در دنیای فوتبال، برخی نام‌ها با خشونت، تعصب و بازی‌های پرفشار گره خورده‌اند. آن‌هایی که برای لحظه‌ای عقب‌نشینی نکردند، برای هر توپ جنگیدند و گاهی هزینه‌اش را با یک کارت زرد پرداختند. در صدر این فهرست، نامی آشنا می‌درخشد؛ مردی که مرزهای خشونت و جسارت را در هم شکست. پشت سر او، جنگجویانی دیگر صف کشیده‌اند، هرکدام با کارنامه‌ای پر از اخطارهای داوری. این‌ها فقط اعداد نیستند، بلکه داستانی از بی‌رحمی، تعهد و شجاعت در مستطیل سبز را روایت می‌کنند.
سرخیو راموس
سرخیو راموس، مدافعی که تعصب و جنگندگی را به اوج رساند، فوتبالش را از سویا آغاز کرد و در رئال مادرید به یک اسطوره تبدیل شد. جام‌های قهرمانی را یکی پس از دیگری بالای سر برد، از لالیگا گرفته تا لیگ قهرمانان اروپا. در تیم ملی اسپانیا هم مهره‌ای کلیدی بود و در افتخاراتی چون جام جهانی ۲۰۱۰ و یورو ۲۰۰۸ و ۲۰۱۲ نقش داشت. اما نام او فقط با افتخار گره نخورده، بلکه کارت‌های زرد و قرمز هم بخشی جدانشدنی از قصه‌اش هستند. او همیشه در قلب نبردها بود، گاهی فاتح و گاهی اخراج‌شده. اما هیچ‌گاه از جنگیدن دست نکشید.
فیلیپه ملو
فلیپه ملو، هافبک برزیلی که زمین را به میدان نبرد تبدیل می‌کرد، در تیم‌هایی مانند فیورنتینا، یوونتوس و گالاتاسرای بازی کرد. سبک بازی‌اش چیزی میان یک فرمانده خشن و یک جنگجوی شکست‌ناپذیر بود. پاس‌های دقیق، تکل‌های محکم و درگیری‌های بی‌پایان، تصویر خاصی از او در ذهن هواداران ساخته است. در تیم ملی برزیل هم همیشه با همان شور و حرارت ظاهر می‌شد. گاهی قهرمان، گاهی مقصر، اما در متن ماجرا. سرانجام، پس از سال‌ها حضور در بالاترین سطح، در ۴۱ سالگی کفش‌هایش را آویخت.
جراردو تورادو
جراردو تورادو، مردی که سال‌ها خط میانی کروز آزول را کنترل کرد و در تیم ملی مکزیک هم درخشید. او از آن دسته بازیکنانی بود که شاید در نگاه اول ستاره به‌نظر نمی‌رسید، اما ارزشش را در لحظات حساس نشان می‌داد. در جام جهانی، کوپا آمریکا و مسابقات باشگاهی، همیشه حضوری پررنگ داشت. سبک بازی‌اش مبتنی بر استقامت و بازیخوانی بود، کسی که نه اهل نمایش بود و نه هیاهو، اما تأثیرش را نمی‌شد نادیده گرفت. نامش در تاریخ فوتبال مکزیک جاودانه شد، چون همیشه در قلب میانه میدان ایستاده بود.
آرتورو ویدال
آرتورو ویدال، کسی که فوتبال را نه یک بازی، بلکه یک نبرد می‌دید. از شیلی تا اروپا، در لباس تیم‌هایی چون یوونتوس، بایرن مونیخ و بارسلونا، او همیشه یک جنگجو بود. ویدال خط میانی را به قلمرو خود تبدیل می‌کرد، با تکل‌های بی‌رحمانه، شوت‌های پرقدرت و فریادهای پرشور. با تیم ملی شیلی، دو بار قهرمانی کوپا آمریکا را تجربه کرد و در لیگ‌های اروپایی هم همیشه به‌عنوان یک مهره کلیدی شناخته می‌شد. شاید رفتارهایش گاهی بحث‌برانگیز بود، اما یک چیز همیشه ثابت ماند: ویدال، سربازی بود که هرگز عقب‌نشینی نمی‌کرد.
په په
په‌په، مدافعی که خشونت و اقتدار را در هم آمیخت، در ماریتیمو و پورتو درخشید و سپس به رئال مادرید پیوست. در قلب دفاع، مثل صخره‌ای نفوذناپذیر بود، اما گاهی هم مثل طوفانی ویرانگر ظاهر می‌شد. چندین قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا و افتخارات متعدد دیگر، کارنامه‌اش را درخشان کرده‌اند. با تیم ملی پرتغال هم قهرمانی یورو ۲۰۱۶ را جشن گرفت و در سخت‌ترین لحظات، تیمش را نجات داد. په‌په، مدافعی بود که یا از او متنفری یا عاشقش می‌شوی، اما هرگز نمی‌توانی او را نادیده بگیری.
بیشتر بخوانید:
