را بر مجموعه‌ای از الگوها تحمیل کرده که در این زمانه نیاز به تأمل بیشتری دارد. اینجا کسی نمی‌خواهد اروپایی باشد. در آمریکای جنوبی، آرژانتین می‌خواهد فرهنگ پوترروها را ادامه دهد، برزیل سعی می‌کند به ژوگو بونیتو برگردد، در کلمبیا می‌خواهند باهم جشن پس از گل بگیرند و در زمین فرست تاچ‌های خوبی داشته باشند، در پرو اگر غرور ملی دارید باید شعله‌های لابلانکیروخا را روشن نگه دارید، آپِنیتاس گل‌های بولیویایی نباید تمام شوند، لا بندیتا در اکوادور، واکاپیپوپو در پاراگوئه، آمارابولا (تک‌روی)، ژوروپوی ونزوئلایی در زمین ادامه خواهد داشت.
در آمریکا جنوبی همه گویا اروگوئه‌ای هستند و گارا چورا [هرگز تسلیم نشو] را پیاده می‌کنند. آمریکا دوبار کشف شد، یکبار توسط کریستوفر کلمپ و یکبار دیگر با «فوتبال» غنیِ کشورهایش. حال این فوتبال خالص را ترکیب کنید با آبی به رنگ آسمان، یاکارانداهایِ بوینس آیرس، هیجان‌انگیز و غیرقابل‌پیش‌بینی؛ مسیِ پس از هر لمس توپ، تیز و بُرنده به‌سان تأثیر میلی بر اقتصاد، کلمبیا جادوی وحشی، گائوچوهایِ سانتیاگو با شِنل جدانشدنی از بلاندیِ لئونه، خاطرات کودکی بارگاس یوسا، مجسمه‌های متعدد سیمون بولیوار، قله‌کوه آبیِ پورتلند پریش، دیا دلاس مورتوس، پدرو پارامو و کولیاکانِ مخوف، دوست و برادرِ ناتنی، مملو از جوانان کمونیستِ پیروِ چاوز اما در یادهامانده با پارادایز واترفال، گلِ کانتوتایِ روییده از انقلاب و اعتراض، لاپازِ در ارتفاع، دولسه دِ لچه، یربا ماته‌ی آرامش‌بخش، خورشیدِ بی‌غروبِ مونته‌ویدئو، صرفِ گالو پینتو پیش از اسب‌سواریِ توصیه‌شده در سن‌خوزه، آسونسیون، مادر همه‌ی شهرها با رقص گالوپا، سامبا با بوی قهوه در ساحل کوپاکابانایِ ریو، زندانِ خاطره‌انگیز اما غیرواقعیِ سونا در پاناما و دریاچه‌‌ها پرآبِ کانادا!
منتخب‌های دو قاره، در ۴ گروه در سرزمین آرزوها گِردهم می‌آیند تا ۴۸امین دوره‌ی رقابتی ۱۰۸ ساله را با هژمونی آرژانتین و اروگوئه را آغاز کنند. کوپا آمریکا، صحنه نمایشی برای همه آنهایی‌ست که نمی‌خواهند همرنگ جماعت شوند، می‌خواهند خودشان بمانند و سنت‌گرایی برایشان عیب و عار نخواهد بود. خوش آمدید به کوپا آمریکا ۲۰۲۴
