سازمان ملل متحد، 195 کشور را به رسمیت می شناسد که 194 تای آن تیم ملی فوتبال دارند.
طرفداری | از سن مارینو و سودان جنوبی تا وانواتو و واتیکان سیتی، همه این ها کشورهایی روی کره زمین هستند که حداقل برای یک بار هم که شده، یک بازی ملی انجام داده اند اما جزایر مارشال، تنها کشوری در جهان است که توسط سازمان ملل به رسمیت شناخته می شود که تیم فوتبال ندارد.
جزایر مارشال کشوری است که در جزایر مرجانی اقیانوس آرام شمالی، میان استرالیا و هاوایی واقع شده است. جزایر مارشال جایی است که کاشفان قرون وسطی، آن را آخر دنیا می دانستند. هزاران سال پیش اولین دریانوردان مارشالی، این جزیره را "Ad jolet jen Anij" به معنای میراث مبارک ما از سوی خدا نامگذاری کرده بودند. جزایر مارشال به دو زنجیره جزیره تقسیم می شود؛ راتاک به معنای طلوع خورشید و رلیک به معنای غروب خورشید. جزایر مارشال، وطنِ 60 هزار نفر است. جزایر مارشال را به خاطر پرورش ماهی تن و سپری کردن تعطیلات عجیب و غریب در آن می شناسند اما پیش تر اقداماتی خشونت آمیز هم در آن صورت گرفته است. طی سال های 1946 تا 1958، ایالات متحده آمریکا سلاح های هسته ای خود را در بیکینی آتول در جزایر مارشال آزمایش کرد. جزایر مارشال بیش از هر کشوری در دنیا در خطر تغییرات اقلیمی قرار دارد و البته فوتبال در آن اصلا شناخته شده نیست. این در حالی است کشورهای همسایه جزایر مارشال یعنی کیریباتی، نائورو و گوام همگی تیم فوتبال دارند.
آمریکا و آزمایش سلاح های هسته ای در جزایر مارشال در دهه 50 میلادی
جزایر مارشال، عضوی از فیفا نیست و هرگز تیم ملی فوتبال نداشته و مطابق انتظار، لیگ داخلی هم ندارد. اگرچه اکنون گروهی از مشتاقانِ فوتبال سعی دارند شرایط را تغییر دهند. جزایر مارشال یک برنامه بلند مدت برای شرکت در مقدماتی جام جهانی دارد اما این کشور روی آتشفشان های قدیمی که توسط بالا آمدن سطح آب دریا خاموش شده اند، بنا شده و زمین فوتبال ندارد.
شم لیوای، یکی از پیشگامان تغییرات ورزش و برگزاری مسابقات فوتبال در جزایر مارشال است. او که در جزایر ویرجین آمریکا در دریای کارائیب تحصیل می کرد، در دوران مدرسه فوتبال بازی می کرد اما علاقه واقعی او به فوتبال وقتی برانگیخته شد که پسرش به فوتبال علاقه نشان داد:
من فقط یک پدر هستم که برای تربیت فرزندش اشتیاق دارد و تعجب می کنم چرا در این جا کسی فوتبال بازی نمی کند. من می خواستم شرایط را برای پسرم تغییر دهم. ما اعضای جامعه ای هستیم که روی آینده فرزندان مان سرمایه گذاری انجام می دهیم.
لیوای مسئول افتتاح اتحادیه فوتبال جزایر مارشال در 31 دسامبر 2020 است. او در این راه از وکلایی فوتبال دوست از جزایر سلیمان، بچه های پر و پا قرص منچستریونایتد و خواهر زاده رییس جمهور سابق جزایر مارشال کمک گرفت. با وجود تلاش های آن ها، این یک مبارزه برای تحمیل دیدگاه شان به ملتی است که هیچ پیوند تاریخی با فوتبال نداشته اند. لیوای در این باره گفته:
ما یک جزیره معمولی و کشوری بسیار آرام هستیم. از نظر زیرساخت ها شرایط مدرنی نداریم. مردم ما ساده زیست هستند، نه تجمل گرا. فوتبال ورزشی گران است و ما به تجهیزات و لباس نیاز داریم. همه چیز این جا آمریکایی پیش می رود و محبوب ترین ورزش ها هم آمریکایی هستند. این جا مردم بسکتبال، سافت بال و والیبال بازی می کنند. برای بسکتبال بازی کردن، فقط به یک توپ و حلقه نیاز است و حتی به فضا و زمین هم نیازی نیست.
موقعیت جزایر مارشال در نقشه جهان
فضای بازی کردن، مشکل کلیدی برای فوتبال در جزایر مارشال است. فوتبال نسبت به بسکتبال فضای بیشتری می طلبد. یک استادیوم فوتبال، زمینی حداقل 7 هزار متر مربعی می خواهد و علاوه بر آن تجهیزات مربوط به زمین هم باید ساخته شوند. بزرگ ترین جزیره مجمع الجزایر مارشال، ماجورو اتول نام دارد که مساحتش فقط 9.71 کیلومتر مربع است. با افزایش سطح آب، این مساحت ممکن است خیلی سریع کم تر شود. جزایر مارشال برای سرمایه گذاری روی ورزش، وقت و فضای لازم را ندارد. دیواین وایتی از ترویج دهندگان فوتبال در جزایر مارشال که در طول تحصیلش در رشته قانون حقوق بشر در لندن عاشق فوتبال شد، در این خصوص گفته:
در حال حاضر هیچ زمین فوتبالی با مساحت کامل در جزایر مارشال وجود ندارد اما من به آینده فوتبال در این جا باور دارم. بچه ها در مدرسه به فوتبال علاقه مند می شوند و از والدین شان می خواهند بگذارند فوتبال بازی کنند. سپس پدر و مادر بچه ها به ما فشار می آورند تا تمرینات و مسابقات را شروع کنیم. بچه های شش تا ده ساله، علاقه زیادی به فوتبال دارند. هفته گذشته با وزارت آموزش و پرورش دیداری داشتیم و گفتیم در برنامه درسی بچه ها در کنار بیسبال، بسکتبال و والیبال، فوتبال هم می خواهیم.
دیواین وایتی اصالتا اهل جزایر سلیمان است که در آخرین بازی اش مقابل نیوزیلند، قدرتمند ترین تیم اقیانوسیه به تساوی 2-2 دست یافت. رجی، پسر 17 ساله وایتی در کنار تحصیل، برای راه اندازی فعالیت های فوتبالی در جزایر مارشال تلاش می کند. این پسر ذاتا خجالتی است اما وقتی حرف فوتبال به میان می آید، هیجان او را فرا می گیرد:
در جزایر سلیمان، فوتبال ورزش ملی است اما این جا، فقط زمین بسکتبال هست. ما حدود 40 بازیکن هستیم و با مخروط ها تیر دروازه درست می کنیم و فوتبال بازی می کنیم. بچه ها بعضی ها اهل مارشال هستند و برخی بچه ها از جزایر سلیمان و کیریباتی هستند. من به عنوان مهاجم یا وینگر بازی می کنم و سعی می کنم در حرکات با توپ و نحوه از پیش رو برداشتن مدافعان، از مارکوس رشفورد تقلید کنم. من هوادار منچستریونایتد هستم اما در این جا بازی ها را نمی توان دید و باید خلاصه بازی ها را از یوتیوب ببینم.
اهالی جزایر مارشال در تلاش برای فوتبال بازی کردن
نوجوانان هم نسل رجی، می توانند کلید راه اندازی تیم ملی جزایر مارشال در سال های آینده باشند اما فدراسیون فوتبال جزایر مارشال می خواهد زیرساخت هایی پایدار بسازد. روبرت بودیگای، دبیر برنامه ریزی فدراسیون وظیفه دارد یک طرح سه مرحله ای را راه اندازی کند که بازی ها را از سطح مدارس به لیگ های داخلی و سپس فوتبال بین المللی برساند:
ما باید معلم های تربیت بدنی را استخدام کنیم که تخصص اصلی شان مربیگری فوتبال است. اگر این کار را کنیم، می توانیم فوتبال را به مدرسه ها ببریم. ما می توانیم کاری کنیم فوتبال در کشور ما خیلی سریع تر از آن چه که بقیه فکر می کنند، رشد کند. بازی در مقدماتی جام جهانی، رویای ماست. باید ابتدا در سطوح کوچک تر و مسابقات منطقه ای بتوانیم فوتبال بازی کنیم و سپس به بازی های جزایر میکرونزی و بازی های جزایر اقیانوس آرام برسیم. هدف بعدی این است که عضو کنفدراسیون فوتبال اقیانوسیه شویم.
دیواین وایتی درباره پیشرفت فوتبال در جزایر مارشال می گوید:
به یاد داشته باشید ما بازی کردن روی شن و ماسه را بلدیم و این باعث می شود ماهر تر شویم. تاریخ به ما نشان داده اگر بتوانید روی ماسه بازی کنید، می توانید در هر زمینی به میدان بروید. مردم مارشال از نظر بدنی، توانایی فوتبال بازی کردن را دارند و می خواهیم بازیکنان خوبی پرورش دهیم. در حال حاضر قصد داریم مسابقاتی را برای بچه های 10 تا 17 سال طراحی کنیم. وقتی آن ها بزرگ شوند، می توانیم مسابقات بزرگ تری داشته باشیم. ما فقط یک یا دو تیم نمی خواهیم؛ ما می خواهیم زن و مرد در همه سنین بتوانند بازی کنند. فوتبال فقط برای پسران و مردان نیست بلکه دخترها و زنان هم می توانند بازی کنند.
با این همه، یک مانع این در راه اجرای این برنامه ها دیده می شود. ماه گذشته بانک جهانی یک گزارش تکان دهنده درباره تاثیر افزایش سطح آب دریاها روی جزایر مارشال منتشر کرد که یافته های این گزارش نه تنها آینده فوتبالی جزایر مارشال بلکه حیات کلی آن ها در آینده را تهدید می کند:
اگر گازهای گلخانه ای جهانی همچنان بی رویه ادامه یابد، مردم مارشال ممکن است افزایش سطح آب دریا را تجربه کنند که یک تهدید بنیادی برای سرزمین و فرهنگ آن هاست. در سناریوهای جدی تر، سطح آب دریا ممکن است 2 متر بیشتر بالاتر بیاید که تنها چاره برای آن ها، احیای اراضی و جابجایی است.
در بسیاری از کشورها، بحران تغییرات اقلیمی و تهدید حیات به عمر مردم حال حاضر قد نمی دهد اما مردم جزایر مارشال تا اواسط قرن 21 با چالش از بین رفتن سرزمین شان روبرو هستند. تینا استیج، اقلیم شناس که هفته گذشته در اجلاس گلاسکو حضور داشت، در این خصوص گفته:
نمی توانیم بپذیریم جزایر مارشال طی 50 سال آینده از بین برود. فکر نمی کنم از بین رفتن یک کشور برای هیچ یک از مردم جهان قابل قبول باشد. اگر ما از آسیب پذیران حمایت کنیم، انگار که از خودمان حمایت کرده ایم. باید برای آیندگان، امید را زنده نگه داریم.
آینده رجی وایتی جوان و رویاهایش برای فوتبال بازی کردن، ممکن تحت تاثیر این تغییرات اقلیمی قرار گیرد. کاپیتول بیلدینگ، محلی که او در آن همراه دوستانش فوتبال بازی می کند در خطر شدید سیل قرار دارد چرا که ارتفاع این محل از سطح دریا فقط نیم متر است. 40 درصد از ساختمان های این منطقه در صورتی که آب یک متر بالا بیاید، زیر آب می روند. رجی در این باره می گوید:
ما باید راه حلی بیابیم زیرا هر گاه که جزر و مد شدت گیرد، آب دریا ممکن است به درون راه ها و جاده ها بریزد. گاهی اوقات موج ها خیلی شدید می شوند و آب دریا تا جلوی خانه مان می آید زیرا جزایر مارشال واقعا پست هستند. من گاهی اوقات خیلی می ترسم و شرایط دشوار است اما امیدوارم بتوانیم در آینده با پروژه های احیای زمین، بتوانیم فوتبال بازی کنیم.
پدر رجی درباره پروژه های احیای زمین در جزایر مارشال گفته:
یکی از اهداف کوتاه مدت ما این است بتوانیم در جزیره، یک زمین چمن فوتبال داشته باشیم و برنامه ما این است که بتوانیم یکی از سرزمین هایی که زیر آب رفته را بازیابی کنیم. دوره بعدی بازی های مجمع الجزایر میکرونزی قرار است سال 2022 در جزایر مارشال برگزار شود و می خواهیم یک استادیوم بسازیم. محل زمین در قسمت جنوب شرقی جزیره است که مستعد برخورد با امواج بزرگ و روبرو شدن با بادهای شدید است. وقتی کار تمام شد، یک دیوار دریایی بزرگی می سازیم و سنگ هایی می گذاریم که مانع ورود آب دریا شوند. این امر سلامت و توسعه اجتماعی را برای مردم مارشال فراهم می کند و همچنین در برابر تغییرات اقلیمی از ما محافظت می کند. این زمینی که قرار است ساخته شود، فقط محل بازی کردن بچه های جزیره یا استادیوم ما برای بازی در مقدماتی جام جهانی نخواهد بود بلکه بخشی از پروژه نجات جزایر مارشال است. ما می خواهیم فرزندان ما مثل فرزندان مسی و رونالدو، شانس زنده ماندن و بازی کردن داشته باشند.
رویای رجی این است روزی تیم ملی جزایر مارشال تشکیل شود و برابر مردم سایر جهان بازی کند و پیراهنی به رنگ نارنجی، سفید و آبی یعنی رنگ پرچم این کشور را بپوشد، البته به شرطی که کشورهای جهان بتوانند گرمایش جهانی را به میزان 1.5 درجه سانتیگراد محدود کنند و بقای جزایر مارشال حفظ شود.
گزارش جیکوب وایت هد برای اتلتیک
