سه سال پیش در چنین روزی قوی‌ترین پارالمپین جهان درگذشت.
به گزارش طرفداری و به نقل از فدراسیون ورزش‌های جانبازان و معلولین، سیامند رحمان قهرمان دو دوره پاراوزنه برداری در پارالمپیک های 2012 لندن و 2016 ریو به عنوان یکی از برجسته ترین پارالمپین های تاریخ ورزش افراد دارای معلولیت به شمار می رود.
او اول فروردین ۱۳۶۷ در شهرستان اشنویه از استان آذربایجان غربی متولد و در سال های کودکی به فلج اطفال مبتلا شد. از دوران کودکی روحیه ای شاد داشت و در مدرسه، با همان اندک توانایی راه رفتن، فوتبال، تنیس روی میز و والیبال بازی می کرد.
پس از مدتی تمرینات ورزشی خود را در رشته بدنسازی به صورت جدی تر دنبال کرد و به پیشنهاد دوستان به اردوی تیم ملی وزنه برداری رفت تا از او تست گرفته شود. سیامند رحمان که تا آن روز در رشته وزنه برداری فعالیت نکرده بود، موفق شد وزنه ۱۲۰ کیلوگرمی را بالای سرببرد و توجه مربیان را به خود جلب کند. اینگونه شد که او در 20 سالگی به اردوی تیم ملی راه یافت.
در همان سال 1387 تیم ملی وزنه برداری جانبازان و معلولین برای مسابقات جهانی نیوجرسی آمریکا (۲۰۰۸) آماده می شد و سیامند رحمان نیز در حالی که تنها ۱۵ روز با تیم تمرین کرده بود، در اولین رویداد برون مرزی شرکت کرد و توانست به نشان طلا دست یابد. او ضمن شکستن رکورد جوانان جهان به میزان ۷۲.۵ کیلوگرم، لقب قوی ترین وزنه بردار جوان دارای معلولیت را نیز از آن خود کرد. این نشان طلا آغاز راهی بود که جوانی گمنام و بی نام و نشان را به ستاره ای بی بدیل در آسمان ورزش ایران و جهان تبدیل کرد.
سال ۲۰۱۰، سالی پر افتخار برای وزنه بردار جوان ایرانی بود و او توانست به ۳ نشان طلا در مسابقات جهانی مالزی، پاراآسیایی گوانگجو و بین المللی لیبی، نشان نقره در مسابقات جهانی مالزی و نشان برنز در مسابقات بین المللی لیبی دست یابد. تدوام افتخارات این پدیده دنیای پارا پاورلیفتینگ در سال ۲۰۱۱ نیز ادامه داشت و منجر به کسب دو نشان طلا در مسابقات جهانی امارات و مسابقات بین المللی اردن شد.
سال ۲۰۱۲ نقطه عطفی در زندگی ورزش او بود؛ قهرمان جهان آماده می شد تا برای اولین بار در مهم ترین رویداد ورزشی افراد دارای معلولیت شرکت کند. سیامند رحمان توانست با مهار وزنه های ۲۷۰ و ۲۸۰ کیلوگرمی و با اختلاف ۳۰ تا ۴۰ کیلوگرم از حریفان، اولین نشان طلای پارالمپیک را در لندن برای خود به ارمغان آورد. او در حالی که برای ثبت رکورد رویایی ۳۰۱ کیلوگرمی در کتاب گینس آماده می شد، پیش از آن که روی تخته رود، وزنه برداری کره ای به رای داور اعتراض و رسیدگی به شکایت او وقفه ای ایجاد کرد که بدن قهرمان طلایی سرد شد و نتوانست رکورد مورد نظر را به ثبت برساند.
پس از این افتخار بزرگ، سیامند رحمان توانست در سال ۲۰۱۴ در دومین حضور خود در بازی های پاراآسیایی اینچئون، دومین نشان طلای مسابقات پاراآسیایی را نیز به دست آورد و در همین سال در مسابقات جهانی امارات نیز به نشان طلا دست یابد.
قطار موفقیت های سیامند جوان همچنان در حال حرکت بود و او توانست در سال ۲۰۱۵ در مسابقات قزاقستان به دو نشان طلا هم در بخش آزاد و هم در بخش منطقه آسیا دست یابد. او با کسب نشان طلای مسابقات جهانی ۲۰۱۶ فزاغ امارات خود را برای دومین تجربه پارالمپیکی اش آماده می کرد. چهار سال انتظار به پایان رسیده بود و سیامند رحمان درصدد بود تا کار نیمه تمام لندن را تمام کند. سرانجام موفق شد با ثبت رکورد ۳۱۰ کیلوگرم، ضمن دستیابی به نشان طلای پارالمپیک، این رکورد تاریخی را در کتاب گینس به ثبت برساند.
سیامند رحمان چهره ای بود که بیش از پیش در جهان مطرح شده و علاقه مندان بیشماری از اقصی نقاط جهان داشت و در اندیشه ثبت رکورد تاریخ ساز دیگری در بازی های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ بود.
قوی ترین مرد دارای معلولیت جهان در سال ۲۰۱۷ نیز خوش درخشید و توانست مدال طلای مسابقات جهانی مکزیک را بر گردن آویزد. افتخاراتش در مسابقات منطقه آسیا که به میزبانی ژاپن در سال ۲۰۱۸ برگزار شد نیز ادامه یافت و باز هم طلایی شد.
سومین و آخرین حضور سیامند رحمان در بازی های پاراآسیایی نیز در سال ۲۰۱۸ اتفاق افتاد و این بار جاکارتا میزبان قوی ترین پارالمپین دنیا بود. در این مسابقات نیز که با حضور پر شور طرفداران این قهرمان همراه بود، سیامند رحمان با ثبت رکورد ۲۹۵ کیلوگرم توانست سومین نشان طلای خود را از بازی های پاراآسیایی بدست آورد و هت‌تریک کند.
آخرین حضور این قهرمان نیز در مسابقات قهرمانی جهان قزاقستان در سال ۲۰۱۹ اتفاق افتاد که منجر به کسب نشان طلا شد. در حالی که همه برای تماشای رقابت دیدنی او در بازی های پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ لحظه شماری می کردند، سیامند رحمان در شامگاه یکشنبه، یازدهم اسفند ماه سال ۱۳۹۸ بر اثر ایست قلبی درگذشت.
