طرفداری - قوانین فدراسیون فوتبال انگلیس در سال 1867 به آرژانتین اومدن؛ یعنی موقعی که اولین روزنامه انگلیسی زبان، توی آرژانتین منتشر شد: استاندارد. یه سال بعد، باشگاه فوتبال بوینس آیرس، به عنوان یکی از زیر مجموعه های باشگاه کریکت این شهر، تاسیس شد. شش سال بعد، این تیم به هیئت راگبی بوینس آیرس رفت. بالاخره در دهه 1880، باشگاه فوتبال آرژانتینی ها، مستقل شد؛ واستون هاتن، مردی بود که تو این راه، خیلی تلاش کرد. او که در دانشگاه ادینبورگ درس خونده بود، به آرژانتین اومد تا در مدرسه اسکاتلندی سنت آندرو تدریس کنه. وقتی این مدرسه، از توسعه دادن زمین های بازی اش، سر باز زد، هاتن، استعفا داد و یه دبیرستان انگلیسی رو در سال 1884 تاسیس کرد و استادان فوتبال رو به خدمت گرفت تا این ورزش رو به همه یاد بده. هاتن، نقش اصلی بهسازی لیگ فوتبال آرژانتین در سال 1893 رو داشت. باشگاه «فارغ التحصیلان» که متشکل دانش آموزهای دبیرستان های انگلیسی بود، صدرنشین لیگ فوتبال آرژانتین بودند. اون ها تا اوایل قرن بیستم هم، برترین تیم فوتبال آرژانتین محسوب می شدند.
داستانی که در حال مطالعه آن هستید، بخشی از کتاب Inverting the Pyramid است و می توانید قسمت های قبلی آن را در اینجا بخوانید.
آن سوی رود پلاته و در اروگوئه هم، چنین داستانی در جریان بود. بریتانیایی های جوون، کریکت رو به این کشور آوردن و بعدش هم فوتبال و دبیرستان های انگلیسی، این ورزش رو جلو بردن. ویلیام لزلی پول که یه معلم دبیرستان انگلیسی توی مونته ویدئو بود، مثل هاتن، باشگاه فوتبال کریکت آلبیون رو در سال 1891 تاسیس کرد و خیلی زود، بخش فوتبال این باشگاه هم پا گرفت. اون ها برابر تیم های بوینس آیرسی هم بازی می کردند.
با یه نگاه به ترکیب تیم هاشون می شه سریع فهمید که اکثر بازیکنان، یا بریتانیایی بودند، یا دورگه. خورخه ایوانچوک، وقتی از تاریخ فوتبال آماتور آرژانتین حرف می زنه، میگه که تو اون دوران، هدف بازی زیبا «بدون خشونت» بود و بازی جوانمردانه و «فیرپلی» اهمیت زیادی داشتند. حتی بازیکنان تیم «فارغ التحصیلان»، قبول نکردند که پنالتی خودشون برابر استودیانتس رو بزنن؛ چون فکر می کردن که این پنالتی، به نادرستی گرفته شده. اون زمان ها، مسئله انجام دادن کار درست بود.
کم کم نفوذ انگلیسی ها تو فوتبال اروگوئه کاهش پیدا کرد و اهالی فدراسیون فوتبال آرژانتین، زبان اسپانیایی رو به عنوان زبان رسمی شون برگزیدند. اروگوئه ای ها هم در سال 1905 و دو سال بعد از آرژانتینی، زبان بومی رو در فدراسیون شون جاری کردند. باشگاه «فارغ التحصیلان» در سال 1911 منحل شد. یه سال بعد، فدراسیون فوتبال آرژانتین که اسمی انگلیسی داشت و به عنوان AFA شناخته می شد، اسمش رو بومی کرد و تبدیل به Asociación del Football Argentina شد. در سال 1394 بود که football در نام این فدراسیون پاک شد و جای خودش رو به کلمه بومی fútbol داد.
اروگوئه ای ها و آرژانتینی ها اصلا مثل انگلیسی ها به بازی فیزیکی اعتقاد نداشتند. اون ها با ترکیب هرم بازی می کردن اما سبک بازی شون متفاوت بود. ادواردو آرکتی (انسان شناس)، اصرار دارد که سبک بازی اروگوئه ای ها، تاثیر ایتالیایی ها و اسپانیایی های مهاجر توی این کشور رو نشون می داد. اون ها قدرت و نظم رو رد کردن و به احساس و مهارت روی آوردند. توی اون دوران، این اتفاق برای بسیاری از رشته های آمریکای جنوبی افتاد. رقص اون ها، دیگه والس نبود، به قول ادواردو گالیانو، روزنامه نگار و شاعر اروگوئه ای، بازی اون ها رقص تانگو بود: مثل تانگو، فوتبال در محله فقیرنشین ها شکوفا شد
.
لازمه ایجاد سبک متفاوتی از بازی، وجود شرایط متفاوت بود. توی خیابون های تنگ، ناهموار و محدود مونته ویدئو و بوینس آیرس، مهارت های جدیدی توسعه یافتند و سبک جدیدی از فوتبال، آفریده شد: یه سبک بازی بومی. گالیانو این حرف ها رو درباره فوتبال جدید آمریکای جنوبی می زنه. مثل سبک بومی رقص بود... فوتبالیست ها، توی اون فضای محدود، زبان خودشون رو ایجاد کردن، اون ها به جای اینکه به توپ ضربه بزنند، تصمیم گرفتن اون رو حفظ کنند. توپ، مثل یه گیتار شده بود؛ یک منبع موسیقی
.
سبک جدید، اینقدر با سبک قدیمی فوتبال، تضاد داشت که نمی تونست با اون همزیستی داشته باشه و مثل همیشه، جدالی بین تفکر کلاسیک و تفکر نوین درگرفت. توی تورهایی که تیم های آرژانتینی و دو رگه های اون کشور در انگلیس و بریتانیا برگزار می کردند، رنجش های زیادی حاصل می شد و خیلی از انگلیسی ها از این سبک بازی، انتقاد می کردند. همین موضوع، باعث ایجاد اختلافی اساسی بین این دو دسته شد.
