فابیو کاناوارو
جولای 2006
بالا بردن کاپ قهرمانی جام جهانی، می‌تواند مهم‌ترین لحظه‌ی یک زندگی باشد اما کاپیتان ایتالیا، از مدت‌ها پیش از عصر آن روز یکشنبه قهرمان جهان بود. حالا یک مدال برای اثبات این موضوع هم دارد. او باید به عنوان برنده توپ طلای جام معرفی شود چون تنها نماد ایتالیا نبود که نماد این جام جهانی بود. کمی بعد از تولدش که سی و دو سال پیش در ناپل اتفاق افتاد، فابیو کاناوارو طوری رشد کرد که قرار است مانند رویای سایر ایتالیاییها، مدافع باشد. یارگیری نفر به نفر تخصص ایتالیایی‌هاست، مانند قایق‌رانی شهری و طراح مد بودن. یک بار از او پرسیدند لذت‌بخش ترین چیز در فوتبال چیست؟ گفت: "Marcare, marcare, marcare! (یارگیری، یارگیری، یارگیری)". غرور مهاجمان را دارد. آن‌ها، می‌توانند افتضاح بازی کنند و یک گل بزنند، آنگاه همه بابت آن یک گل از آن‌ها تجلیل می‌کنند اما مدافعان به خاطر یک اشتباه دار زده می‌شوند. کاناوارو به آن کلاس از بازیکنان ایتالیایی تعلق دارد که می‌گویند بازی بی‌نقص، مسابقه‌‌ای است که 0-0 تمام شود چون اشتباهی سر نزده است.
اگر در بریتانیا به دنیا می‌آمد، هرگز شانسی پیدا نمی‌کرد که در خط دفاعی به میدان برود. او تنها 176 سانتی متر قد دارد. برای جبران، او روی بالاتنه و قدرت بازوها بیشتر وقت گذاشته است. مدافع به دست‌هایش نیاز دارد، چون بی‌وقفه در حال لمس مهاجم مقابل است. باید او را به سمتی که می‌خواهد بفرستد. این را کاناوارو گفته است. عاشق جزئیات هنری است که دارد. ارزش خود را می‌داند. در جریان یورو 2000 از او پرسیدند بهترین مدافع جهان کیست؟ گفت بعد از من و نستا، آن فرانسوی تورام بهترین است. اما اشتباه کاناوارو سبب شد که فرانسه با گل سیلوین ویلتورد کار را به تساوی بکشاند و در پایان قهرمان جام شود.
چنین اشتباهی در روز یکشنبه رخ نداد. در راه فینال با حضور کاناوارو، ایتالیا تنها یک بار در شش بازی گل خورده بود که آن هم گل به خودی بوده است. او، استانداردهای سختگیرانه‌ای برای بازیکنان تیمش دارد. همبازی او، مارکو ماتراتزی در بازی نیمه نهایی اجازه داد یک شوت محکم از سوی بازیکنان آلمان در نیمه نهایی سمت دروازه شلیک شود. کاناوارو در رختکن مقابل آن بازیکن غول پیکر ایستاد، برایش سخنرانی کرد و یک سیلی در صورتش زد. به نظر کاناوارو، مداقع نباید اجازه شوت زنی بدهد. او می‌گوید مدافع باید خودش را به سمت توپ پرت کند تا جلوی آن را بگیرد؛ کرنر باشد، ضربه آزاد یا حتی پرتاب اوت.
فابیو کاناوارو حتی بهترین ژیمناست تورنمنت بود، بهتر از میروسلاو کلوزه. او همواره با پرش‌های بلند خود، بالاتر از بازیکنان بلندقد ضربه سر می‌زد یا یک شوت بلند را دور می‌کرد. می‌توانست مقابل چابکی بایستد، مقابل بازیکنان با مهارت، می‌توانست بازیکن را به مسیری که خود می‌خواهد منحرف کند چون همواره توانایی تکل زدن را دارد. حتی می‌تواند قوانین را بشکند و با توپ جلو برود. کاناوارو می‌تواند چون هرگز کمی نمی‌آورد. یک شنبه طی چند ثانیه او سه تکل روی پای فلورنت مالودا زد که احتمالا یک رکورد است.
جدال نفر به نفر او با تیری آنری همان چیزی بود که جام جهانی باید باشد: بهترین برابر بهترین. آنری یک شوت زد و یک بار از کاناوارو عبور کرد اما بی اینکه گل بزند، در حالی که خستگی از او می‌بارید تعویض شد. این سرنوشت بسیاری از رقبای کاناوارو بوده است. کاناوارو به طور مستقیم مامور مهار آنری نبود. او و ماتراتزی به طور شناور او را یارگیری کرده بودند. کاناوارو یارگیر و لیبرو بود: احتمالا او مسئول یارگیری با مالودا بود، وقتی که ماتراتزی خطای پنالتی را داد. برای آن خطا، او کاری بدتر از آنچه کرد که در ادامه زیدان در خصوص او انجام داد.
کاناوارو ضربات پنالتی را با جدّیت تمام دید. بازوی منقش به خال کوبی‌اش روی شانه پیرلو قرار داشت. گل زدن ربطی به او نداشت. در صد بازی ملی یک گل زده است. ایتالیاییها به این موضوع اهمیت نمی‌دهند. آن‌ها عاشق دفاع کردن هستند. در جریان بازی یکشنبه، فابیو کاناوارو بیش از هر بازیکنی از سوی بازیکنان ایتالیا تشویق شد. ما هم باید همین کار را انجام دهیم چون اگر نتوانید قدر خوب دفاع کردن را بدانید، این جام جهانی هیچ چیز دیگری نداشته است.
