پرونده این فصل چلسی تقریبا بسته‌ست. بنظرم توخل با توجه به حواشی پیش اومده نمره قبولی رو می گیره، اما از اون طرف اشتباهاتی داشت که زیر سایه اتفاقات دیگه ای محو شدند.
مهم ترین مشکلی که به چشم میاد، بازی جلوی تیم های کوچک تره. نزدیک به 100 بازی از حضور توخل می گذره اما همچنان مشکلاتی که تو بازی اول وجود داشت، دیده میشه. شاید بخاطر اینه که ورودی مناسبی نداشتیم تا بتونیم نحوه بازی رو اصلاح کنیم یا شاید هم بخاطر اصرار بیجا و پافشاری مربی به این وضع افتادیم.
«ترکیب» های فوتبال ذاتا باعث برتری نمیشن و تنها یک عدد هستن. کنته، توخل، کلوپ و پپ روی کاغذ ترکیب های متفاوتی دارن ولی ساختار هجومی تیم همشون تو حمله 5-3-2 یا 5-2-3 هست.
حالا چرا این ساختار تو چلسی به اندازه کافی خوب نیست ولی تو سیتی و لیورپول عالیه؟
چلسی در حال حاضر دو تا مشکل مهم داره؛
1- نمیتونه به طور موثری به بازی عرض بده
2- نمیتونه مثل سیتی و لیورپول، خلق موقعیت داشته باشه
جفتشون هم برمیگردن به ترکیب 3-4-3.
تو این ترکیب، عرض بازی دست 2 تا وینگ بک تیم هست. یعنی 1 به 1 شدن های احتمالی تو کناره زمین، فرصت سانتر، فرار روی خط آفساید و ... بیشتر برای این دو بال کناری ایجاد میشه. وینگ بک، دوندگی بالایی طلب می کنه و اکثر تیم های وینگ بک محور، تو این پست مصدوم میدن. چلسی تا زمانی که چیلول و جیمز بازی می کردن اوکی بود ( بازم تاکید دارم که چلسی بی نقص نبود) اما بعد مصدومیت این دو نفر، کاملا کناره های زمینش از کار افتاد.
نکته بعدی، دو تا پشت مهاجم یا شماره 10 تیمه. این دو بازیکن چلسی، وظیفه دارند که بازیسازی انجام بدن و مهم تر از اون، در فشردگی و تراکم دفاع حریف، گره بازی رو باز کنن. مونت، زیاش، هاورتس و ورنر هیچکدومشون مثل ویلیان و هازارد توانایی دریبلینگ و کار تو فضای بسته رو ندارند. برای همین، خیلی اوقات تیم حریف به صورت نفر به نفر بازی رو می بنده، و هیچکس هم نمیتونه دفاع حریف رو باز کنه.
رقبا کافیه که عرض 5 نفره چلسی در خط حمله رو، با یک عرض 5 نفری در دفاع پوشش بدن و همین کار برای مهار تیم توخل کفایت می کنه.
بازیکنای چلسی از نظر فردی هم تو ساخت موقعیت ها ضعیفن. طبق آمار هو اسکورد، از زمان حضور توخل که بیش از 50 بازی لیگ برتری می گذره؛ میسون مونت با 16، متئو کواچیچ با 10 و مارکوس آلونسو با 9 خلق موقعیتِ جدی ( Clear-Cut Chances ) رتبه های اول تا سوم چلسی هستن!
از طرف دیگه، سرمایه گذاری روی این ترکیب چندان جالب به نظر نمیرسه! ترکیبی که با 5-6 تا دفاع وسط باید بسته بشه، هافبک دفاعی تخصصی لازم نداره، یه سری وینگر رو نمیشه داخلش بازی داد یا ازشون بازی بهینه گرفت و ... / 3-4-3 بیشتر برای مسابقات تک حذفی و تورنومنتی خوبه تا رقابت تو پریمیر؛ اونم جلوی پپ و کلوپ.
راه حل چیه؟
چلسی خودش رو برای 4 دفاعه آماده کنه. (اونم ترکیب 4141) تو این مدل 4 دفاعه که گواردیولا اکثرا اجراش می کنه، وظیفه عرض دادن به بازی با وینگراست. یعنی عرض 5 نفره در خط حمله اینطوری تشکیل میشه:
مهاجم نوک
وینگر راست - هافبک هجومی راست - هافبک هجومی چپ - وینگر چپ
4141 نسبت به 3421 خیلی روون تره و راحت تر می تونه به حریف غالب بشه. بعد برخلاف چیزی که از پپ تصور داریم، اجرای 4141 هم ابزار آنچنان خفنی نمی خواد. مثلا تو کناره ها داشتن وینگر تکنیکی مثل محرز یا عثمان دمبله حالت Bonus داره و دو تا وینگرِ دونده و با تکنیک پایین تر هم برای اجراش کافی هستند. برخلاف 433 کلوپ که وینگر کات اینسایدی، گلزن و سریع می خواد و تهیه بازیکن هایی مثل صلاح یا امباپه خیلی سخته.
نقش پوششی مدافعین کناری و بازیشون در مرکز زمین (اینورتد فولبک) به دو تا هافبک میانی آزادی عمل، اجازه پیشروی و شرکت در کارهای هجومی رو میده. مثلا اگر پست 10 فیزیک مناسبی داشته باشه می تونه بره داخل باکس و خیلی راحت سر بزنه. یا کاتبک ها و سانترهای ارسالی رو قطع کنه.
خلاصه اینکه به نظر من بهترین کاری که توخل می تونه انجام بده، بی خیال شدن 3 دفاعه، خرید هافبک دفاعی و مدافع مدرن برای 4141 هست. اگر ورودی و خروجی ها با این پیش فرض باشن خیلی خوب میشه.
برای آشنایی با این ترکیب، شاید دیدن خلاصه بازی دورتموند مقابل رئال مادرید بد نباشه (بازی رفت فصل 2016/17)
و خوندن این مطلب
در حال حاضر تعداد محدودی از مربی ها از این ترکیب استفاده می کنن. اصلی ترینشون پپ هست، با این تفاوت که 4141 توخل کمی آلمانی تره. دورتموند توخل نسبت به سیتی پپ، پاس های طولی بیشتر و پاس های عرضی کمتری داشت.
ژاوی هم از زمان اومدن به بارسلونا همچین چیزی می چینه.
