Faryan Milanoلاتزیو رو همیشه بابت رنگ لباسشون و اسم خوشگلشون و نستا کبیر و افسانه ای و ماسیمو اددو دوس داشتم‌واحترام خیلی زیادی قائلم براشون
رم هم تا قبل این ماهان رمی و اومدن مورنیو بابته توتی و به ویژه دروسی و شخصه کافو عزیز که بهمون دادن و مکسس دوس داشتم
وبازیشون هم همیشه حساس بوده
و قطعا خارج از زمین برای اونا دربی مهمتره تا شهر میلان
منتها دربی میلان دربی عجیبیه
جایی که ۱۰ تا سی ال و ۱۰ تا توپ طلا هست
جاییع که مثلث مخوف هلندی بودن
جاییه که برگومی و فاکتی بودن
جاییه که دهه نود
ماتئوس به عنوان یکی از سه هافبک برتر تاریخ جلوی گولیت و رایکارد و دونادونی که از بهترین های تاریخن قرار گرفته
جاییه که مالدینی وبارزی رو که خیلی بهترین مدافع های تاریخ میدونن جلوی نازاریو که خیلیا اونو بهترین نوک تاریخ میدونن قرار گرفتن
جدال نستا کبیر با آدریانو و رکوبا ترسناک
جدال ساموئل در برابر شوچنکو افسانه ای واینزاگی قاتل
جدال کامبیاشو واشنایدر جلوی پیرلو و سیدورف و البرتینی
و جولانگاه حرکات تکنیکی بزرگانی چون کاکا و زامورنا و وه آ
و در نهایت دوستی های زیاد
مثالش عکس به یاد ماندنی ماتراتزی که دستشو روی شونه رویی کاستا قرار داده و دعوای هوادارارو نگاه میکنن
یا مرگ چزاره مالدینی فقید که زانتی بیشتر از هر ایتالیایی تو مراسم های مالدینی در کنار پائولو حاضر میشع
دلامادونینا در زمین صحنه رقابته اما خارج زمین هواداران اینتر برای مالدینی لحظه خداحافظی بنر تقدیر اوردن
بر خلاف حرکت های رمی ها برای اسطوره های همدیگه که عکس توتی رو مخدوش کردن لازیاله ها
خلاصله هر دو دربی به نوعی زییایی خاص خودشونو دارن
