در یادداشت قبلی مرتبط با پرسپولیس، خط هافبک این تیم را به طور کلی بررسی کردیم.
خط حمله شاگردان گل محمدی نسبت به خط هافبک، دچار دگرگونی و تغییرات بیشتری شده است. پرسپولیس تعداد قابل توجهی مهاجم نوک جذب کرده اما آن ها نتوانستند انتظارات را بر آورده کنند. جونیور براندائو، بودیمیر، استوکس، اوساگونا، آرمان رمضانی و... نمونه هایی از خریدهای ناموفق پرسپولیس هستند.
فصل گذشته، خط حمله پرسپولیس بالاخره به هارمونی مناسب دست یافت. مثلث عیسی آل کثیر، مهدی عبدی و شهریار مغانلو خط حمله ای باکیفیت تشکیل دادند.
تاثیر مغانلو
نقطه قابل انعطاف این خط خمله، شهریار مغانلو بود. توانایی های مهاجم فعلی سپاهان به او اجازه میداد تا با هر دو مهاجم نوک سرخ ها، زوج مناسبی بسازد. مغانلو مهاجمی نسبتا کامل بود که سرعت را در کنار سرزنی داشت.
زمانی که به عنوان مهاجم نوک به کار گرفته میشد، با مشغول کردن مدافعین میانی و فضاسازی برای مهاجم سایه بر عملکرد مهدی عبدی نیز تاثیر‌گذار بود و به عنوان مکمل آل کثیر، در بازیسازی تیم نقش موثری داشت.
وضعیت آل کثیر
با جدایی مغانلو و انتقال او به سپاهان، اکنون پرسپولیس وضعیت نامناسبی دارد.
عیسی آل کثیر به علت محرومیت AFC به مدت ۶ ماه از فوتبال فاصله گرفت و فرم مناسب بازی را از دست داد. علاوه بر آن، او مصدومیتی از ناحیه رباط صلیبی دارد که مشخص نیست وضعیت آن چگونه است. حتی اگر آل کثیر، این مصدومیت سنگین را به نحوی پشت سر بگذارد و به فرم ایده آل قبلی برگردد، باز هم جوابگوی نیاز پرسپولیس نیست، او ۳۲ سال سن دارد و کریر فوتبالش در سراشیبی قرار گرفته است.
برنامه های یحیی
گل محمدی برای حل مشکل خط حمله، گزینه های متعددی را امتحان کرده است.
مهدی عبدی زمان بیشتری در ترکیب اصلی یافت؛ علی‌رغم تمام کنندگی و چارچوب شناسی عبدی، او برای عملکرد بهینه نیاز به یک عنصر فیزیکی و درگیر شونده در کنار خود دارد.
پاکدل، مهاجم نوک دیگری بود که در بازی های اخیر عملکرد قابل قبولی از خود نشان داده، اما با سه یا چهار بازی نمیتوان او را به طور کلی قضاوت کرد و در حد ترکیب اصلی پرسپولیس دانست.
استفاده از امیری به عنوان مهاجم دوم و مهدی ترابی به عنوان یک بازیکن رول آزاد، از دیگر اقدام های گل محمدی برای پوشش خط حمله بوده است.
پرسپولیس چه مهاجمی نیاز دارد؟
نمیتوان با قطعیت گفت که پرسپولیس به دنبال چه بازیکنی است؛ اما می توانیم مهاجمین نوک مفید برای پرسپولیس را در دو قسمت طبقه بندی کنیم:
۱- خرید یک مهاجم نوک فیزیکی و بلندزن، که توانایی بدن به بدن گذاشتن، بازی پشت دروازه و بردن دوئل های هوایی را داشته باشد و در محوطه جریمه گلزنی کند.
۲- با توجه به اینکه پرسپولیس بازیکنی تخصصی برای بازیسازی ندارد، یک مهاجم مسلط روی زمین و تکنیکی خریداری شود؛ بازیکنی که تعداد لمس توپ بالایی دارد، در جریان بازی قرار می گیرد و در کارهای ترکیبی تواناست.
گزینه های تابستانی
نکته ای که باید در نظر داشت، این است که مهاجم خارجی در صورت جذب شدن نیز دوران کوتاهی خواهد داشت و احتمالا بعد ۶ ماه از پرسپولیس جدا خواهد شد.
مهاجم خارجی، عبدی، پاکدل(و آل کثیر) برای اتمام فصل کافی به نظر می رسند؛ منتها پرسپولیس در بلند مدت نیاز به جذب فوروارد دارد که پیمان بابایی و علی علیپور از گزینه های تابستانی برای تقویت تیم به شمار می روند.
