امروزه کمتر بازیکنی است که تا بیش از ۳۵ سالگی به صورت حرفه ای فوتبال بازی کند، اما در بعضی بازیکنان استثناهایی وجود دارد که معمولا این بازیکنان دروازه‌بان هستند. مثل مارک شوارتز، برد فریدل یا حتی جانلوئیجی بوفونِ 45 ساله ای که در حال حاضر در تیم پارما بازی می کند. البته بعضی بازیکنان در دیگر پست ها هم توانسته‌اند آمادگی و توانایی خود برای بازی در سطوح بالا را تا سنین بالا حفظ کنند. مثل پائولو مالدینی که تا 41 سالگی در قلب خط دفاع آث میلان حضور داشت یا مثلا رایان گیگز که حتی در ۳۹ سالگی قهرمان لیگ برتر انگلیس شد. ولی کاری که استنلی ماتیوس انجام داد، فوق العاده و غیر قابل باور بود. او در ۴۱ سالگی توپ طلا گرفت، تا ۴۲ سالگی به تیم ملی دعوت می شد و زمانی که ۴۸ سال داشت نقش مهمی را در بازگرداندن استوک سیتی به سطح اول فوتبال انگلیس ایفا کرد. تا اینکه سر استنلی بالاخره در ۵۰ سالگی تصمیم به خداحافظی با مستطیل سبز گرفت. حفظ کردن آمادگی خود تا ۵۰ سالگی و بازی در سطح اول انگلیس کار هر کسی نیست!
اما راز این اتفاق چیست؟ قطعا آمادگی بدنی و البته رژیم غذایی؛ از خانواده ای ورزشکار می آمد و از همان سنین کودکی اهمیت سرعت و استقامت را می دانست. او همچنین گیاه خوار بود و معمولا سالاد و آب پرتغال می خورد، دو شنبه ها به نوعی روزه می گرفت و کابینتش پر از ویتامین بود. زیاد به تمرینات تیمی اعتقاد نداشت. گوشه گیر نه، اما قائم به ذات بود و ترجیح می داد به تنهایی در ساحل بلکپول تمرین کند.
| مشخصات فردی |
| نام |
استنلی ماتیوس |
| زادروز |
۱ فوریه ۱۹۱۵ |
| زادگاه |
استوک آن ترنت، انگلستان |
| تاریخ مرگ |
۲۳ فوریه ۲۰۰۰ (۸۵ سالگی) |
| محل مرگ |
استوک آن ترنت، انگلستان |
| قد |
۱۷۴ سانتی متر |
| پست |
بال راست |
| مشخصات باشگاهی |
| سال |
تیم |
بازی |
گل |
| ۱۹۳۲-۱۹۴۷ |
استوک سیتی |
۲۵۹ |
۵۱ |
| ۱۹۴۷-۱۹۶۱ |
بلکپول |
۳۷۹ |
۱۷ |
| ۱۹۶۱-۱۹۶۵ |
استوک سیتی |
۵۹ |
۳ |
زمانی که تقریبا ۶ ماه از شروع جنگ جهانی اول می گذشت، فرزند سوم خانواده ماتیوس با نام استنلی به دنیا آمد. پدر استنلی، یک بوکسور مشهور محلی بود و فرزندانش را هم طوری تربیت می‌کرد که همواره نظم، انضباط، اراده و مردانگی از وجودشان باشد. پدر همیشه تاکید می‌کرد: «مسأله مهم این نیست که مشغول چه کاری باشی. مسأله مهم این است که آن کار را درست و کامل انجام دهی.»
استعداد فوق العاده استنلی در بازی با پای راست در دوران مدرسه شکوفا شد و با تمرینات منظم و نظارت های پدرش، استنلی به تیم ملی کودکان مدرسه‌ای انگلستان ملحق شد و در بازی با ولز به میدان رفت. چندسال بعد استنلی به تیم استوک سیتی پیوست.
استنلی که در پست بال راست بازی می کرد با تکنیک و سرعت فوق العاده خود توانست در هفده سالگی در لیگ جزیره مشهور شود و نامش را سر زبان ها بیندازد. او در نوزده سالگی برای اولین بار پیراهن تیم ملی بزرگسالان انگلیس را بر تن کرد و باز هم در برابر ولز به میدان رفت و در بازی که انگلیس ۴ بر ۰ میروز شد، استنلی یک گل به ثمر رساند.
محبوبیت استنلی میان هواداران آنقدر زیاد بود که وقتی میخواست استوک سیتی را ترک کند، یک تظاهرات بزرگ در شهر به وجود آمد!! بیش از ۳۰۰۰ نفر در جلسه‌ای رسمی مخالفت خود را با رفتن مرد محبوب تیمشان اعلام کردند و مدتی بعد بیش از ۱۰۰۰ نفر در بیرون از زمین با پلاکاردهای مختلف از ماتیوس خواستند تا از تیم نرود.
سال ۱۹۴۵، زمانی که جنگ جهانی دوم به اتمام رسید و میادین فوتبال دوباره از سر گرفته شد، مسئولین استوک سیتی استنلی را به تیم بلکپول واگذار کردند، همان تیم و شهری که استنلی خاطرات زیادی از آن داشت. او در بلکپول هم به قدری درخشید تا در سال ۱۹۴۸، انجمن نویسندگان او را به عنوان مرد سال فوتبال انگلیس انتخاب کرد. بلکپول در همان سال با شکست ۴ بر ۲ از منچستر یونایتد نایب قهرمان جام حذفی شد. چند سال بعد استنلی توانست طعم بازی در جام جهانی را تجربه کند؛ او فقط در یک بازی برابر اسپانیا به میدان رفت که تیمش ۱ بر ۰ بازی را واگذار کرد.
|
آمار فوق العاده متیوس در تیم ملی ؛ او در ۵۴ بازی ۱۱ گل و ۳۸ پاس گل ثبت کرد. او تقریبا در هر ۱۳۸ دقیقه روی یک گل موثر بوده است.
|
ر رده باشگاهی، ماتیوس همچنان ملقب به «جادوگر دریبل‌زن» بود و بازهم تیمش را به فینال جام حذفی رساند. این بار در برابر بولتون؛ در فینال جام حذفی سال۱۹۵۳ که با نام فینال ماتیوس شناخته می شود، او به تیمش کمک کرد تا شکست 3-1 را با برد 4-3 تعویض کند. در مدتی کوتاه ماتیوس جشنواره‌ای از دریبل و هنرهای انفرادی به راه انداخت و با پاس‌های طلایی او، یک استنلی دیگر، یعنی مورتنسون، ۳ گل زد و بالاخره آن‌ها قهرمان جام حذفی شدند.
پس از جام جهانی ۱۹۵۴، بسیاری بر این باور بودند که دوران غروب قهرمان فرارسیده است. وقتی از او درباره خداحافظی از فوتبال سوال می‌کردند، می‌گفت: «به زودی بازنشسته خواهم شد.» در سال ۱۹۵۶ برای اولین بار جایزه «مرد سال فوتبال اروپا» به بهترین بازیکن قاره سبز اهدا شد و صاحب این جایزه کسی نبود جز استنلی ماتیوس 41 ساله!
او که در ۲۹ سپتامبر ۱۹۳۴ اولین بازی ملی خود را انجام داده بود، برای آخرین بار در ۱۵ می۱۹۵۷ پیراهن سه شیر ها را به تن کرد. یعنی او تقریباً ۲۳ سال ملی‌پوش بود! وی در این مدت در ۵۴ بازی ملی شرکت داشت و ۱۱ گل هم به ثمر رساند (البته در هنگام جنگ هم در۲۴ بازی غیررسمی ملی ۲ گل به ثمر رساند که در شمار ۵۴ بازی او محسوب نمی‌شود) در این مدت هرگاه لازم بود از بال راست به پست‌های دیگر هم می‌آمد و حتی گاهی جای مدافع چپ هم بازی می‌کرد!
چهار سال دیگر هم گذشت و ماتیوس در سال ۱۹۶۱ به استوک سیتی بازگشت! کسی نمی‌توانست باور کند اما او چنان در استوک‌سیتی درخشید که تیمش نایب قهرمان انگلستان شد و خودش هم برای دومین بار مرد سال انگلستان شد! و سرانجام، روز ششم فوریه ۱۹۶۵ در تاریخ جزیره، روزی به یادماندنی بود. استنلی ماتیوس محبوب پس از ۱۲ ماه خانه‌نشینی به خاطر مصدومیت زانو، دوباره به میدان بازگشت و در دیداری خاطره انگیز با «منتخب ستارگان جهان فوتبال» در سن ۵۰ سالگی، از مستطیل سبز خداحافظی کرد.
ماتیوس در ۲۳ فوریه ۲۰۰۰ درگذشت. بیش از صدهزارنفر در تشییع جنازه او شرکت کردند. در بین این تعداد همه جور آدم پیدا می‌شد. پیر و جوان، زن و مرد و... مجسمه سر استنلی ماتیوس در بیرون استادیوم استوک‌سیتی ساخته شد و در زیر آن چنین عباراتی نوشته شد: «نام او سمبل بازی زیبا بود. شهرتش بی انتها و مردانگی و فروتنی‌اش تحسین برانگیز بود. او یک بازیکن جادویی بود. بازیکنی از مردم و برای مردم.» اکنون نیز روز اول فوریه در انگلستان به روز استنلی ماتیوس معروف است و «بنیاد خیریه ماتیوس» هم فعال و برای جوانان بی‌بضاعت لوازم ورزشی تهیه می‌کند. بی‌هیچ شکی نام این ستاره محبوب هیچ گاه از تاریخ ورزش بریتانیا و جهان پاک نخواهد شد.
