امین بی طرفشاید بنده رو خیلی نشناسید، اما اطلاعات اندکی در زمینه فوتبالی دارم که میخوام به اشتراک بگذارم و خواهش میکنم بدون جانب داری متن رو کامل بخوانید.
اول از هرچیز همه میدانیم در فوتبال تا اشتباهی رخ ندهند گلی به ثمر نمیرسد.
دومین مطلب که اصل چیزی هست که به آن پرداخته میشود این است که شباهت گل های زده شده ایران را اگر دقت کنیم متوجه میشویم که این گل ها بر اساس اشتباه صرف حریف نیست بلکه بر اساس یک تاکتیک میباشد.
سکانس اول: به مسابقه ایران و کره جنوبی قبل از جام جهانی 2014 برزیل میروم. توپ به زمین کره جنوبی ارسال میشود و رضا قوچان نژاد توپ را رها نمیکند و تا لحظه آخر مدافع را تحت فشار میگذارد و توپ ربایی میکند و گل به ثمر میرسد.
سکانس دوم: مسابقه ایران و عمان، شوتی که به سمت زمین عمان میرود و علیرضا جهانبخش به دنبال توپ رفته و بازهم توپ ربایی از مدافع حریف و گل.
سکانس سوم: امید ابراهیمی در بازی امروز مقابل چین توپ را دفع و شوت میکند، اما سردار آزمون با وجود آنکه فاصله زیادی با توپ دارد به سمت توپ میرود و با دوندگی توپ را در اختیار میگرد و پاس گل و تمام
و ...
دقت کنید نمونه این گلزنی ها در این مدت 8 سال بارها رخ داده. چیزی که قبل از این هشت سال بنده کمتر به خاطر دارم انقدر زیاد تکرار شود. اگر گل اول ایران مقابل چین را با دقت نگاه کنید، در نگاه اول به خود میگوییم این توپ مال مدافع چین هست و سردار نباید خود را خسته کند و به دنبالش بدود و باید سرجای خود می ایستاد. اما قطعا این یک تاکتیک میباشد که آقای کارلوس کی روش از بازیکنان ایران خواسته توپ را تا دقیقه 90 دنبال کنند هر چند موفق نشود.
واقعا جای تاسف است برای کسانی که میخواهند گل های زده مقابل چین را صرفا حاصل اشتباه بازیکنان چین بدانند و نه حاصل پیگیری توپ تا لحظه آخر توسط بازیکنان ایران. در این 5 مسابقه که پشت سر گذاشتیم اولین باری بود که از بازی مستقیم استفاده میکردیم و آن هم شناخت از ضعف سرعت و قدرت بدنی در مدافعان چین بود.
سخن آخر: کمی منصف باشیم. بخاطر دو تیم باشگاهی یا بخاطر دشمنی با مربی تیم ملی، تیم ملی کشورمان را تخریب نکنیم.
