در سالی که با شوکی عظیم آغاز شد (پیروزی یونان در یورو 2004 و قهرمانی پورتو در لیگ قهرمانان اروپا) جایزه توپ طلا در سال 2004 به آندری شوچنکو، مهاجم اوکراینی، پس از گل‌هایش برای میلان رسید.
36 گل در 51 بازی (تمام مسابقات) برای او کافی بود تا با لحظات برجسته فصل 03/04 مثل هت تریک مقابل لاتزیو در سری آ و گل های تعیین کننده در قهرمانی یوفا، جایزه معروف توپ طلا را به دست آورد.
شوچنکوی پس از ورود به بیست و هشتمین سال زندگی خود (که برای بسیاری اوج سن بازیکنی در پست خود محسوب می شود)، دومین فصل از بهترین فصل های خود را با پیراهن روسونری ثبت کرد.
او با زدن 36 گل در 51 بازی، کفش طلای سری آ را در فصل 03/04 به ثمر رساند و 24 گل در لیگ به ثمر رساند. این با شروعی عالی در فصل بعد شکل گرفت، زیرا آندری در 16 بازی اول خود در سال بعد 11 گل به ثمر رساند.
میلان سری آ را برد، به نیمه نهایی کوپا ایتالیا رسید و قربانی یک بازگشت باورنکردنی از دپورتیوو شد، که حریف، شکست 4-1 بازی رفت را جبران کرد و 5-4 پیروز شد.
آیا او لیاقتش را داشت؟
سال 2004 سال عجیبی برای فوتبال بود، با برگزاری مسابقات قهرمانی اروپا توسط یونان، از این رو چندین یونانی در رای دادن در آن سال شرکت کردند. این به ویژه برای کاندیداهای توپ طلای اروپا که برای تیم های ملی ضعیف تر بازی می کنند مفید بود و انتظار می‌رفت دوران سختی در یورو داشته باشند.
از آنجایی که بازیکنان یونانی در تیم‌های باشگاهی کمتر بازی می‌کنند، پیروزی آنها می‌تواند آرای فردی زیادی را به دست بیاورد، اما دستاوردهای مربوطه آنها در سطح باشگاهی در سال، مانع از موفقیت آنها میشود. به همین دلیل است که با وجود شکست اوکراین در مسابقات قهرمانی اروپا 2004، پیروزی یونانی به هموار کردن راه برای توپ طلای شوچنکو کمک کرد.
فرانسه در مرحله اول حذفی، به دست یونان حذف میشود و باعث میشود پرونده هنری بسته شود و دکو، همراه هم‌تیمی خود کریس رونالدو، در بازی نهایی برای پرتغال مغلوب یونان شد.
بنابراین، با موفقیت‌هایی که در سطح بین‌المللی به دست آمد، چیزی برای بازیکنان برتر وجود نداشت، یونانی‌ها بازیکنان بسیار ناشناخته‌ای را به رای‌دهی فرستادند (تئودوروس زاگوراکیس تا رتبه پنجم رسید!).
در سطح باشگاهی، شوچنکو برتری داشت. او در سری آ بازی کرد که در سال 2004 برترین لیگ جهان بود و بهترین های جهان را جذب می کرد. یک استدلال وجود دارد که سری آ اواخر دهه 90 و اوایل دهه 2000 میزبان بزرگترین مجموعه استعدادهای تاریخ فوتبال باشد.
تیری هانری بهترین حالت را برای برنده دارد. 30 گل او در لیگ برتر، که در این مرحله به راحتی در بین 3 لیگ برتر جهان قرار داشت، به آرسنال کمک کرد تا به فصل معروف "شکست ناپذیر" خود برسد، که در آن آنها حتی یک بازی را هم نباختند. هانری نیز فصل را خوب شروع کرده بود و در 3 ماه اول فصل 04/05، 16 گل در 19 به ثمر رساند.
هر دو بازیکن در موقعیت‌های مشابهی ایستادند، نمایش‌های تیم ملی ناامیدکننده اما با گل‌های فوق‌العاده که تیم‌هایشان را به پیروزی‌های لیگ رساند.
اما، با کمال تعجب، به همان اندازه که هنری رقیب اصلی شوچنکو به نظر می رسید، با وجود داشتن فصل بسیار مشابه، با بیش از 100 امتیاز کمتر از بازیکن اوکراینی، چهارم شد.
رونالدینیو سوم شد، مقایسه او و شوچنکو سخت‌تر است، هر دو نقش‌های متفاوتی را با سبک‌های بازی متفاوت بازی می‌کردند، اما رونالدینیو پس از اولین فصل فوق‌العاده در بارسلونا در 03/04، 22 گل در 45 گل در تمام فصل به ثمر رساند.
به راحتی می توان فهمید که چرا رونالدینیو در سال 2004 با توجه به دستاوردهای شوچنکو شکست خورد... شکست در مراحل مقدماتی جام یوفا در ابتدای فصل به معنای عدم موفقیت اروپایی در آن سال بود. مقام دوم در لیگ نیز به معنای عدم قهرمانی در لالیگا بود و باخت به رئال ساراگوسا در یک چهارم نهایی کوپا دل ری این شانس را از بین برد.
علاوه بر این، مصدومیتش به این معنا بود که در حالی که برزیل در سال 2004 قهرمان کوپا آمریکا می شد، رونالدینیو حتی یک دقیقه هم بازی نکرد.
در رده دوم، دکو، نایب قهرمان یورو 2004 قرار گرفت. هافبک تهاجمی تنها چند گل در سال 2004 به ثمر رساند، اما او یک بازیساز رویایی بود و 12 پاس گل از ژانویه تا می در لیگ پرتغال به ثبت رساند.
لیگ قهرمانان اروپا جایی بود که او واقعاً عالی بود و به تیم ضعیف پورتو کمک کرد تا جام قهرمانی لیگ قهرمانان را به دست آورد، در یک رقابت اروپایی که شاهد 2 گل و 4 پاس گل در مراحل حذفی بود. همان‌قدر که به ژوزه مورینیو اعتبار داده می‌شد، برای دکو نیز وجود داشت.
دکو کار بزرگی داشت، اما متأسفانه لیگ پرتغال از سری آ فاصله داشت، و همانطور که او 
در لیگ بازی کرد، موفقیت او کمتر از شوچنکو در فوتبال داخلی محسوب میشود. این بدان معناست که دکو بیشتر بر اساس 7 بازی، هرچند به طرزی باورنکردنی، در لیگ قهرمانان اروپا برنده می شد.
تیری هنری که چهارم شد احساس توهین می‌کند، او باید در نبردی نزدیک با شوچنکو در آرا قرار می‌گرفت.
در سال 2004 شوچنکو به عنوان بهترین گلزن سری آ شناخته شد. مبارزه با دیوید ترزگه، آدریانو، کریستین ویری، آلبرتو جیلاردینو، فرانچسکو توتی، آنتونیو کاسانو و حتی کاکا. این یک لیگ انباشته از ستاره بود، اگر بخواهیم آن را بیشتر بررسی کنیم، الساندرو دل پیرو، مهاجم افسانه‌ای در همان فصل، تنها 8 بار در 22 بازی موفق به گلزنی شد.
در نهایت، مهاجم اوکراینی برنده ی این ماراتن شد و باوجود رقیب های گردن کلفتی موفق شد. بهترین بازیکن سال ۲۰۰۴ باشد
پی‌نوشت: این یک ترجمه اختصاصی است و نوشته من نیست.
برای دیدن سایر مطالب من، روی برچسب مقالات تحلیلی امیر منچستری کلیک کنید.
