یک صبح سرد پائیزی در جزیره «سنت مری» واقع در اقیانوس اطلس. 45 کیلومتر دورتر از سرزمین اصلی انگلیس. آتش نشان شهر، روی دوچرخه اش به آرامی وارد محوطه زمین فوتبال «گَریسون فیلد» می شود و به جمع دوستان و همشهریان خودش می پیوندد که خمار از میخواری جشن عروسی دیشب، کنار زمین منتظر ایستاده اند تا اعضای تیم ها از راه برسند. حالا دیگر 22 نفر هستند و میتوانند بازی را شروع کنند اما قبل از آن باید تور دروازه ها را نصب کنند، پرچم های کرنر را سر جایشان بکوبند و با بیل و فرغون، سوراخ هایی که خرگوش ها طی هفته گذشته در زمین ایجاد کرده اند را پر کنند. و اکنون که همه چیز آماده است، آنها به سوی رختکن می روند تا یک هفته دیگر را در کوچکترین لیگ جهان، «لیگ فوتبال جزایر سیلی» آغاز کنند. لیگی تنها با دو تیم.
|
احتمالا کمی خواب آلود، کمی تشنه و با اندکی سردرد، اما خوشحال
|
اما همیشه اینطور نبوده است. شاید سالخوردگان شهر، سالها پیش را بیاد بیاورند که تعداد تیم ها بیشتر بود و به پنج یا شش تیم هم می رسید. دو تیم از سنت مری و یک تیم از هر کدام از جزیره های همسایه. از دهه 30 میلادی که لیگ آغاز به کار کرد تا دهه 50 میلادی، از سالهای پس از جنگ جهانی اول تا سالهای پس از جنگ جهانی دوم. بعد از آن، دیگر تنها دو تیم باقی مانده بودند. «رنجرز» و «رووِرز». زمان گذشت و حتی اسامی این دو تیم نیز تغییر کرد. اکنون ما آنها را با نام های «گریسون گانرز» با لباس های زرد رنگشان و «وولپیک واندررز» با لباس های قرمزرنگشان می شناسیم.
|
عکسی از فصل 1948-1949 احتمالا متعلق به تیم رنجرز
|
یک بعد از ظهر دلچسب آفتابی. تابستان رو به پایان است و توریست ها کم کم دارند شهر را ترک می کنند. پائیز و زمستان ورود خود را به جزیره، اینگونه اعلام می کنند. روز های مه آلود و بارانی، برفی و طوفانی، در راه هستند. روزهایی که ارتباط جزیره با سرزمین اصلی قطع می شود و گاهی به خاطر مه و طوفان، تنها با هواپیما می توانند مواد دارویی را روی شهر رها کنند. اما کاپیتان های دو تیم به همراه سایر بازیکنان، در تنها میخانه شهر دور هم جمع می شوند تا اولین آیین پیش فصل را با پاینت های آبجو در دست، جشن بگیرند. روز، روز یارکشی است. کاپیتان های هر دو تیم به نوبت هر کدام یک بازیکن را برای تیمشان انتخاب می کنند، تا هنگامی که دیگر بازیکنی بی تیم نماند. احتمالا همین یارکشی، یکی از رسوماتی است که لیگ را هنوز سرپا نگه داشته است و از یکنواختی چهره های تیم حریف و تیم خودی کاسته است.
|
_10xk.png)
کارااوکی، آبجو و خداحافظ تابستان
|
| «رختکن میزبان، رختکن میهمان، موزه افتخارات و دفتر لیگ» |
در گوشه ایی از زمین چمن، کنار کرت های سبزیکاری، ساختمان چوبی کوچکی قرار دارد که هرآنچه این دو تیم نیاز دارند را در یک مکان برایشان فراهم می کند. تبدیل به دو رختکن میزبان و مهمان می شود که به نوبت، هر هفته یکی از دو تیم مهمان آنها می شوند، مکانی فراهم می کند تا جام ها را در آن نگه دارند و مقری می شود تا امور مربوط به لیگ! از آنجا پی گرفته شود. حتی تکیه گاهی می شود برای دوچرخه های بازیکنان.
|
_ku2.png)
همین کافیست
|
«هفته بعد با کی بازی دارین؟» این احتمالا بیهوده ترین سوالی باشد که بتوان از بازیکنان هر یک از دو تیم پرسید. اینجا همیشه هفته بعد، هفته دربی است. 20 بازی، 20 دربی در یک فصل. اما تنها بازی های فصل اینها نیستند. لیگ دو تورنمنت حذفی نیز دارد که یکی از آنها به صورت رفت و برگشت بازی می شود! تنها یک بازی در طول فصل وجود دارد که این دوتیم روبروی هم قرار نمیگیرند و کنار هم قرار می گیرند. «لایونس کاپ» که به برنده بازی ترکیب منتخب دو تیم با تیم نزدیک ترین شهر واقع در سرزمین اصلی تعلیق می گیرد.
|
جایی برای تعجب نیست. کوچکترین جام جهان در کوچکترین لیگ جهان
نسخه ایی از این جام در موزه فیفا نگهداری میشود
|
|
وقت استراحت بین دو نیمه بهترین فرصت برای نوشیدن آب و دود کردن نخی سیگار است
|
دربی که شبیه دربی های دیگر نیست، خبری از کری های طرفداران، حساسیت، جنجال های بازیکنان، قهر و آشتی نیست. تنها چند روز دیگر میتوان باخت را جبران کرد. جایی برای مناقشه نیست. هیچ نتیجه ایی، هیچ گلی، هیچ خطایی و هیچ تصمیم بحث برانگیز داوری نباید مانع از این شود که بتوان بعد از بازی دوباره در کنار یکدیگر به میخانه شهر سری زد.
|
باختن، احساسی است که همینجا باقی می ماند
|
این لیگ فقط کوچکترین لیگ دنیا نیست، تکراری ترین لیگ آن نیز هست. پرتکرار ترین دربی جهان. اما همین تکراری ترین، در روزهای کوتاه زمستان که فصل دریانوردی و فصل گردشگری در خواب زمستانی فرورفته اند، بستری می شود برای بیرون آمدن از بستر خواب آلودگی شهر، گریزگاهی می شود برای فرار از روزمرگی مکرر خیره شدن به دیوارهای خانه. فوتبال به اهالی این شهر نشان می دهد که چگونه می تواند در تکراری ترین حالتش نیز، حس تازه ایی از ماجراجویی عرضه کند.
پ.ن. لیگ تحت نظر «اتحادیه فوتبال انگلیس» قرار دارد و در سال 2016 هم در کتاب رکورد های «گینس» به عنوان کوچک ترین لیگ جهان ثبت شده است.
منابع :
وبسایت نیویورک تایمز
وبسایت گل
ویکیپدیا
یه پست هم تا اونجایی که من پیدا کردم قبلا تو سایت در موردش توسط یکی از کاربرا نوشته شده :
https://www.tarafdari.com/node/1787333
