کامیکازه: خلبانان انتحاری ژاپنی بودند که در طول جنگ جهانی دوم به کشتی های جنگی متفقین در اقیانوس آرام حمله کردند. این هواپیماها به کشتی ها و جنگنده های متفقین به طور عمدی برخورد می کردند تا نهایت خسارت به دشمن وارد کنند این نام به معنای باد الهی است و اشاره به طوفانی دارد که در قرن سیزدهم ناوگان دریایی مغول ها را نابود کرد که قصد فتح ژاپن را داشتند.
پس از حمله ژاپنی ها به پرل هاربر در سال 1941، آنها در بسیاری از نبردهای مهم شکست خوردند که در آن کشتی ها و هواپیماها را از دست دادند. در طی سالهای 1943 و 1944 نیروهای متفقین به سرعت به سمت ژاپن حرکت کردند. آنها ژاپنی ها را به فیلیپین بازگرداندند، گروهی از جزایر که برای آنها بسیار مهم بود. آنها بین میادین نفتی آسیای جنوب شرقی و ژاپن قرار داشتند .
در این مرحله از جنگ، ژاپنی ها قادر به ساخت کشتی ها و هواپیماهای جنگی نبودند که در نبردها از دست می دادند. آنها صنایعی که آمریکایی ها داشتند را نداشتند. دریاسالارهای ژاپنی متوجه شدند که پیروزی در برابر نیروهای متفقین با هواپیماهای کم و خلبانان کافی غیرممکن است.
به همین دلیل امپراتور ژاپن تصمیم گرفت یک واحد حمله ویژه تشکیل دهد . 24 خلبان برای این ماموریت داوطلب شدند . وظیفه آنها این بود که با کشتی های متفقین برخورد کنند و تا حد امکان ملوانان را بکشند . اولین حمله کامیکازه در اکتبر 1944 انجام شد . یک هواپیمای ژاپنی مستقیماً به داخل یک کشتی نیروی دریایی استرالیا برخورد کرد و 30 ملوان را کشت .
حملات کامیکازه در ابتدا موفقیت آمیز بود. بسیاری از خلبانان برای تبدیل شدن به کامیکازه آموزش دیده بودند.
ژاپنی ها هواپیماهای ارزان قیمت با موتورهای قدیمی برای این ماموریت ها ساختند.
نیروهای متفقین از این حملات کامیکازه می ترسیدند زیرا نمی توانستند از خود در برابر آنها دفاع کنند . تا پایان جنگ بیش از 2500 خلبان ژاپنی جان خود را از دست دادند . حدود 5000 ملوان آمریکایی و متفقین در این حملات کشته شدند.
خلبانان کامیکازه چه اعتقادی داشتند؟
بسیاری از خلبانان کامیکازه بسیار جوان بودند، اکثراً بین 18 تا 24 سال داشتند. آنها معتقد بودند که مردن برای ژاپن و امپراتورشان بسیار محترم است . آنها خود را بسیار شبیه سامورایی های قرون وسطی ، جنگجویان شجاع ژاپنی می دیدند .
اما همه خلبانان به دلیل عشق به میهن خود داوطلب نشدند . خلبانانی که داوطلب نشده بودند به عنوان ترسو دیده می شدند . برخی از خلبانان حرفه ای این کار را انجام دادند زیرا مجبور بودند.
قبل از رفتن خلبانان به ماموریت معمولا مراسم خاصی برگزار می شد . آنها پیشانی بند با طلوع خورشیدی که توسط هزار زن ساخته شده بود دریافت کردند . طبق برخی داستان ها، خلبان ها قبل از آخرین پرواز خود در اطراف یک کوه مقدس پرواز می کردند و چند گل می انداختند ، زیرا مطمئن بودند که دیگر هرگز برنخواهند گشت.
جوانان برای سوار شدن به هواپیماهای پر از مواد منفجره و سقوط آنها به کشتی ها به آموزش کمی نیاز داشتند. در اوکیناوا، آنها 30 کشتی را غرق کردند و تقریباً 5000 آمریکایی را کشتند.
