طرفداری | شب گذشته پس از سوت پایان بازی منچسترسیتی و لیورپول، هنگامی که بلندگوی ورزشگاه جرمی دوکو را به عنوان بهترین بازیکن میدان معرفی کرد، دو احساس متفاوت میان هواداران وجود داشت.
برای برخی، این انتخابی واضح و عادلانه بود. دوکو در تساوی 1-1 شب گذشته مانند چند بازی دیگر این فصل، به سمت چپ خط حمله سیتی انرژی و تحرک زیادی بخشیده بود. به نظر می‌رسید که برنامه پپ گواردیولا مانند چند بازی دیگر این فصل، این است که تا حد امکان دوکو را صاحب توپ کند. این وینگر بلژیکی نیز هر زمان صاحب توپ می‌شد تاثیرگذار نشان می‌داد و ۱۱ دریبل موفق او در دیدار شب گذشته نیز مهر تائیدی بر این ادعا می‌زند؛ آماری که بیشترین دریبل لیگ برتر در یک بازی در بیش از دو سال گذشته است.
PASSMAP منچسترسیتی در تساوی ۱-۱ مقابل لیورپول
برای گروهی دیگر انتخاب دوکو به عنوان بهترین بازیکن میدان کمی عجیب بود. همانطور که در بالا ذکر شد، او شب گذشته عالی بود، اما توپ را نیز زیاد از دست می‌داد (۲۰ مورد). در نیمه اول، ضد حمله‌های سریع لیورپول به این دلیل بود که بازیکنانی مانند دوکو می‌خواستند خلاقیت زیادی به خرج دهند و این باعث از دست رفتن توپ می‌شد.
همین موضوع این اختلاف نظر را به موضوع جذابی تبدیل می‌کند. افرادی که فکر می‌کردند دوکو بهترین بازیکن زمین است، یا توپ از دست دادن‌های او به چشمشان نمی‌آمد و یا اینکه این لو دادن‌های مکرر توپ اهمیت چندانی برای آنها نداشت چرا که او یک وینگر است و قرار است تفاوت‌های را رقم بزند، پس از دست دادن توپ مساله خاصی به شمار نمی‌آید. احتمالا اکثر مردم بازی را اینگونه دیده‌اند. نکته جالب اینجاست که در واقع این گونه نیست و منچسترسیتی و پپ گواردیولا پیش از این همواره کارها را به شکل دیگری انجام می‌دادند.
این بدین معنی نیست که گواردیولا با سبک بازی دوکو مشکلی دارد. این واقعیت که دوکو پیش از بازی‌های ملی مقابل چلسی در ترکیب اصلی قرار داشت و جک گریلیش روی نیمکت نشسته بود، نشان می‌دهد که گواردیولا چیزی را که دوکو برای تیمش به ارمغان می‌آورد را دوست دارد و مهم‌تر اینکه با وجود اینکه سرمربی اسپانیایی همواره جانب احتیاط را رعایت می‌کند، به دوکو اعتماد دارد و به او اجازه می‌دهد تا چنین فاکتوری را به تیمش اضافه کند.
دوکو در نهایت این پتانسیل را دارد تا یکی از بازیکنان جذاب لیگ برتر باشد: او از آن دسته بازیکنانی است که با حرکات انفرادی هواداران را هیجان زده می‌کند و سیتی در فصول اخیر چنین بازیکنی در اختیار نداشته است. به همین دلیل شیوه بازی روز گذشته و تا حدی تمام بازی‌های منچسترسیتی در این فصل به نوع بازیکنانی برمی‌گردد که این تیم در اختیار دارد.
منچسترسیتی مقابل لیورپول خوب بازی کرد و احتمالا مستحق برد بود، بنابراین اینطور نیست که قرار باشد به دنبال نقاط ضعف این تیم بگردیم یا فکر کنیم که این تیم در بعضی از جوانب نیاز به پیشرفت دارد. منچسترسیتی همچنان در این فصل بیشترین مالکیت توپ را در میان تمامی تیم‌های لیگ برتر در اختیار دارد اما تنها کمی از برایتون دزربی مالکیت بیشتری داشته‌اند و در مسیر ثبت پایین‌ترین میزان مالکیت توپ در دوران گواردیولا قرار دارند.
میزان مالکیت توپ منچسترسیتی در دوران پپ گواردیولا
داده‌های آماری نشان می‌دهند که منچسترسیتی در این فصل کمترین میزان مالکیت توپ در دوران گواردیولا را ثبت کرده است
دلیل این اتفاق چیست؟ آیا گواردیولا رویکرد نامنظم‌تری در پیش گرفته، که در آن توپ را در سریع ترین زمان ممکن به یک سوم هجومی می‌فرستد و امیدوار است که مهاجمان خود در محوطه جریمه تفاوت ایجاد کنند؟ پاسخ این سوال هم بله است و هم خیر.
بازی روز شنبه به خصوص در نیمه اول، اینگونه به نظر می‌رسید که منچسترسیتی نمی‌تواند بازی را کنترل کند و این اولین باری نیست که چنین اتفاقی می‌افتد چرا که در تساوی ۴-۴ مقابل چلسی نیز چنین چیزی مشخص بود، اما اینگونه نیست که چنین چیزی خواسته گواردیولا باشد بلکه او معمولا انتخاب‌های محدودی داشته است.
سیتی 8 بازیکن ذخیره مقابل لیورپول روی نیمکت خود داشت. دو دروازه‌بان، جان استونز که به گفته پپ آماده بازی نبود، دو مدافع، کالوین فیلیپس و دو بازیکن آکادمی. منظور این نیست که سرمربی اسپانیایی بازیکنان خوبی در اختیار ندارد بلکه او کسی را روی نیمکت نداشت که به او اجازه کنترل بازی را بدهد. شاید بتوان ریکو لویس را تنها بازیکنی بدانیم که تا حدی چنین انتخابی به گواردیولا می‌داد اما او تنها ۱۹ سال دارد و احتمالا کم تجربگی این بازیکن به ضرر او تمام شده و باعث شد تا گواردیولا از تعویض‌های خود استفاده نکند.
بازیکنانی که مقابل لیورپول جلوی رودری بازی را آغاز کردند، برناردو سیلوا، خولیان آلوارز، فیل فودن، ارلینگ هالند و دوکو بودند. نتیجه آن چیست؟ اکثر مهاجمان سیتی برای حمله به سرعت خود تکیه می‌کنند که دوکو بارزترین نمونه است. اگر سیلوا استادانه همه خطوط را به هم وصل نمی‌کرد، نیمه اول بی نظم‌تر از آن چیزی می‌شد که به نظر می‌رسید. با مصدومیت استونز و گریلیش و رفتن ایلکای گوندوگان و ریاض محرز، از دست دادن برناردو در حال حاضر ضربه زیادی به منچسترسیتی خواهد زد.
به همین دلیل همه چیز به بازیکنانی که در اختیار داریم و انتظار ما از آنها برمی‌گردد. عملکرد سیتی بسیار خوب بود، بنابراین نیازی به گفتن این نکته نیست که آنها این یا آن بازیکن را از دست داده‌اند اما این یک واقعیت است که اگر گریلیش به جای دوکو و گوندوعان به جای آلوارز بازی می‌کرد، بازی متفاوتی رقم می‌خورد.
این بدین معنا نیست که سیتی بهتر بازی می‌کرد اما قطعا بازی متفاوتی به نمایش می‌گذاشت. مانند پاس‌های بیشتر، حملات آهسته‌تر و احتمالا کنترل بیشتر بر بازی. برخی از مردم این نوع بازی را ترجیح می‌دهند و احتمالا برناردو را به عنوان بهترین بازیکن دیدار روز گذشته انتخاب می‌کنند، اما برخی دیگر به وضوح می‌خواهند بازیکنان با سرعت و تکنیک خود به تو بزنند و از آنجا حفره‌ای در دفاع حریف ایجاد کنند.
با وجود اینکه گواردیولا در بیشتر مواقع مجبور شده از بازیکنانی استفاده کند که به جای حفظ توپ در خلق موقعیت تخصص دارند، تا حد امکان سعی کرده که روی بازی‌ها کنترل داشته باشد. تیم‌های او همواره تعادل را رعایت کرده‌اند، غریزه تهاجمی کوین دی بروین با رویکرد کنترل شده‌تر داوید سیلوا و بعدها با برناردو و گوندوعان به تعادل می‌رسید. هیچکدام از آن بازیکنان بدی نیستند، بلکه تنها بازیکنان متفاوتی هستند.
غیبت کوین دی بروین رویکرد منچسترسیتی در حملات را دچار تغیراتی کرده است
مشکل زمانی پیش می‌آید که تعادل ترکیب از بین می‌رود. کوین دی بروین بدون شک بازیکن خوبی است اما نمی‌توانید تیمی با سه دی بروین داشته باشید چرا که شما به بازیکنی نیاز دارید که بتواند تعادل را در کنار توانایی‌های او حفظ کند و نقاط ضعف او را پوشش دهد. گوندوعان، سیلوا و گریلیش نیز به همان اندازه بازیکنان خوبی هستند اما مربی به بازیکنی نیاز دارد که در کنار آنها بتواند با شدت و فشار بیشتری از حفره‌های دفاعی حریف عبور کند. در نتیجه سیتی با عدم تعادل روبروست و بازیکنان موجود در ترکیب حال حاضر آنها برای نحوه بازی مد نظر گواردیولا زیاد از حد خلاق هستند و مستقیم بازی می‌کنند.
آنها هنوز هم تیم فوق العاده‌ای هستند. گواردیولا به اندازه کافی انطباق پذیر است و بازیکنان او نیز آنقدر خوب هستند که اکثر کارها را انجام دهند. تنها نکته قابل ذکر این است که اختلاف منچسترسیتی با سایر تیم‌ها مانند گذشته فاحش نیست و نسبت به چیزی که معمولا از تیم‌های گواردیولا انتظار داریم، مالکیت کمتری در اختیار دارد.
هنگامی که بازیکنان مصدوم آنها برگردند و بتوانند کمی از بازی مستقیم این تیم کم کنند، بیشتر شبیه تیم فصل گذشته خواهند شد. شاید بازگشت مصدومان واقعا بازی مستقیم دوکو را کنترل کند و با کم کردن سرعت بازی و کنترل بیشتر روی توپ باعث شوند او نیز مانند هالند فصل گذشته کمی ایستا تر بازی کند تا کنترل بازی از دست نرود.
اما شاید در حال حاضر تماشای بازی آنها کمی هیجان‌انگیزتر باشد و اگر شما از فوتبال چنین چیزی می‌خواهید، احتمالا شکایتی نخواهید داشت.
یادداشت سم لی از وب‌سایت اتلتیک با اندکی دخل و تصرف
