مطلب ارسالی کاربران
آن ده ریاس بره مه😍
با سلام و تشکر فراوون بابت مطلب جالب و خاطره انگیزنویسنده عزیزمون درباره بخشی از زندگیمون که خیلی ازما سالهایی رو با بازیها, عکسها و خاطرات شاد وغم انگیزش زندگی کردیم...
حالا اینکه ما چطور بازیکنای تاریخ یه کشور رو رتبه بندی کنیم نتیجه اش خیلی قرار نیست تو تاریخ تغییری ایجاد کنه و البته مقایسه افراد ادوارمختلف یکم احساسی میشه خواه ناخواه ولی دلخوشی همین جمع هواردارای خودمونه
یادمه زمان جام 90 ایتالیا تو محل تقریبا هرروز که بازی میکردیم کار به جروبحث و گاهیم تا حد دست به یقه شدن میکشید و طرفداری از تیمهای ملی خیلی متعصبانه جزء خصوصیات اصلی شخصیتی افراد بحساب میومد...مثلا یکی ازهوادارهای متعصب هلند که پای ثابت درگیریها بود و بعد اون داستان فولرو رایکارد بدترم شد و خلاصه بعدا دیدیم تو اون گرما یه مدته گرمکن میپوشه وبا اصرارجمع لو داد که زیرش اون پیراهن آلمانه ست...و گفت "فقط بخاطر آندریاس بره مه خریدم"... انگاریه استقلالی پیراهن پرسپولیس پوشیده باشه... ولی یه جورایی جمع ایتالیایی ,برزیلی , هلندی (حتی یه سوئدی!) و خودم هم یه جورایی حق دادیم تو دلمون بهش که دیگه بره مه س...
اینو که گفتم نه اینکه طرف کارشناس فنی فیفا بوده, ولی تاثیرگذاری یه بازیکن با توجه به شرایط زمان خودش سنجیده میشه و میتونه تا چه حد باشه... اینکه زننده گلهای حساس نیمه نهایی86 به فرانسه قهرمان اروپا, سازنده دو گل فینال86, افتتاحیه 88 به ایتالیا, گل حساس یک هشتم برابر هلند قهرمان اروپا و فاتحان توپ های طلای اروپا ,گل نیمه نهایی 90 به استعمارپیر:) وپنالتی زیبای فینال به دروازه بان قهار(قاتل پنالتی های یو گسلاوی و ایتالیا)قهرمان جهان که مردسال جهانم از زدنش منصرف شد و اون سانترهای مواج! و خاطره صدای گزارشگرهایی مثل بهروان و شفیع و کوتی و صالح نیا و بقیه که لفظ غلیظ "آن ده ریاس بره مه" ازدهنشون نمی افتاد رو براساس تعداد جامها بسنجیم بله میشه گفت تعدادش خیلی کمه...
وحتی اگه اشتباهاتی در زندگی داشته همونطور که جرج بست , گازا, گارینشا, دیه گو و بقیه, ولی درنهایت صاحب و سازنده لحظات باشکوهیه که ممکنه تواون سیستم سخت که حتی هوینس حبس میکشه ولی درنهایت بزرگترها براشون ارزش قائلن و حفظشون میکنن...و بنظرم اگه الان خدابیامرزشریعتی بود میگفت: بره مه بره مه است :)
و وقتی بحث انتخاب بهترین میشه ملاک نه تعداد گل یا نمادهای از فلزات مختلفه که اگه اینطور بود اینهمه بحث بهترین تاریخ بین پله و مارادونا نبود...کسی که سه تا جام جهانی روبرده وحدود هزارگل زده رو با صاحب یه جام جهانی و ارقام خیلی پایینتر که بلکه درنهایت کفه نظرات بازم به سمتش سنگینی میکنه...
دلایل زیاده ازجمله اون جام 62 رو برزیل بدون پله مصدوم هم برد که نشونه تاثیرقدرت تیمه تا یه بازیکن خاص و اینکه دیه گو غیر فتح 86 مکزیک که بیشتر به اون جنگ حماسی با انگلیس و زیباترین گل تاریخ بیادها مونده , حتی (غیر اون جام یوفا که بماند زمان خودش خیلی ارزشمند بوده) اروپا رو هم نبرده ولی تو کالچوی اونزمان چنان هنرمندانه دلبری میکرده که حرفی باقی نگذاشته ... درنهایت زیبایی, تاثیرگذاری وشکوه احساسی ملاک فتح دلهاست...والبته که همیشه احساس برعقل غلبه میکنه:)
