اختصاصی طرفداری
ده: آلکسیس سانچز / شیلی و آرسنال
میان همه توصیف هایی که از آلکسیس سانچز پس از ورود به آرسنال شده این توصیف آرسن ونگر جوهره نمایش ستاره شیلیایی اش به شمار می رود. این که حرکات آلکسیس بسان حرکات شیری است که به دنبال شکار افتاده است. ونگر گفته آلکسیس شم " Killers / کشنده ها" را دارد. سانچز بلافاصله در فوتبال انگلیس جا افتاد. سریع و قوی بازی کرد. در میدان جلو رفت و جلو. بی ترحم بود و ضربه های آخرش را کشنده نواخت. در نخستین فصلش در آرسنال نقش کلیدی در فتح جام حذفی داشت و آن گل معرکه را هم در فینال زد. در کنار همه این ها با پیراهن شیلی، کوپا آمه ریکا را هم فتح کرد.
نه: سرخیو آگرو / منچستر سیتی و آرژانتین
برابر دروازه ها که برسد مهم نیست در چه شرایطی قرار گرفته است. او آگرو است و می توان به او اطمینان کرد. سرخیو در شرایطی سال پرباری را سپری کرد که دو دوره را به دلیل مصدومیت زانو و درد کشاله ران دور از میادین به سر برد. 3 گل او در 5 بازی در کوپا آمه ریکا، آرژانتین را راهی دیدار نهایی کرد. ولی اوج هنرنمایی اش برابر نیوکاسل با گل های معرکه ای که زد رقم خورد. جایی که شم گلزنی اش را به رخ کشید، حریفانی که برای مغلوب کردن انتخاب کرده بود را گیج کرد و ضربه سهمگینش را نواخت. او 5 گل در 20 دقیقه برابر نیوکاسل طی پیروزی 1-6 زد که رکورد زدن پرشمارترین / سریع ترین گل ها از بدو برپایی لیگ برتر از 1992 به شمار می رفت. حرکاتش برابر حریفان کابوس به شمار می روند و به هم تیمی هایش از داوید سیلوا و کوین دی بروین گرفته تا لیونل مسی اجازه نفوذ می دهند. او بود که ضربه پنالتی نفس گیر برابر مونشن گلادباخ در لیگ قهرمانان را به ثمر رساند تا سیتی سرانجام در صف شانزده تیم پایانی قرار بگیرد.
هشت: مانوئل نویر / بایرن مونیخ و آلمان
هیچ سنگربانی نمی تواند بالاتر از این دروازه بان 29 ساله بایرن مونیخ و تیم ملی آلمان قرار بگیرد. او پشت سر آخرین خط تیم هایش مرد شماره یک پست مدرنی است که او را "مدافعی با دستکش" می خوانند. دروازه بانی که با جلوآمدنش تمهید پرسینگ حریفان را به هیچ می گیرد. بازیکنی که با پاس هایش از درون محوطه خودش آهنگ بازی تیم را می نوازد. هرچه باشد در 13 سالگی که به شالکه پیوست و مدتی را وسط میدان سپری کرد. خودش می گوید "ادعا می کنند با ترک دروازه به مخاطره تن می دهم، ولی مخاطره بزرگ تر این است با مهاجمان بزرگ تک به تک روبرو شوی". سال 2015 برای نویر که سال پیش از آن قهرمان جام جهانی شده بود سال کم توشه ای به شمار می رفت و فتح بوندسلیگا برایش راضی کننده نبود. با این وصف سومین قهرمانی لیگ را طی چهار فصل در آلیانز آره نا به چنگ آورد.
هفت: زلاتان ایبراهیموویچ / پاری سن ژرمن و سوئد
در سال سپری شده هم لیگ فرانسه را فتح کرد و هم یک تنه سوئد را راهی رقابت های یورو 2016 کرد. او طی فصل 15-2014 تعداد 19 گل در 24 دیدار برای باشگاهش به ثمر رساند تا پاری سن ژرمن لیگ را با 8 امتیاز اختلاف فتح کند. او حوالی دسامبر 12 گل در 12 بازی زد که فاصله پاریسی ها در صدر با تیم دوم را به 15 رساند، در حالی که فصل را با مصدومیت سپری کرده بود. در عین حال زلاتان، زلاتان هم باقی ماند و پس از دیدار با بوردو سر داور فریاد کشید و فرانسه را کشور آشغالی خواند تا دست راستی های فرانسوی بگویند "اگر فرانسه را دوست نداری، از این جا برو". نمایش ویژه زلاتانی در پلی آف یورو 2016 هم حیرت آور بود. جایی که 3 گل از 4 گل سوئد را برابر دانمارک زد که گل آخرش با نواختن آن ضربه سهمگین همه را مبهوت ساخت.
شش: توماس مولر / بایرن مونیخ و آلمان
پیدا کردن بازیکنی که مثل مولر بازی کند آسان نیست. او را " Space Interpreter " می خوانند، یعنی تعبیر کننده و تفسیر کننده فضا در میدان. این پسر یک مهندس اتومبیل های بی ام و پشت سر روبرت لواندوفسکی نقش تعیین کننده تری در بایرن پیدا کرد و هرچند عقب تر بازی کرد، ولی آمار گلزنی اش بهتر شدند و بهتر. در باره اش می گویند می تواند نود دقیقه بد بازی کند ولی باز هم گل بزند. پنالتی زنی قهار هست. به توپ نگاه نمی کند و منتظر می ماند تا دروازه بان حریف تصمیمش را بگیرد تا سپس ضربه اش را بزند. در 26 سالگی برایش صف کشیده اند، ولی بایرن تکرار کرده فروشی نیست.
پنج: روبرت لواندوفسکی / بایرن مونیخ و لهستان
وقتی راهی بایرن شد، پپ گواردیولا به سردی از او استقبال کرد و شانه هایش را بالا گرفت. پپ دنبال یک مرد میانی دیگر بود و مدیران بایرن به او یک مهاجم نوک داده بودند. ولی لواندوفسکی، پپ را مجبور به تجدید نظر کرد. در حالی که سال 2015 را بد آغاز کرد و در دقیقه 71 طی شکست 1-4 برابر وولفسبورگ در ژانویه به بیرون فراخوانده شد. ولی آوریل که رسید طی پیروزی 1-6 بایرن برابر پورتو در لیگ قهرمانان دو گل زد و سپس هرگز نزول نکرد. زدن 5 گل طی 9 دقیقه به وولفسبورگ در سپتامبر که سپس به ثبت 15 گل در 6 دیدار برای بایرن و لهستان رسید رکوردی نیست که به این زودی ها شکسته شود. او الهام بخش صعود لهستان به یورو 2016 هم به شمار می رفت.
چهار: لوییز سوارز / بارسلونا و اروگوئه
او در سال سپری شده گل زد و گل. او بیش از 40 گل برای باشگاه و کشورش به ثمر رساند. در نوک خط حمله بارسا قرار گرفت و بدل شد به "کاتالیزور"، به نوعی"چسب". همین طور به مرد جنگنده و اهل درگیری. به جلو تاخت و فضا ایجاد کرد. هم زوج مسی شد و هم زوج نیمار و در فتح سه گانه بارسا سهم ویژه ای پیدا کرد. حالا کسی نمی تواند او را فقط با محرومیت ها و گاز گرفتن هایش به یاد آورد.
سه: نیمار / بارسلونا و برزیل
حالا مرد شماره سه این سیاهه است ولی احتمالا سال بعد یا دو سال بعد مرد شماره یک خواهد شد. هرچه باشد فقط 23 سال دارد. نیمار در بارسا سه گانه رویایی را فتح کرد و در فینال لیگ قهرمانان هم دروازه را گشود. او در غیاب مسی مصدوم شده نقش رهبری بارسا را با شایستگی بر عهده گرفت و در عین حال بازی های تماشایی که شبیه شعبده بازی می بودند را هم ادامه داد. سوارز در باره اش گفته "... فقط نیمار می تواند با آن ظرافت سه چهار بازیکن حریف را دریبل کند". لوییز انریکه در توصیفش گفته "... مثل الکتریک است و وقتی پا به محوطه جریمه می گذارد همه را از سر راهش جارو می کند. یا باید با خطا سرنگونش کنند به ضربه پنالتی تن بدهند، یا دروازه شان باز شود".
دو: کریستیانو رونالدو / رئال مادرید و پرتغال
قضاوت در باره رونالدو در سال 2015 کمی سخت است. از یک سو به نظر می رسید او همان رونالدوی همیشگی است و از سوی دیگر با استانداردهای خودش کمی نزول کرده بود. او فقط در 7 درصد این رای گیری مرد شماره یک معرفی شده بود، در حالی که سال پیش در 74 درصد رای ها نفر اول به شمار می رفت. با این وصف حتی رونالدو کمی نزول کرده هم عنوان بهترین گلزن تاریخ رئال را از آن خود کرد، آن هم وسط دسامبر. 52 گل برای باشگاه و کشورش زد، در فیس بوک بدل شد به محبوب ترین شخصیت و یک فیلم معرکه هم در باره اش روانه پرده ها شد. 30 ساله است و 12 سال را در اوج سپری کرده و طرفدارانش آرزو می کنند دو سه سال پیش رو را هم در قواره های خودش ظاهر شود.
یک: لیونل مسی / بارسلونا و آرژانتین
جادوی لیونل در حالی به قوت خود باقی ماند که مدت طولانی را دور از میادین سپری کرد. با این وصف در سه گانه بارسا نقش سرنوشت سازش را با ارائه بازی هایی فراموش نشدنی بازی کرد. با سرعتش، با توازنش در حرکت، با اعتماد به نفسش و با نواختن ضربه های آخرش. مسی هر بار ظاهر شد چیزی داشت تا رو کند و بیننده را مات کند و مبهوت. بوفون پس از فینال لیگ قهرمانان در باره اش گفت "... مسی موجود ماورا زمینی است که در هیبت یک انسان راهی میدان شده است".
