پس از قهرمانی در جام ملت های اروپا، رونالدو به نفر شماره یک برای کسب جایزه توپ طلا تبدیل شد. با این حال، حتی بیشتر از آن چه که فکر کنید، نامزد شدن او برای این جایزه مضحک به نظر می رسد. به نقل از اسپورت، به بررسی آمار های ارائه شده می پردازیم تا ببینیم، حقیقتا چرا رونالدو نباید برترین بازیکن نام بگیرد...
کسب قهرمانی در جام ملت های اروپا و لیگ قهرمانان، کسب عنوان برترین گلزن در لیگ قهرمانان و به ثمر رساندن ۵۱ گل در مجموع فصل، برای رونالدو کافی نیست تا بتواند خود را از زیر سایه مسی خارج کند. جام ها کسب شده اند، اما رونالدو هیچ تاثیری در صحنه های مهم و حیاتی در این بازی ها نداشته است و غالبا هم تیمی های او، رونالدو و تیمش را نجات داده اند. مسی، رقیب دیرینه رونالدو، اما دلایل بیشتری برای کسب جایزه توپ طلا دارد.
شروعی فاجعه بار
مهاجم پرتغالی رئال مادرید بدترین بحران گلزنی خود در طول دوران حضورش در مادرید را، در فصل ۲۰۱۶/۲۰۱۷ سپری کرد. این بازیکن در ۱۰ بازی ابتدایی ۶۷۸ دقیقه برای رئال مادرید بازی کرد و تنها ۴ گل به ثمر رساند (۲ گل در لالیکا و ۲ گل در لیگ قهرمانان). نگاهی موشکافانه تر به این مسئله نشان می دهد که رونالدو، هر ۱۶۹.۵ دقیقه یک بار گلزنی کرده است.
عدم درخشش در فینال لیگ قهرمانان اروپا
رونالدو و رئال مادرید برای یازدهمین بار در تاریخ سفید پوشان مادرید، فاتح لیگ قهرمان شدند. اما عملکرد رونالدو در بازی فینال به معنای واقعی کلمه، مفتضحانه بود. در واقع، پس از بازی فینال گمانه زنی ها حاکی از این بود که او دچار مصدومیت بوده است.
با نگاهی به فینال لیگ قهرمانان، ممکن است به نظر آید پنالتی آخری که توسط رونالدو تبدیل به گل شد او را تبدیل به ناجی مادریدی ها کرد. اما ضربات پنالتی همگی به یک اندازه اهمیت دارند؛ یعنی این که مهم نیست شما پنالتی اول را می زنید یا پنالتی آخر! واضح است که اهمیت پنالتی چهارمی که سرجیو راموس به گل تبدیل کرد، حتی ذره ای از پنالتی رونالدو کمتر نبوده است.
یورو و باز هم نمایشی ضعیف
رونالدو به عنوان کاپیتان تیم ملی پرتغال، در کنار ترکیب این تیم در جام ملت های اروپا حضور داشت، اما عملکرد او در بازی های مرحله حذفی، به مراتب ضعیف تر از حد مورد انتظار بود.
اگرچه رونالدو در برابر ولز و مجارستان تاثیری در روند بازی داشت، اما در دیدار های پرتغال با سایر رقبا رونالدو هیچ حرفی برای گفتن نداشت. او در بازی فینال نیز دچار مصدومیت شد و از کنار زمین شاهد قهرمانی تیم ملی اش بود.
ادر، قهرمان حقیقی پرتغال
قهرمانی یورو در حالی برای پرتغال به دست آمد که رونالدو در فینال این مسابقات فقط تماشاچی بازی بود. تمام بار پرتغال بر روی دوش ادر، بازیکن رده دومی پرتغال بود که در نهایت افتخار را برای پرتغال به ارمغان آورد و به سبب گلی که از فاصله ۳۰ متری به ثمر رساند، نامزد دریافت جایزه گالا نیز شد. بازی فینال یورو تنها می تواند یادآور درخشش ادر و اشک های شوق کریستیانو باشد.
گریزمان؛ بهترین بازیکن یورو
در ادامه اوضاع وخیم رونالدو، جایزه بهترین بازیکن یورو نیز به آنتوان گریزمان (بازیکنی که دو بار در فینال لیگ قهرمانان و یورو برابر رونالدو قرار گرفت اما در هر دو بار ناکام بود) داده شد. گریزمان در این مسابقات توانست ۶ گل به ثمر برساند ولی سهم رونالدو در این مسابقات تنها ۳ گل بود.
رقیبان ضعیف در لیگ قهرمانان و یورو
رئال مادرید و پرتغال اگرچه فاتحان دو جام مهم شدند، اما نباید رقیبان آن ها را از یاد برد. رم، وولفسبورگ و منچستر سیتی تیم هایی بودند که رئال پیش از صف آرایی برابر اتلتیکو مادرید با آنها روبرو شد.
در یورو حتی، رقبا ساده تر بودند؛ ایسلند، اتریش، مجارستان، کرواسی، لهستان و ولز، پیش از فرانسه، حریفان پرتغال بودند. جالب تر آنکه، علی رغم فوق ساده بودن رقیبان پرتغال، این تیم تنها توانست ولز را در ۹۰ دقیقه شکست دهد.
عدم قهرمانی در لیگ و جام حذفی
در سطح باشگاهی، رئال موفق به کسب قهرمانی لیگ قهرمانان (و هم چنین قهرمانی در سوپرکاپ اروپا و احتمالا جام باشگاه های جهان) شد و در لالیگا و کوپا دل ری، رقابت را به بارسا واگذار کرد.
گلزن برتر سال
کریستیانو رونالدو حتی بهترین گلزن لیگ اسپانیا نیز نشد. لوییز سوارز از بارسلونا، با به ثمر رساندن ۴۰ گل در لیگ، کفش طلای اروپا را دریافت کرد.
شوچنکو در سال ۲۰۰۴ توپ طلا را تصاحب کرد
یورو فرانسه یکی از ضعیف ترین مسابقات یورو در تاریخ بود، درست شبیه به یورو ۲۰۰۴. در آن سال، قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا به پورتو رسید اما در پایان فصل، فاتح توپ طلا نه اهل یونان بود و نه بازیکنی از پورتو. بلکه آندره شوچنکو توپ طلا را از آن خود کرد. در آن سال دکو نفر دوم شد و زاگوراکیس از یونان، پنجم شد.
