طرفداری- در دو یادداشت قبلی خواندید که چطور قطری‌ها با تمام حرف‌وحدیث‌ها، راه خود را برای سازندگی برای جام‌جهانی در پیش گرفته‌اند. آنها کمپ و سیستم قدرتمندی ساخته‌اند که هر استعدادی را در کشور کوچک خود ثبت می‌کنند و برای سرکشی از وی بارها و بارها رجوع می‌کنند. هنوز تا موفقیت فاصله زیادی دارند؛ اما هفت سال هم وقت خواهند داشت. ادامه را بخوانید:
آقای علاءالدین مهندس عمرانی مصری است که سال 2003 با خانواده اش به قطر آمده است. خانواده او از جمع خانواده هایی بودند که ارزش فوتبال را می دانستند و مقاومتی در خصوص فرستادن پسرانشان برای بازی کردن نداشتند. دو پسر او محمد و احمد به آکادمی پیوستند و حالا در ترکیب تیم سانچز هستند. او می‌گوید که دیدگاه مردم به شکل دراماتیکی نسبت به فوتبال در این کشور تعییر کرده است. حالا یک فوتبالیست ارج و قرب بیشتری به نسبت یک مهندس عمران دارد. شرایط اینجا عوض شده است. آنها همه کار برای فوتبالیست‌ها می‌کنند.
بازیکنان جوان بااستعداد خیلی زود توسط باشگاه‌ها با دستمزدهای بالایی جذب می‌شوند و این موضوع "براوو" را نگران می‌کند. این موضوع، اشتیاق را از آنها می‌گیرد تا برای تبدیل‌شدن به بازیکنی بزرگ‌تر تلاش کنند. برخی از بازیکنان ۲۱ساله قطری دستمزدی 300 هزار دلاری در سال دارند که این می تواند تا 800 هزار افزایش یابد. با این شور باشگاه‌ها برای به خدمت گرفتن بازیکنان جوان، اعتماد به بازیکنان سابق از دست می‌رود و آنها در راه پیشرفت تنها می مانند. آنگاه دیگر بازیکن بزرگ دیگری در کار نخواهد بود.
از سویی فرهنگ و شرایط در نقطه مقابل تعهد قرار می‌گیرد. یک مربی از سیستم ملی مربیان به من گفته بود که میلِ اینکه به تلاش ادامه دهید، هر روز به تمرین بیایید و از خود تعهد نشان دهید در نزد بازیکنان مختلف یکسان نیست. آنها در خانه همه چیز دارند. با کوچک‌ترین درخواست، هرچیزی را که بخواهند خواهند داشت.
خطر در حال خزیدن و مسموم کردن است. پس از اینکه قطر مجوز حضور در جام ملت ها در رده زیر شانزده سال را نگرفت (سومی در گروهی که عراق در آن اول و تاجیکستان دوم شدند) اما نپال گرفت، روزنامه محلی دوحه نوشت که: چیزی باید اشتباه باشد که وضعیت به این شکل پیش می‌رود. از یکی از مربیان تیم آکادمی نقل قولی آورده شد که گفت فوتبال تنها امکانات نیست؛ بلکه به شانس و عزم موفقیت نیز بستگی دارد. آنها در نیمه نهایی مسابقات زیر 23 سال در خانه به سوریه جنگ زده باختند.
موترام هال هتل در چشایر انگلستان، هتلی اعیانی است که فوتبالیست‌ها پیروزی‌ها را در آن جشن می‌گیرند. الکس فرگوسن به طور افتخاری کاپیتان تیم گلف آنجاست. آبگرم‌های آن منطقه معروف است و بازیکنان و خانواده‌هایشان زیاد به آن حوالی می‌آیند. در سپتامبر، با طرح گرفتن از همین هتل، کمپ تمرینی جدیدی برای تیم سانچز ساخته شد. قرار است به این شیوه آنها از رنج سفر به سوئیس و اردوهای در نظر گرفته شده (به دلیل گرمای قطر) رهایی یابند. در خانه بمانند و در کمپ جدید؛ پس از تمرین چرت بزنند، آهنگ‌های پاپ عربی گوش بدهند، از پنجره بیرون را نگاه کنند، بابت همه این لحظات درآمد داشته باشند و به مشکلاتی که ندارند فکر کنند.
مردم می‌گویند که بازیکنان قطری کیفیت بالایی دارند؛ اما آن را نشان نمی‌دهند. احمد معین ۱۹ساله این را می‌گوید که به‌زعم مربیان، یکی از آینده‌ترین هافبک‌های این کشور است. فشار زیادی وجود دارد. مردم از ما می‌خواهند که در جام‌جهانی به دور دوم برسیم اما شاید این را می‌گویند چون بازی‌ها در قطر برگزار می‌شود. قرار است که همه چیز در جهت کمک به ما مهیا باشد و بهانه‌ای در کار نیست.
معین، فرزند پدری است که در دوحه ساخت‌وساز می‌کند. او زندگی اعیانی را برای فوتبال بازی کردن قربانی کرده است. او از منطقه‌ای که اکثر مردم آن را ماهیگیرها تشکیل می‌دهند از الوکره در جنوب دوحه می‌آید. او فرزند ارشد است و چهار برادر یا خواهر دیگر دارد. او از هشت‌سالگی فوتبال را شروع کرد و به باشگاهی محلی پیوست. او از هفده‌سالگی در باشگاه KAS EUPEN بلژیک بازی می‌کند. آکادمی فوتبالی تحقق رؤیاهای فوتبالی این باشگاه را در دسته دوم بلژیک خریداری کرده و قرار است آن را به مکانی برای استعدادهای خود در لیگی معتبرتر تبدیل کند. همینک شش بازیکن قطری در این باشگاه بازی می‌کنند (آنها به‌تازگی باشگاه کولتورال دپورتیوو لئونزا را در دسته دوم اسپانیا نیز خریده‌اند و سه بازیکن قطری هم در آنجا دارند). منطقه سنتی و با ته‌لهجه آلمانی اوپان (در غرب بلژیک، نزدیک به مرز با ژرمن‌ها) با جمعیت 18949 نفر بیگانگی‌های بسیاری با صحراهای عربی دارند. اما این باعث نمی‌شوند که معین از رؤیاهایش دست بر دارد. اینجا بسیار سرد و خسته‌کننده است. او تأیید کرد که هومسیک شده است. خانواده گاهی برای او عکس‌هایی می‌فرستند و خانه را به یادش می‌آورند. سر کردن با این بخش دشوارترین قسمت دوری است. من تمام زندگی‌ام را با والدینم بوده‌ام و سخت است که آنها را در نزدیکی خودم ندارم. حالا سه سال است که اینجا هستم و دارم به آن عادت می‌کنم. معین هم به مانند تمام مردم قطر دوست ندارد در خصوص رشوه و اتهامات برده‌داری در راه میزبانی جام‌جهانی صحبت کند. این حرف‌ها، حرف‌های رسانه‌هاست. ما بازیکنیم و به این مسائل اهمیت نمی‌دهیم. ما تنها کار خود را می‌کنیم.
کاپیتان آنها مصعب خدیر، کسی است که نظرهای زیادی را به خود جلب می‌کند. او مدل مویی مانند رحیم استرلینگ دارد، لباس‌های تنگ و چسبان می‌پوشد، کوله‌ای صورتی دارد و ضمن حرف زدن دست‌هایش را تکان می‌دهد. او گفت که به هر قیمتی به جایی که می‌خواهد، می‌رسد. اگر در ورزش موفق نشوم، به سراغ تحصیل می‌روم. او از قربانی کردن خود در راه هدفش گفت. در دوحه وقتی آفتاب پایین می‌رود، جوان‌ها تازه به سراغ فروشگاه‌ها می‌روند. قهوه می‌نوشند و یا برای دیدن فیلم به سینما می‌روند. پدرش با او رک حرف می‌زند. به او گفت که درست بخور، درست بخواب، دخترها را فراموش کن و با دوستانت بیرون برو. تمرین که تمام می‌شود، شام می‌خورم و به خانه می‌روم. سعی می‌کنم از دوستانم هم فاصله بگیرم. شانس بزرگی دارم. سخت می‌توانم باور کنم که شانس این را دارم که برای دو یا سه دقیقه می‌توانم در جام‌جهانی بازی کنم. حتی این فکر، خواب شب را از من می‌گیرد. برای آن زمان آماده خواهیم بود انشا الله!
بخش های قبلی:
از کشوری کوچک وابسته به نفت تا میزبان بحث برانگیز ترین رویداد ورزشی پس از المپیک مسکو (بخش اول)
تغییرهایی که میزبانی جام جهانی به وجود می آورد و نمی آورد (بخش دوم)
