اختصاصی طرفداری - از 6 مارس سال 1902 که تاریخ رسمی تاسیس باشگاه رئال مادرید به حساب می آید تا به الان (سال 2018) نزدیک به 116 سال می گذرد. 116 سالی که رئال را به موفق ترین تیم تاریخ فوتبال اسپانیا و همچنین بهترین تیم تاریخ فوتبال اروپا و جهان تبدیل نموده است. تیمی که همیشه در بالاترین سطح رقابت های باشگاهی در قاره سبز قرار داشته و هواداران لوس بلانکوس در گوشه و کنار دنیا به تیم پرافتخار خود به حق می بالند. از این رو قصد داریم تا در یادداشتی که در هشت بخش تقدیم شما عزیزان می شود به معرفی 70 ستاره و بازیکن برتر تاریخ این باشگاه بر اساس عملکرد فردی، تاثیرشان در افتخارات و عملکرد این تیم و نوستالژی و خاطرات هواداران رئال مادرید از این بازیکنان پرداخته ایم. بدون شک نظرها و معیارها در خصوص بهترین ها متفاوت بوده و این مطلب نیز بر اساس سلیقه شخصی نویسنده و دوستانی که بنده را در این زمینه یاری داده اند، تهیه شده است.
گفتنی است در بخش افتخارات، تنها دستاوردهای هر بازیکن با پیراهن رئال مادرید در کنار افتخارات ملی و فردی لحاظ شده و سایر افتخارات به دست آمده این بازیکنان در دیگر باشگاه ها به غیر از رئال مادرید، در این یادداشت منظور نشده است.
40. میشل سالگادو (2009-1999)
سالگادو را می توان به جرات یکی از متعصب ترین بازیکنان تاریخ باشگاه رئال مادرید نامید؛ مدافعی که هر زمان به میدان می رفت، با تمام وجود برای تیمش می جنگد. وقار، عزم بالا، تعصب به تیم و رشادت در تمام لحظات از خصوصیات شخصیتی این مدافع ارزشمند در طول بازی هایش در هر تیمی بوده است. میشل سالگادو متولد 22 اکتبر 1975 (مهرماه 1354 شمسی) در آس نبسِ استان پنتبدرا در کشور اسپانیاست. این مدافع ملی پوش اسپانیایی سابقه عضویت در تیم های سلتا، رئال مادرید و بلکبرن راورز را در کارنامه ورزشی خود دارد. میشل فوتبالش را در هفده سالگی و از تیم جوانان سلتا آغاز کرد. دو سال بعد و در سال 1994 به تیم دوم سلتا راه پیدا کرد و بعد از یک فصل بازی در این تیم توانست به تیم اصلی سلتاویگو ملحق شود. سالگادو چهار فصل و تا سال 1999 در سلتاویگو بازی کرد که در این بین یک فصل (1997-1996) به صورت قرضی راهی تیم سالامانکا شد.
بازی های فوق العاده سالگادو در ترکیب تیم سلتاویگو باعث شد که او در سال 1998 به تیم ملی اسپانیا دعوت شود. 92 بازی در لالیگا و زدن 3 گل، ماحصل حضور میشل سالگادو در تیم سلتاویگو بوده است. سالگادو در سال 1999 و در ازای مبلغ 11 میلیون یورو به تیم رئال مادرید پیوست و 10 فصل در رئال به میدان رفت. از 1999 و پیوستن این مدافع به رئال مادرید، وی به همراه این تیم توانست به مقام ها و عناوین ارزشمندی از جمله قهرمانی در چهار دوره لالیگا و دو لیگ قهرمانان اروپا دست پیدا کند. قبل از پیوستن این بازیکن به رئال و بعد از این که وی در بازی تیم ملی اسپانیا در مقابل ایتالیا عملکردی فوق العاده از خود نشان داد، چندین باشگاه بزرگ ایتالیایی خواهان به خدمت گرفتن وی شدند و کار تا جایی پیش رفت که روزنامه های ایتالیایی لقب «ال دو» یعنی همان شماره دو را که همیشه بر تن می کند، به وی دادند.
ولی این مدافع ارزشمند، قلبش با رئال بود و به همین دلیل از بین تمام پیشنهادهای بزرگی که داشت تیم اول مادرید را انتخاب کرد و در مدتی کوتاه توانست پانوچی را نیمکت نشین کند و در اولین سال حضورش موفق شد در هشتمین قهرمانی رئال در اروپا سهیم شود. سالگادو با رئال مادرید موفق به انجام 340 بازی در پیراهن رئال مادرید در تمامی رقابت ها شود. وی درباره حضور در رئال مادرید می گوید:
من همیشه گفته ام که زندگی کردن در رئال مادرید روز به روز سخت تر می شود و شما باید خیلی قوی باشید که بتوانید در این تیم حضور پیدا کنید.
در مدت 10 فصل حضور سالگادو در خط دفاع کهکشانی ها، وی با رئال مادرید موفق به کسب 11 جام ارزشمند شد و پس از 10 فصل موفق، او در سال 2009 و در 34 سالگی، راهی فوتبال انگلیس و تیم بلکبرن روورز شد. حضور در فوتبال انگلیس و تیم بلکبرن، پایانی بر 15 سال حضور سالگادو و 343 بازی وی در لالیگا بود. سالگادو سه فصل در فوتبال انگلیس و بلکبرن بازی کرد و در این مدت توانست 66 بازی برای این تیم انگلیسی انجام دهد. سالگادو در سال 2012 با پیراهن بلکبرن در 37 سالگی اعلام بازنشستگی از دنیای فوتبال کرد و کفش هایش را آویخت. سالگادو در رده ملی در طول 8 سال (2006-1998) بازی برای تیم ملی اسپانیا موفق به حضور در 53 بازی ملی شده و قبل از آن نیز، تمامی رده های سنی در تیم ملی اسپانیا را طی کرده است.
افتخارات میشل سالگادو در رئال مادرید
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 2000-1999 و 02-2001
قهرمانی در رقابت های لالیگا در چهار فصل 01-2000، 03-2002، 07-2006 و 08-2007
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 2001، 2003 و 2008
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 2002
قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002
افتخارات ملی میشل سالگادو
قهرمانی در رقابت های زیر 21 سال اروپا در سال 1998 به همراه تیم جوانان اسپانیا
39. رونالدو نازاریو (2007-2002)
بدون هیچ تردیدی رونالدو نازاریو که اهالی فوتبال به دلیل سبک بازی های فوق العاده وی، لقب مریخی یا فرازمینی را به او داده اند، از برجسته ترین ستاره های تاریخ فوتبال جهان بوده است. اگر قرار بر انتخاب برترین بازیکنان تاریخ فوتبال و یا بهترین بازیکنان تاریخ جام های جهانی بود، مریخی قطعا در هر فهرستی جزو 10 نفر اول این لیست می بود؛ ولی چون این یادداشت براساس عملکرد و تاثیرگذاری هر بازیکن در رئال مادرید و برخی ویژگی های دیگر تدوین شده است و بازیکنانی به مراتب شایسته تر از او، دوران درخشان تری را در تاریخ رئال مادرید رقم زده اند، به ناچار رونالدو نازاریوی مشهور در رده 39 این لیست قرار داده شده است. رونالدو لوئیز نازاریو دلیما، ملقب به رونالدو متولد 18 سپتامبر 1976 (شهریور ماه 1355 شمسی) در ریودوژانیرو برزیل است. رونالدو به گواه بسیاری، کامل ترین مهاجم نوک تاریخ بود که به دلیل مصدومیت های پیاپی، شاید به حق واقعی خود در دنیای فوتبال نرسید. این بازیکن چیزی بیشتر از یک استعداد ساده بود. او یک ستاره با فن دریبل زنی بالا، یک دونده سریع و به شکل شگفت انگیزی یک تمام کننده کامل بود. در فوتبال ایتالیا و زمانی که در اینتر بازی می کرد، به او لقب «fantasista» را داده بودند.
لقبی که بیشتر به بازیسازها و پلی میکرها می خورد تا یک مهاجم نوک؛ ولی رونالدو با دیگر مهاجمین نوک تاریخ متفاوت بود. او به معنای واقعی کلمه فانتزی کار بود و این فانتزی همراه با سرعت زیاد و تمام کنندگی بالا، چیزی بود که کمتر در فوتبال ایتالیا کسی به چشم دیده بود. رونالدو نازاریو درست از آن دست بازیکنانی بود که مشابه آن فقط در بازی های پلی استیشن دیده می شد؛ به همان ظرافت و با همان سرعت، درست به مانند غزالی تیزپا، از چنگ مدافعین فرار می کرد و با هنر گلزنی خود، دروازه رقبا را یکی پس از دیگری فرو می ریخت. شروع فوتبال حرفه ای رونالدو از باشگاه کروزیرو در 17 سالگی بوده است که وی یک فصل در این تیم توپ زد. در همین یک فصل رونالدو با کروزیرو به دو عنوان قهرمانی در رقابت های داخلی برزیل دست یافت. رونالدو که پس از جام جهانی 1994 از یوونتوس و آث میلان پیشنهاد داشت، با توصیه روماریوی برزیلی به تیم آیندهوون پیوست. او برای این انتقال 9.5 میلیون مارک دریافت کرد که تا آن زمان هیچ بازیکن برزیلی، موفق به دریافت چنین مبلغ هنگفتی نشده بود. رونالدو از همان فصل اول بازیش در فوتبال هلند و آیندهوون، نشان داد تا چه اندازه خرید فوق العاده ای بوده است.
در فصل اول و در 36 بازی برای این تیم، نازاریو موفق به زدن 35 گل شد. در فصل 95-1994 و در رقابت های جام یوفا، رونالدو موفق شد در مقابل تیم بایرن لورکوزن هت تریک کند و تمام نگاه ها را معطوف به هنرنمایی خود کند. نیک میلر خبرنگار روزنامه گاردین در مورد دوران رونالدو در PSV می گوید:
آن چه در مورد سال اول حضور رونالدو در آیندهوون اهمیت دارد این است که یک نوجوان لاغر و ترکه ای در این سن، چگونه می تواند به مانند بازیکنان حرفه ای و پخته اینقدر خونسرد باشد. او در زمین همه کار می کند؛ سرعت بالا و هنر دریبل زنی و در آخر یه قاتل در محوطه جریمه حریفان. این بازیکن بی نظیر است.
رونالدو در فصل دوم حضورش در این تیم، در مقطعی از فصل دچار مصدومیت زانو شد و به همین دلیل از شدت و روند گلزنی هایش در این تیم کاسته شد. با این وجود رونالدو در همان فصل نیز در 21 بازی موفق به زدن 19 گل شد. بازی های درخشان رونالدو در PSV باعث شد تا دو تیم بارسلونا و اینتر برای به خدمت گرفتن این ستاره جوان با هم به رقابت بپردازند که در آخر، این بارسلونا بود که موفق شد در سال 1996 رونالدو را در ازای مبلغ 19.5 میلیون یورو به نیوکمپ بکشاند.
رونالدو یک فصل برای بارسلونا بازی کرد و توانست با 34 گل زده آقای گل لالیگا شود. حساس ترین گل رونالدو برای بارسا تگ گل پیروزی بخش وی در فینال جام در جام اروپا برابر تیم پاری سن ژرمن بود. وی در این دوره دوبار نیز در سال‌های 1996 و 1997 به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال 1997 به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد و هر دو بار به عنوان جوان‌ترین بازیکنی لقب می گرفت که به این موفقیت دست پیدا می‌کرد. رونالدو در همین یک فصل حضورش در بارسلونا در 49 بازی موفق به زدن 47 گل شد و کفش طلای اروپا را نیز در این تیم به دست آورد. سر بابی رابسون سرمربی بارسلونا در آن فصل درمورد حضور رونالدو نازاریو در تیمش می گوید:
تصور کنید از خداوند بخواهید که بهترین بازیکن جهان را به شما بدهد و خدا هم به شما رونالدو را بدهد.
پس از یک فصل باشکوه در نیوکمپ، رونالدو از بارسلونا جدا گشت و در سال 1997 راهی فوتبال ایتالیا و تیم اینتر شد.
نراتزوری‌ها امیدوار بودند که با کمک رونالدو برزیلی بتوانند بر سلطه یوونتوس و میلان بر سری آ پایان بخشند. آن ها برای این هدف خود رکورد نقل و انتقالات را شکستند و با 27 میلیون یورو رونالدو را به جوزپه مه آتزا کشاندند. اما رونالدو بر خلاف سال های قبلش نتوانست آقای گل شود و بعد از اولیور بیرهوف آلمانی دومین گلزن برتر ایتالیا شد و اینتر نیز به نایب قهرمانی سری آ بسنده کرد. البته در آن سال اینتر قهرمان جام یوفا شد. اوضاع این تیم در سال بعد بسیار بدتر شد و آن ها در لیگ هشتم شدند و هیچ جامی را کسب نکردند. رونالدو در این فصل، دچار اولین مصدومیتش شد و فقط 19 بازی برای اینتر به میدان رفت و 14 گل زد. مصدومیت نازاریو در فصل بعد نیز تشدید شد و در نوامبر سال 1999 زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میادین برگشت، در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط صلیبی پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از 17 ماه استراحت و در 20 سپتامبر سال 2001 در جام یوفا رونالدو در مقابل تیم رومانیایی اف.سی. براشو مجددا به مستطیل سبز بازگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل 02-2001 (7 گل زده در 10 بازی)، اینتر تا هفته آخر سری آ هم شانس قهرمانی داشت. با یک شکست 2 بر 4 مقابل لاتزیو در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید.
در نقطه مقابل و در جام جهانی 2002، رونالدو بازگشتی شکوهمند به تیم ملی برزیل داشت و نقش کلیدی در قهرمانی پنجم برزیلی ها در این رقابت ها داشت.پس از انجام 99 بازی و زدن 59 گل با لباس اینتر، رونالدو فوتبال ایتالیا را ترک گفت و بار دیگر رهسپار فوتبال اسپانیا و این بار غول دیگر باشگاه های این کشور، رئال مادرید شد. رونالدو در سال 2002 و با مبلغ 46 میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیس فیگو و زین‌الدین زیدان، سومین فوق‌ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت‌آمیز بود. او در همان سال با رئال قهرمان جام باشگاه‌های جهان شد و در کنار آن باز هم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. وی از یک سو مطمئن‌ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل، بیست و نهمین قهرمانی رئال مادرید را در لالیگا جشن گرفت. در فصل پس از آن نیز (04-2003) یک بار دیگر پس از سال 1997 آقای گل باشگاه‌های اسپانیا شد. اما رئال نه در آن فصل و نه در دو فصل بعدی موفق به کسب هیچ عنوانی نشد، چیزی که برای تیم با آن همه ستاره یک فاجعه واقعی بود به خصوص که هم‌زمان بارسلونا، بزرگترین رقیب رئال، هم در لالیگا و هم در لیگ قهرمانان اروپا در فصل (06-2005) توانسته بود به مقام قهرمانی برسد.
در فصل 07-2006 رونالدو چندان درخششی در ترکیب رئال مادرید نداشت و حتی در طول یک دوره 205 روزه هیچ گلی به ثمر نرساند. همین باعث شد تا کاپلو، سرمربی وقت رئال او را از ترکیب اصلی کنار بگذارد؛ چرا که کاپلو به مهاجم تازه وارد تیمش، رود فان نیستلروی هلندی اعتماد بیشتری داشت. در همین دوران بود که دوباره مصدومیت باز هم به سراغ این ستاره برزیلی آمد. رونالدو نازاریو در 5 فصل بازی برای رئال مادرید و در 177 مسابقه موفق یه زدن 104 گل برای این تیم شد و شرایط به وجود آمده برای او در این رئال مادرید سبب شد تا وی در ژانویه سال 2007 به فکر بازگشت به میلان در سری آ ایتالیا بیفتد. البته این‌بار نه به اینتر ، بلکه به تیم رقیب، آ.ث. میلان. انتقالی که باعث بی‌اعتباری رونالدو در نزد هواداران اینتر شد. رونالدو در سال 2007 باز هم دچار مصدومیت شد و نتوانست درخشش سابق خود را در تیم آث میلان داشته باشد و در دو فصل بازی در این تیم تنها در 20 مسابقه به میدان رفت و 9 گل برای میلانی ها به ثمر رساند. سرانجام پس از 15 سال حضور در فوتبال اروپا، نازاریو بار دیگر به کشورش برزیل برگشت و تا سال های پایانی بازیش درتیم کورینتیانس مشغول به بازی شد.
رونالدو پس از دو فصل بازی برای این تیم در سال 2011 و در سن 35 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. رونالدو نازاریو دلیما در تیم ملی برزیل یک فوق ستاره بود و به عناوین و افتخارات مهمی، هم چون دو قهرمانی در جام های جهانی 1994 و 2002 با زرد پوشان برزیلی دست یافته است. رونالدو با 62 گل در 98 بازی در طی 17 سال بازی در تیم ملی برزیل، پس از پله نامدار به عنوان دومین گلزن برتر برزیل در طول تاریخ شناخته می شود. رونالدو یکی از پرافتخارترین ستاره های تاریخ فوتبال است که سه بار به عنوان مرد سال جهان انتخاب شده و دو بار نیز به توپ طلای جهان دست پیدا کرده است. نازاریو تا قبل از اینکه میروسلاو کلوزه آلمانی در جام جهانی 2014 برزیل رکورد او را به عنوان بهترین گلزن تاریخ ادوار جام جهانی بشکند، با 15 گل در در 19 بازی در سه دوره جام جهانی، آقای گل این رقابت ها نیز لقب گرفته بود. رونالدو نازاریو دلیما در مجموع در عرصه باشگاهی و در طول 18 سال فعالیتش در تیم های مختلف، در 518 بازی موفق به زدن 352 گل شده است و شاید اگر مصدومیت های بلند مدت، او را تا این حد از میادین دور نمی کرد، شاید رکورد مریخی از این هم دست نیافتنی تر می شد.
افتخارات رونالدو نازاریو در رئال مادرید
قهرمانی در رقابت های لالیگا در فصل های 03-2002 و 07-2006
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال 2003
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 2002
افتخارات فردی و ملی رونالدو نازاریو
قهرمانی در جام جهانی در سال های 1994 و 2002 به همراه تیم ملی برزیل
نایب قهرمانی در جام جهانی 1998 به همراه تیم ملی برزیل
قهرمانی در رقابت های کوپا آمریکا در سال های 1997 و 1999 به همراه تیم ملی برزیل
قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 1997 به همراه تیم ملی برزیل
کسب مقام سوم رقابت های فوتبال المپیک در سال 1996 به همراه تیم امید برزیل
برنده دو توپ طلای جهان در سال های 1997 و 2002
کسب عنوان بهترین بازیکن سال جهان از نظر فیفا در سال های 1996، 1997 و 2002
آقای گل رقابت های جام جهانی 2002 به همراه تیم ملی برزیل
دومین گلزن برتر تاریخ ادوار جام های جهانی پس از میروسلاو کلوزه آلمانی
بهترین گلزن دنیا به انتخاب فدراسیون آمار و ارقام جهان در سال 1997
برنده کفش طلای اروپا در فصل 97-1996 به همراه تیم بارسلونا
آقای گل رقابت های لالیگا در دو فصل 97-1996 و 04-2003
بهترین بازیکن خارجی و عنوان توپ طلای لالیگا در فصل 97-1996 به همراه بارسلونا
کسب عنوان با ارزش ترین بازیکن جام یوفا در سال های 1997 و 1998
کسب عنوان بهترین بازیکن سری آ ایتالیا در فصل 98-1997 به همراه تیم اینتر
آقای گل رقابت های کوپا آمریکا در سال 1999 به همراه تیم ملی برزیل
بهترین ورزشکار سال دنیا از نظر بی بی سی در سال 2002
38. گرگوریو بنیتو (1982-1969)
بنیتو یکی از بهترین مدافعان وسط تاریخ باشگاه رئال مادرید محسوب می شود که با توجه به فیزیک فوق العاده ای که داشت، در نبردهای تن به تن با حریفان به هیچ وجه کم نمی آورد و از بازیکنان کلیدی رئال مادرید در دهه 70 و 80 میلادی قلمداد می شد. گرگوریو بنیتو در31 اکتبر 1946 (آبان ماه 1325 شمسی) در «ال پوئنته دل آرسبیسپو» که شهرستانی کوچک در استان تولِدو اسپانیاست، به دنیا آمده است. بنیتو در 16 سالگی در تیم جوانان رئال فوتبالش را شروع کرد و در تاریخ 4 آگوست 1969 به تیم اصلی رئال مادرید پیوست. اولین بازی بنیتو برای رئال مادرید در 27 اکتبر همان سال برابر تیم رئال سوسیداد رقم خورد. این مدافع 13 فصل در رئال مادرید بازی کرد و با این تیم به 11 جام ارزشمند (6 لالیگا و 5 جام حذفی) دست یافت.
ضمن اینکه بنیتو در فصل 81-1980 به مقام نایب قهرمانی جام باشگاه های اروپا با رئال مادرید رسید. در مدت 13 سال حضور گرگوریو بنیتو، وی در 420 بازی برای رئال مادرید موفق به زدن 3 گل شده است. آخرین بازی این مدافع ارزشمند در ترکیب رئال به فینال جام حذفی اسپانیا در فصل 82-1981 برمی گردد که رئال مادرید موفق شد با نتیجه 1-2 برابر اسپورتینگ گیخون به پیروزی برسد و بنیتو با یک قهرمانی باشکوه در رئال و در سن 36 سالگی با پیراهن این تیم، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. بنیتو در طول 7 سال (1978-1971) برای تیم ملی اسپانیا به میدان رفت و برای تیم ملی در این مدت 22 بازی نیز انجام داده است.
افتخارات گرگوریو بنیتو در رئال مادرید
قهرمانی در رقابت های لالیگا در شش فصل 72-1971، 75-1974، 76-1975، 78-1977، 79-1978 و 80-1979
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 70-1969، 74-1973، 75-1974، 80-1979 و 82-1981
نایب قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در فصل 81-1980
37. لوئیس فیگو (2005-2000)
لوئیس فیلیپ مادریا کائریو فیگو، متولد 4 نوامبر 1972 (آبان ماه 1351 شمسی) در آلمادا پرتغال است. این بازیکن به عنوان هافبک در تیم های اسپورتینگ لیسبون، بارسلونا، رئال مادرید و اینتر بازی کرده است. فیگو بهترین بازیکن یورو 2000 و بهترین بازیکن سال 2001 جهان شد و در میان 100 بازیکن برتر تاریخ جهان توسط فیفا جای گرفته است. ضمن اینکه او در سال 2000 برنده توپ طلای جهان نیز شده است. فیگو فوتبالش را در 12 سالگی و از تیم جوانان اسپورتینگ که یکی از سه تیم بزرگ کشور پرتغال است، شروع کرد. فیگو 5 سال در این تیم توپ زد تا در سال 1989 به تیم اصلی اسپورتینگ راه یافت. لوئیس فیگو به مدت 6 سال در این تیم به میدان رفت که ماحصل حضورش در این مدت، 169 بازی و 20 گل برای اسپورتینگ لیسبون بوده است. فیگو اولین بازی ملی خود برای تیم ملی بزرگسالان پرتغال را زمانی که در اسپورتینگ مشغول به بازی بود و در سال 1991 انجام داد. در همان سال، فیگو در جام جهانی زیر 20 سال که در خود پرتغال نیز برگزار می شد با ستاره هایی که بعدها استخوان بندی نسل طلایی پرتغال را تشکیل می دادند، به قهرمانی جهان رسید. دو سال قبل از آن نیز، فیگو در مسابقات زیر 17 سال اروپا در سال 1989 با تیم نوجوانان این کشور به مقام قهرمانی اروپا رسیده بود.
بازی های فوق العاده فیگو در تیم ملی و باشگاه اسپورتینگ سبب شد تا تیم های بزرگ اروپایی خواهان به خدمت گرفتن وی شوند. در سال 1995، فیگو تصمیم گرفت که راهی یک باشگاه بزرگ شود؛ او از یوونتوس و پارما هم پیشنهاداتی داشت که با هر دو این باشگاه ها قرارداد امضا کرد. این کار فیگو باعث محرومیت دو ساله وی از قرارداد بستن با تیم های ایتالیایی شد. اما این مسئله با پیوستن فیگو به بارسلونا با قیمت 2.25 میلیون یورو زیر نظر یوهان کرویف هلندی، پایان پذیرفت. فیگو در بارسلونا و تیم جدیدش به اوج موفقیت و محبوبیت رسید. او با فوق ستاره دیگر تیم بارسا، رونالدو نازاریو موفق شد در فصل 97-1996 به قهرمانی جام یوفا برسد. در بارسلونا، لوئیس فیگو زیر نظر سرمربیان بزرگی هم چون یوهان کرایف فقید، سر بابی رابسون و لوئیس فان خال به تمرین و بازی می پرداخت. فیگو در 5 سال حضورش در بارسا موفق به کسب 7 جام معتبر از جمله دو قهرمانی پیاپی در لالیگا شد. 249 بازی و 45 گل زده ماحصل حضور فیگو در بارسلونا بود و او در سال 2000 و در پی یک انتقال جنجالی به تیم رقیب، رئال مادرید پیوست. فیگو در جولای 2000 و طی یکی از جنجالی ترین نقل و انتقالات تاریخ فوتبال، با هزینه 62 میلیون یورو، که بیشترین قیمت نقل و انتقالات تا آن زمان بود، به رئال مادرید ملحق شد.
پرز که آن زمان در جدال انتخاباتی برای ریاست باشگاه با لئوناردو سانز بود، در یکی از شعارهای انتخاباتیش گفته بود كه اگر به عنوان رئيس رئال انتخاب شود، اين ستاره پرتغالی را كه به طور خيره كننده ای در يورو 2000 درخشيده بود و با بارسلونا موفق به کسب توپ طلا نیز شده بود را به برنابئو خواهد آورد. در آن زمان كسی حرف های پرز را باور نكرد و بسیار بعيد به نظر می رسيد كه بين اين دو دشمن ديرينه يعنی رئال و بارسا توافقی صورت پذيرد. ولی گذشت زمان تائيدی بر صحت وعده هاي انتخاباتی پرز شد و سرانجام فيگو به رئال مادرید ملحق شد. این انتقال جنجالی، به واقع کام هواداران بارسلونا را تلخ کرد و تا الان (سال 2018) که نزدیک به 18 سال از آن انتقال می گذرد، بیشتر هواداران آبی-اناری بارسا از فیگو دل خوشی ندارند و وی را یک خائن می دانند. وقتی که او در نبرد ال کلاسیکو به نیوکمپ بازگشت، هواداران بارسا در زمان کرنر زدنش، برایش کله خوک پرتاب کردند، تا به نوعی اعتراض خود را به این انتقال تاریخی نشان دهند. به هر حال فیگو در سال 2000 به رئال مادرید آمد و آمدن او سرآغاز پروژه کهکشانی پرز بود. فیگو در همان فصل اول حضورش در رئال مادرید، موفق به کسب اولین قهرمانی خود با این تیم و آن هم لالیگا شد. فیگو نیز به مانند مدت زمان حضورش در بارسا، 5 فصل در رئال مادرید مشغول به بازی گشت و طی این 5 سال موفق به کسب 7 جام معتبر از جمله دو لالیگا و یک لیگ قهرمانان اروپا در فصل 02-2001 شد.
239 بازی و 57 گل زده حاصل کار این ستاره پرتغالی با پیراهن رئال مادرید بوده است. فیگو رئال مادرید را ترک کرد تا در تابستان 2005 به صورت رایگان راهی اینتر شود. بلاخره فیگو این فرصت را پیدا کرد تا در یک تیم ایتالیایی بازی کند، اتفاقی که پیش از پیوستن به بارسلونا هم شانس آن را داشت. ژوزه مورینیو، هموطن فیگو مدتی بعد سرمربی اینتر شد و این قضیه با استقبال فیگو مواجه شد. فیگو دوران درخشانی را در اینتر تجربه کرد و با این تیم موفق شد، چهار بار متوالی قهرمان سری آ ایتالیا شود. کسب جام حذفی ایتالیا در سال 2006 و دو قهرمانی در سوپرجام ایتالیا با اینتر در سال های 2006 و 2008 از دیگر جام های فیگو به همراه این تیم ایتالیایی بوده است. در 16 می 2009، فیگو اعلام بازنشستگی کرد. این تاریخ دقیقا همان روزی بود که اینتر قهرمان سری آ در فصل 09-2008 شد. آخرین بازی لوئیس فیگو در مستطیل سبز، در 31 می همان فصل در سن سیرو در برابر آتالانتا انجام گرفت. فیگو در آن بازی، بازوبند کاپیتانی اینتر را بر بازو بست و با تشویق بیش از حد جمعیت مواجه شد. گلی که فیگو در سوپر کاپ ایتالیا برابر رم در سال 2006 و در دقیقه 95 بازی از روی یک ضربه آزاد دیدنی به ثمر رساند، بدون شک یکی از به یاد ماندنی ترین گل های وی در فوتبال ایتالیا بوده است.
فیگو پس از پایان این بازی گفت:
من فوتبال را ترک می کنم، نه اینتر را. امیدوارم برای ترقی این باشگاه همچنان به آن کمک کنم. بدون شک همچنان به کارهای مدیریتی در اینتر ادامه خواهم داد. هیچ وقت فکر نمی کردم این مدت طولانی در این باشگاه بمانم. هیچ گاه آن را فراموش نمی کنم. اینتر به من فرصتی برای شروعی دوباره داد.
در رده ملی، فیگو در مدت 15 سال حضورش در تیم ملی پرتغال (2006-1991)، 127 بار با پیراهن این کشور به میدان رفته و موفق به زدن 32 گل نیز شده است. یکی از زیباترین گل های ملی این ستاره پرتغالی، به جام ملت های اروپا 2000 و بازی برابر انگلیس برمی گردد که فیگو با یک شوت سرکش و دیدنی، دروازه انگلیس و دیوید سیمن را فرو ریخت. فیگو کاپیتان «نسل طلایی» پرتغال بود و اولین بازی ملی خود را در تیم بزرگسالان در برابر لوکزامبورگ در 16 اکتبر 1991 در یک بازی دوستانه در سن 18 سالگی انجام داد. او در یورو 1996، یورو 2000، یورو 2004 و جام های جهانی2002 و 2006 حاضر بوده است. از جمله بازی های خاطره انگیز این بازیکن در رده ملی، بازی در مرحله گروهی جام جهانی 2006 برابر تیم کشورمان بود که جای استوک های حسین کعبی مدافع سابق ملی پوش ایران بر روی صورت فیگو، به یاد فوتبال دوستان ایرانی باقی مانده است.
فیگو در جام جهانی 2006 بازوبند کاپیتانی پرتغال را بار دیگر و پس از خداحافظیش در یورو 2004 به بازو بست و تا نیمه نهایی نیز بالا آمدند که در این مرحله در برابر فرانسه و فقط یک پنالتی که توسط زیزو به ثمر رسید، از رسیدن به فینال جام جهانی بازماندند. فیگو در بازی رده بندی از ابتدا حضور نیافت و پائولتا به جای او کاپیتان تیم شد. در حالی که آلمان 2-0 از پرتغال جلو بود، فیگو در دقیقه 77 به جای پائولتا وارد زمین شد و بازوبند کاپیتانی را از او گرفت. هر چند که پس از ورود فیگو هم، آلمان ها باز هم گلزنی کردند. با وجود آن که فیگو با تیم ملی پرتغال به هیچ عنوانی نرسیده است، اما تیم تحت رهبریش در جام جهانی 2006 توانست، پس از پرتغال اوزه بیو در سال 1966، بهترین عملکرد تاریخ را داشته باشد. در ژانویه 2015 لوئیس فیگو در مصاحبه با شبکه CNN، رسما نامزدی خود برای ریاست فیفا را تایید کرد؛ هر چند که چند ماه بعد از این انتخابات کناره گیری کرد. فیگو در سال 2001 با «هلن اسودین» ازدواج کرد. هلن یک مدل سوئدی است که حاصل ازدواج آنها سه دختر بوده است. دانیلا در سال 1999، مارتینا 2002 و استلا 2004 به دنیا آمدند. گفتنی است، همسر لوئیس فیگو، سال ها به عنوان زیباترین همسر فوتبالیست های جهان شناخته شده است.
افتخارات لوئیس فیگو در رئال مادرید
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل 02-2001
قهرمانی در رقابت های لالیگا در فصل های 01-2000 و 03-2002
قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2002
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 2002
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 2001 و 2003
افتخارات فردی و ملی لوئیس فیگو
قهرمانی در جام جهانی زیر 20 سال جهان در سال 1991 به همراه تیم جوانان پرتغال
قهرمانی در مسابقات زیر 17 سال اروپا در سال 1989 به همراه تیم نوجوانان پرتغال
برنده توپ طلای جهان در سال 2000
مرد سال فوتبال جهان در سال 2001
بهترین بازیکن اروپا در سال 2000
بهترین بازیکن مسابقات زیر 21 سال اروپا در سال 1994
بهترین بازیکن تیم اسپورتینگ لیسبون در سال 1994
مرد سال فوتبال پرتغال در سال های 1995، 1996، 1997، 1998، 1999 و 2000
بهترین بازیکن خارجی لالیگا در سال های 1999، 2000 و 2001
قرارگیری در تیم منتخب جام جهانی 2006 به همراه تیم ملی پرتغال
قرارگیری در فهرست فیفا 100 توسط پله
36. میگل آنخل گونزالز سوارز (1986-1967)
میگل آنخل بازیکنی است که نزدیک به دو دهه سابقه بازی در رئال مادرید را دارا بوده و از چهره های قدیمی و سرشناس این باشگاه شناخته می شود. میگل آنخل نه تنها یکی از اسطوره های دروازه بانی باشگاه رئال، بلکه چهره ای ماندگار در لالیگا و فوتبال اسپانیا محسوب می شود. میگل متولد 24 دسامبر 1947 (دی ماه 1326 شمسی) در شهر اُرنسا در شمال کشور اسپانیاست. این بازیکن در ابتدای فعالیتش دروازه بان هندبال بود، تا این که در سال 1966 به تیم فوتبال کوتو پیوست. وی یک سال در این باشگاه به بازی مشغول بود تا در 20 سالگی و سال 1967 به باشگاه رئال مادرید پیوست. میگل آنخل در سال اول حضورش در رئال، به صورت قرضی رهسپار باشگاه کاستِلون در ایالت والنسیا گشت. در یک فصل بازی در این باشگاه، میگل 26 بازی برای این تیم انجام داد و در 1968 مجددا به رئال مادرید برگشت. در چند فصل ابتدایی حضور آنخل، زیاد به او بازی نمی رسید؛ چرا که در رئال دو دروازه بان آماده دیگر به نام های آندرس جانکوئرا و آنتونیو بتانکورت وجود داشتند. با رفتن میگل مونیوس در سال 1974 به عنوان سرمربی از رئال مادرید و آمدن لوییس مولونی به این تیم، شانس به میگل آنخل روی کرد.
حال میگل این فرصت را داشت تا عرض اندامی کرده و در تیم رئال با سرمربی جدیدش، خودی نشان دهد. نمایش ها و سیوهای درخشانِ میگل آنخل گونزالز سوارز، باعث شد رفته رفته او به گلر شماره یک رئال تبدیل شود و به همراه این تیم، بتواند به عناوین و افتخارات ارزشمندی دست یابد. رفلکس ها و حرکات استثنایی میگل در درون دروازه رئال مادرید، سبب شد تا هواداران لوس بلانکوس به وی، لقب گربه را بدهند. میگل آنخل در مدت 18 سال حضورش در رئال مادرید، موفق به کسب 14 جام مختلف شد که شامل7 لالیگا، 5 کوپا دل ری، یک League Cup و یک قهرمانی در جام یوفا بود. میگل آنخل همچنین در فصل 76-1975 موفق به دریافت جایزه زامورا به خاطر عملکرد خوبش در حفاظت از دروازه تیم رئال مادرید در آن فصل از رقابت ها شد. این دروازه بان رئال مادرید، پس از انجام 246 بازی برای این تیم در رقابت های لالیگا، در سال 1986 و در سن 39 سالگی اعلام بازنشستگی کرد. این گلر اسپانیایی در عرصه ملی نیز 18 بار در طی سه سال (1978-1975) برای تیم ملی اسپانیا به میدان رفته است.
افتخارات میگل آنخل گونزالز سوارز در رئال مادرید
قهرمانی در رقابت های لالیگا در هفت فصل 69-1968، 72-1971، 75-1974، 76-1975، 78-1977، 79-1978 و 80-1979
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 70-1969، 74-1973، 75-1974، 80-1979 و 82-1981
قهرمانی در جام یوفا در فصل 85-1984
قهرمانی در رقابت های League Cup در سال 1985
افتخارات فردی میگل آنخل گونزالز سوارز
برنده جایزه زامورا در فصل 76-1975 به همراه رئال مادرید
35. په په (2017-2007)
په په با ده سال بازی در رئال مادرید برای هواداران این تیم، یادآور خاطرات شیرینی از مدافعی متعصب و سخت کوش بوده است. از په په به عنوان یکی از بهترین مدافعان قرن بیست و یکم یاد می کنند. بسیاری می‌گویند: او یک تیغ بُرنده در پاهای خود دارد که هرچیزی را که در جلوی وی قرار می‌گیرد را از سر راه برمی‌دارد. از خصوصیات این بازیکن می‌توان به تکنیک مناسب، تاکتیک پذیری خوب، جاگیری عالی، هوش بالا و قدرت کنترل توپ فوق العاده وی اشاره کرد. کپلر لاوران لیما فریرا، ملقب به په په متولد 26 فوریه 1983 (اسفندماه 1361 شمسی) در ماسیو کشور برزیل است. په په در واقع اصلیتی برزیلی داشته ولی نزدیک به 11 سال (از 2007 تاکنون) برای تیم ملی پرتغال بازی می کند. این بازیکن که سابقه حضور در باشگاه هایی هم چون ماریتیمو، پورتو، رئال مادرید و بشیکتاش را دارد، فوتبالش را از جوانان کرونتیانس الاگوانو در زادگاهش، برزیل شروع کرده است. در 18 سالگی، په په به اروپا و کشور پرتغال رفت و قراردادی را با ماریتیمو به امضا رساند و یک فصل در تیم دوم این باشگاه مشغول بازی گشت. در سال 2002 وی به تیم اصلی پیوست و دو سال در این تیم توپ زد.
63 بازی و 3 گل زده، حاصل دو فصل بازی در این تیم پرتغالی بوده است. په په پس از این دو فصل، در سال 2004 با قراردادی به ارزش یک میلیون یورو به یکی از سه تیم سرشناس کشور پرتغال، پورتو پیوست و سه فصل را در این تیم گذراند. 88 بازی و زدن 8 گل به همراه پنج قهرمانی با پیراهن پورتو، سبب شد در جولای 2007، رئال مادرید با مبلغ 30 میلیون یورو، این مدافع سخت کوش را از پورتو خریده و به برنابئو بیاورد. خشونت ذاتی که در بازی په په وجود داشت، باعث شد بارها وی با کارت های قرمز داوران از زمین بازی اخراج شود. این مدافع در اکثر بازی های رئال مادرید به طور ثابت از ابتدا در ترکیب قرار می گرفت و پای ثابت بیشتر بازی های رئال بود. در فصل 10-2009 په په موفق شد اولین گل خود را برای رئال در مقابل تیم سویا و در ورزشگاه این تیم به ثمر برساند. در همان فصل و در 12 دسامبر، په په در بازی با والنسیا دچار یک مصدومیت شدید شد و بسیاری از بازی های آن فصل را از دست داد. همین مصدومیت باعث شد تا «کارلوس کی روش» سرمربی وقت تیم ملی پرتغال، تنها در دو بازی جام جهانی 2010 بتواند از په په که در تیم ملی در پست هافبک دفاعی بازی می کرد، استفاده نماید.
یکی بازی برابر برزیل در مرحله گروهی که با تساوی 0-0 به پایان رسید و دیگری بازی در مرحله یک هشتم پایانی مقابل قهرمان آن جام اسپانیا، که با برد 1-0 ماتادورها، پرتغال از آن تورنمنت حذف شد. با حضور مورینیو در سال 2010 در رئال مادرید، اوضاع برای په په در رئال بهتر از قبل شد و او به همراه «ریکاردو کاروالیو»، زوج دفاعی مستحکمی را در رئال پدید آورده بودند. په په با دستمزد تنها 1.8 میلیون یورو، جزو بازیکنانی بود که کمترین دستمزد را در رئال دریافت می کرد و با بهبود میزان دستمزدش وی قرارداد خود را تا سال 2015 با باشگاه تمدید کرد. در فصل 12-2011 په په در کنار سرخیو راموس در خط دفاعی توانست به دومین قهرمانی خود در لالیگا دست یابد و 45 بازی در تمامی رقابت ها در آن فصل انجام دهد. در فصل 14-2013 و با آمدن کارلتو به رئال، په په توانست به اولین قهرمانی خود در رقابت های چمپیونزلیگ دست پیدا کند و در جشن دهمین قهرمانی رئال مادرید در این رقابت ها حضور داشته باشد. در همان فصل، په په بیشترین بازی خود را در طول یک فصل برای رئال مادرید انجام داد؛ به گونه ای که در 30 بازی در لالیگا و 48 بازی در کل رقابت ها در ترکیب رئال مادرید قرار می گرفت.
با روی کار آمدن زیدان و تغییرات در چینش تیم نیز، په په همچنان یکی از عناصر مهم خط دفاعی رئال برشمرده می شد و با حضور زیزو، په په توانست به یک قهرمانی دیگر در لالیگا و دو قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا برسد. په په در مدت 10 فصل حضورش در رئال مادرید، توانست با لوس بلانکوس به 13 قهرمانی از جمله سه قهرمانی در لالیگا و سه قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا دست یابد. 334 بازی و 15 گل، ماحصل حضور ده ساله په په در ترکیب رئال مادرید بوده است. مدافعی که پس از رفتنش از رئال نیز، فقدان و نبود او در ترکیب کهکشانی ها به خوبی حس می شود. په په در سال 2017 از رئال جدا و راهی کشور ترکیه و باشگاه سرشناس بشیکتاش شد. په په هم اکنون و در 35 سالگی عضو تیم بشیکتاش است و امید دارد روند بازی های خوب خود را این بار در این تیم ترکیه ای تکرار نماید. در عرصه ملی نیز، تا ژوئن 2018 این مدافع 99 بار با پیراهن پرتغال در میادین مختلف از جمله جام های جهانی و مسابقات یورو شرکت کرده و 6 گل نیز به ثمر رسانده است.
افتخارات په په در رئال مادرید
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 14-2013، 16-2015 و 17-2016
قهرمانی در رقابت های لالیگا در فصل های 08-2007، 12-2011 و 17-2016
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 11-2010 و 14-2013
قهرمانی در سوپرجام اروپا در سال 2014
قهرمانی در جام باشگاه های جهان در سال های 2014 و 2016
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 2008 و 2012
افتخارات فردی و ملی په په
قهرمانی در جام ملت های اروپا در سال 2016 به همراه تیم ملی پرتغال
قرارگیری در تیم منتخب جام ملت های اروپا در سال های 2008،2012 و 2016
قرارگیری در تیم منتخب لیگ قهرمانان اروپا در فصل 14-2013
34. رامون گروسو (1976-1964)
گروسو از مهاجمین دهه 60 و 70 میلادی باشگاه رئال مادرید و تیم ملی اسپانیا بود که سابقه 12 سال بازی در رئال را دارا می باشد. رامون گروسو که دایی مارکوس یورنته، هافبک رئال مادرید نیز محسوب می شود، متولد 8 دسامبر 1943 (آذرماه 1322 شمسی) در مادرید اسپانیاست. رامون بازیکنی بسیار با استعداد و همه کاره در ترکیب رئال بود که پیراهن شماره 9 افسانه ای رئال مادرید را از دی استفانو به ارث برد. او روح و ضمیر تیم معروف Yeye بود که موفق به کسب ششمین جام اروپایی رئال شد. در سن 15 سالگی، به جوانان رئال مادرید پیوست و تنها یک سال بعد به تیم اول رئال ملحق شد و به خوبی با هم تیمی های خود به مانند پوشکاش هماهنگ شد و تلاشش را در ادامه برای بهترین گلزن رئال مادرید در دو فصل اول حضورش انجام داد. گروسو در فصل اول حضورش در رئال توانست 17 گل در 28 بازی به ثمر رساند. این مهاجم به خوبی نشان داد هم تیمی بزرگی برای بازیکنان رئال است و در زمان زوکو که روزهای آخر را با مادرید می گذراند، بسیار موثر واقع شد. گروسو رویای خود را در بازی در رقابت های اروپایی به حقیقت رساند و بخشی از تیمی بود که ششمین قهرمانی اروپا را با پیروزی 2-1 برابر پارتیزان بلگراد با گل های آمانسیو و سرنا رقم زد.
آلفردو دی استفانو و رامون گروسو در لباس رئال مادرید
این مهاجم اسپانیایی در 12 فصل حضورش در رئال مادرید، در 366 بازی با پیراهن رئال در تمامی رقابت ها شرکت کرد و موفق به زدن 96 گل برای این تیم نیز شد. 11 قهرمانی از جمله هفت قهرمانی لالیگا، سه قهرمانی کوپا دل ری و یک قهرمانی در جام باشگاه های اروپا، دستاورد حضور گروسو در بیش از یک دهه در رئال مادرید بوده است. در سال 1976 و در سن 32 سالگی، گروسو با پیراهن رئال مادرید از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. زمانی که به عنوان بازیکن از فوتبال خداحافظی کرد، به مربی گری روی آورد و به عنوان یک مربی در تیم جوانان رئال همراه با آمانسیو کار کرد.گروسو یکی از عوامل مهم و موثر در تیم کاستیا بود تا این تیم جوانان بزرگی به مانند امیلیو بوتراگوئنو را به دنیای فوتبال تیم معرفی کند. رامون بعدها به عنوان دستیار مربی در تیم اول رئال نیز حضور یافت. این بازیکن در رده ملی نیز در14 بازی برای تیم ملی اسپانیا به میدان رفته و یک گل نیز به ثمر رسانده است. تنها گل گروسو برای اسپانیا در 31 می 1967 و بازی برابر ترکیه رقم خورده است. رامون گروسو در 13 فوریه 2002 (بهمن ماه 1380 شمسی) و در سن 55 سالگی در مادرید اسپانیا، درگذشت.
افتخارات رامون گروسو در رئال مادرید
قهرمانی در رقابت های لالیگا در هفت فصل 65-1964، 67-1966، 68-1967، 69-1968، 72-1971، 75-1974 و 76-1975
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 70-1969، 74-1973 و 75-1974
قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در فصل 66-1965
33. پاچین (1968-1959)
پاچین یکی از مدافعان بسیار خوب و تاثیرگذار تاریخ رئال مادرید محسوب می شود که در دو قهرمانی این تیم در جام باشگاه های اروپا در دهه 60 نقش بسزایی داشته است. انریکه پرز دیاز ملقب به پاچین، متولد 28 دسامبر 1938 (دی ماه 1317 شمسی) در ایالت باسکِ اسپانیاست. پاچین تا قبل از پیوستن به رئال مادرید در سال 1959، به آن شکل در باشگاه های سرشناسی توپ نمی زد و شاید بتوان تنها از اوساسونا به عنوان تیمی شناخته شده تا قبل از پیوستن این بازیکن به رئال مادرید، نام برد. وی از سال 1958 تا 1959 در اوساسونا توپ زد و سپس در 21 سالگی به رئال مادرید و تیم معروف Yeye ملحق شد. پاچین در همان فصل اول حضورش در رئال، موفق به قهرمانی در جام باشگاه های اروپا شد. پاچین در کنار نفرات سرشناسی هم چون فرانس پوشکاش، آلفردو دی استفانو، سانتاماریا، زاراگا و خنتو توانستند در 18 می 1960 در فینال جام باشگاه های اروپا با نتیجه 7 بر 3 برابر آینتراخت فرانکفورت به پیروزی برسند و به پنجمین قهرمانی رئال در این رقابت ها دست یابند. پاچین با رئال مادرید به 11 جام با ارزش دست یافت و بازی های بسیار خوب این مدافع در ترکیب رئال، باعث شده بود تا باشگاه های سرشناس اروپایی خواهان به خدمت گرفتن او شوند.
ولی قلب و روح پاچین با رئال مادرید بود و وی دست رد به تمامی این پیشنهادات زد. پاچین در مورد حضورش در رئال مادرید در آن سال ها می گوید:
بازی در رئال مادرید، بزرگترین کار و افتخاری است که یک فوتبالیست می تواند در عمرش انجام دهد.
پاچین پس از 9 فصل حضور موفق در رئال مادرید و انجام 218 بازی و زدن دو گل با پیراهن این تیم، در سال 1968 از رئال جدا و به تیم بتیس پیوست. وی یک فصل نیز در این تیم توپ زد و پس از آن به تیم تولکا ملحق شد و با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. این مدافع متعصب سابقه 8 بازی ملی با پیراهن تیم ملی اسپانیا را نیز دارا بوده و اولین بازی ملی وی به تاریخ 15 می 1960 و برد 0-3 اسپانیا مقابل تیم انگلیس برمی گردد. پاچین هم چنین سابقه دو بازی در جام جهانی 1962 شیلی و مقابل تیم های برزیل و مکزیک را در مرحله گروهی دارد. اسپانیا با دو باخت مقابل برزیل و چکسلواکی و پیروزی برابر مکزیک با 2 امتیاز از صعود به مرحله حذفی جام جهانی بازماند.
افتخارات پاچین در رئال مادرید
قهرمانی در رقابت های لالیگا در هفت فصل 61-1960، 62-1961، 63-1962، 64-1963، 65-1964، 67-1966 و 68-1967
قهرمانی در جام باشگاه های اروپا در فصل های 60-1959 و 66-1965
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1960
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل 62-1961
32. فرناندو ردوندو (2000-1994)
شاهزاده مادرید. این لقبی است که هواداران رئال مادرید برای جواهر ظریف خود، فرناندو ردوندوی آرژانتینی برگزیده بودند. کسی که در پاهایش سحر و جادو داشت و نمایش خارق العاده ای را در هر بازی، به هواداران مادرید هدیه می داد. ردوندو به گواه بسیاری از مفسرین فوتبال در کنار لوتار ماتئوس و ماکله له در رده بهترین هافبک دفاعی های تاریخ دنیای فوتبال قرار می گیرد. بازیکنی که توپ به پاهایش می چسبید و سرمربی بزرگی به مانند «سر الکس فرگوسن» در وصف او گفته بود:
این بازیکن چه چیزی در پاهایش دارد؟ آهنربا؟
فرناندو کارلوس ردوندو نری، متولد 6 ژوئن 1969 (خرداد ماه 1348 شمسی) در آدروگوئه، آرژانتین است. وقتی نام ردوندو را می شنویم، ناخودآگاه ما را به یاد هنرنمایی و جادوی وی در اولدترافورد می اندازد. ردوندو را نمی شود در کلمات وصف کرد، باید به مانند هواداران مادرید در برنابئو سحر او را از نزدیک تماشا کرد تا بدانیم که از چه بازیکن بزرگی صحبت می کنیم. ردوندو فوتبال خودش را از 15 سالگی و باشگاه آرژانتینوس جونیورز در سال 1985، همان باشگاه معروفی که فوق ستاره دیگر آرژانتینی ها مارادونا از آن جا به فوتبال دنیا معرفی شد، شروع کرد.
فرناندو به مدت 5 سال در این تیم بازی کرد و سپس راهی فوتبال اروپا و اسپانیا شد. مقصد اول ردوندو در فوتبال اسپانیا، باشگاه تنریف بود که چهار فصل در این باشگاه مشغول به بازی گشت. فرناندو در این باشگاه با خورخه والداونو هموطنش و بازیکن سابق تیم ملی آرژانتین و باشگاه رئال مادرید آشنا شد. 107 بازی و 8 گل زده، ماحصل حضور 4 ساله ردوندو در تنریف بود و پس از آن، والدانو در 1994 جواهر بی نظیر آرژانتین را با خود به رئال مادرید آورد. فرناندو مهره اصلی خط هافبک لوس بلانکوس بود و در اولین فصل حضورش در این تیم، موفق به فتح لالیگا شد. در دومین فصل، والدانو روزهای سختی را پشت سر گذراند و جای خود را به کاپلو داد و موفقیت بازهم روی خوش خودش را به شهر مادرید، نشان داد. هوش بالا به همراه بازی های زیبای این ستاره آرژانتینی در میانه میدان، کاپلو را به وجد می آورد و وی به ردوندو این آزادی عمل را داده بود تا در هر جای زمین حضور داشته باشد. دون فابیو شیفته ردوندو شده بود. زمانی که از او صحبت می کرد، جملاتش احساس دیگری را به مخاطب می دادند.
اوه، هیچ وقت بازیکنی با درک تاکتیکی او ندیده ام. نه قبلا، نه الان و نه احتمالا در آینده.
کاپلو آن قدر شیفته بازی ردوندو بود که پس از ترک رئال و حضور در میلان، خواستار خرید او از برلوسکونی مدیریت وقت میلان شده بود. اما شاهزاده، حقانیتش را در رئال ثابت کرده بود. هیچ کس از این تعجب نمی کرد که ردوندو تنها پس از دو سال بازی در رئال و آن هم بعد از کاپیتان افسانه ای رئالی ها، سانچس به کاپیتانی لوس بلانکوس رسیده باشد. به واقع سحر و جادوی این آرژانتینی، قلب هواداران مادرید را تسخیر کرده بود. شاید بتوان به جرات گفت، بهترین عملکرد و در واقع شب رویایی این هافبک آرژانتینی در بازی با منچستر یونایتد و در تئاتر رویاها رقم خورد. 19 آوریل 2000، منچستر یونایتد در مصاف با رئال مادرید، بازی رفت با نتیجه 0-0 مساوی شده است. بازی برگشت، در تئاتر رویاها بود. بازی بی نهایت زیبا که سرعت بازی بی نظیر بود؛ چنان که تا دقیقه 20 بازی، 10 موقعیت گل بر روی دروازه دو تیم شکل گرفته بود. رئال از وجود مدافع اسطوره ای خود فرناندو هیرو نیز محروم بود و باید در مقابل منچستری صف آرایی می کرد که رویای فتح دوباره چمپیونز را در سر داشت. منچستر در آن سال ها تیم بسیار قدرتمندی در سطح اروپا محسوب می شد به گونه ای که نزدیک به 16 ماه، هیچ گونه شکستی را در خانه متحمل نشده بود. منچستری ها با داشتن روی کین، بکهام، گیگز و اسکولز دارای بهترین خط هافبک اروپا بودند. تنها شانس مادریدی ها برای رسیدن به لیگ قهرمانان فصل بعد، قهرمانی در این جام بود. چون آن ها لالیگا را با رتبه ناامید کننده پنجمی در همان سال به پایان رسانده بودند.
دل بوسکه می دانست وقتی جواهری چون ردوندو را در دست دارد، بهترین کار کدام است. او سیستم 2-2-3-3 را که کمی غیر متعارف بود، به کار برد. چیدمانی عجیب که همگی رای به دیوانگی دل بوسکه داده بودند! مک منمن نقش هافبک تهاجمی را داشت و ساویو هم شبیه به وینگر ها بازی می کرد، تنها یک هافبک تخصصی به نام ردوندو وجود داشت. این بازی را می شود مصاف ردوندو با دیوید بکام، گیگز، اسکولز و کین نام گذاری کرد. همه آن ها در بهترین وضعیت خود به سر می بردند و غیر ممکن بود که خط هافبکی بهتر از آن ها پیدا کرد. چطور ممکن بود چنین ترکیبی جواب دهد؟ ساده است؛ ردوندو. ردوندو در آن شب دیوانه وار در اولدترافورد حتی یک لحظه هم در برابر هافبک های قدرتمند شیاطین سرخ کم نیاورد و رئال با او کنترل و نبض بازی را در اختیار گرفت. رئال با هنرنمایی ستاره آرژانتینیش در نهایت در بازی برگشت و در کل با نتیجه 3-2 بر منچستر پیروز شد و در همان سال به مقام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا رسید. فرگوسن بعد از پایان این بازی دیوانه وار در تمجید ردوندو گفت:
ردوندو باید در کفش هایش سحر و جادو باشد. باورنکردنی است. یکی از بهترین بازی هایش را انجام داد، هربار که توپ از محوطه جریمه آن ها خارج می شد و حمله را آغاز می کردند، می شد این جادو را حس کرد.
ردوندو این شاهزاده مادرید به مانند بسیاری از ستاره های رئال مادرید مورد بی مهری پرز قرار گرفت و مجبور شد در سال 2000 و پس از شش فصل بازی برای تیم محبوبش از رئال جدا شود. اما ماجرای این جدایی چه بود؟ لورنزو سانز، برای عهده دار شدن ریاست رئال مادرید وارد شد. او قول داده بود طی سه سال، دو قهرمانی برای باشگاه بیاورد در حالی که پرز بر بعد اقتصادی ماجرا تاکید داشت و قول لوئیس فیگو را داده بود. ردوندو طرف سانز را گرفت. پرز پیروز شد و کلود ماکله له، کونسیسائو، فیگو، سانتیاگو سولاری را با مبلغ 151 میلیون یورو به جمع کهکشانی ها اضافه کرد. آنلکا به پاری سن ژرمن و کریستین کارمبو به میدلزبرو رفت و پرونده خروج ردوندو به جریان افتاد. تنها با 17 میلیون یورو، ردوندو راهی میلان شد. با این حال ردوندو عاشق مادرید بود و طرفداران دوستش داشتند. او نمی خواست برود و پیامی به هواداران داد که نشان از عدم علاقه اش برای ترک باشگاه بود.
حس می کنم عضو جدایی ناپذیر از رئال هستم، دلیلی برای رفتنم نیست و نمی خواهم به باشگاه دیگری بروم. تاکید می کنم رئال خانه من است و دلیلی برای ترکش نمی بینم.
اما پرز تصمیمش را گرفته و فروش او به میلان قطعی بود. باشگاه اعلام کرد این خواست ردوندو بوده و همین وی را عصبانی و مجبور به برگزاری نشست مطبوعاتی کرد.
اجازه نمی دهم اینگونه از اسم و تصویرم سوءاستفاده شود. واقعیت این است هیچکس از باشگاه رئال مادرید با من تماس نگرفت، به من گفتند که میلان پیشنهاد خوبی داده و ما توافق کرده ایم. با مدیر برنامه هایم صحبت کردم و گفت که پیشنهاد میلان واقعی است. شرایط را درک می کنم ولی این تصمیم من نبود. از اینکه باشگاه با احساسات هواداران بازی کرده و از نام من بد استفاده کرده است ناراحتم. اجازه نمی دهم غرورم زیر پا گذاشته شود. آن ها قصد خراب کردن شهرت من را دارند.
هواداران چند آتیشه رئال مادرید با شعارهایی نظیر: ردوندو غیر قابل فروش است، پرز یاد بگیر، هیچکس ردوندو را نمی فروشد، ما فیگو را به جای ردوندو نمی خواهیم؛ سعی در حمایت از وی داشتند اما مقصد جواهر آرژانتینی، میلان بود. سرانجام پس از شش فصل حضور در مادرید، 5 قهرمانی (دو لالیگا، دو لیگ قهرمانان و یک جام بین قاره ای) و انجام 255 بازی و 5 گل زده، پرونده شاهزاده مادریدی در رئال بسته شد. اما سرنوشت این جواهر در میلان به شکل وحشتناکی رقم خورد. در اولین جلسات تمرینی ردوندو در میلان، از ناحیه زانو به شدت آسیب دید و تحت عمل جراحی های متفاوتی قرار گرفت. او هیچوقت خوب نشد و برای نشان دادن حسن نیتش به میلان، از دریافت هرگونه دستمزد سر باز زد. او حتی خانه و ماشینی که میلانی ها در اختیارش گذاشته بودند را به آن ها می خواست برگرداند. اما آدریانو گالیانی با احترام کامل این پیشنهاد را رد کرد و گفت:
فرناندو مرد باور نکردنی است و همین طور بازیکن خارق العاده ای. به عنوان مدیر هیچوقت چنین چیزی در عمرم ندیده بودم.
در چهار سال حضور ردوندو در میلان، او بازی های کمی انجام داد اما وقتی در 12 مارس 2003 به سانتیاگو برنابئو رفتند، آنچلوتی بالاخره فرناندو را به زمین فرستاد. تمام استادیوم یک صدا و برای چندین دقیقه نام او را صدا می زدند. شاهزاده به جایی که به آن تعلق داشت بازگشته بود. سرانجام در سال 2004 و در سن 35 سالگی ردوندو از دنیای فوتبال حداحافظی کرد. در رده ملی فرناندو ردوندو در طی 7 سال، برای آلبی سلسته 29 بازی انجام داد و یک گل ملی نیز به ثمر رساند.در 1990، ردوندو با نهایت احترام دعوت به تیم ملی را رد کرد، اما واقعیت این بود که او نمی خواست برای «بیلارد» بازی کند. چهار سال بعد، مارادونا رویایی که خودش به وجود آورده بود را به نابودی کشاند. اعتیاد او و اخراجش از تیم، همه چیز را به تباهی کشاند. در سال 1998 «پاسارلا» هدایت آرژانتین را بر عهده گرفت. به شکل عجیبی، پاسارلا قانون منع داشتن موهای بلند را به اجرا گذاشت که کمی مسخره بود چون دقیقا به ردوندو اشاره داشت. او از گوش فرا دادن به دستورات پاسارلا سر باز زد و از تیم ملی کنار گذاشته شد. مشخص است این پاسارلا بود که در نهایت به مانند یک دیوانه به نظر آمد چون آرژانتین در یک چهارم نهایی جام جهانی حذف شد و ردوندو با رئال مادرید قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا را جشن گرفت.
افتخارات فرناندو ردوندو در رئال مادرید
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 98-1997 و 2000-1999
قهرمانی در رقابت های لالیگا در فصل های 95-1994 و 97-1996
قهرمانی در جام بین قاره ای در سال 1998
افتخارات فردی و ملی فرناندو ردوندو
قهرمانی در رقابت های کوپا امریکا در سال 1993 به همراه تیم ملی آرژانتین
قهرمانی در جام کنفدراسیون ها در سال 1992 به همراه تیم ملی آرژانتین
قهرمانی در رقابت های زیر 17 سال آمریکای جنوبی در سال 1985
برنده توپ طلای جام کنفدراسیون ها در سال 1992 به همراه تیم ملی آرژانتین
بهترین بازیکن رئال مادرید در فصل های 97-1996 و 2000-1999
قرارگیری در تیم منتخب آرژانتین در همه ادوار (نشر داده شده در سال 2015)
31. چندو (1998-1982)
دفاع راست دهه 80 و 90 میلادی رئال مادرید با 16 سال سابقه بازی در این تیم، از اسطوره های ماندگار این باشگاه محسوب شده که نقش بسزایی در تاریخ باشگاه رئال مادرید داشته است. چندو از جمله بازیکنان منحصر به فردی در تاریخ لوس بلانکوس به حساب می آید که تمام عمر ورزشیش را در این تیم گذرانده است. «ميگل پورلان نوگه را» ملقب به چندو، متولد 12 اکتبر 1961 (مهرماه 1340 شمسی) در شهر مورسيا اسپانیاست. چندو فوتبالش را در 16 سالگی از جوانان رئال آغاز کرد و 2 سال در این تیم توپ زد. به نوعی می توان گفت که دوران حضور چندو در رئال از 16 سالگی شروع و تا اعلام بازنشستگی و آویختن کفش هایش، این بازیکن در تیم های مختلف رئال مادرید به میدان رفته است. چندو در سال 1979 به تیم دوم رئال پیوست و 4 سال در این تیم به بازی مشغول شد. صبر 4 ساله این مدافع متعصب به همراه بازی های خوبش در تیم دوم رئال سبب شد تا در سال 1982 و در 21 سالگی چندو به تیم اصلی رئال مادرید ملحق شود. هر چند در فصل اول حضور چندو، به او زیاد بها داده نمی شد. در اواخر فصل اول حضور چندو در رئال و در سال 1983 مصدومیت ژوان خوزه انتخاب اول دفاع راست در تيم اصلی رئال، باعث شد تا آلفردو دی استفانو سرمربی وقت این تیم، از چندو در این پست کلیدی استفاده نماید. این مدافع در برد 5 بر يك برابر والنسيا حضور داشت و در نيمه دوم به عنوان بازيكن ذخيره وارد زمين شد و بعد از اين بازی تا سه هفته شانس حضور در تيم اصلی را نيافت. در فصل دوم حضور چندو، باز هم انتخاب اول رئال در دفاع راست، ژوان خوزه بود ولی پس از چند بازی مجدد این بازیکن مصدوم شد و چندو جای وی را گرفت و از 18 بازی بعدی 16 بازی را به طور ثابت به ميدان رفت.
فصل سوم حضور این بازیکن در ترکیب رئال، دوئل و جنگی دیدنی بین او و ژوان خوزه برای فیکس شدن در سمت راست خط دفاعی رئال مادرید بود. در این فصل رئال مادرید توانست در فینال جام یوفا بر رقیب مجارستانی خود، ويدئوتون با نتیجه 1-3 غلبه کند و قهرمان جام یوفا در فصل 85-1984 شود. از فصل 1985 تا 1992 برای مدت 7 فصل، چندو انتخاب اول رئال مادرید در خط دفاعی بود و به نوعی این مدافع 7 سال در دفاع راست رئال، حکفرمایی می کرد. اما با شروع فصل 93-1992 و در 31 سالگی چندو، رفته رفته وی جایگاهش را در ترکیب ثابت رئال مادرید از دست می داد. او رفته رفته جايش را به بازيكنان جوانتری هم چون ناندو، لوئيس انريكه، فرانسيسكو ليورنته، خسوس ولاسكو، كيكه سانچر فلورس و بعدها روبرتو سكرتاريو و كريستين پانوچی داد. ميگل از نيمكت نشين ها حمايت می كرد و تبديل به كاپيتان نيمكت نشين ها شده بود. عشق عمیق او به رئال مادرید سبب نشده بود که حتی نیمکت شینی های بلند مدتش باعث حاشیه ای برای او و تیم محبوبش شود. امار بازی های چندو در طول 16 سال بازی در رئال مادرید خیره کننده است. او در 497 بازی رسمی و 140 بازی دوستانه بنا به آمار سایت مرجع رئال مادرید، با پیراهن این تیم به میدان رفته و 3 گل نیز توانسته برای رئال به ثمر برساند. این مدافع دوست داشتنی رئال مادرید، سرانجام در سال 1998 و با قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سن 37 سالگی با پیراهن رئال مادرید از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. چندو در طول 4 سال بازی برای تیم ملی اسپانیا (1990-1986) در 26 بازی برای تیم ملی این کشور به میدان رفته است. چندو سابقه حضور و بازی در دو جام جهانی 1986 و 1990 را با پیراهن اسپانیا در کارنامه افتخارات خود دارد.
افتخارات چندو در رئال مادرید
قهرمانی در رقابت های لالیگا در هفت فصل 86-1985، 87-1986، 88-1987، 89-1988، 90-1989، 95-1994 و 97-1996
قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در فصل 98-1997
قهرمانی در جام حذفی اسپانیا (کوپا دل ری) در فصل های 89-1988 و 93-1992
قهرمانی در رقابت های جام یوفا در فصل های 85-1984 و 86-1985
قهرمانی در رقابت های League Cup در سال 1985
قهرمانی در سوپرجام اسپانیا در سال های 1989، 1990، 1991، 1994 و 1998
بخش اول معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش دوم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
بخش سوم معرفی 70 ستاره تاریخ باشگاه رئال مادرید
