کایل کمپل با لبخند می‌گوید:” این بازی افتتاحیه و اولین باری بود که این قانون در رقابتی رسمی به کار گرفته می‌شد. من مدام با شوخی به همه می‌گفتم: بله، من برای اولین نقض قانونی پاس رو به عقب در تاریخ انتخاب شده‌ام.”
کمپل این روزها وکیل فروش املاک در کالیفرنیاست. اما او در سال 1991 دروازه‌بان تیم ملی آمریکا در مسابقات جهانی زیر 17 ساله‌ها در ایتالیا بود، عملکرد درخشانی داشت و جز تیم منتخب فیفا از این تورنمنت قرار گرفت.
کمپل در بازی اول برابر تیم میزبان توانست پنالتی الساندرو دل‌پیرو را بگیرد و پله جایزه بهترین بازیکن زمین را پس از این بازی به او اهدا کرد- ضبط صوت دو کاسِته و استریو جدید جی‌وی‌سی. اما داستانی که او بارها آن را تکرار کرده مربوط به آن اولین پاس رو به عقب تاریخ است.
این تابستان سی‌امین سالگرد به‌کار گیری قانون پاس رو به عقب است، در حالی که فیفا یک سال قبل آزمایش موفقی در این زمینه در ایتالیا داشت. این شاید برجسته‌ترین- و بهترین- تغییر قانون در فوتبال مدرن باشد. منظره کسل کننده دروازه‌بان‌هایی که توپ را به سمت مدافعان می‌فرستادند، آن را پس می‌گرفتند، دوباره توپ را از زمین برمی‌داشتند و آن را در دست نگه می‌داشتند تا وقت را تلف کنند، برای همیشه از بین رفت.
بررسی تصاویر پاس رو به عقب 70 متری گرام سونس برای رنجرز برابر دیناموکیف در سال 1987 یا وقت تلف کردن پیتر اشمایکل و مدافعان دانمارک در فینال جام ملت‌های اروپای 1992 برابر آلمان تجربه عجیبی است و این سوال را ایجاد می‌کند که چطور چنین چیزی که همه هم در فوتبال انجامش می‌دادند، برای این مدت طولانی تحمل شد.
پاسکال زوبربولر، دروازه‌بان سابق سوییس و متخصص ارشد فیفا، به اتلتیک می‌گوید:” اگر من دیدارهایی از آن زمان را ببینم- نمی‌خواهم به بازیکنانی که در آن زمان بازی می‌کردند و اسطوره‌های من هم بودند بی‌احترامی کنم- اما امروز نمی‌توانم دیگر این دیدارها را تحمل کنم، خصوصا زمانی که دروازه‌بان‌ها را می‌بینم. در آن زمان هیجان‌زده می‌شدم. وای، یک بازی فوتبال عالی. پاس رو به عقب. گرفتن با دست، قل دادن توپ. پاس رو به عقب. گرفتن با دست. امروز نمی‌توانم چنین چیزی را ببینم. این دیوانگی است.”
اصلی‌ترین دلیل استفاده از قانون پاس رو به عقب در سال 1992 کاهش میزان اتلاف وقت برای جذاب‌تر شدن فوتبال بود. سی سال گذشته و اتلاف وقت هنوز به اشکال مختلف وجود دارد و احتمالا همیشه هم همینطور خواهد ماند اما حتی افرادی که به قانون پاس رو به عقب تردید داشتند- و تعدادشان در آن زمان زیاد بود- پذیرفتند که فوتبال سود زیادی از این تغییر برد.
با توجه به این که دروازه‌بان‌ها حالا به عنوان بازی‌سازهای دفاعی عمل می‌کنند و حتی روی خط دروازه خودی “چرخش کرویف” را به اجرا می‌گذارند، فوتبال به شکلی تکامل پیدا کرده که افراد کمی تصوری از آن داشتند- اما این تعداد کم شامل دنیل ژاندوپو که در دسامبر 1990 با ارسال نامه‌ای به فیفا پیشنهادی را مطرح کرد که بعدها به قانون پاس رو به عقب تبدیل شد، بود.
نامه ژاندوپو که برای این مقاله توسط او در اختیار اتلتیک قرار گرفت، یکی از جذاب‌ترین داستان‌های پشت تغییر قانونی است که سبک بازی فوتبال را تغییر داد.
ژاندوپو از خانه‌اش در سوییس به اتلتیک می‌گوید:” این رویایی برای تغییر بازی است. اما فقط یک رویا بود.”
علاوه بر صحبت با ژاندوپو، ما با اعضای تیم نظارتی که 31 سال پیش به ایتالیا فرستاده شدند تا درباره تجربه پاس رو به عقب و همچنین قانون عجیب آفساید که شرایط را بسیار دشوار کرده بود و دیگر هرگز دیده نشد، گزارشی برای فیفا تهیه کنند، صحبت کردیم. ماریو فان در اند که در آن تورنمنت داور بود، می‌گوید:” این یک فاجعه بود!”
شخصیت‌های باتجربه‌ای که در راس قدرت فیفا حضور دارند، درباره سپ بلاتر، رییس پرحاشیه سابق فیفا، صحبت می‌کنند که در جلسات وانمود می‌کرد یکی از همین دروازه‌بان‌هایی است که اتلاف وقت می‌کند چون از این پاسکاری‌های کسل کننده در بازی بسیار خشمگین بود. افسانه جالبی هم درباره معلمی در آکادمی ملی علوم گرجستان وجود دارد، فردی که آزمایش‌های پاس رو به عقب را اولین بار خودش در اتحاد جماهیر شوروی به کار گرفت و بعدها هم نقشی در معارفه این قانون جدید داشت.
در آخر هم به نظرات بازیکنان می‌رسیم، از دروازه‌بانی لیگ برتری که چنان از این قانون جدید ناراضی بود که در نهایت با توپ جمع کن درگیر شد، تکلی خشن روی حریف زد و اخراج شد تا یک مدافع ناتینگهام فارست که فکر می‌کرد با دریبل زدن رو به عقب به سمت دروازه خودی، گذاشتن پایش روی توپ، دراز کشیدن روی زمین و فرستادن توپ رو به عقب برای دروازه‌بان با ضربه سر هوشش را نشان داده است.
این داستان قانون پاس رو به عقب است.
***
بیرون آمدن توتو اسکیلاچی از سایه، خوشحالی روژه میلا کنار پرچم کرنر و اشک‌های پل گاسکویین– جام جهانی 1990 ایتالیا داستان‌های فوق العاده و تصاویر ماندگاری را خلق کرد. با این حال، مشکل اصلی در گلزنی بود. جام جهانی 1990 ایتالیا با میانگین 2.21 گل زده در هر بازی کمترین میزان گل زده در تاریخ جام‌های جهانی را به خود اختصاص داده است.
به عباتی دیگر، گوش دادن به لوچانو پاواروتی بسیار بهتر از تماشای فوتبال و خصوصا فینال این جام جهانی بود. پیروزی زشت 0-1 آلمان غربی برابر آرژانتین در گزارش تکنیکی 300 صفحه‌ای فیفا به عنوان “فاجعه‌ترین تبلیغ برای بازی فوتبال” توصیف شده است.
فوتبال در جام جهانی 1990 ایتالیا عموما منفی و کسل کننده توصیف شده است. بخشی از این موضوع به این دلیل بود که پدی بونر، دروازه‌بان جمهوری ایرلند، توپ را در دیدار برابر مصر به مدت شش دقیقه نگه داشت، هرچند بلاتر در کتاب سیمون هارت به نام جهان در تکاپو، به دیدار گروهی دیگری بین امارات متحده عربی و کلمبیا اشاره کرد.
بلاتر که در آن زمان دبیرکل فیفا بود، به یاد دارد که پس از دیدن پاس رو به عقب‌های مداوم امارات به دروازه‌بان این تیم با خودش فکر کرد:” چیزی در این بازی اشتباه است.”
بلاتر که شخصیتی بسیار پر حاشیه به حساب می‌آید، ماه مارس سال گذشته پس از چندین مورد نقض قوانین اخلاقی فیفا به مدت شش سال از فوتبال محروم شد. شهرت او حالا از بین رفته اما زمانی بود که مقامات ارشد این سازمان به بلاتر اطمینان داشتند و او را شایسته می‌دانستند.
جرج کامینگ که پس از دوران حرفه‌ای بازی در زمین و داوری، برای اتحادیه فوتبال اسکاتلند و فیفا کار می‌کرد، می‌گوید:” من باید درباره بلاتر منصف باشم، او همانطور که بیشتر ما می‌دانیم اشتباهات زیادی داشت اما روی قوانین بازی بسیار سختگیر بود. بلاتر بسیار نگران تکل از پشت بود. او در این باره کمی زیاده‌روی می‌کرد، مارکو فان‌باستن نامی بود که همیشه مطرح می‌شد- او به خاطر تکل‌های از پشت بارها بارها از ناحیه رباط مصدوم شد. اما بلاتر درباره اتلاف وقت هم نگران بود.
پایان پارت یک
ادامه در پارت دو
منبع:هفت یک
خوشتون اومد بلایکید
