طرفداری - تیم ملی در شرایطی مقابل ترکیه تن به شکست داد که ویژگی های دفاعی خود را از دید حریفان پنهان کرد!
برای رسیدن به تحلیل و بررسی شرایطِ فعلی تیم ملی، جا دارد یادی از جام جهانی 2014 کنیم، جایی که ملی پوشان کشورمان در دیدار برابر نیجریه و آرژانتین از ساختار دفاعی مدرنی سود بردند و در دیدار برابر بوسنی نیز به دلیل تحلیل قوای جسمانی، بستر لازم برای پیاده سازی آن دفاع مستحکم، فراهم نبود. به طور کل کی روش همواره نشان داده در فاز دفاعی ایده های زیادی برای پیاده سازی دارد اما این تدابیر هیچ گاه در مصاف با ترکیه پیاده نشد تا ذهن ها به سمتِ داشتنِ غافل گیری رود!
بر کسی پوشیده نیست که با نداشتن هافبک دفاعی شش دانگ، عملا پوشش فضای جلوی مدافعان کاری غیرممکن است. به عنوان مثال در صحنه گل دوم این خلأ به وضوح مشاهده شد و مسلما از سوی کادرفنی نیز قابل پیش بینی بود. فکرِ اینکه تیم ملی در جام جهانی بدون هافبک دفاعی شش دانگ به مصاف مراکش، پرتغال و اسپانیا رود، تصوری ساده انگارانه است.
تمامی این تفاسیر مشخص می کند کادرفنی تیم ملی کار سختی برای پیش بینی این ایرادِ بزرگ در مصاف با ترکیه نداشته و به تعبیری نمایش آسیب پذیر عمق خط دفاعی تیم ملی در نبودِ هافبک دفاعی تخصصی، به روشنیِ روز بود!
حال سوالی به ذهن ها خطور می کند. آیا کادرفنی سایر تیم ها شناخت کاملی از بازیکنان ایران ندارند؟ مسلما تیم های مقابل نیز شناخت کاملی از حریفان خود دارند اما چیزی که کی روش سعی در پنهان کردن آن دارد، ابزار و بازیکنان نیست، بلکه روش و ساختار دفاعی تیم ملی است. فرض کنیم ایران در دیدارهای دوستانه از ساختار دفاعی اصلی خود رونمایی کند، آن گاه تیم های مقابل برای بازکردن آن تدابیر لازم را اتخاذ خواهند کرد و فرصت مناسبی برای شناسایی نقاط ضعف و قوت آن ساختار خواهند داشت. اما اگر ساختار دفاعی تیم ملی از نگاه ها دوربماند، تیم های مقابل با تصورات دیگری وارد میدان می شوند و در زمین عملا با شرایط جدیدی رو به رو خواهند شد.
در پایان سراغ بریده ای از تحلیل آن زمانِ مصاف ایران با آرژانتین می رویم: « سازمانِ دفاعیِ ایران به گونه ای بود که در اکثر موارد تنها یک انتخاب به بازیکنان آرژانتین داده می شد و آن هم امتحان کانال های کناری زمین بود و با توجه به مسلط بودن مدافعان ایران در نبردهای هوایی از بروز موقعیت های خطرناک جلوگیری می شد»؛ به تعبیری تیم ملی در مصاف با آرژانتین، سعی داشت تیم حریف را وادار به بازی در کانال های کناری کند و حالا فرض کنیم جلوی مدافعان و عمق خط دفاعیِ ایران به عنوان نقطه ضعف این تیم شناسایی شود و حریفان تمرکز ویژه ای برای ضربه زنی از این ناحیه داشته باشند ولی عملا در زمین مجبور به انتخاب کانال های کناری شوند!
با تمامی این تفاسیر قضاوت درخصوص فاز دفاعی تیم ملی زود است و تیمی بدون هافبک دفاعی شش دانگ در جام جهانی حاضر نخواهد شد!
