طرفداری - پس از اتحاد و هم‌بستگی در دوران مسابقات جام جهانی و روزهای بسیار خوبِ درون و بیرون زمین ایران در روسیه، دوباره به اصل فوتبال خود باز می‌گردیم! اصلی که کم کم داشتیم فراموشش می‌کردیم. کم کم داشتیم به خوشی و حال خوب عادت می‌کردیم و مصائب و مشکلات روزانه‌ای که فوتبالمان با آن عجین شده را از یاد می‌بردیم. 48 ساعت از حماسه ملی‌پوشان مقابل پرتغال گذشته و حالا کام همه فوتبال‌دوستان دوباره تلخ شده‌است. انگار هرچه در ایام جام جهانی لذت و دلخوشی داشتیم در عرض چند ساعت بر باد هوا رفته. در این دو روز به قدری مصاحبه‌های تلخ و بچگانه از دو سرمربی خارجی کاربلد و دوست داشتنی شاغل در کشورمان شنیدیم که همه قاب‌ها و صحنه‌های به یادماندنی جام جهانی در سایه فرو رفتند، گویی اصلا اتفاق نیفتاده و برای آن‌ها خوشحالی نکردیم.
مدیریت ضعیف در فوتبال ایران، یکبار دیگر کام همه‌مان را به تلخی کشاند. درست در لحظات و دقایقی که فوتبال کشورمان، تیم ملی و باشگاه‌ها نیاز به حمایت و مدیریت فدراسیون نشینان دارند تا این بحرانِ دوقطبیِ لعنتی کی‌روش-برانکو یک بار برای همیشه تمام شود، عزیزان انفعال در پیش گرفته و تنها واکنشی که نشان داده‌اند، یک بیانیه از عضوی از جامعه بزرگ فوتبال ایران زمین بوده که در آن یکی به تخته خورده و دیگری به میخ. با نام بردن از عمو موسی و خوشحالی مردم و جانماز آب کشیدن، نمی‌شود شرایط بحران‌ساز فعلی را مدیریت کرد آقای تاج! حمایت تنها قشون کشی به روسیه و اعزام کاروان‌های حمایتی برای تنها نگذاشتنِ ملی‌پوشان نیست، شرایط خطیر فعلی، جسارت، اقتدار و مدیریت می‌خواهد. زمانی برای انفعال و ادامه دار شدن این جنگ داخلی نداریم!
دیگر برای همه عیان شده که کارلوس کی‌روش برای تیم ملی و برانکو ایوانکوویچ برای پرسپولیس چه جواهراتی هستند. اجازه دهید وینفرد شفر برای استقلال را هم به این لیست اضافه کنیم. شاید در آینده‌ای نزدیک، توشاک برای تراکتورسازی و کرانچار برای تیم ملی امید را هم بشود به این زمره الحاق کرد. برای همه عیان شده اگر برای فوتبال هزینه کنیم، فوتبال چندین برابر آن را برایمان باز می‌گرداند. برای همه عیان شده اگر برای این سرمربیان کاربلد، شرایط را مهیا کنیم، چه حوادث شیرینی می‌توانند رقم بزنند. چه شادی و امیدی برای جامعه به ارمغان می‌آورند و چه تبلیغ و رسانه خوبی برای وجهه کشور عزیزمان در جامعه جهانی خواهند بود.
حالا که دو تورنومنت بزرگ در پیش داریم، آستین بالا بزنید. دوقطبی کی‌روش-برانکو و تیم ملی-باشگاه‌ها یک بار برای همیشه باید با دخالت و مدیریت شما به پایان برسد. هیچ‌کس جز شما مسئول تبعات و پیامدهای منفی جنگ داخلی فوتبال نیست. با انفعال و ساکت ماندن، تنها از زیر مسئولیت قانونی خود شانه خالی می‌کنید و پیامدهای این موج را در برابر تیم ملی و باشگاه‌ها قرار می‌دهید. تا دیر نشده، وارد میدان شوید و عرض اندامی بکنید!
تنها دو ماه دیگر به آغاز دوباره لیگ قهرمانان آسیا و شش ماه دیگر به آغاز مسابقات مهیج جام ملت‌های آسیا زمان باقی مانده‌است. برخلاف همه سال‌های ناموفقیت و خشکسالی، امسال بهترین زمان برای پایان دادن به طلسم قهرمان نشدن در هر دو تورنومنت است. در مسابقات لیگ قهرمانان آسیا، دو نماینده شایسته داریم که در صورت مهیا شدن شرایط و حمایت، می‌توانند آسیا را فتح بکنند. هم استقلال و هم پرسپولیس، حالا مربیان کاربلد خارجی را بالای سر خود می‌بینند و صاحب سبک شده‌اند. رویای حضور در فینال و برگزار شدن دوباره یک دیدار فینال آسیا در پایتخت، اصلا دور از ذهن و محال نیست. هواداران هر دو تیم از شرایط تیمشان رضایت دارند و به رویاپردازی برای تیم محبوب خود مشغول هستند. حضور هر یک از دو تیم در فینال آسیا و برگزاری دور رفت فینال در ورزشگاه آزادی، می‌تواند رکورد ازدحام جمعیت را نه تنها در آسیا که در دنیای فوتبال جابجا کرده و آزادی را به یک جهنم سوزان واقعی تبدیل کند. حتی تصور آن هم مو به تن سیخ می‌کند!
در مسابقات جام ملت‌های آسیا یک نماینده پرغرور و پر از امید و انگیزه داریم. هیچ‌وقت به اندازه این دوره به قهرمانی ملی‌پوشان کشورمان در تورنومنتی که درازای حسرت قهرمان نشدنمان در آن از چهل سال تجاوز کرده، باور نداشته ایم. همه شرایط برای شکستن طلسم و قرار گرفتن دوباره در قله آسیا برای فوتبال ایران مهیاست. مهندسی مسابقات به نحوی است که با صدرنشینی در گروه و غلبه بر عراق، تا نیمه نهایی به هیچ یک از رقیبان برخورد نمی‌کنیم و به راحتی می‌توانیم در جمع چهار تیم برتر حضور داشته باشیم. بقیه ماجراجویی نیز با توجه به احساس میزبانی و حضور یک شطرنج باز قهار در راس کادر فنی تیم ملی، آسان تر از هر زمان دیگری است.
در یک بزنگاه تاریخی قرار داریم. سال 1397 می‌تواند به دو حسرت دیرینه فوتبال ایران پایان دهد و این بار مسئولیت شما را بیش از هر زمان دیگری سنگین می‌کند. دعوای کی‌روش و برانکو که در ادامه می‌تواند آتش به خیمه وینفرد شفر، امیر قلعه نویی و دیگر سرمربیان باشگاهی نیز وارد کند، تنها یک بازنده خواهد داشت. فوتبال ایران و هواداران فوتبال، تنها بازنده این دوقطبیِ لعنتی هستند. هر دو عزیز به فکر موفقیت و کامیابی تیم‌های تحت هدایت خود هستند و در این مسئله هیچ تردیدی وجود ندارد اما فعالیت مخرب و خطرناک آن‌ها با پیغام و پسغام فرستادن برای یکدیگر، تنها کام فوتبال‌دوستان را به تلخی می‌کشد. در این بزنگاه تاریخی برای فوتبال ایران، فقط انسجام، وحدت و همیت می‌خواهیم، فرصت برای جنگ داخلی فراوان است!
یکبار برای همیشه ورود کنید، دو سرمربی را فرا بخوانید و همه مسائل را دور یک میز به پایان برسانید. بخش بزرگی از عداوتی که در سخنان هر دو سرمربی موج می‌زند، ریشه در برداشت اشتباه از صحبت‌های دیگری و البته مدیریت ناقص شما تا به‌کنون دارد. یکبار برای همیشه اقتدار خود را به معرض نمایش بگذارید و آرامش را به فوتبال و هواداران آن بازگردانید. آرامش و خوشحالی، حداقل حقی است که هواداران فوتبال دارند، آن را از ما دریغ نکنید!
