طرفداری - تیم های انگلیسی موفق نشدند برابر تیم های آمریکای جنوبی قدترمند ظاهر بشن و همین، نشون می داد که اون ها باید یه چیزی رو یاد بگیرند. سموئل آلن، سرمربی باشگاه سوییندون تاون، که یکی از معدود باشگاه های موفق بریتانیایی برابر تیم های آرژانتینی و اروگوئه ای بود، اذعان کرد که هرگز چنین فوتبال زیبایی رو بین دو تیم آماتور ندیده بود و البته از سبک بازی بازیکنان محلی هم ابراز نگرانی کرد. اون ها انفجارهای انفرادی رو اصلی ترین مسئله می دونند و هر بار که شانس ثابت کردن توانایی های فردی خودشون رو داشته باشن، ازش استفاده می کنند. حتی سنت گرایان، در داخل آرژانتین هم نگران مخلوط شدن نژاد فوتبال و وارد شدن این ورزش به یه دنیای جدید بودند. جرج براون، بازیکن سابق تیم «فارغ التحصیلان» که اصالتی بریتانیایی داشت، در اوایل دهه 1920 میلادی به سبک جدید فوتبال، اعتراض کرد و گفت: فوتبال، با پاس های بیش از اندازه جلوی دروازه، ضعیف شده. این بازی، والاتر و شاید هنرمندانه تره و حتی هوشمندانه تر به نظر می رسد. اما شور و شوق اولیه خودش رو از دست داده.
داستانی که در حال مطالعه آن هستید، بخشی از کتاب Inverting the Pyramid است و می توانید قسمت های قبلی آن را در اینجا بخوانید.
خیلی زود این نوع انتقادها، همه جای دنیا شنیده می شدند، اما بالاخره در سال 1953، مجارها بودند که به طرزی قاطعانه این بحث رو در ومبلی تموم کردند. این بازی که با برتری قاطع 6-3 مجارستان به پایان رسید، مهر تاییدی بود بر اشتباه انگلیسی ها در تاکتیک. بریتانیایی ها فکر می کردند که بقیه دنیا، به اندازه کافی جلوی دروازه حریف، بازی مستقیم انجام نمیدن. مجارستان که اون زمان، برترین تیم فوتبال محسوب میشد و قهرمان المپیک شده بودن و 24 بازی پیاپی رو برده بودند، برابر انگلیسی های مغرور قرار گرفتند. اما مجارها با سبک نوین بازی شون، چه از لحاظ تاکتیکی و چه از لحاظ تکنیکی، تیم برتر زمین بودند و بازی رو هم مقتدرانه بردند.
هر کس که بازی های اروگوئه در المپیک 1924 رو دیده باشه، نمی تونه این قدر درباره تاکتیک های فوتبال، اشتباه نظر بده. آرژانتینی ها انتخاب کردند که تو خونه شون بمونند اما اروگوئه ای ها به پاریس سفر کردند و تا یکی از بزرگ ترین داستان های روزهای اولیه فوتبال رو رقم بزنند. ادواردو گالیانو، روزنامه نگار اروگوئه ای، همه چیز رو زیادی رمانتیک نشون می داد اما شادی و غروری که بعد از کسب طلا توسط اروگوئه داشت رو نمی تونست پنهان کنه. این تیم اروگوئه ای ها، تیم کارگران بود. به جز اون ها، بازیکنانی با حرفه های متفاوت در زمین حضور داشتند، قصاب ها، سنگ برها، سبزی فروش ها و حتی یخ فروش ها. اون ها قبل از رسیدن به فرانسه، نه بازی دوستانه در اسپانیا انجام دادند و تبدیل به اولین تیم از آمریکای لاتین شدند که در اروپا تور برگزار می کنند. اون ها، حداقل در اوایل تورشون، نتونستند خیلی توجه دیگران رو به خودشون جلب کنند. فقط 2000 نفر، شاهد اولین بازی اروگوئه ای ها در المپیک بودند، اون ها برابر یوگوسلاوی قرار گرفتند و با 7 گل، برنده بازی شدند.
اوندینو ویرا، مربی تیم ملی اروگوئه در اون دوران، میگه:
ما مکتب فوتبال اروگوئه ای رو ساختیم. بدون سرمربی، بدون آماده سازی، بدون دارو و لوازم پزشکی و بدون حضور حرفه ای ها؛ فقط خود ما در زمین های اروگوئه بودیم. ما از صبح تا شب دنبال توپ می دویدیم، 20 سال بازی کردیم تا تبدیل به بازیکن هایی شدیم که باید می شدیم: اربابان مطلق توپ. این فوتبال، فوتبالی خود رو بود. بازی ما، تجربی، خودآموخته و بومی بود. این سبک، در اروپا هنوز شناخته نشده بود. ما این گونه مکتب فوتبال خودمون رو ساختیم؛ این طوری سبک بازی آمریکا رو به وجود آوردیم.
در پاریس، مردم خیلی زود متوجه شگفتی آفرین ها شدند. گالینو در این باره می نویسه: بازی به بازی، جمعیت بیشتری برای دیدن رقابت اروگوئه جمع می شدند. مردانی که مثل سنجاب چالاک بودند و با توپ، شطرنج بازی می کردند. تیم ملی انگلیس، در پاس ها و توپ های بلند، بی نقص بود. اما این پسران یاقی، از آمریکای دور، راه پدران شان را دنبال نکردند. آن ها تصمیم گرفتند سبکی از بازی را ابداع کنند که متکی به پاس های کوتاه بود؛ همراه با تغییر ریتم های ناگهانی و دریبل های سریع.
شطرنج بازی کردن با توپ؟ چارلز الکاک، یکی از معدود افرادی بود که این سبک رو به رسمیت شناخت. احتمالا او شیفته توانایی های پدرو پترونه، مهاجم نوک اروگوئه نیز شده بود؛ حتی در حالی که پترونه، حاضر نبود هد بزنه؛ چون نمی خواست موهای زیباش به هم بخورند! آن هایی که رقابت ها را تماشا می کردند، از اینکه اروگوئه توانست طی تمام رقابت، فرم خود را حفظ کند، شگفت زده شدند. اون ها 17 گل زدن و دو تا گل خوردن و در فینال هم با سه گل، از سد سوییس رد شدند. واکنش نویسنده فرانسوی، آنری د مونترلانت، قابل پیش بینی بود: این فوتبال واقعی ـه! فوتبالی که ما در گذشته می شناختیم و بازی می کردیم، در مقایسه با این، چیزی جز تفریح بچه مدرسه ای ها نیست!
.
گابریل هنوت اما واکنشی کمتر احساسی داشت: اروگوئه ای ها، در دریافت توپ، کنترل اون و استفاده ازش، فوق العاده هنرمندانه عمل می کردند. آن ها فوتبال زیبایی را آفریده اند. ظریف و در عین حال، متنوع، سریع، نیرومند و تاثیرگذار. هنوت باور نداشت که فوتبال انگلیسی هنوز فوتبال برتره: مقایسه این دوتا مثل مقایسه اسب های عرب با اسب های مزرعه ـست
.
اروگوئه ای ها به خونه شون برگشتند و خیلی زود برابر آرژانتین قرار گرفتند. آرژانتینی ها این بازی رو بردند و نشون دادند اگه به المپیک می اومدند، شانس قهرمانی رو داشتند. شاید داشتند، شاید هم نه؛ حدس زدن این موضوع، غیرممکنه. اما تیم بوکا جونیورز، در سفرش به اروپا، همه رو شگفت زده کرد. اون ها در سال 1925 توری به اروپا داشتند و فقط 3 بازی از 19 بازی شون رو باختند.
آرژانتینی ها چهار سال بعد در المپیک آمستردام شرکت کرد و تو فینال با نتیجه 2-1 از اروگوئه باختند. دو سال بعد، این دو تیم در فینال جام جهانی به هم خوردند و اروگوئه دوباره با نتیجه 4-2 برنده شد. بنا به گزارش هایی که از اون دوران مونده، برتری اروگوئه به خاطر «استعداد هنری» اون ها و هماهنگی ذاتی شون بود. اروگوئه ای ها می تونستند خط دفاعی شون رو حفظ کنند، کاری که آرژانتینی ها از انجامش، عاجز بودند.
فینال جام جهانی 1930
با توجه به گزارش جانی بررا، روزنامه نگار آرژانتینی، فینال جام جهانی 1930، این موضوع رو اثبات کرد. آرژانتین با تخیل و ظرافت بازی می کرد اما برتری های تاکتیکی نمی تونن نبود تاکتیک رو جبران کنند. این موضوع، اساسی ـه. می توان گفت که در تمام تاریخ فوتبال، سرمربی ها تلاش می کردند که بین سیالیت در خط حمله و ثبات در خط دفاع، تعادلی ایجاد کنند
.
از معدود عکس های فینال جام جهانی 1930؛ خوزه ناساتزی (راست) و مانوئل فریرا، کاپیتان های دو تیم
حالا همه افرادی که بیرون از جزیره زندگی می کردند، می دونستند که بهترین فوتبال دنیا در اطراف رود ریورپلاته انجام میشه. این بازی، خیلی بهتر از 2-3-5 قابل پیش بینی بریتانیایی ها است. ال گرافی، روزنامه آرژانتینی در سال 1928 نوشت: تاثیر آنگلوساکسون ها در فوتبال ما داره از بین میره. حالا روح لاتین می تونه بیشتر در بازی پدیدار بشه. بچه های ما خیلی زود شروع کردن به اصلاح بازی و ایجاد سبک بازی خودشون. تفاوت این سبک با سبک بازی انگلیسی ها این بود که بازی ما، متنوع تر، بی نظم تر و بااستفاده کمتر از علم بود. فوتبال ریورپلاته از دریبلینگ و تلاش شخصی زیاد بیشتر استفاده می کنه. این سبک، چابک تر و جذاب تر از سبک انگلیسی ـه
.
اروگوئه 4-2 آرژانتین؛ فینال جام جهانی؛ ال سنتناریو؛ مونته ویدئو؛ 30 جولای 1930
