طرفداری | در آرایش و چیدمان مربیان در مستطیل سبز، هافبک ها به نوعی مهم ترین بازیکنان زمین شناخته می شوند که هر کدام با توجه به تخصص و نوع بازیشان، دارای گرایش های مختلفی هستند. برخی از آن ها گرایش دفاعی داشته و در کمربند میانی زمین به کار گرفته می شوند و برخی دیگر نیز دارای شرح وظایف هجومی بوده و در پی ریزی حملات و حتی گل های زده در تیم های خود، نقش بسزایی دارند.
از این رو، سایت معتبر GOAL به معرفی 20 هافبک برتر میانی تاریخ فوتبال پرداخته که نقش عمده آن ها را باید در مرکز زمین و جایی که در آن مشغول به بازی بوده اند، جستجو کرد. این فهرست بر اساس کیفیت فنی بازیکن در هر دو بخش باشگاهی و ملی، ثبات بالا و تاثیرگذاری آن ها در افتخارات و عملکرد تیم هایشان تهیه و تنظیم شده است. این لیستِ 20 نفره صرفا شامل بازیکنانی بوده که در پست اصلی آن ها هافبک میانی بوده، هرچند بازیکنان چند پسته که خصوصیات دفاعی تری نیز داشته اند، در این لیست گنجانده شده است. گفتنی است که بازیکنانی با شرح وظایفی هجومی تر شامل وینگرها و یا هافبک های هجومی به مانند یوهان کرایف، زین الدین زیدان و میشل پلاتینی در این فهرست، جایی ندارند.
این یادداشت، صرفا ترجمه ای از سایت گل بوده و مترجم هیچ نقشی در چیدمان این لیست و ترتیب آن ها نداشته است.
20. گرام سونس
گرام سونس یکی از برترین هافبک های تاریخ باشگاه لیورپول به حساب می آید که در زمینه گلزنی و گل سازی بازیکن موفقی شناخته می شود. اوج درخشش این بازیکن انگلیسی به زمانی برمی گردد که او به مدت شش سال و بین سال های 1978 تا 1984 در آنفیلد توپ می زد. گرام سونس در نظرسنجی که از سوی روزنامه تایمز لندن صورت گرفت، در بین 10 بازیکن برتر تاریخ باشگاه لیورپول قرار داشته و در دهه 80 نیز به عنوان کاپیتان این تیم، میانه میدان و نبض بازی سرخ ها را در اختیار داشت. سونس با لیورپولی ها به عناوین و افتخارات فراوانی هم چون سه قهرمانی جام باشگاه های اروپا، پنج قهرمانی لیگ انگلستان، چهار جام اتحادیه و سه جام خیریه انگلستان رسیده است. با این وجود، گرام سونس به آن شکل شخصیت محبوبی در بین هواداران لیورپول به حساب نمی آید و دوران مربی گری ناموفقی را در دهه 90 با این تیم داشته است. آلن هانسن، در مورد گرام سونس هم تیمی سابق خود می گوید:
در میان هافبک ها، سونس یک پادشاه بود.
19. ژان تیگانا
تیگانا موتور محرک فرانسوی ها در میانه میدان و در هشت سال حضورش در تیم ملی بود که بازی های خوب او در رقابت های یورو 84 باعث شد تا فرانسه به مقام قهرمانی این مسابقات برسد. ژان تیگانا تا قبل از ظهور هافبک های خلاق اسپانیایی، یکی از برترین بازیکنان میانه میدان در اروپا محسوب می شد که همراه با میشل پلاتینی، ژان فرناندز و آلن ژیرس تیم قدرتمند و البته ترسناکی را در اروپا شکل داده بودند. تیگانا هافبک دونده و خستگی ناپذیری به شمار می رفت که علاوه بر تخریب بازی حریف، نظم و سازماندهی فوق العاده ای را در تیم هایی که با پیراهن آن ها به میدان می رفت، می بخشید. این هافبک دونده و خلاق، نقشِ پررنگی را در پیروزی 2-3 فرانسه در مقابل پرتغال در نیمه نهایی جام ملت های اروپا 1984 برعهده داشت و به نوعی زمینه ساز گل های میشل پلاتینی در آن بازی حساس بود. وی هم چنین در تیم باشگاهیش، بوردو نیز یک بازیکن کلیدی محسوب می شد که در رساندن این تیم به نیمه نهایی جام باشگاه های اروپا در سال 1985 سهم بسزایی داشت.
18. روی کین
روی کین به نوعی سرشناس ترین فوتبالیست ایرلندی به حساب می آید که با خداحافظی «اریک کانتونا» از دنیای فوتبال، به عنوان محور اصلی بازی های شیاطین سرخ از سوی سرالکس فرگوسن به کار گرفته می شد. کین هافبکی سخت کوش و قلدر در تیم منچستر قلمداد می گشت و به مدت 12 سال در میانه میدان این تیم، آقایی می کرد. سرالکس به بازی هافبک ایرلندی تیمش اعتقاد خاصی داشت و روی کین نیز جواب اعتماد سرمربی محبوب اولدترافورد را با بازی های خوب خود در پست هافبک میانی، پس می داد. روی کین با یونایتدها به هفت قهرمانی لیگ برتر و یک قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا رسیده و از بازیکنان پرافتخار این باشگاه شناخته می شود. به گفته سرالکس روی کین نقش بسزایی نیز در سه گانه این تیم در فصل 99-1998 و به خصوص بازی برگشت منچستریونایتد در برابر یوونتوس در تورین داشت که گل او زمینه ساز صعود شیاطین سرخ به فینال لیگ قهرمانان اروپا بود.
17. دیدی
برزیل دهه پنجاه با درخشش دیدی در میانه میدان و البته هنرنمایی ستاره جوان خود، پله توانست در سال 1958 به اولین قهرمانی جهان خود دست یابد. بازی های فوق العاده این هافبک برزیلی در نهایت منجر به آن شد که او به عنوان بهترین بازیکن جام جهانی سوئد شناخته شود. دیدی علاوه بر اینکه در ترکیب سلسائو در 68 بازی، 20 گل ملی به ثمر رسانده، زمینه ساز بسیاری از گل های هم بازی هایش در تورنمنت های مختلف بوده است. شهرت دیدی به این خاطر بود که از توپ های به اصطلاح مُرده، موقعیت های گل بسیاری می ساخت. وی در چهار سال بعد و در سال 1962 نیز موفق شد برای دومین بار پیاپی با برزیل به قهرمانی جهان برسد. در رقابت های باشگاهی نیز او با رئال مادرید و در سال 1960 موفق به فتح جام باشگاه های اروپا شده است. هر چند دوران حضور او در لوس بلانکوس، تنها یک فصل بوده است. جالب است بدانید که دیدی در سال 1950 و با پیراهن تیم فلومیننزه، اولین گل زده شده در این استادیوم پرخاطره برای برزیلی ها را به نام خود ثبت کرده است. پله اسطوره تیم ملی برزیل در مورد دیدی می گوید:
من در مقابل دیدی هیچ چیز نیستم. او ستاره و الگوی من بوده است.
16. پل اسکولز
اوله گنار سولسشر، مهاجم سابق باشگاه منچستریونایتد زمانی به شوخی در مورد اسکولز گفته بود:
اسکولز، بازیکن سریعی نیست. کمتر از همه در زمین می دود. خودش را در میانه میدان و نبردهای تن به تن کمتر به زحمت می اندازد؛ با این وجود، او بهترین بازیکن منچستریونایتد است.
کاملا مشخص است که گفته های سولسشر در مورد اسکولز صرفا از روی شوخی بوده است؛ چون بیشتر بازیکنان و ستارگانی که در کنار این هافبک توانمند بازی کرده اند، به خصوصیات جنگندگی و توان بالای این بازیکن اذعان داشته اند. بازیکنانی به مانند رونی، گیگز، کریستیانو رونالدو و پیکه او را بهترین بازیکن چه در طول بازی و چه در زمان تمرین ها می دانستند که توپ گیری از او و یا گذشتن از سد اسکولز را بسیار سخت می دانستند و یا حتی بازیکن افسانه ای به مانند پله، که معتقد بود اگر در زمان بازیگریش، هافبکی چون اسکولز پشت سرش بازی می کرد، او می توانست گل های بیشتری را به ثمر برساند. این بازیکن به همراه بکام، گیگز، بات، گری و فیل نویل موج جدیدی از استعدادهایی بودند که در اواسط دهه 90 پا به منچستریونایتد گذاشتند. پل اسکولز در 11 قهرمانی شیاطین سرخ در لیگ برتر و دو قهرمانی این تیم در لیگ قهرمانان اروپا، نقش تعیین کننده ای داشت و از دوست داشتنی ترین هافبک های تاریخ دنیای فوتبال به حساب می آید.
15. ماریو کولونا
بنفیکا در دهه 60 میلادی دارای دو ستاره فوق العاده در ترکیب تیمش بود که پس از گذشت سالیان متمادی، هنوز دنیای فوتبال به وجود آن ها به خود می بالد. یکی از آن ها اوزه بیو در خط حمله و دیگری ماریو کولونا در میانه میدان این تیم بودند که سلطه این دو بر پرتغال و اروپا فراموش نشدنی است. کولونا که اصلیتی موزامبیکی داشت، شاید به مانند اوزه بیو به شهرت آن چنانی نرسید ولی یک فرمانده بی بدیل در خط هافبک تیم بنفیکا به شمار می رفت. بیشتر سال های فوتبالش را در این تیم سپری نمود و طی 16 فصل، 525 بار به میدان رفت و 127 گل به ثمر رساند و به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ بنفیکا خود را مطرح نمود. قدرت بدنی بالا در کنار مهارت های تکنیکی و شوت های سنگین و سرکش، از خصوصیات بارز بازی ماریو کولونا در تیم ملی پرتغال و باشگاه بنفیکا محسوب می شد. این هافبک توانمند پرتغالی با بنفیکا توانست به دو قهرمانی پیاپی در جام باشگاه های اروپا در سال های 1961 و 1962 و آن هم با شکست تیم هایی هم چون بارسلونا و رئال مادرید در فینال این رقابت ها، دست یابد. کاپیتان دوره طلایی بنفیکا که به همراه این تیم توانسته بود به 5 فینال اروپایی برسد و 19 جام معتبر را به دست آورد، سرانجام در تاریخ 25 فوریه سال 2014 و در سن 78 سالگی دار فانی را وداع گفت. لوئیس فیلیپه ویرا رییس بنفیکا در خصوص این بازیکن گفته است:
او هیچ گاه ریشه های موزامبیکی خود را فراموش نکرد. او همیشه یک نابغه فوتبال بوده و هست که به بزرگ کردن این رشته ورزشی و به بنفیکا در راه جهانی شدن کمک شایانی کرد. او برای همیشه در قلب ما خواهد بود.
14. مارکو تاردلی
تصویری که از مارکو تاردلی در یاد و خاطر فوتبال دوستان به یادگار باقی مانده، به خوشحالی زایدالوصف او در فینال جام جهانی 1982 اسپانیا برمی گردد. شادی او پس از به ثمر رساندن گل دوم ایتالیا به آلمان غربی، مطمئنا یکی از به یاد ماندنی‌ترین لحظات تاریخ رقابت‌های جام جهانی خواهد بود. تاردلی بعدها در مورد این لحظه تاریخی می گوید:
من با این فریاد، دوباره متولد شدم. این گل، لحظه ای خاص در زندگی من بوده است.
تاردلی یکی از بهترین هافبک های میانی تاریخ فوتبال ایتالیا و باشگاه یوونتوس محسوب می شود که با بیانکونری و زیر نظر سرمربی چون جیووانی تراپاتونی به 5 قهرمانی سری آ، قهرمانی در جام یوفا و قهرمانی در جام باشگاه های اروپا دست یافته است. تاردلی در زمان بازیش به هوش بالا و تکنیک فوق العاده اش مشهور بود و سابقه حضور نزدیک به یک دهه در تیم ملی ایتالیا و باشگاه یوونتوس را در کارنامه موفق خود داشته است.
13. ژرسون
بر هیچ کس پوشیده نیست که برزیل سال 1970 یکی از بهترین و دوست داشتنی ترین تیم های تاریخ جام جهانی به واسطه حضور ستارگانی نظیر پله، جرزینیو، توستائو و کارلوس آلبرتو بوده است. اما در این میان نقش هافبک توانمندی چون ژرسون در میانه میدان سلسائو کمتر به چشم می آید و شاید در میان نام های بزرگ برزیل دهه 70 کمتر کسی به او توجه خاصی دارد. در تصویر فوق که ترکیب تیم ملی برزیل در سال 1966 می باشد، ژرسون در ردیف پایین (نشسته) و نفر سوم از سمت چپ نشان داده شده است. به عقیده بسیاری از مفسرین مستطیل سبز، ژرسون مغز متفکر نسل طلایی تیم ملی برزیل بود که مقتدرانه قهرمان جام جهانی فوتبال در سال 1970 شدند. چپ پای طلایی برزیلی ها ستاره بازی فینال این جام در برابر ایتالیا بود و با هنرمندی و البته گل او، برزیل توانست با حساب 1-4 لاجوردی پوشان ایتالیا را شکست داده و برای سومین بار فاتح جام جهانی شوند. 11 سال حضور در تیم ملی برزیل و انجام 70 بازی در ترکیب سلسائو، باعث شده تا ژرسون به نامی درخشان در عرصه فوتبال برزیل تبدیل شود و فوتبال دوستان برزیلی، احترام خاصی برای او قائل باشند.
12. یوهان نیسکنز
نیسکنز یکی از اعضای تیم ملی فوتبال هلند و نسل طلایی دهه هفتاد این کشور بود که در دو جام جهانی متوالی 1974 و 1978 با شکست برابر تیم های میزبان، به عنوان نایب قهرمانی جام های جهانی بسنده کرد. این هافبک توانمند نزدیک به سه دهه در سطح اول فوتبال اروپا و تیم هایی نظیر آژاکس و بارسلونا خوش درخشید و به افتخارات فراوانی به همراه آن ها دست یافت. سبک اصلی توتال فوتبال به واسطه بازیکنان خلاقی هم چون او و یوهان کرایف فقید، از فوتبال هلند به باشگاهی نظیر بارسلونا راه یافت. نیسکنز هافبکی خستگی ناپذیر در میانه میدان به شمار می رفت که درک و هوش بسیار بالایی از بازی داشت. پاس های نیسکنز به نوعی موتور محرک هلند، آژاکس و بارسای دهه 70 بود؛ ضمن اینکه حضور او در کارهای دفاعی نیز بسیار مثمرثمر واقع می گشت. هواداران بارسلونا در نیوکمپ به این هافبک سرشناس هلندی خود، لقب El Toro را داده بودند. او با آژاکس توانست به سه قهرمانی متوالی در جام باشگاه های اروپا و با بارسلونا نیز به قهرمانی در جام برندگان یوفا در سال 1979 دست یابد.
11. ولفگانگ اوورات
ولفگانگ اوورات از برترین هافبک های تاریخ بوندس لیگا به شمار می رود که به مدت 15 سال و در 409 بازی برای تیم کلن به میدان رفته است. در زمان بازی اوورات در تیم ملی، بازیکنی به مانند گونتر نتزر که اتفاقا او نیز یکی از بهترین شماره ده های فوتبال جهان بود در سایه هنرنمایی این بازیکن قرار می گرفت. ولفگانگ اوورات در پست خودش یک نابغه و چپ پای جادویی بود که جادوی خود را در میانه میدان برای آلمان غربی و باشگاه محبوبش، کلن به معرض نمایش می گذاشت. هنر فردی، قدرت دریبل زنی بالا و پاس های عمقی بی نقص اوورات باعث شده بود تا مدافعان و بازیکنان تیم های حریف در هنگام بازیش مقهور هنرنمایی او شوند. در عرصه ملی ولفگانگ اوورات سابقه 11 سال حضور در تیم ملی آلمان غربی را داشته و با این تیم به قهرمانی در جام جهانی 1974، نایب قهرمانی در جام جهانی 1966 و مقام سوم در جام جهانی 1970 رسیده است.
10. لوکا مودریچ
سال 2018 برای هافبک توانمند تیم ملی کرواسی و باشگاه رئال مادرید، به بهترین شکل ممکن سپری شد. مودریچ در این سال توانست در عرصه فوتبال به قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و نایب قهرمانی در جام جهانی رسیده و در زمینه فردی نیز به عنوان های ارزشمندی چون بهترین بازیکن جام جهانی، بهترین بازیکن اروپا، کسب جایزه THE BEST و همچنین بهترین بازیکن جهان از نگاه سایت گل، دست یابد. پیشرفت قابل توجه لوکا مودریچ از زمان پیوستن او به رئال مادرید خیره کننده بوده و توانسته با این تیم به چهار قهرمانی در مهم ترین رقابت های باشگاهی جهان دست یابد. مودریچ در پست خود یکی از بهترین های دنیال فوتبال نیز به شمار می رود و نبض میانه میدان و انجام کارهای تاکتیکی چه در تیم ملی کرواسی و چه در رئال مادرید برعهده اوست. لوکا مودریچ، مهارت خیره کننده ای در شناسایی فضاها و هم تیمی هایش دارد. هوش سرشار و قدرت بازی خوانی بالا، درکنار حمل توپ و قدرت شوت زنی فوق العاده مودریچ، از او بازیکنی ساخته که همگان در این که او یکی از بهترین هافبک های حال حاضر دنیاست، ابدا شکی ندارند. نکته جالب در مورد عملکرد مودریچ در تیم های باشگاهی و ملی او، تداوم یک کیفیت فوق العاده بالا در طول سالیانی است که او در این تیم ها به بازی مشغول بوده است.
9. کلارنس سیدورف
مغز متفکر باشگاه میلان که به مدت 10 سال در پست هافبک در این باشگاه بازی می کرد و تنها بازیکنی در دنیای فوتبال به حساب می آید که در سه تیم آژاکس (یک بار)، رئال مادرید (یک بار) و میلان (دو بار)، به قهرمانی در رقابت های چمپیونز لیگ دست یافته است. شوت‌های سرکش و پاس‌های دقیق از مهارت‌های منحصر به فرد این بازیکن بود که حتی تا پایان دوران فوتبالش نیز، این توانایی‌ها را حفظ کرد. سیدورف از جمله بازیکنانی محسوب می گردد که در طول دوران بازیگری کم افت و خیز ظاهر می شد و از ثبات کیفی و فنی بالایی برخوردار بود. او بازیکنی کم حاشیه و با اخلاق به حساب می‌آمد که معمولا برای مربیان خود مهره کارگشایی محسوب می‌گشت. کلارنس سیدورف به عنوان یکی از بهترین هافبک‌های نسل خودش شناخته می‌شود و توانایی های فنی او تا حدی بالا بود که توسط پله در فهرست فیفا 100 که فهرستی از صد بازیکن برتر تاریخ فوتبال است، قرار گرفته است.
8. فالکائو
هنگامی که باشگاه رم در سال 1980 شانس پیوستن زیکو را از دست داد و به جای او با هافبک 27 ساله برزیلی اینترناسیونال قرارداد امضا کرد، بسیاری به دیده تردید به این خرید جدید رمی ها می نگریستند و به جایگزینی فالکائو به جای زیکو می خندیدند. اما فالکائو در رم جواب تمامی آن تمسخرها را به نحو شایسته ای با بازی های خوب خودش پس داد تا جایی که بسیاری از فالکائو، به عنوان یکی از بهترین خریدهای تاریخ باشگاه رم یاد می کنند. در پنج فصل حضور فالکائو در رم، وی توانست با این تیم به یک قهرمانی در سری آ و دو قهرمانی در جام حذفی ایتالیا دست یابد. ضمن اینکه رم توانست با حضور هافبک توانمند خود در فصل 84-1983 به فینال جام باشگاه های اروپا برسد و تنها با شکست مقابل لیورپول آن هم در ضربات پنالتی، به مقام دوم این مسابقات بسنده کند. تاثیرگذاری فالکائو در باشگاه رم به حدی بود که هواداران رمی به او عنوان «هشتمین پادشاه رم» را اعطا کردند. پائولو روبرتو فالکائو در میانه میدان تیم ملی برزیل نیز به مانند رم بازی های فوق العاده ای را از خود به نمایش می گذاشت و در جام جهانی 1982 به همراه سوکراتس و زیکو کمربند میانی قدرتمندی را برای خط هافبک سلسائو پدید آورده بود. هر چند که در آن جام جهانی، برزیل در گروهی بسیار سختی که ایتالیا (قهرمان جام) و آرژانتین نیز در آن قرار داشتند، نتوانست به عنوان تیم اول صعود کرده و در جمع چهار تیم پایانی این رقابت ها قرار گیرد.
7. جیانی ریورا
پسر طلایی شهر میلان و تیم ملی ایتالیا، فوتبالش را از 15 سالگی و از زادگاهش الساندریا شروع کرد. در همان سال مقابل اینتر قرار گرفت و در 26 بازی برای تیم زادگاهش به میدان رفت. بازی های چشم نواز ریورا سبب شد تا باشگاه میلان پی به استعداد این هافبک خارق العاده برده و در 16 سالگی او را به سن سیرو بیاورد. باشگاه میلان برای به خدمت گرفتن جیانی ریورا نزدیک به 200 هزار دلار خرج کرد که در آن زمان در نوع خود یک رکورد در فوتبال ایتالیا به حساب می آمد. ریورا 19 سال در میلان و در میانه میدان این تیم توپ زد و با روسونری به 12 قهرمانی از جمله سه قهرمانی در سری آ، دو قهرمانی در جام باشگاه های اروپا و یک قهرمانی در جام بین قاره ای، دست یافت. جیانی ریورا به نوعی کارگردان خط میانی تیم ملی ایتالیا و باشگاه میلان به حساب می آمد که قدرت بازی خوانی و هوش بالای این بازیکن، زبانزد عام و خاص بود. یکی از بهترین فصل های این بازیکن شاخص ایتالیایی به فصل 69-1968 برمی گردد که او علاوه بر قهرمانی در جام باشگاه های اروپا و جام بین قاره ای، موفق به کسب توپ طلای جهان نیز شد. در رقابت های باشگاهی ایتالیا رقابت او با اسطوره رقیب و تیم اینتر، ساندرو مازولا نیز در نوع خود جالب و دیدنی بوده است. در عرصه ملی او با لاجوردی پوشان ایتالیا به قهرمانی در رقابت های یورو 1968 و نایب قهرمانی در جام جهانی 1970 مکزیک دست یافته است.
6. آندرس اینیستا
کمتر در تاریخ مسابقات فوتبال و آن هم در ورزشگاه سانتیاگو برنابئو، شاهد آن بوده ایم که هواداران لوس بلانکوس برای بازیکن تیم حریف، آن هم بارسلونا دست بزنند. اما توانایی های اخلاقی و فنی شوالیه نیوکمپ به حدی بالا بوده است که هواداران مادريدى در دقيقه 77 بازى ال كلاسيكو مقابل بارسلونا، به احترام آندرس اينيستا كه از زمين خارج مى شد، برخواستند و او را ايستاده تشويق نمودند، بازيكنى از تيم رقيب كه با گل زنى و ارسال پاس گل نقش بسيار مهمى در شكست سنگين رئال مادريد در استاديوم خانگى بر عهده داشت. ایوان راکیتیچ گفته جالبی در مورد هم تیمی سابق خود در بارسلونا دارد:
اگر شما اینیستا را دوست ندارید، پس فوتبال را دوست ندارید.
این بازیکن محجوب اسپانیایی به مدت 16 سال در خط میانی بارسلونا با بازی های چشم نواز و زیبایی که از خود به معرض نمایش می گذاشت، دل هر عاشق فوتبالی را می ربود و با هنرنمایی هایی که خاص خودش بود، در میانه میدان بلوگرانا، جولان می داد. وی در دو، سه گانه ارزشمند بارسلونا در سال های 2009 و 2015 نقش بسزایی داشت و با این تیم معروف دنیای فوتبال به 30 قهرمانی دست یافته که از مهم ترین آن ها می توان به 9 قهرمانی در لالیگا، 4 قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، 2 قهرمانی در سوپرجام اروپا و 3 قهرمانی در جام باشگاه های جهان اشاره کرد. اینیستا در زمینه ملی نیز بسیار پرافتخار بوده و با لاروخا به قهرمانی جام جهانی در سال 2010 و دو قهرمانی یورو در سال های 2008 و 2012 رسیده است.
5. لوییس سوارز
در اوایل دهه 60 میلادی، لوییس سوارز معروف به لوییزیتو، نه تنها یکی از بهترین هافبک های دوران خودش به حساب می آمد، بلکه از او به عنوان گرانترین و بهترین بازیکن آن سال ها نیز یاد می کنند. بازیکن سابق باشگاه های اینتر و بارسلونا، در دوران بازیش چهار بار نامزد دریافت توپ طلای جهان شد تا اینکه در سال 1960 توانست این جایزه ارزشمند را از آن خود سازد. سوارز بازیساز بزرگی در زمان خود شناخته می شد که از پاس های عمقی و زیبای او، هم بازیانش صاحب موقعیت گلزنی فراوانی می شدند. لوییس سوارز به نوعی اولین فوتبالیستی به حساب می آید که هواداران فوتبال به او لقب معمار و یا مهندس را داده اند. این بازیکن اسپانیایی توانسته به همراه اینتر به دو قهرمانی متوالی جام باشگاه های اروپا در فصل های 65-1964 و 64-1963 و سه قهرمانی در سری آ دست یابد. در بارسا نیز او به دو قهرمانی لالیگا و دو قهرمانی در کوپا دل ری رسیده است. او به مدت 5 سال نیز در تیم ملی اسپانیا بازی می کرد که به همراه این تیم توانسته در سال 1964 به مقام قهرمانی جام ملت های اروپا برسد.
4. فرانک رایکارد
یک سال پس از امضای قرارداد مارکو فان باستن و رود گولیت در سال 1987 با میلان، فرانک رایکارد نیز به عنوان سومین بازیکن هلندی پا به این تیم گذاشت و به مدت پنج فصل در این باشگاه ایتالیایی توپ زد. حضور رایکارد در پست هافبک دفاعی و وسط در میلان، باعث تقویت کمربند میانی این تیم شد و تنها پس از یک فصل حضور این بازیکن هلندی، روسونری پس از 20 سال برای سومین بار فاتح رقابت های جام باشگاه های اروپا شد. رایکارد به دلیل تکنیک بالا و هم چنین قد بلندی که داشت، چه بر روی زمین و چه در هوا بر روی تمامی توپ ها مسلط بود. او در شروع کار و در باشگاه آژاکس به عنوان مدافع وسط به میدان می رفت ولی بعدها با حضور در میلان، بیشتر در میانه میدان و پست هافبک دفاعی به او بازی داده می شد. اوج درخشش این بازیکن هلندی در میلان به فینال جام باشگاه های اروپا در فصل 90-1989 برمی گردد که در بازی نهایی این رقابت ها، میلان با تک گل او توانست بنفیکا را شکست داده و برای چهارمین بار قهرمان جام باشگاه های اروپا شود. رونالد کومان در مورد توانایی های بازی فرانک رایکارد می گوید:
دونگا، مارسل دسایی، روی کین و پاتریک ویرا نیز در این پست به خوبی بازی می کنند؛ ولی فرانک در بین آن ها بهترین است.
در عرصه ملی رایکارد سابقه 13 سال بازی برای تیم ملی هلند را داشته و با این تیم به قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال 1988 رسیده است.
3. ژاوی
بارسلونا و تیم ملی اسپانیا دوران موفقی در حضور ژاوی داشتند که قطعا این دوران بدون او ممکن نبود. سبک بازی او و توانایی کنترل این بازیکن بر سرعت بازی، شگفت آور بوده و هیچ نوع پاسی نیست که او نتواند آن را برای هم تیمی هایش مهیا سازد. به سادگی می توان گفت او بازی را به گونه ای خاص می بیند که کمتر بازیکنی را در دنیای فوتبال می توان به مانند او مثال زد. در مورد ژاوی می توان تعبیر جالبی به کار برد و آن این است:
اگر فوتبال یک علم بود، از ژاوی می توان به عنوان یک کاشف یاد کرد.
مهندس بلوگرانا در 17 سال بازی برای بارسلونا در 767 بازی برای این تیم به میدان رفت و 85 گل نیز برای آبی اناری ها به ثمر رساند. با بارسلونا به 25 جام با ارزش رسید و با کسب سه گانه ای ارزشمند در فصل 15-2014 و وداعی باشکوه با هواداران بارسلونا، از نیوکمپ جدا و راهی فوتبال قطر شد. در عرصه ملی نیز لاروخا با هنرنمایی او در وسط زمین، توانست به قهرمانی در جام جهانی 2010 و جام ملت های اروپا در سال های 2008 و 2012 دست یابد. توانایی ژاوی متکی بر پیدا کردن و بهره‌وری هر چه بیشتر از فضا است. خود ژاوی در این مورد می‌گوید:
این چیزی است که من انجام می‌دهم، نگاه برای پیدا کردن فضاهای بیشتر. این کار همیشگی من است. همیشه نگاه می‌کنم تا فضا و روزنه ای هرچند کوچک، پیدا کنم.
2. آندره آ پیرلو
زمانی که بوفون شنید، یوونتوس با پیرلو قرارداد امضا کرده است، گفت: "خدا وجود دارد!" مطمئنا ورود او به تورین به عنوان یک انتقال رایگان از میلان، مانند یک هدیه الهی بود. او در دوران حضور موفقش در میلان، دو لیگ قهرمانان اروپا برده بود. ورود او بلافاصله باعث شد تیمی که در رده هفتم سری آ قرار داشت، سریال قهرمانی های اسکودتو را آغاز کند. مغز متفکر فوتبال ایتالیا، سابقه بازی در هر سه تیم بزرگ فوتبال این کشور، اینتر، میلان و یوونتوس را داشته و بسیار مورد احترام هواداران سرزمین چکمه است. آندره آ آزاد و رها در مرکز میدانِ تیم هایی که در آن بازی می کرد و با آن متانت مثال زدنیش که حاصل هوش سرشار او بود، به مانند یک ژنرال تیم را به جلو هدایت می کرد. پیرلو بازیکنی ریزنقش و عالی بود و از بُعد روانی در جایگاهی فوق العاده قرار داشت. استاد مسلم ضربات ایستگاهی در دنیای فوتبال، وقتی بارها از بازی های حساس و فشار روانی این نوع مسابقات از او سوال می پرسیدند، می گفت که فشاری احساس نمی کند و در جایی گفته است:
بعد از ظهر 9 جولای 2006 در برلین خوابیدم و بعد پلی استیشن بازی کردم. شب رفتم و جام جهانی رو بردم.
1. لوتار ماتئوس
لوتار ماتئوس تا چه اندازه خوب بود؟ مارادونا او را بهترین رقیب دوران ورزشی اش می داند. ماتئوس دورانی طولانی و موفقی داشت که با قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال 1980 و در 19 سالگی او آغاز شد. این بازیکن آلمانی که سابقه 5 حضور در جام های جهانی و 25 بازی را در این رقابت ها داشته، به نوعی نقش آچار فرانسه ای را داشت که می توانست در پست های مختلف به بازی گرفته شود. هر چند که شاخصه و ویژگی اصلی او، حضور در مرکز میدان بود. رکوردار بازی در تیم ملی آلمان که با 150 بازی این رکورد را به نام خود ثبت کرده است، دارای افتخارات فراوانی در رده ملی و باشگاهی بوده است. از قهرمانی در جام جهانی 1990 ایتالیا و قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال 1980 بگیرید تا قهرمانی های پرتعداد او در رده باشگاهی و با تیم هایی نظیر بایرن مونیخ و اینترمیلان. اما بزرگترین حسرت او، عدم قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا بوده است. هرچند این بازیکن دو بار در سال‌های 1987 و 1999 با بایرن مونیخ در فینال این جام در برابر تیم‌های پورتو و منچستر یونایتد قرار گرفت، اما هر دو بار شکست خورد. لوتار در سال 1990 و پس از قهرمانی در جام جهانی، موفق به کسب توپ طلای جهان شد و یک سال بعد نیز، عنوان بهترین بازیکن دنیا را از آن خود نمود. لوتار ماتئوس یک بازیخوان عالی در کارهای دفاعی بود که پاس های عالی و شوت های سنگین و مهیب او شهره همگان بود. از ماتئوس اغلب به عنوان بهترین هافبک میانی تاریخ فوتبال یاد می کنند. او در واقع هافبک دفاعی بود که به هافبک میانی و سرانجام هافبک هجومی در دوران اوج و در اواخر بازیگری به لیبرو مبدل گشت.
