مطلب ارسالی کاربران

نقد و بررسی آلبوم The Division Bell از پینک فلوید : یک پایان افسانه ای برای یک گروه افسانه ای

The End . 03/31/2020 - 11:13 مشاهده پروفایل

3,495 مشاهده / 30 دیدگاه 26 4 17

این مطلب توسط کاربران طرفداری ارسال شده است و دیدگاه طرفداری نیست. قوانین سایت کاربر محور / گزارش تخلف

هفت سال بعد از انتشار آلبوم «لغزش آنی در عقل» ، سه عضو باقی مانده مانده بار دیگر کنار هم جمع شدند تا برای آخرین بار ، یک اثر ناب به سبک پینک فلوید تحویل ما دوستداران موسیقی بدهند. گرچه در حقیقت آلبوم «رودخانه بی پایان» که شامل تعدادی از دمو ها و آهنگ ها و قطعات قدیمی و منتشر نشده بود ، آخرین آلبوم رسمی گروه به حساب می آید، اما تمامی منتقدان و طرفداران گروه، «ناقوس جدایی» را به عنوان سخن نهایی این گروه به حساب می آورند. در غیاب راجر واترز ، باقی اعضا موفق شدند بار دیگر گروه را به مانند «نیمه تاریک ماه» به یک سبک موسیقیایی غنی برگردانند و از فضای سیاست زده «دیوار» و «برش نهایی» فاصله بگیرند .

همانطور که هم از عکس آلبوم و از اسم برخی از قطعه ها پیداست ، مایه اصلی این اثر ، ناتوانی انسان ها در برقراری ارتباط و گفتگو و تعامل در دنیای امروز است . در قطعات «Lost For Words» و «Keep Talking» مفهوم عدم ارتباط در میان آدم ها و در قطعه « A Great Day For Freedom» این موضوع به سطح جهانی تعمیم میابد که اشاراتی قوی به فروپاشی دیوار برلین و جنگ خانمان سوز بوسنی هم دارد. در آهنگ «Take It Back» این قطع ارتباط خواسته یا ناخواسته بین انسان و طبیعت نشان داده میشود : خودبینی انسان که طبیعت را به نابودی میکشاند ، بی آنکه بداند چه تاوان سنگینی برای آن خواهد پرداخت (نمونه بارز و ملموس آن را میتوان در همین شیوع کرونا و گرمایش جهانی دید) . «Poles Apart» فلش بک هایی به گذشته و یادآوری پیوند های دوستانه ای است که به سبب بدفهمی از هم گسسته اند . همچنین این آهنگ اشاره های پوشیده ای به سید برت (بنیانگذار گروه که به علت مصرف مواد توهم زا از گروه خارج شد) و راجر واترز دارد . قطعات بی کلام «Cluster One» و «Marooned» بی تردید بار دیگر چیره دستی اعضای گروه در خلق آثار در سبک پراگرسیو و آرت راک را نشان می دهند. اما بی تردید نقطه اوج این آلبوم در قطعه بی نظیر و زیبای «High Hopes» نمایان میشود ، جایی که نوستالژی گذشته به اوج خود میرسد و به ما معصومیت ها و سبکباری های جوانی یادآوری میشود ، جایی که «طبیعت سبز تر و روشنایی روشن تر» بود . این قطعه به زیبایی از ابتدا تا قبل آغاز سولوی گیلمور ، مراحل رشد انسان از تولد تا پیری را به تصویر میکشد و در پایان ما هنرنمایی گیلمور را میبینیم ، با آن سولوی جذاب ، که گویی ایهامی بسیار سنگین دارد . هم به معنای خداحافظی با پینک فلوید و هم به معنای پایان عمر.

در هر صورت ، حتی اگر طرفدار موسیقی کهن و پینک فلوید هم نباشید ، نباید شنیدن این اثر قوی هنری را از دست بدهید زیرا خالقان آن ، ورای هر گونه عقیده ای ، مدت 66 دقیقه تجربه زیبایی برای شما فراهم میکنند و به سمت احساسات درونی خودتان هدایت میشوید ، یک موسیقی واقعی .

ترک لیست آلبوم :

1)Cluster One

2)What Do You Want From Me

3)Poles Apart

4)Marooned

5)A Great Day For Freedom

6)Wearing The Inside Out

7)Take It Back

8)Coming Back To Life

9)Keep Talking

10)Lost For Words

11)High Hopes

داغ‌ترین‌ها 👇🏻👇🏻👇🏻

برچسب‌ها:

Pink Floyd

پینک فلوید

دیوید گیلمور

نیک میسن

دیدگاه‌ها (30 دیدگاه)

مشاهده 0 دیدگاه جدید

Mehdi AShkan

آلبوم division bell یکی از بهترین آلبومهای پینک فلوید هست شخصاً احساس خاصی نسبت به این آلبوم دارم گر چه بقیه آلبومهای این گروه بینظیرهم فوق‌العاده هستند خیلی زیبا این آلبوم شاهکار رو تحلیل کردید

mr. nobody

هر وقت high hope رو پلی میکنم اولش موزیک ویدئوش میاد تو ذهنم بعد از همون صدای زنگ اول برگام شروع میکنه ریختن

مجید درجانی

چقد شایسته کلمات توصیف کردن‌ البوم رو. ممنون‌ برای من که علاقمند به این گروه هستم حس خوبی بود

lucky man

پبنک فلوید نقد نمیخواد که.. فقط باید عاشقش بود.. ولی بازم دمت گرم

Reds G8

متن عالی بود .برای من که مرزبندی بین گیلمور وواترز مفهوم خاصی نداره تعصبی هم ندارم .از اهنگهای قدیمی هجو money خیلی کمتر درموردش صحبت شده اما من دوسش دارم کارمتفاوتیه وهنوزم تازه س گروهی که ۵۰ ساله روبورسه همونقدر که به ترانه های ناب واترز مدیونه به وفاداری و پنجه های گیلمور هم

Lonesome Rider

یادش بخیر یه دورانی مسیرم از توانیر تا پارک ساعی پیاده بود همینکه پامو میزاشتم تو ولیعصر هدفونو درمیاوردم و آهنگ Wearing The Inside Out پلی میشد فقطم تو همون مسیر بهش گوش میدادم لعنتی یه حس خاصی داشت برام تکراری نمیشد
دیویژن بل بهترین آلبوم پینک فلوید نیست ولی آلبوم خوبیه من که دوسش دارم

یک دقیقه سکوت فن

پینک فلوید گوش نمیدم ولی براساس متنی که نوشتی برگام ریخت چه محتوای خفنی
اونوخ اگه *چشم و ابروی دخترو* از اهنگای پاپ داخلیمون بگیری تبدیل میشه به موسیقی بی کلام

ARYA MNU

شاید باورت نشه ولی من هنوز دارم با hey you و on the turning away حال میکنم!

مشاهده پاسخ‌ها (2)

Kimia ‌‌‌.

👍

.Blue

Marooned و High Hopes عالین

حاج تعلیقی ابدی...

بهترین البوم راجرواترز بعد از جدایی amused to death هست
شاهکاره
هر اهنگش
و در حد اثار دهه 70

مشاهده پاسخ‌ها (1)

Sepehr •

پینک فلوید هیچوقت خودش رو تکرار نکرد ولی همیشه امضا خودش رو داشت ، مخصوصا از echos به بعد
ولی این آلبوم فضای دیوید گلیمور رو داشت نه پینک فلوید
از نظر موسیقیایی در حد پینک فلوید بود ولی از نظر مفهومی و فلسفی اصلا
به هر حال آلبوم زیبا و فاخریه ولی اوج پینک فلوید نیست
ولکام تو د ماشین زو به شخصه بر مغز ترین و پر مفهوم ترین اثر موسیقی میدونم که متاسفانه با رفتن راجر واترز ادامه پیدا نکرد
هرچند که به نظرم رفتن واترز باعث شد پینک فلوید دهه ۷۰تا این حد افسانه ای بشه و در واقع هرچی داشت رو گذاشت وسط بعد رفت

مشاهده پاسخ‌ها (1)

Il diavolo ⚫🔴

بعضی ترک هاشو دوست دارم بعضیاش نه. کلا درمورد این آلبوم حس عجیبی دارم. تنها آلبومیه که قشنگ از بعضی آهنگ هاش متنفرم و بعضی هارو عاشقشونم. ملودی های گیلمور فوق العادن اما از نظر استایل بعضی وقتا خیلی جواد میشه البوم 😂 اون تاریکی و فضای سنگین و مفاهیمی که راجر واترز تو آلبومای دهه ۷۰ پینک فلوید درست میکرد توی این آلبوم نیست طبیعتا. اما بهرحال جایگاه خاصی داره تو دیسکوگرافی پینک فلوید و شاید نزدیک ۱۰ سال میگذره از اولین بار که گوش کردم و هنوزم هرازچندگاهی میرم سراغش. اما اصلا نه در حد Animals و Wish you were here. اونارو تقریبا هر ماه گوش میکنم رو صفحه گرامافون تازه.

مشاهده پاسخ‌ها (4)