پرسپولیس روزهای تلخ زیادی داشته اما این شکست در بنگلادش بیش از بقیه باعث آزار طرفداران شده است. حجازی با محمدان دست به کار بزرگی زد و پرسپولیس را شکست داد. حتی در جشن پیروزی این تیم، شهردار داکا و وزیر امور خارجه بنگلادش هم حضور داشتند. سال ۶۷ مسابقات مقدماتی جام باشگاه های آسیا در داکا برگزار شد و پرسپولیس در دومین حضور خود در جام باشگاه های آسیا، در اوج بحران و جنگ داخلی بدون علی پروین راهی بنگلادش شد و مقابل محمدان قرار گرفت و در میان تعجب همگان مغلوب آن تیم گمنام بنگلادشی شد. پرسپولیس پس از فتح جام باشگاه های تهران، جام‌حذفی تهران و جام‌حذفی ایران در سال 1365، جواز حضور در جام باشگاه های آسیای سال بعد را گرفت. در بهار 67 پرسپولیس در مسابقات جام باشگاه های آسیا، نماینده ایران بود.
درست دو ماه پس از شعار هواداران پرسپولیس در آزادی که می‌خواندند:«آسیا آسیا ما داریم می آییم»، اختلافات داخلی شرایط خوب پرسپولیس را از بین برد. علی پروین به طرز عجیبی کنار گزاشته شد و این تغییر به هیچ وجه به مذاق پرسپولیسی ها خوش نیامد. پرسپولیسی ها شدیدا به برکناری پروین معترض بودند و در شرایطی که جو تیم به شدت متشنج شده بود راهی مسابقات جام باشگاه های آسیا شدند. جایی که تیمی به نام محمدان با مربیگری ناصر حجازی انتظارش را می کشید. پرسپولیس که بازی اولش را برابر حریف سریلانکایی با برد پشت سر گزاشته بود، تنها به یک تساوی مقابل محمدان نه چندان قدرتمند احتیاج داشت تا به دور بعدی برود اما در اوج ناباوری، محمدان با دو گل پرسپولیس را شکست داد، جالب اینکه یکی از این دو گل را بیژن طاهری بازیکن ایرانی محمدان به ثمر رساند. این بزرگترین افتخار تاریخ باشگاه بنگلادشی بود، مرحوم ناصر حجازی در این باره گفته بود که هواداران محمدان از ورزشگاه تا خانه او را روی دست حمل کرده بودند. البته ناصرخان هیچ وقت از حضور در هند و سپس بنگلادش راضی نبود .او هر وقت از روزهای حضور در بنگلادش حرف می‌زد بغض می‌کرد و همیشه می‌گفت که هیچ کسی نمی‌تواند یک ساعت آن زندگی را تحمل کند.
در مسابقه دوم همه انتظار برد راحت دیگری داشتند اما پرسپولیس که اسیر اختلافات داخلی بود. بعد از باخت به محمدان تقریبا همه به نتیجه مشکوک بودند. در واقع ماجرا این بود که بازیکنان به علت نبودن پروین تعمدا برابر محمدان شکست خوردند. مسعود معینی بازیکن سابق تاج و پرسپولیس که زننده گل قهرمانی تاج در جام باشگاه های آسیا 1970 بود، درباره جریان دیدار پرسپولیس و محمدان (معینی در آن سال بازیکن پرسپولیس بود)، گفت:
زمانی پهلوان رئیس فدراسیون وقت فوتبال بود و پروین را به خاطر مسائلی از پرسپولیس کنار گذاشته بودند. به خاطر ندارم چه سالی بود، اما مقدماتی جام باشگاه‌های آسیا بود که تیم باید به مصاف محمدان بنگلادش می‌رفت. تنها کسی که مدرک مربیگری داشت، من بودم. آقای پهلوان به من گفت که اگر همراه پرسپولیس نروید، این تیم حذف می‌شود. من با محمد مایلی‌کهن صحبت و دو جلسه هم در زمین آزادی تمرین کردیم. تمرین را محمد مایلی‌کهن می‌داد. تیم به بنگلادش رفت.
حتی نظری جویباری عضو سابق هیأت مدیره باشگاه استقلال تهران در بهمن 94، حمله تندی به معینی کرد و در بخشی از صحبتهایش به این ماجرا اشاره کرد و گفت:
آن سالها وقتی باشگاه پرسپولیس با علی پروین به مشکل خورد، همین جناب مسعود معینی که دم از استقلالی بودن می‌زند، در جام باشگاه‌های آسیا سرمربی پرسپولیس شد.
ماجرا از این قرار بود که علی پروین که همه کاره و مرد اول فنی و مدیریتی پرسپولیس بود، پس از اختلاف شدید با مسئولان بنیاد مستضعفان که پرسپولیس را اداره می کرد، از این تیم بیرون شد تا قرمزها با مربیگری مسعود معینی و ولی الله صالح نیا بدنساز این تیم، راهی مسابقات شوند. آنها حتی می خواستند شاهرخ بیانی را دوباره به ترکیب خود اضافه کنند اما موفق به این کار نشدند. اما این همه ماجرا نبود. معینی ادامه داد:
زمانی که به دبی رسیدیم، تصمیم گرفتم که برگردم. سرپرست تیم و مایلی‌کهن گفتند همراه تیم بمانم و به ایران برنگردم، اما شب بازی اتفاقاتی افتاد و می‌توانید جریان آن را از مایلی‌کهن بپرسید. اتفاقاتی که شاهد آن بودم که به تیم خیانت کردند. روز بازی می‌توانستیم ۷،۸ گل به تیم بنگلادشی که هدایت آن را مرحوم ناصرحجازی برعهده داشت، بزنیم، اما دو سه بازیکن با وجود اینکه مدافعان و دروازه‌بان حریف را دریبل کردند، توپ را به بیرون زدند. ما بازی را دو بر یک واگذار کردیم. حال من بَد شد، از اینکه بازیکن ملی‌پوش پرسپولیس به خاطر یکسری مسائل دست به چنین کاری زد. مایلی‌کهن به من دلداری داد و گفت ناراحت نباش، اما به او گفتم این رسمش نبود. زمانی که به تهران رسیدیم، پروین من را در آغوش گرفت و گفت ناراحت نباش. در هر صورت جریانی مخالف پروین بودند، اما با این اتفاق پروین دوباره به پرسپولیس برگشت. این داستان پرسپولیسی بودن من است که همه اتهام زده‌اند که فلانی پرسپولیسی بوده است، در صورتی که اصل جریانی همین بود که توضیح دادم.
معینی در دی ماه 1395 این مصاحبه را انجام داد، یعنی زمانی که از اعضای اصلی هیئت مدیره و کمیته فنی باشگاه استقلال بود و این صحبتها را در جواب به ایراد پرسپولیسی بودنش که برخی هواداران استقلال به او وارد می‌کردند داد. معینی به صراحت می‌گوید که پرسپولیس به راحتی می‌توانست با 7-8 گل اختلاف این تیم را شکست دهد اما اینطور نشد، چرا؟ وی با صراحت گفت که بازیکنان حتی موقعیت های دروازه خالی را از عمد به بیرون می‌زدند. و حرفه ای ترین ها و ملی پوشها هم دست به چنین کارهایی زدند. پس از شکست برابر محمدان، علی پروین بلافاصله به پرسپولیس برگشت، در یک جمعه شلوغ روی نیمکت پرسپولیس نشست و با هزاران شاخه گل مورد استقبال قرار گرفت.
پس از کنار گزاشتن پروین، پرسپولیس یک روز هم آرامش نداشت. هواداران در اولین بازی بدون پروین ورزشگاه آزادی را با اعتراض های خود به هم زدند. جمعیت 50 هزار نفری خشمگین، حتی اقدام به آتش زدن صندلی های آزادی کردند. کاری که در آن دوران به هیچ وجه سابقه نداشت. اما بازیکنان وفادار به علی پروین با این شکست زمینه بازگشت او را به پرسپولیس مهیا کردند. پرسپولیس در بازی اول با 5 گل تیم ساندرز سریلانکا را شکست داده بود درحالیکه محمدان مقابل همین تیم متوقف شده بود. در واقع محمدان به هیچ وجه تیمی نبود که توان مقابله با پرسپولیس را داشته باشد، حتی خود مرحوم حجازی در سال 92 در مصاحبه ای گفته بود که رئیس باشگاه محمدان از ترس گفته بود کمتر گل بخورید آبرویمان نرود! اما اختلافات آنقدر زیاد شده بود و نارضایتی بازیکنان به حدی رسیده بود که حاضر نبودند موفقتی در آن وضعیت و بدون پروین، به پای تیم ثبت شود. مرحوم حجازی در همان مصاحبه گفت که فنونی زاده کاپیتان پرسپولیس می‌گفت:
بچه ها بزنید زیرش ۱-۱ هم می‌رویم بالا!
بیخیالی و بی تفاوتی در بازیکنان مشهود بود و دلیل شکست پرسپولیس نه توانمندی تیم بنگلادشی و تفکرات کادر فنیش بلکه صرفا مشکلات درونی خود تیم پرسپولیس بود. بسیاری شکست عجیب پرسپولیس را به تفکرات فنی مرحوم حجازی مربی وقت محمدان نسبت داده اند حال آنکه بر اساس آمار بهترین پیروزی پرسپولیس در 30 سال اخیر مقابل رقیب سنتی نیز در دوران مربیگری مرحوم حجازی حاصل شده است (شکست 3-0 استقلال در دربی سال 75). حجازی در فصل ۷۷ نیز مقابل پرسپولیس بازی رفت را ۱- صفر باخت. زمانی هم که مرحوم حجازی سرمربی ماشین سازی تبریز بود، ۳ بار با پرسپولیس روبه رو شد که ۳ شکست حاصل کار او بود. نکته قابل توجه این بود که پرسپولیس در فصل ۷۴ با شکست ماشین سازی در تبریز قهرمان لیگ شد. طی دو فصل ۷۹ و ۸۰ هدایت استقلال رشت بر عهده حجازی بود و در ۴ بازی مقابل پرسپولیس ۴ شکست پرگل در کارنامه این مربی ثبت شد. در فصل ۷۹ پرسپولیس هر دو بازی را ۴-۱ برد و در فصل ۸۰ نیز ۳-۱ و ۲-۱ این تیم را شکست داد که پیروزی دور برگشت در هفته های پایانی نقش مهمی در قهرمانی سرخپوشان در اولین دوره لیگ برتر داشت. به طور کلی ناصر حجازی در دوره ۲۰ ساله مربیگری خود ۱۴ بار با تیم های مختلف مقابل پرسپولیس قرار گرفته است که حاصل عملکرد او ۹ شکست و ۲ برد و ۳ مساوی بوده است. یعنی حدودا در دو سوم از تقابل هایی که با پرسپولیس به عنوان مربی داشتند، متحمل شکست شدند. پس منطقی به نظر نمی‌آید که ایشان صرفا با تکیه بر توانمندی های فنی خودشان در مربیگری و پتانسیل بازیکنان محمدان توانسته باشند پرسپولیس را شکست داده باشند.
چیزی که مسلم است فوتبال ایران در آن سالها با فرهنگ کوچه و بازاری اداراه می‌شد. شخص پروین هم عملا همه کاره پرسپولیس بود که از نمایشگاه خودرویش امور باشگاه را اداره می‌کرد. دورانی که ناگهان نیمی از بازیکنان تیم ملی قهر می‌کردند و می‌رفتند یا به کرات بازیکنان بصورت دسته جمعی از جایی به جایی دیگر کوچ می‌کردند و تیمی جدید تشکیل می‌داند. در واقع برای بسیاری از بازیکنان تیمها در درجه دوم اهمیت بودند و اشخاص در درجه اول. سالهایی که تیمهای قدرتمند به وضوح هرکدام از چند تیم کمکی بهره می‌بردند تا در جریان مسابقات لیگ تا حد توان به کمکشان بیایند. با در نظر گرفتن شرایط آن زمان فوتبال ایران، شکست عامدانه در یک بازی هرچند بین المللی، شاید قابل درک تر باشد. در آن زمان کله پا کردن یک مربی و آوردن نفر مورد نظر بازیکنان، ارزش یک شکست و از دست دادن جام را داشت. در تیم ملی هم سابقه داشته است که در تمرینات چند بازیکن آمدند و سوت را از مرحوم محراب شاهرخی که مربی تیم بود گرفتند و به پروین دادند!
