ایتالیا همیشه ایتالیاست

بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا (بخش دوم)

- - 02/05/2022 - 14:11 مشاهده پروفایل

9,158 مشاهده / 194 دیدگاه 108 1 86

در این یادداشت و در طول چندین قسمت قصد داریم تا نگاهی به چهل و یک اسطوره ماندگار فوتبال ایتالیا داشته باشیم.

اختصاصی طرفداری - ایتالیا سومین تیم پرافتخار جام های جهانی با چهار قهرمانی (1934، 1938، 1982 و 2006) به حساب می آید. تیم چهار ستاره دنیای فوتبال همچنین موفق به دو قهرمانی در رقابت های جام ملت های اروپا نیز شده که اولین آن ها در سال 1968 و آخرین قهرمانی آن ها تا به امروز هم در مسابقات یورو 2020 به دست آمده است. آتزوری در حال حاضر با 18 حضور در تورنمنت جام های جهانی نیز پس از برزیل با 22 و آلمان با 20 حضور (با احتساب حضور این دو تیم در جام جهانی 2022) در جایگاه سوم از این حیث قرار گرفته است. لاجوردی پوشان سرزمین چکمه همچنین با یک مدال طلا، دو برنز و سه عنوان چهارمی در رشته فوتبال از تیم های پرافتخار مسابقات المپیک نیز به شمار می روند. به این بهانه و در چندین یادداشتِ سریالی در طرفداری، قصد داریم تا شما عزیزان را با ستارگان و اسطوره‌ های به ‌یادماندنی کشورهای صاحب نام دنیای فوتبال بیشتر آشنا سازیم. در سومین گام به سراغ تیم ملی فوتبال ایتالیا رفته‌ایم.

"گفتنی است ملاک چیدمان و قرار گرفتن ستارگان این لیست بر اساس سوابق ملی، باشگاهی و همچنین افتخارات فردی بوده که این بازیکنان در طول دوران بازیگری خود در مستطیل سبز به آن دست یافته‌اند."

پی ‌نوشت نویسنده: با توجه به اهمیت بالای حضور برخی از چهره‌های اسطوره‌ای و تاثیرگذار آتزوری در این لیست که نبود هر یک می‌تواند باعث اجحاف در حق این بزرگان و نقص در این یادداشتِ سریالی ‌شود، تصمیم بر آن گرفته شد که استثنائا در این بخش به معرفی 11 چهرۀ برجسته فوتبال ایتالیا پرداخته شود.

30. والتر زنگا

والتر زنگا یکی از برترین دروازه‌بانان تاریخ فوتبال ایتالیا

وقتی صحبت از برترین دروازه‌بانان ایتالیا در طول تاریخ می‌شود، ناخودآگاه نام هایی چون جیجی بوفون و دینو زوف بیش از هر اسم دیگری در اذهان تداعی می‌گردد. اما در این بین نباید از ضلع سوم دیگری غافل شویم. گلری که از او به عنوان یکی از برترین دروازه‌بانان نه تنها فوتبال ایتالیا بلکه جهان یاد می شود. والتر زنگا. اسطورۀ سابق باشگاه اینتر و تیم ملی فوتبال ایتالیا، سه بار برنده جایزه بهترین دروازه‌بان جهان از نگاه IFFHS (فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال) شده و از همین رو می‌توان پی به کیفیت بالای این فوتبالیست نام آشنای ایتالیایی برد. او همچنین در سال 2013 و از سوی IFFHS به عنوان هشتمین دروازه‌بان برترِ ربع قرن گذشته فوتبال جهان نیز انتخاب شده است. والتر زنگا متولد 28 آوریل 1960 در شهر میلان ایتالیاست و هم اکنون شصت و یک سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. شروع دوران حرفه‌ای زنگا در 18 سالگی از باشگاه اینتر بوده است، هر چند او در چند سال اول دوران بازیگری‌اش از اینتر به صورت قرضی در تیم هایی چون سالرنیتانا، ساوونا و سامبندتزه در دسته های پایین تر بازی کرده است.

والتر زنگا و قهرمانی در رقابت های جام یوفا - 1994

شروع بازی های والتر زنگا برای اینتر از فصل 83-1982 رقم خورد و او جانشین ایوانو بوردون که یکی از برترین گلرهای ایتالیایی دوران خودش بود، شده بود. بازی های خوب زنگایِ جوان در ترکیب نراتزوری و به خصوص در رقابت های کوپا ایتالیا، آن قدر سران اینتر را شیفتۀ خود ساخت تا پس از تصمیم بوردون برای انتقال به سمپدوریا در تابستان 1983، باشگاه دیگر برنامه‌ای برای خرید گلر دیگری نداشته باشد و این شروعی بر دوران افتخار آمیز زنگا با افعی ها بود. زنگا در 12 فصل حضورش در اینتر در 473 بازی مخلتف با پیراهن این باشگاه به میدان رفت تا بدین ترتیب، به یکی از اسطوره های این باشگاه بزرگ ایتالیایی تبدیل گردد. زنگا با اینتر به چهار جام ارزشمند از جمله یک قهرمانی سری آ، یک قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا و دو قهرمانی جام یوفا رسیده است. پس از دورانی به نسبت موفق در اینتر، او در سال 1994 راهی سمپدوریا شد و به مدت دو سال در این تیم توپ می زد. پادوا که الساندرو دل پیرو فوتبال خودش را از آن تیم آغاز کرده بود، دیگر مقصد زنگا در سی و شش سالگی بود. پس از یک سال بازی در این تیم، زنگا در سی و هفت سالگی کشورش ایتالیا را به مقصد بازی در کشور ایالات متحده ترک گفت.

والتر زنگا در چارچوب دروازه ایتالیا - یورو 1988

او راهی تیم نیوانگلند رولوشن که باشگاهی در شهر بوستونِ آمریکا بود شد تا پس از دو سال بازی در این باشگاه نه چندان مطرح آمریکایی، در سال 1999 دستکش هایش را آویزان کند و به طور رسمی از دنیای بازیگری در مستطیل سبز بازنشسته گردد. در عرصۀ ملی، والتر زنگا از سال 1987 تا سال 1992 به مدت پنج سال حافظ دروازۀ آتزوری در میادین مختلف بود. او سابقۀ 58 بازی ملی را در کارنامۀ خود دارد و به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا به مقام چهارم المپیک 1984 لس آنجلس و مقام سوم جام جهانی 1990 ایتالیا دست یافته است. زنگا ید طولایی در سرمربیگری در تیم های مختلف باشگاهی را در کارنامه خود دارد. او از سال 1998 که در حین بازی، هدایت تیم نیوانگلند رولوشن را بر عهده داشت تا سال 2020 در 19 تیم باشگاهی مختلف به سرمربیگری مشغول بوده است. از تیم های ایتالیایی همانند کالیاری و کروتونه و پالرمو گرفته تا باشگاه های عربی حوزه خلیج فارس همچون العین، النصر عربستان، النصر و الجزیره امارات. زنگا بر خلاف دوران بازی‌اش که یک بازیکن و گلر کلاس جهانی بود، اما در پیشکسوت مربیگری تا به الان نتوانسته آن موفقیت ها را تکرار نماید. او تنها توانسته با تیم استوابخارست در سال 2004 به مقام قهرمانی لیگ کشور رومانی و در سال 2005 قهرمان جام حذفی و سوپرلیگ صربستان با تیم ستاره سرخ بلگراد شود.

والتر زنگا اسطورۀ فراموش نشدنی تیم ملی ایتالیا و باشگاه اینتر

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی والتر زنگا

قهرمانی سری آ در فصل 89-1988 به همراه تیم اینتر

قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال 1989 به همراه اینتر

دو قهرمانی جام یوفا در سال های 1991 و 1994 به همراه تیم اینتر

بهترین دروازه‌بان جهان از نگاه فدراسیون بین‌المللی تاریخ و آمار فوتبال در سال های 1989، 1990 و 1991

کسب عنوان برترین دروازه بان اروپا در سال 1990

بهترین بازیکن فصل سری آ ایتالیا در سال 1987

قهرمانی لیگ دسته اول رومانی در فصل 05-2004 به عنوان سرمربی تیم استوا بخارست

قهرمانی سوپر لیگ صربستان در فصل 06-2005 به عنوان سرمربی تیم ستاره سرخ بلگراد

قهرمانی جام حذفی صربستان در فصل 06-2005 به عنوان سرمربی تیم ستاره سرخ بلگراد

29. جنارو گتوزو

جنارو گتوزو هافبک جنگنده و توانمند سابق باشگاه میلان

کرگدن دیاوولو؛ لقبی که هواداران روسونری به هافبکِ توانمند، خشن، خستگی ناپذیر و البته متعصب تیمشان داده بودند. جنارو گتوزو، با بیش از 400 بازی رسمی برای میلان و کسب 10 جام ارزشمند، یکی از پرافتخارترین اسطوره های باشگاه میلان به حساب می آید. زوجش در کنار آندره آ پیرلو در خط میانی، یکی از بهترین ها در نوع خود در فوتبال اروپا و جهان قلمداد می‌شد. خشمگین و انعطاف ناپذیر، گتوزو با نمایش های هیجان انگیزش، عشق و محبت تمامی هواداران روسونری را به دست آورده بود. از خود گذشتگی های بی چون و چرایِ گتوزو در طول دیدارهایی که به میدان می رفت، به دیگر بازیکنان اجازۀ شکوفایی در یکی از بهترین دوره های باشگاه میلان را می داد. او یکی از اعضای کلیدی روسونری در پیروزی های این تیم در رقابت های سری آ و لیگ قهرمانان اروپا در سال های 2003 و 2007 بود. جنارو ایوان "رینو" گتوزو، متولد نهم ژانویه 1978 در شهر کوریلیانو کالابرویِ ایتالیاست که هم اکنون چهل و چهار سالگی خود را پشت سر می گذارد. او که یکی از بهترین هافبک دفاعی های تاریخ فوتبال ایتالیا به حساب می آید، شروع دوران حرفه ایش را از باشگاه پروجا شروع کرد و به مدت دو سال تا سن 19 سالگی در این تیم توپ می‌زد. بعد از دو سال بازی برای این تیم، گتوزویِ جوان راهی باشگاه رنجرز در لیگ کشور اسکاتلند شد تا فوتبال بازی کردن در خارج از کشورش را نیز تجربه نماید.

جنارو گتوزو هافبک توانمند و متعصب فوتبال ایتالیا

والتر اسمیت که خود گتوزو را به گلاسکو آورده بود، به دلیل نتایج ضعیفی که در این تیم اسکاتلندی گرفت در سال 1998 باشگاه را ترک کرد و جانشین او، دیک ادووکاتِ هلندی بود. ادووکات چندان به بازی این هافبک ایتالیایی اعتقاد نداشت و او را بازیکنی ضعیف به حساب می آورد. همین امر باعث شد تا گتوزو پس از یک سال بازی در اسکاتلند دوباره به ایتالیا برگردد تا به عضویت باشگاه سالرنیتانا درآید. یک سال بازی در سالرنیتانا کافی بود تا گتوزو در سال 1999 و با مبلغ هشت میلیون یورو توسط باشگاه میلان خریداری شود تا این آغازی بر دوران پرشکوه این هافبک جنگنده در ترکیب روسونری باشد. گتوزو اولین بازی‌اش با پیراهن میلان را در 15 سپتامبر 1999، در تساوی بدون گل خارج از خانه این تیم با چلسی در لیگ قهرمانان اروپا انجام داد. جنارو گتوزو خیلی زود توانست در همان اولین فصل حضورش در میلان جایگاه ثابت روسونری را به دست آورد. تقابل کرگدن دیاوولو با رونالدوی برزیلی، مهاجم اینتر، که در آن زمان بهترین بازیکن جهان به حساب می آمد، هیچگاه از یاد و خاطر هواداران میلان نخواهد رفت. میزان فعالیت و تطبیق پذیری بالایِ گتوزو دست کارلو آنجلوتی، سرمربی وقت باشگاه میلان را باز گذاشته بود تا دیگر بازیکنانش از جمله آندره آ پیرلو در ترکیب این تیم، آزادی عمل بیشتری داشته باشند.

جنارو گتوزو و قهرمانی در جام جهانی 2006 آلمان

گتوزو خود دربارۀ سخت کوشی و نحوۀ بازی‌اش در میلان این چنین می گوید:

همیشه بازیکنی بودم که حد خودم را می‌دانستم. سخت تر از دیگر بازیکنان تمرین می کردم؛ چون می‌دانستم که از نظر فنی، در حد آن ها نیستم. وظیفه ام در ترکیب تیم، کارهای تخریبی بود تا تیم بهتر عمل کند. این بدین معنی بود که باید بازیکنان دیگر رو پوشش بدهم و با دوندگی بالایی که داشتم، توپ های از دست رفته را تا جای ممکن پس بگیرم. در ذهنم دقیقا می‌دانستم که آن لحظات باید چه کاری را انجام دهم.

گماردن گتوزو از سوی کارلتو در پست هافبک دفاعی سبب شد تا میلانِ تحت هدایت او به موفقیت های داخلی و بین المللی همچون قهرمانی سری آ و سوپرکاپ ایتالیا در سال 2004 و قهرمانی در کوپا ایتالیا، قهرمانی در جام یوفا و لیگ قهرمانان اروپا در سال 2003 برسد. جنارو گتوزو در اکتبر 2004 قراردادش با میلان را تمدید کرد تا پس از آن با میلان به فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 2005 برسد، اما در ضربات پنالتی او و هم تیمی‌هایش در فینال استانبول توسط لیورپول شکست خوردند، آن هم پس از اینکه در ابتدا با نتیجه 3-0 در نیمه اول پیش بودند. این یکی از تلخ ترین خاطرات ورزشی گتوزو در دوران سیزده سالۀ حضورش در میلان بوده است. گتوزو سیصدمین بازی‌اش برای روسونری را در تساوی بدون گل این تیم در لیگ قهرمانان اروپا در برابر لیل در 26 سپتامبر 2006 انجام داد و قراردادش را با میلان تا سال 2011 در اول فوریه 2007 تمدید کرد.

در 23 می 2007، گتوزو برای دومین بار در دوران حرفه‌ایش قهرمان لیگ قهرمانان شد، زمانی که میلان در فینال لیورپول را 2–1 شکست داد. هافبک جنگندۀ روسونری در مورد قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا می گوید:

به خوبی یادم هست که در دوران کودکی‌ام، بعد از اینکه میلان در جام باشگاه های اروپا مقابل استوا بخارست در بارسلون به قهرمانی رسید، پدرم من را برد تا جشن قهرمانی میلان را تماشا کنم. این برای من تبدیل به یک رویا شد تا روزی این جام را بالای سرم ببرم.

گتوزو در سیزده فصل حضورش در میلان، پستی بلندی های زیادی را تجربه کرد تا اینکه در سال 2012 و پس از انجام 468 بازی رسمی و زدن 11 گل برای این تیم، از میلان جدا شود تا این بار و در پایان سال های بازیگری‌اش راهی کشور سوئیس و تیم سیون شود. گتوزو پس از یک سال بازی برای این باشگاه سوئیسی در سال 2013 و در سن 35 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. جنارو گتوزو در عرصۀ ملی نیز بازیکن پرافتخاری به حساب می آید. او که در تمام رده های سنی تیم ملی فوتبال ایتالیا مشغول به بازی بود، در سال 2000 اولین بازی ملی‌اش را مقابل سوئد انجام داد. هدایت آتزوری را در آن سال ها دینو زوفِ افسانه‌ای برعهده داشت و ایتالیا در آن دیدار موفق به پیروزی 1-0 مقابل سوئد شد. گتوزو 73 بار برای تیم ملی کشورش در سطح بزرگسالان بازی کرده و در تورنمنت های مهمی چون بازی‌های المپیک تابستانی 2000، جام جهانی 2002، یورو 2004، جام جهانی 2006، یورو 2008، جام کنفدراسیون‌ها 2009 و جام جهانی 2010 بازی کرده است.

مهم ترین افتخار جنارو گتوزو با لاجوردی پوشان ایتالیا اما همانا قهرمانی در جام جهانی 2006 آلمان بوده است. او یکی از بازیکنان کلیدیِ مارچلو لیپی در آن تورنمنت مهم بود و نقش بسزایی در قهرمانی آتزوری در خاک ژرمن ها داشت. پس از بازنشستگی از دنیای بازیگری مستطیل سبز، گتوزو نیز رو به مربیگری آورد تا استعدادش را این بار در قامت یک سرمربی محک بزند. او قبل از آنکه هدایت تیم محبوبش میلان را برعهده بگیرد، سکان هدایت باشگاه هایی چون سیون، پالرمو، اوفی کرت، پیزا و آکادمی باشگاه میلان را برعهده داشت. پنج سال پس از ترک باشگاه به عنوان بازیکن، او این بار در قامت یک سرمربی در سن سیرو حاضر شده بود. هر چند در فصولی که میلان دیگر نشانی از آن تیم همیشگی‌اش برای هواداران روسونری را نداشت، گتوزو نیز نتوانست چارۀ مشکلات این تیم شود و پس از دو فصل که سکان هدایت تیم محبوبش را در دست داشت، از این تیم کناره گیری کرد تا راهی ناپولی شود. او دو سال در این تیم بندری به مربیگری مشغول بود تا اینکه پس از تساوی 1-1 ناپولی مقابل هلاس ورونا در هفته پایانی سری آ در سال 2021 و ناکامی بزرگ این تیم در راه کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا، دوران مربیگری جنارو گتوزو در ناپولی هم به پایان برسد. گتوزو در تمامی دیدارهایی که چه برای میلان و چه تیم ملی فوتبال ایتالیا به میدان می رفت، هافبکی جنگجو و خستگی ناپذیر بود که هواداران روسونری و آتزوری همیشه به نیکی از او یاد خواهند کرد.

جنارو گتوزو اسطورۀ ماندگار فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جنارو گتوزو

دو قهرمانی سری آ در فصل های 04-2003 و 11-2010 به همراه تیم میلان

قهرمانی رقابت های کوپا ایتالیا در فصل 03-2002 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال های 2004 و 2011 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی سوپرکاپ فوتبال اروپا در سال های 2003 و 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام باشگاه های جهان در سال 2007 به همراه تیم میلان

قهرمانی رقابت های زیر 21 سال اروپا به همراه تیم ملی جوانان ایتالیا

قهرمانی جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در ترکیب تیم منتخب جام جهانی 2006 آلمان

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال میلان

28. جانکارلو آنتونیونی

جانکارلو آنتونیونی هافبک تاثیرگذار تیم ملی فوتبال ایتالیا

بسیاری از جانکارلو آنتونیونی به عنوان یکی از بهترین هافبک هجومی های تاریخ فوتبال ایتالیا یاد می کنند. اسطورۀ پرآوازه باشگاه فیورنتینا و تیم ملی فوتبال ایتالیا که در زمان بازیگری‌اش یک هافبک خلاق و بازیسازی توانمند بود. با نزدیک به 430 بازی رسمی برای فیورنتینا و 72 گل زده برای این تیم، آنتونیونی نقش بسیار مهمی در تاریخ و موفقیت بنفش‌ها دارد. او از معدود بازیکنان ایتالیایی است که موفق به دریافت جایزۀ مهم و معتبر Golden Foot یا پای طلایی که معمولاً آن را به افسانه‌های دنیای فوتبال می دهند، شده است. جانکارلو آنتونیونی متولد اول آوریل 1954 در شهر مارسیانویِ استان پروجیای ایتالیاست و هم اکنون شصت و هفت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. دوران حرفه‌ای آنتونیونی از شانزده سالگی و باشگاه Asti آغاز گشت و او به مدت دو سال در این تیم توپ زد. بازی های خوب آنتونیونی سبب شد تا سرمربی بزرگی چون نیلس لیدهولم او را متقاعد کند که در 18 سالگی و در سال 1972 به فیورنتینا بپیوندد. او اولین بازی‌اش در سری آ برای فیورنتینا را در اکتبر 1972 انجام داد و بعدها و در طول سالیان بعد، آنتونیونی کاپیتان و در نهایت پیراهن شماره 10 این باشگاه را نیز به ارث برد. او قهرمان کوپا ایتالیا در طول فصل 75-1974، و همچنین جام اتحادیه انگلیس و ایتالیا در سال 1975 در آن فصل، مقابل وستهم شد.

جانکارلو آنتونیونی و حضور در جام جهانی 1982 اسپانیا

جانکارلو آنتونیونی در فصل 82-1981 با فیورنتینا و در فصلی دراماتیک، قهرمانی سری آ را از دست داد. جدالی بسیار سخت، طاقت فرسا و نزدیک با یوونتوس که تا روزهای پایانی ادامه یافت و در آخرین هفته آنها با یک امتیاز اختلاف، قهرمانی را به یوونتوس واگذار کردند. این هافبک خلاق و تاثیرگذار به عنوان یک اسطوره فیورنتینا و به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ این باشگاه در نظر گرفته می شود، چرا که او در تمام دوران حرفه‌ایش در دو دهه 70 و 80 میلادی برای این باشگاه بازی کرده است. او رکورد بیشترین حضور در سری آ برای فیورنتینا با 341 بازی را در اختیار خود دارد. از نکات جالب توجه دوران بازی جانکارلو آنتونیونی در فیورنتینا می توان به مصدومیت شدید این بازیکن در سال 1981 اشاره کنیم. در نوامبر 1981، آنتونیونی در پی برخوردی تصادفی با گلر جنوا، سیلوانو مارتینا، به سختی مصدوم شد. زانوی دروازه بان جنوا در برخوردی شدید با سر آنتونیونی قرار گرفت و جمجمه هافبک هجومی فیورنتینا از دو نقطه شکست و او به مدت دو روز به کما رفت. آنتونیونی به مدت 30 ثانیه دچار ایست قلبی شد که باعث شد کاپیتان جنوا، کلودیو اونوفری، اینگونه واکنش نشان دهد و فریاد بزند که "او مرده است، او مرده!" با این حال، پزشک تیم جنوا - پیرلوئیجی گاتو - توانست با سرعت عملی خیره کننده، نبض آنتونیونی را با باز کردن زبانش و انجام CPR از طریق فشردن قفسه سینه و احیای دهان به دهان، احیا نماید.

جانکارلو آنتونیونی هافبک توانمند سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا

آنتونیونی پس از 15 فصل بازی برای فیورنتینا در سال 1987 به باشگاه لوزان-اسپورت سوئیس ملحق شد و پس از دو سال بازی برای این تیم، در سال 1989 و در سن 35 سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در عرصۀ ملی نیز جانکارلو آنتونیونی بازیکن پرافتخار به حساب می آید. او از سال 1974 و به مدت 9 سال پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بر تن داشته است. در این مدت او در 73 بازی ملی به میدان رفته و موفق به زدن 7 گل نیز شده است. آنتونیونی اولین بازی ملی خود را در 20 نوامبر 1974 مقابل هلند در مقدماتی یورو 1976 انجام داد که در آن دیدار، ایتالیا با نتیجۀ 3-1 نتیجه را به هلند واگذار کرد. آنتونیونی در جام جهانی 1978 با ایتالیا با سرمربیگری انزو بیرزوت شرکت کرد، جایی که آتزوری پس از شکست نیمه نهایی مقابل هلند در رده چهارم قرار گرفت. او همچنین با پوشیدن پیراهن شماره 10 در مسابقات یورو 1980 در خاک کشورش به مقام چهارمی دست یافت. بزرگترین دستاورد او با تیم ملی، اما در کشور اسپانیا و در سال 1982 صورت پذیرفت. جایی که ایتالیایی ها با قهرمانی در جام جهانی 1982 توانستند به سومین جام خود در این تورنمنت معتبر دست یابند. آنتونیونی شش بازی در طول این تورنمنت انجام داد و نقش مهمی در قهرمانی ایتالیایی ها با توانایی‌اش در پخش توپ و ایجاد موقعیت با پاس‌هایش به‌عنوان بازی‌ساز اصلی تیم داشت.

جانکارلو آنتونیونی اسطورۀ باشگاه فیورنتینا

جانکارلو آنتونیونی تا به الان به عنوان یک بازیکن فیورنتینا، صاحب بیشترین بازی برای تیم ملی است. او همچنین دارای رکورد بیشترین حضور با پوشیدن پیراهن شماره 10 برای ایتالیا است. آنتونیونی همچنین با دو کارت قرمز در طول دوران بازی های ملی‌اش، در کنار فرانکو کائوسیو و دنیله ده روسی، بازیکنانی به حساب می آیند که بیشترین کارت قرمز را در تیم ملی ایتالیا گرفته‌اند. این ستاره فوتبال ایتالیا یک بازیساز تمام عیار، سریع و خلاق بود که از او به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال ایتالیا یاد می شود. وی یکی از با استعدادترین بازیکنان نسل خود و یکی از بهترین هافبک های تهاجمی تمام دوران است و دلیل آن به بینش، کنترل، توانایی فنی، هوش، توزیع دقیق و فاصله دقیق پاس ها بوده است که او را قادر به گلزنی یا ایجاد موقعیت برای هم تیمی‌هایش می کرد. او همچنین به دلیل توانایی‌اش در به گردش درآوردن توپ، دیکته کردن بازی در خط میانی و هماهنگ کردن حرکات تهاجمی تیمش با پاس های کوتاه سریع روی زمین و همچنین توانایی‌اش در تغییر بازی با توپ های مورب بلند معروف بود. علاوه بر این، او یک دریبل‌زن عالی بود که به دلیل سرعت و ظرافت در توپ و همچنین پاهای سریع و توانایی بالا در نگه داشتن سر در هنگام حمل توپ به جلو در حالی که از میانه میدان توپ را در اختیار داشت، معروف بود.

جانکارلو آنتونیونی، اسطورۀ باشگاه فیورنتینا و فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جانکارلو آنتونیونی

قهرمانی رقابت های کوپا ایتالیا در فصل 75-1974 به همراه تیم فیورنتینا

قهرمانی جام اتحادیه انگلیس و ایتالیا در سال 1975 به همراه تیم فیورنتینا

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

دریافت جایزه معتبر Golden Foot "افسانه های فوتبال" در سال 2010

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر باشگاه فیورنتینا

حضور در تیم منتخب تمام دوران باشگاه فیورنتینا

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا

27. دنیله ده روسی

دنیله ده روسی اسطورۀ باشگاه رم و فوتبال ایتالیا

پیش از جام جهانی 2006 آلمان و در روزهای پایانی رقابت های سری آ، رم در المپیکو میزبان مسینا بود. بازی تا دقیقۀ 35 بدون گل پیگیری می‌شد تا اینکه هیاهویی ورزشگاه را در بر گرفت. بله گرگ‌ها توانسته بودند دروازۀ استوراری، گلر مسینا را باز کنند و این گل توسط هافبک دفاعی محبوب آن‌ها به ثمر رسیده بود. اما دنیله ده روسی این گل را در شرایطی عادی به ثمر نرسانده بود. او همانند اسطورۀ آرژانتینی دنیای فوتبال، با دست دروازۀ مسینا را باز کرده بود، اما داور متوجه این قضیه نشد و گل را پذیرفت. درحالی که همه در المپیکو متقاعد شده بودند که ده روسی گل سالمی را به ثمر رسانده و بازیکنان مسینا هم ناامیدانه در حال بردن توپ به میانه زمین برای شروع بازی بودند؛ ده روسی نزد داور مسابقه، مائورو برگونزی، رفت و اعتراف کرد که این گل را با دست به ثمر رسانده است. در نهایت رم آن بازی را با نتیجۀ 2-1 برد، اما اولین چیزی که از آن دیدار به ذهن می‌آمد؛ اعتراف شجاعانه هافبک جوان رم بود. او پس از مسابقه می‌توانست از اینکه داور را فریب داده خوشحال باشد و مثل بقیه از "دست خدا" صحبت کند، اما او ده روسی بود و هافبک جالوروسی نمی‌توانست این‌گونه با وجدانش کنار بیاید! این تنها گوشه‌ای از سکانس‌های به یاد ماندنی هافبک وفادار رم بود که هواداران فوتبال ایتالیا همیشه از او با واژه‌های غیرت و تعصب یاد می‌کنند.

دنیله ده روسی هافبک توانمند و متعصب فوتبال ایتالیا

ده روسی، با وجود بار فنی بالایی که داشت، در واقع بزرگ مردی بود که هیچ ادعایی نداشت. او 18 فصل در رم بازی کرد و تنها در دو فصل آخر حضورش در این تیم، توانست بازوبند کاپیتانی گرگ‌ها را در غیاب اسطورۀ آن‌ها، فرانچسکو توتی بر بازو ببندد. در تیم ملی نیز قضیه به همین شکل بود و ده روسی با وجود سابقه زیاد، به تعداد انگشتان یک دست هم، با بازوبند کاپیتانی آتزوری در میادین حاضر نشد و سرانجام هم وداعی تلخی با پیراهن کشورش داشت. به ده روسی کمتر از آنچه لایقش است، توجه شده و او همیشه در سایه ستاره‌های هم دوره‌اش، قرار گرفته است. شاید همین اخلاق و منش زندگی اوست که باعث شده به اندازه بقیه، تصویرش بر روی صفحه اول مجلات دیده نشود. دنیله ده روسی، متولد 24 جولای 1983 در شهر رم ایتالیاست و هم اکنون سی و هشت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. او فرزند آلبرتو ده روسی بازیکن سابق تیم رم و سرمربی تیم جوانان رم است. ده روسی در هفده سالگی به تیم جوانان رم پیوست و پس از یک سال بازی برای جوانان رم در سال 2001 به تیم اصلی ملحق شد. او اولین بازی‌اش برای تیم اصلی رمِ تحت هدایت فابیو کاپلو را در 10 اکتبر 2001 در برابر تیم بلژیکی اندرلخت در لیگ قهرمانان اروپا انجام داد. فصل بعد، او اولین بازی خود در سری آ را در 25 ژانویه 2003 در برابر کومو انجام داد. سپس در همان فصل، اولین شروع او در سری آ، همراه با اولین گلش در لیگ و دوران حرفه‌ای‌اش، در 10 می 2003 در برابر تورینو رقم خورد.

ده روسی خیلی زود توانست جایگاهش را در رم پیدا کند و به یکی از بازیکنان کلیدی جالوروسی تبدیل شود. در سال 2006 و به دلیل بازی‌های درخشانش در رم، به عنوان بهترین بازیکن جوان سری آ لقب گرفت تا با آمادگی کامل به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا راهی جام جهانی 2006 شود. با تمام شایستگی‌هایی که او و هم تیمی‌هایش در رم داشتند اما دستش از رسیدن به حتی یک اسکودتو هم کوتاه مانده بود. آن هم در روز‌هایی که بسیاری از دوستان و هم بازی هایش در تیم ملی، اسکودتو‌های چند باره خود را جشن می‌گرفتند. اما دنی توجهی به این مسائل نداشت و همچون توتی برای کسب افتخار و جام، به پیراهن جالوروسی پشت نکرد. پس از بازنشستگی فرانچسکو توتی، دیه روسی بازوبند کاپیتانی را پیش از فصل 18-2017 به ارث برد. در 10 آوریل 2018، او در جریان پیروزی 3-0 مقابل بارسلونا در لیگ قهرمانان اروپا از روی نقطه پنالتی گلزنی کرد تا به رم کمک کند تا با غلبه بر آبی اناری‌ها برای اولین بار در دوره لیگ قهرمانان به نیمه نهایی صعود کند. در 26 سپتامبر 2018، ده روسی 600اُمین بازی خود را برای رم در برد خانگی 4-0 مقابل فروزینونه انجام داد و پس از توتی تنها بازیکنی شد که به این نقطه عطف در باشگاه می‌رسد. در 14 می 2019، رم اعلام کرد که قرارداد ده روسی را تمدید نخواهد کرد و او پس از 18 فصل حضور در این تیم، در پایان فصل 19-2018 باشگاه را ترک خواهد کرد. اسطورۀ جالوروسی در 616اُمین و آخرین بازی‌اش برای باشگاه را در 26 می در پیروزی 2–1 خانگی مقابل پارما انجام داد و او را به دومین بازیکن باشگاه از نظر تعداد بازی در تمام دوران‌ها پس از فرانچسکو توتی تبدیل کرد.

در طی این 18 فصل، ده روسی موفق به زدن 63 گل و کسب سه جام با رمی‌ها شامل دو قهرمانی کوپا ایتالیا و یک قهرمانی سوپرجام ایتالیا شده است. ده روسی در سال 2019 به باشگاه بوکاجونیورز آرژانتین پیوست و پس از یک سال بازی برای این تیم در سال 2020 و در سن سی و هفت سالگی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. دنیله ده روسی، یکی از بازیکنانی است که بیشترین بازی ملی را در ترکیب آتزوری دارند. او از سال 2004 تا 2017 و به مدت 13 سال پیراهن ایتالیا را در میادین و تورنمنت های مختلف بر تن نمود تا با 117 بازی ملی، بعد از بوفون، کاناوارو و مالدینی در رتبه چهارم با سابقه‌ترین بازیکنان تاریخ آتزوری قرار بگیرد. او در این بین 21 گل نیز به ثمر رسانده تا به یکی از گلزن‌ترین هافبک‌های تاریخ ایتالیا تبدیل شود. حضور ده روسی در تیم ملی همراه با شیرینی‌ها و تلخ‌ کامی های بسیاری برای او بوده است. قهرمانی در جام جهانی 2006 آلمان، مسلماً ارزشمندترین و شیرین‌ترین خاطرۀ او از حضور در بازی‌های ملی است و البته تلخ‌ترین آن ها به مقدماتی جام جهانی 2018 و نرسیدن ایتالیا به مرحلۀ پایانی تورنمنت روسیه باز می‌گردد. آنچه که همیشه در یاد و خاطر علاقه‌مندان به آتزوری از ده روسی به یاد می‌ماند همانا تعصب مثال زدنی و اخلاق و مردانگی اوست. غیرت او حتی در اخرین بازی‌اش برای تیم ملی ایتالیا در مقدماتی جام جهانی 2018 مقابل سوئد هیچگاه از یادها نخواهد رفت؛ در شرایطی که ایتالیا برای رسیدن به روسیه باید حداقل یک گل به ثمر می‌رساند؛ لورنزو اینسینیه هنوز روی نیمکت بود.

در این شرایط مربی ایتالیا از جانب ونتورا از ده روسی خواست تا گرم کند و به میدان برود. اما این بازیکن با چهره‌ای برافروخته، دست رد به سینه مربی‌اش زد و گفت:

چرا باید من به داخل زمین بروم. ما مساوی نمی‌خواهیم لعنتی، باید بازی را ببریم! اینسینیه را به زمین بفرست.

پس از بازی و جایی که تمام هواداران و بازیکنان ایتالیا بهت زده و ناراحت از عدم صعود آتزوری به جام جهانی بودند، اما ده روسی در این میان جوانمردی را فراموش نکرد. او هنگام خروج از سن سیرو به اتوبوس سوئدی‌ها رفت و به آن‌ها تبریک گفت. ضمنا به خاطر رفتار تماشاگران و برخی از بازیکنان ایتالیا در طول دو بازی رفت و برگشت از سوئدی‌ها عذرخواهی کرد. یانسون، مدافع سوئد در وصف ده روسی گفت:

همه متعجب شدیم و گفتیم: آیا واقعا این اتفاق افتاده است؟! او عجب جنتلمنی است!

دنیله ده روسی که یکی از بهترین هافبک‌های تاریخ فوتبال ایتالیا به حساب می‌آید، به دلیل تکل زدن، بینش و هوشیاری بالا، دقت دقیق پاس‌هایش و همچنین شم بالای گلزنی‌اش به عنوان یک هافبک کامل شناخته می‌شود. توانایی بالای ده روسی در تخریب بازی بازیکنانِ حریف و مهارت او در سبک بازی باکس تو باکس در میانه میدان باعث شده تا کارشناسان او را با دیگر هافبک های باکس تو باکس کلاس جهانی مانند فرانک لمپارد و استیون جرارد مقایسه کنند. ده روسی در سال 2006 با تامارا پیسنولی ازدواج کرد و در سال 2009 از یکدیگر جدا شدند. حاصل این ازدواج دخترشان به نام گایا بود. ده روسی اولین بازی خود را برای رم با شماره 27 انجام داد؛ شماره‌ای که برای دو فصل می‌پوشید. سپس شماره خود را به 4 تغییر داد و در جام جهانی فوتبال 2006 هم با همین شماره حضور داشت. با تولد دخترش در 16 ژوئن 2005 وی شماره 16 را برای خود انتخاب کرد که شماره روی کین، یکی از الگوهایش نیز بوده است.

دنیله ده روسی اسطورۀ فوتبال ایتالیا و باشگاه رم

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی دنیله ده روسی

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل های 07-2006 و 08-2007 به همراه تیم رم

قهرمانی سوپرجام ایتالیا در سال 2007 به همراه تیم رم

قهرمانی جام جهانی 2006 آلمان به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

نایب قهرمانی جام ملت های اروپای 2012 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 2004 به همراه تیم ملی جوانان ایتالیا

کسب مدال برنز المپیک 2004 آتن به همراه تیم المپیک ایتالیا

کسب عنوان بهترین بازیکن جوان سری آ ایتالیا در سال 2006

کسب عنوان بهترین فوتبالیست ایتالیایی سری آ در سال 2009

کسب عنوان ورزشکار سال کشور ایتالیا در سال 2010

حضور در تیم منتخب جام ملت های اروپای 2012

دریافت جایزۀ "اسطوره" از سوی نشریه گازتا دلو اسپورت در سال 2021

26. روبرتو بتگا

روبرتو بتگا مهاجم گلزن سابق تیم ملی فوتبال ایتالیا

ژانویه 1972 و پس از دیدار یوونتوس و فیورنتینا بود که مهاجم گلزن باشگاه یوونتوس و تیم ملی فوتبال ایتالیا به ناگاه دچار یک بیماری حاد تنفسی شد. فردای روزی که یوونتوس تیم فیورنتینا را به لطف گل بتگا شکست داد، روبرتو در صبح دوشنبه، ضعفی شدید همراه با تبی سوزان را تجربه کرد. او را بلافاصله به بیمارستان منتقل کردند و آنجا مشخص شد که جوانِ اول بیانکونری مبتلا به یک نوع شدید بیماری ریوی شده است. روبرتو به محض شنیدن این خبر دردناک در حالی که به شدت می گریست، فریاد برآورد:

نه، برای من فوتبال همه چیز است.

پزشکان به او گفتند که اگر می خواهی به زندگی عادی خود برگردی باید فکر بازی فوتبال را تا یک سال دیگر از سرت بیرون کنی! و این خبر شوکی بزرگ به فوتبال ایتالیا و باشگاه یوونتوس بود؛ چرا که روبرتو بتگایِ بیست و دو ساله به یکی از ستون های اصلی این تیم تبدیل شده بود و نبود او، قهرمانی بیانکونری را به خطر می انداخت. کار برای آتزوری به مراتب سخت تر بود که یکی از بزرگترین بازیکنان خود را در آستانه مسابقات جام ملت های اروپا از دست بدهد. همین مقدمۀ کوتاه کافی است تا متوجه شوید که روبرتو بتگا در دهه 70 میلادی تا چه اندازه برای باشگاه یوونتوس و تیم ملی فوتبال ایتالیا مهم و با ارزش بود و این مهاجم جایگاه ویژه‌ای در تاریخ فوتبال سرزمین چکمه دارد.

روبرتو بتگا متولد 27 دسامبر 1950 در شهر تورین ایتالیاست که هم اکنون هفتاد و یک سالگی خود را پشت سر می گذارد. از بتگا به عنوان مهاجمی خلاق یاد می شود که شم گلزنی بسیار بالایی داشت و در دهه 70 میلادی افتخارات زیادی به همراه باشگاه زادگاهش، یوونتوس به دست آورد. هواداران فوتبال ایتالیا به همین دلیل و البته فرم چهرۀ بتگا به او القابی همچون "بابی گل" و La penna bianca به معنی "پر سفید" را داده‌اند. روبرتو بتگا تمامی مدارج ترقی خود را در باشگاه یوونتوس سپری کرده و یکی از اسطوره های مهم بیانکونری در طول تاریخ به حساب می آید. در ایتالیا رسم بر آن است که بازیکنان امید را برای یافتن تجربه به تیم های دسته دوم می سپارند تا در آن تیم ها فرصت بازی بیابند و بدین ترتیب استعداد آن ها در ابتدای جوانی بر روی نیمکت تیم های بزرگ به هدر نرود. بتگا نیز از این قائده مستثنی نبود و یوونتوس در 19 سالگی او را به باشگاه وارسه که در آن زمان تیمی از لیگ دسته دوم بود قرض داد. روبرتویِ جوان پس از یک سال بازی در این تیم توانست، نظر مساعد سران یوونتوس را برای به خدمت گرفتنش جلب نماید تا دوران باشکوه او در یووه آغاز گردد. در بازگشت به یوونتوس، بتگا اولین بازی خود در سری آ را خارج از خانه مقابل کاتانیا در 27 سپتامبر 1970 انجام داد. او گل پیروزی بخش تیمش را به ثمر رساند و فصل را با 13 گل در 28 بازی به پایان رساند.

روبرتو بتگا مهاجم توانمند و گلزن سابق باشگاه یوونتوس

فصل بعد، او تنها در 14 بازی ده گل به ثمر رساند و همانطور که قبلاً و در شروع این بخش به آن اشاره شد دلیل آن بیماری ریوی این بازیکن سرشناس بود که باعث شد او به مدت یک فصل دور از میادین باشد. بتگا در سال 1976 و با روی کار آمدن جیوانی تراپاتونی، توانست باز هم استعدادهای خود را بیش از هر زمان دیگری در یوونتوس شکوفا سازد و موفقیت های زیادی را در این تیم از جمله قهرمانی های پیاپی و پشت سر هم در سری آ و کوپا ایتالیا را تجربه نماید. اما اوج بدشانسی این مهاجم سرشناس به سال 1982 و پیش از شروع جام جهانی اسپانیا بر می‌گردد. او در یکی از دیدارهای جام باشگاه های اروپا و بازی مقابل اندرلخت، برخورد شدیدی با دروازه بان این تیم بلژیکی پیدا کرد تا در اوج شایستگی حضور در جام جهانی اسپانیا را از دست بدهد و سومین قهرمانی آتزوری را از طریق تلویزیون تماشا نماید. وی همچنین در سال 1980 با 16 گل بهترین گلزن سری آ شد. روبرتو بتگا در طول سیزده فصل حضورش در یوونتوس با این تیم به 9 قهرمانی ارزشمند از جمله هفت قهرمانی سری آ دست یافته است. وی همچنین در 480 بازی رسمی برای بیانکونری به میدان رفت که در این بین او موفق به زدن 178 گل نیز شده است.

روبرتو بتگا و سپ مایر گلر نامدار آلمان‌ها - جام جهانی 1978

پس از دورانی باشکوه در باشگاه یوونتوس، بتگا در سال 1983 از این تیم جدا شد تا آخرین فصل زندگی فوتبالی‌اش را در باشگاه تورنتو بلیزارد در ایالات متحدۀ آمریکا سپری نماید. روبرتو بتگا در سن 34 سالگی با پیراهن این تیم آمریکایی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. در عرصۀ ملی روبرتو بتگا به مدت هشت سال پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بین المللی و تورنمنت های مهم بر تن داشت که در این بین او در 42 بازی موفق به زدن 19 گل شده است. بتگا اولین بازی ملی‌اش را در سال 1975 و مقابل فنلاند انجام داد. او در جام جهانی 1978 آرژانتین حضور داشت و در این جام دو گل به ثمر رساند تا نقش بسزایی به صعود ایتالیا به دور دوم داشته باشد. بتگا به خاطر تاثیرگذاری بالایش، در نهایت در تیم منتخب تورنمنت جای گرفت. از روبرتو بتگا به عنوان بازیکنی با هوش و تاکتیک پذیر در فوتبال ایتالیا یاد می شود و در دوران اوج خود، به دلیل قدرت بدنی و توانایی گلزنی بسیار بالایش، یکی از مخوف ترین مهاجمان ایتالیایی در جهان بود. بازیکنی قد بلند، سریع و چابک که در هوا عالی بود و به دلیل توانایی‌اش در گل‌های آکروباتیک، به دلیل ارتفاع بالا، هماهنگی، فرصت‌طلبی و زمان‌بندی و همچنین توانایی‌اش در انجام دویدن‌های هجومی شهرت داشت. او فوتبالیستی با قابلیت بازی با هر دو پا و همچنین با سر یک تمام کننده دقیق و قدرتمند بود.

روبرتو بتگا و الکس دلپیرو اسطوره‌های باشگاه یوونتوس

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی روبرتو بتگا

هفت قهرمانی سری آ در فصل های 72-1971، 73-1972، 75-1974، 77-1976، 78-1977، 81-1980 و 82-1981 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل 79-1978 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 77-1976 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سری بی در فصل 70-1969 به همراه تیم وارسه

کسب عنوان آقای گلی سری آ در فصل 80-1979

کسب عنوان آقای گلی سری بی در فصل 70-1969

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1978 آرژانتین

25. جورجو کیه لینی

جورجو کیه لینی مدافع تنومند باشگاه یوونتوس

فوتبال ایتالیا در طول تاریخ، صاحب بهترین‌ ها در خط دفاعی‌اش بوده و همیشه از دفاع رسوخ ناپذیر ایتالیایی ها چه در عرصه باشگاهی و چه ملی تعریف و تمجیدهای بسیاری شده است. در هر دوره‌ای از مدافعین برجستۀ ایتالیایی می‌شود به عنوان برترین ها در سطح جهان یاد کرد که در این بخش هم به معرفی یکی از همین مدافعان تاثیرگذار در فوتبال باشگاهی و ملی ایتالیا یعنی کیه لینی می‌پردازیم. جورجو کیه لینی متولد چهاردهم آگوست 1984 در شهر پیزایِ ایتالیاست و هم اکنون سی و هفت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. کیه لینی در ابتدای دوران حرفه‌ایش از او در پست هافبک دفاعی بازی می‌گرفتند اما در یوونتوس او پست خود را به مدافع میانی تغییر داد تا رفته رفته او تبدیل به یکی از برترین مدافعان حال حاضر فوتبال جهان شود. کیه لینی در بین بازیکنان حرفه‌ای هم ردۀ خود چه در فوتبال ایتالیا و چه خارج از این کشور، علاوه بر بار فنی بالایش یک فوتبالیست تحصیل کرده نیز به حساب می آید. او فارغ التحصیل رشته مدیریت بازرگانی از دانشگاه تورین است و از همین رو نیز به او لقب دکتر را داده‌اند. جالب آنکه وی در خانواده‌ای تحصیل کرده نیز به دنیا آمده و پدرش فابیو پزشک ارتوپد و مادرش لوسیا هم یک مدیر بازرگانی است. کیه لینی دوران ورزش‌اش را با بسکتبال شروع کرد اما در ادامه به دلیل کوتاهی قد این ورزش را کنار گذاشت و سال 1990 در شش سالگی با پیوستن به آکادمی لیورنو، فوتبال را آغاز کرد.

جورجو کیه لینی مدافع مستحکم باشگاه یوونتوس

شروع دوران حرفه‌ایش از شانزده سالگی و بازی در تیم بزرگسالان لیورنو شکل گرفت و پس از دو سال بازی در این تیم با قراردادی به ارزش 3.1 میلیون یورو به تیم رم پیوست اما توسط سران باشگاه به مدت دو سال به تیم سابقش لیورنو قرض داده شد. در ژوئن 2004، لیورنو به طور رسمی کیلینی را به مبلغ 3 میلیون یورو بازخرید کرد. کیه لینی در طول چهار فصل حضورش در تیم اصلی لیورنو، در مجموع 57 بازی انجام داد و 4 گل به ثمر رساند. این مدافع جوان در تابستان 2004 با مبلغی به ارزش 6.5 میلیون یورو از لیورنو به یوونتوس پیوست، اما بلافاصله در یک قرارداد مالکیت مشترک به مبلغ 3.5 میلیون یورو به فیورنتینا فروخته شد تا در طول فصل 05-2004 با این تیم فلورانسی در سری آ به میدان برود. 42 بازی و 3 گل زده ماحصل حضور یک ساله و قرضی جورجو کیه لینی در فیورنتینا بود. پس از پشت سر گذاشتن یک فصل عالی به همراه بنفش‌ها، سران یوونتوس، کیه لینی را به تورین فراخواندند تا بیانکونری برای بقیه قراردادش 4.3 میلیون یورو پرداخت نماید. او زیر نظر فابیو کاپلو به بازیکن ثابت در ترکیب یووه تبدیل شد و در اولین فصل حضورش در این باشگاه 23 بازی انجام داد و همچنین به بانوی پیر کمک کرد تا بیست و نهمین اسکودتویِ خود را (که بعداً پس از رسوایی "کالچوپولی" در سال 2006 به اینتر واگذار شد) بدست آورد.

جورجو کیه لینی کاپیتان تیم ملی فوتبال ایتالیا

زمانی که در سری بی حضور داشت، بازی در پست دفاع میانی را آغاز کرد و در مراحل مختلف فصل با نیکولا لگروتالی، ژان آلن بومسونگ و رابرت کواچ در بخش دفاعی در ترکیب بیانکونری به میدان می‌رفت. یوونتوس در فصل 2006–2007 عنوان قهرمانی سری بی را به دست آورد و با بهترین تفاضل گل به سری آ صعود کرد. با بازگشت یوونتوس به سری آ برای فصل 08-2007، کیه لینی در پست دفاع چپ به میدان می‌رفت، اما پس از مصدومیت خورخه آندراده و دومنیکو کریشیتو، او دوباره به دفاع میانی منتقل شد. او از زمان بازگشت یوونتوس به سری آ، به بازیکنی ثابت در خط دفاعی یوونتوس تبدیل شده بود؛ به ویژه در بازی مقابل رقبای سرسخت یوونتوس، همچون اینتر، به عنوان بهترین بازیکن مسابقه انتخاب شد، زمانی که در یک دوئل فیزیکی و پرهیجان با هم تیمی سابقش، زلاتان ابراهیموویچ پیروز شد و توانست مهاجم سوئدی را به خوبی مهار نماید. در سال 2008 در مراسم سالانه جوایز اسکار دل کالچو به عنوان مدافع سال 2008 سری آ انتخاب شد. جورجو کیه لینی تا بدین لحظه که این یادداشت به نگارش در می‌آید به مدت 17 فصل در یوونتوس مشغول به بازی بوده و در این مدت به افتخارات فراوانی در عرصۀ باشگاهی با بانوی پیر رسیده است. در این بین او در 550 بازی با پیراهن یوونتوس در میادین مختلف به میدان رفته و موفق به زدن 36 گل نیز شده است.

جورجو کیه لینی مدافع متعصب باشگاه یوونتوس

در این مدت و تا پایان سال 2021، جورجو کیه لینی با بیانکونری توانسته به 20 جام ارزشمند قهرمانی دست یابد که 9 اسکودتو از جمله افتخارات او تا بدین لحظه بوده است. وی همچنین با یوونتوس در دو فینال لیگ قهرمانان اروپا نیز حضور یافته که دست او و بازیکنان بانوی پیر از رسیدن به جام قهرمانی کوتاه مانده است. در عرصۀ ملی هم جورجو کیه لینی از جمله بازیکنان ایتالیایی حاضر در باشگاه صدتایی ها بوده است. او از سال 2004 تا به الان به مدت 18 سال پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بر تن نموده که ماحصل آن انجام 114 بازی ملی و زدن 8 گل بوده است. پیش از آن، جورجو کیه لینی در رده های جوانان ایتالیا در سال 2003 توانسته به مقام قهرمانی مسابقات جوانان اروپا و در سال 2004 هم با تیم المپیک ایتالیا به مدال برنز المپیک آتن دست یابد. او اولین بازی خود را برای تیم ملی ایتالیا در 17 نوامبر 2004 در مقابل فنلاند زیر نظر مارچلو لیپی، در سن 20 سالگی انجام داد. این مدافع برجسته از سال 2007 عضو ثابت تیم ملی شد و اولین گلش برای آتزوری را در 21 نوامبر 2007، در مقابل جزایر فارو، در مودنا، در مسابقه مقدماتی یورو 2008 به ثمر رساند. از جمله اتفاقات جالب توجه دوران حضور کیه لینی در تیم ملی به مسابقات جام جهانی 2014 بر می‌گردد. در جریان آخرین بازی گروهی بین ایتالیا و اروگوئه در جام جهانی 2014 برزیل که به نظر می رسید سوارز از دفاع سخت کیه لینی خسته شده بود شانه او را گاز می گیرد.

جورجو کیه لینی و برگشت قهرمانانه از رقابت های یورو 2020

این حرکت سوارز در جریان بازی، از چشم داور دور می ماند و با اینکه کیه لینی جای دندان های سوارز را به داور نشان می دهد اما بازیکن اروگوئه‌ای بدون هیچ کارت قرمز و زردی به بازی ادامه می دهد. اما پس از اتمام بازی و پس از بازبینی صحنه آن دیدار، سوارز به مدت 4 ماه از مسابقات باشگاهی و 9 بازی ملی محروم شد و از کیه لینی و کل دنیای فوتبال عذرخواهی کرد. مهم ترین قهرمانی کیه لینی اما سال 2021 رقم خورد و او با پیراهن ایتالیا موفق به کسب مقام قهرمانی در مسابقات یورو 2020 شد. جورجو سال 2021 در 37 سالگی قراردادش را تا سال 2023 با تیم یوونتوس تمدید کرد و به نظر می‌رسد او قصد دارد تا با پیراهن این تیم به فوتبال حرفه‌ایش پایان دهد. جورجو کیه لینی بازیکنی فیزیکی و باهوش بوده و قدرت رهبری، قدرت سرزنی و مهارت در تکل زنی از او یک مدافعِ کلاس بالایِ جهانی ساخته است. کیه لینی سال 2020 کتاب زندگی نامه خود با نام “Io, Giorgio” را منتشر کرد و سود حاصل از آن در طول همه گیری کووید-19 را در ایتالیا به امور خیریه اختصاص داد. انتقاد شدید از فیلیپه ملو و ماریو بالوتلی هم تیمی های سابقش در باشگاه و تیم ملی، در کتابش، جنجال برانگیخت او همچنین به همراه برخی فوتبالیست‌های دیگر عضو صندوق خیریه “Common Goal” است که توسط خوان ماتا، بازیکن منچستریونایتد تأسیس شده و جامعه جهانی فوتبال در سراسر جهان حداقل یک درصد از دستمزدشان را به امور خیریه اهدا می کنند.

جورجو کیه لینی کاپیتان فاتح جام ملت های اروپا 2020

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی جورجو کیه لینی (آپدیت تا ژانویه 2022)

9 قهرمانی سری آ در فصل های 12-2011، 13-2012، 14-2013، 15-2014، 16-2015، 17-2016، 18-2017، 19-2018 و 20-2019 به همراه تیم یوونتوس

یک قهرمانی سری بی در فصل 07-2006 به همراه تیم یوونتوس

پنچ قهرمانی رقابت های کوپا ایتالیا در فصل های 15-2014، 16-2015، 17-2016، 18-2017 و 21-2020 به همراه تیم یوونتوس

پنج قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال های 2012، 2013، 2015، 2018 و 2020 به همراه تیم یوونتوس

دو نایب قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 15-2014 و 17-2016 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی در جام ملت های اروپای 2020 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

نایب قهرمانی جام ملت های اروپای 2012 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 2004 به همراه تیم ملی جوانان ایتالیا

کسب مدال برنز المپیک 2004 آتن به همراه تیم المپیک ایتالیا

کسب عنوان بهترین مدافع سری آ در سال های 2008، 2009 و 2010

حضور در تیم منتخب تمام دوران باشگاه یوونتوس در سال 2017

24. کلودیو جنتیله

کلودیو جنتیله مدافع راست اسطوره‌ای باشگاه یوونتوس

قصاب؛ لقبی بود که هواداران بیانکونری به مدافع سر سخت تیمشان داده بودند. محال بود تا بازیکنی بتواند از "قصاب" به راحتی عبور کند. کلودیو جنتیله نمونه بارز یک مدافع سطح بالا و کلاسیک در دو دهۀ 70 و 80 میلادی بود. این مدافع بزرگ که پست اصلی‌اش، دفاع راست بود در سال 2021 از سوی مجله معتبر فرانس فوتبال به عنوان یکی از 10 مدافع راست برتر تاریخ فوتبال انتخاب شده بود. جنتیله به افتخارات مهمی در عرصۀ باشگاهی و ملی در دوران بازیگری‌اش دست یافته که از جملۀ آن‌ها می‌توان به قهرمانی‌ در سری آ، قهرمانی در جام یوفا و قهرمانی در جام جهانی 1982 اسپانیا اشاره کرد. عمدۀ دوران حضور این مدافع برجسته در مستطیل سبز به باشگاه یوونتوس بر می‌گردد؛ جایی که او در طول 11 سال حضورش در این تیم در بیش از 300 بازی رسمی به میدان رفت و موفق به زدن 9 گل نیز شد. کلودیو جنتیله، متولد 27 سپتامبر 1953 در شهر طرابلسِ کشور لیبی است و هم اکنون شصت و هشت سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. او هر چند در لیبی به دنیا آمده، اما در کودکی به همراه خانواده‌اش به ایتالیا مهاجرت کرد. پس از سال‌های ابتدایی حضورش در باشگاه Arona او در سال 1972 راهی تیم وارسه شد و به مدت یک فصل در این تیم توپ زد. بازی‌های خوب جنتیله، باعث علاقه‌مندی "جامپیرو بونیپرتی" به او شد تا وی در بیست سالگی راهی باشگاه یوونتوس گردد. بونیپرتی، جنتلیه را خرید تا جانشینی برای ساندرو سالوادور در یوونتوس باشد؛ و بدین ترتیب سرنوشت او با این انتقال، رقم خورد. اما جنتیله برای قرار گرفتن در ترکیب اصلی بانوی پیر، کار بسیار سختی پیش رو داشت.

کلودیو جنتیله و روبرتو دینامیته - جام جهانی 1978

تا چند بازی، او به عنوان جانشین جیوسپه فورینو به زمین می‌رفت و به راستی که با حضور ثابت بازیکنان باتجربه و قدرتمندی چون مارکتی و سپینوسی و لونگوبوکو، بسیار سخت بود تا او در ترکیب اصلی یووه، جایی داشته باشد. نخستین بازی کلودیو به عنوان بازیکن ثابت در دوم دسامبر 1973 برابر هِلاس ورونا و در برد 5-1 یوونتوس برابر این تیم رقم خورد. جنتیله که در آن دیدار به عنوان مدافع راست به کار گمارده شده بود، رفته رفته خودش را به ترکیب اصلی تیم تحمیل کرد و جای ثابتی در بیانکونری پیدا کرد. درخشش جنتیله در یوونتوس، خیلی زود پای او را به تیم ملی ایتالیا نیز باز کرد. 21 ساله بود که در 19 آوریل 1975 نخستین بازی ملی‌اش در المپیکویِ رم را برابر لهستان انجام داد؛ که در پایان دو تیم به تساوی بدون گل دست یافتند. یوونتوس در فصل 75-1974 از وجود مدافعین بزرگی در ترکیبش بهره می‌برد. مدافعینی که هر کدام به نوبۀ خود در فهرست اسطوره‌های نَه تنها بیانکونری بلکه فوتبال ایتالیا و جهان قرار می‌گیرند. یوونتوس در سمت راست خود، جنتیله و در سمت چپ هم آنتونیو کابرینی را می‌دید و حال شما به این ترکیب دفاعی مدافع افسانه‌ای همچون گائتانو شیره آ را نیز اضافه نمایید تا پی به این ترکیب رویایی بانوی پیر در اواسط دهۀ 70 میلادی ببرید. جنتیله در پایان همان فصل توانست به اولین اسکودتوی خود دست یابد. در 1976 با برکناری پارولا، نیمکت یوونتوس مردی بزرگ را در خود می‌دید که آمده بود، کاری بزرگ انجام دهد. جیووانی تراپاتونی با آمدنش به یوونتوس، قهرمانی جام یوفا را نیز به همراه آورد تا به این ترتیب نخستین جام اروپایی برای یوونتوس و جنتلیه بدست آید.

کلودیو جنتیله مدافع راست یوونتوس - فینال برندگان جام یوفا 1984

فصلی که برای قصابِ بیانکونری به یکی از برترین فصل‌های دوران بازی او تبدیل شد؛ بیشترین بازی با پیراهن یوونتوس (49 بازی) که 29 بار آن در سری آ (به همراه یک گل)، 9 بار در کوپا ایتالیا و 11 بار در جام یوفا بود. دومین اسکودتوی وی نیز در همین فصل بدست آمد. جنتیله همان طور که در ترکیب یوونتوس خوش می‌درخشید، سال های بسیار خوبی را نیز با تیم ملی تجربه می‌کرد. این مدافع سخت‌کوش در ترکیب آتزوری که سکان هدایت آن را انزو بیارزوت را در دست داشت، نقش کلیدی را در سمت راست خط دفاعی ایفا می‌کرد. تنها گل ملی جنتیله هم در بازی با فنلاند در شهر هلسینکی به ثمر رسید، جایی که او زنندۀ یکی از سه گل ایتالیا به وارد دروازه فنلاند بود. در جام جهانی 1978 او یکی از آماده‌ترین بازیکنان ایتالیا بود و به عنوان یکی از برترین مدافعین جام شناخته شد. در آغاز جام، پیستون راست بود؛ ولی با آسیب دیدگی ماورو بلوجی، در پست دفاع آخر قرار گرفت. دوئل‌های وی با مهاجمین بزرگی چون ماریو کمپس، هانس کرانکل، جانی رپ و روبرتو دینامیتی؛ اجازه گلزنی را از این مهاجمین می‌گرفت. در بازی‌های جام ملت‌های اروپا 1980 بسیار خوب کار کرد و توانست دوباره خود را در زمره بزرگان فوتبال ببیند. جام جهانی فوتبال 1982 جام ویژه‌ای برای او بود. به راستی که قهرمانی در این جام بزرگترین افتخار دوران بازی او بود. در این بازی‌ها کنترل دو بازیکن بزرگ به عهده او بود؛ زیکو و مارادونا که هر دوی این دوئل‌ها با درگیری‌هایی نیز همراه بود. دوئل وی با زیکو نیز بهتر از این نبود و با تکل خشنی که از پشت روی پای این مهاجم رفت تا پاره شدن لباس زیکو و درگیری‌های پس از آن همراه بود.

جنتیله ایتالیایی و لیتبارسکی آلمانی - فینال جام جهانی 1982

در بازی با آرژانتین وی مدام با مارادونا درگیری داشت و به او ضربه می‌زد و بازی خشنی در برابر وی انجام می‌داد تا جایی که کار به پاره شدن لباس مارادونا هم رسید. او درباره رفتارش در زمین با مارادونا گفته بود:

مارادونا مهاجم بسیار تکنیکی و خوب، ولی بی ادب بود. در آن بازی تلاش می‌کرد تا با کلمه‌های نامناسبی که به من می‌گفت؛ من را تحت فشار قرار بده، این درگیری‌ها در فوتبال عادی هست و او از این که نمی توانست از من عبور کند عصبی شده بود... در ادامه این جمله معروفی است که از او در این باره مانده: فوتبال جای رقاصه‌ها نیست.

پس از پیروزی برابر لهستان به بازی پایانی راه یافتند و جنتلیه یکی از بهترین بازی‌های خود را در دوئل با پیر لیتبارسکی، مهاجم آماده آن روزهای آلمان، به نمایش گذاشت. سرانجام با سوت پایان بازی، این مدافع جنگنده، به یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای دوران ورزشی خود، قهرمانی جهان دست یافت. کلودیو جنتیله خود در مورد این افتخار بزرگ گفته است:

لمس کردن کاپ جام جهانی واقعا هیجان انگیز بود. به خاطر می آورم که شروع تورنومنت برایمان بسیار دشوار بود و عده کمی به توانایی های ما باور داشتند و انتقاداتی نیز صورت گرفت. ما توانستیم پس از هر بازی اعتماد به نفس مان را بیابیم و بیرتزوت کارش را عالی انجام داد. او خودش را به عنوان یک مرد و یک مربی عالی ثابت کرد. مارادونا؟ دوئل سختی بود.

در 16 می 1984 در فینال جام برندگان جام یوفا، با پیروزی 2-1 برابر پورتو، در اوج از یوونتوس تیمی که 11 فصل در آن زندگی کرده بود، با آن به شهرت رسیده، قهرمانی کسب کرده بود و با کمک آن رنگ آبی پیراهن تیم ملی را دیده بود، جدا شد. جنتیله همانطور که قبلاً نیز به آن پرداختیم در 11 فصل بازی‌اش برای یوونتوس توانست در 300 بازی رسمی برای این تیم به میدان رود و نقش بسزایی در یوونتوس رویایی دو دهۀ 70 و 80 میلادی داشته باشد. ین پایان کار نبود و گویا جدایی از یوونتوس، جدایی دیگری در پی داشت. درست 10 روز پس از آخرین بازی خود با پیراهن یوونتوس، یعنی در 26 می 1984 هنگامی که 30 ساله بود، در یک بازی دوستانه در تورنتو، بین ایتالیا و کانادا، که با پیروزی 2-0 آتزوری همراه بود، هفتاد و یکمین بازی خود را نیز با پیراهن لاجوردی ایتالیا انجام داد و بدین گونه از بازی‌های ملی نیز خداحافظی کرد. پس از جدایی از یوونتوس، در 31 سالگی به فیورنتینا رفت. سه فصلی که پیراهن بنفش‌ها را به تن کرده بود؛ از سخت‌ترین دوران بازیش بود؛ حتی شاید سخت تر از دورانی که در وارسه بود فشار از سوی هواداران به خاطر ترک یوونتوس در این سه سال بسیار او را آزار می‌داد؛ از طرفی مربی فیورنتینا، آلدو آگروپی، روی به جوان‌گرایی در تیم کرد و به همین دلیل به بازیکنان پرهزینه، دیگر عقیده‌ای نداشت و از همین روی سال پایانی حضور کلودیو در فیورنتینا، چیزی جز نیمکت نشینی برایش نداشت. پس از پایان قراردادش با این تیم، چندین ماه را بدون باشگاه گذراند تا این که در دسامبر 1978 تیم تازه به سری ب راه یافته پیاچنزا، جنتلیه را به بازی فراخواند. 20 بازی برای این تیم به میدان رفت و به این ترتیب در 1988 پرونده بازی‌های کلودیو جنتلیه با 441 بازی باشگاهی و 71 بازی ملی و زدن 15 گل (یک گل ملی) به پایان رسید.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی کلودیو جنتیله

شش قهرمانی سری آ در فصل های 75-1974، 77-1976، 78-1977، 81-1980، 82-1981 و 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل های 79-1978 و 83-1982 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 77-1976 به همراه تیم یوونتوس

قعرمانی برندگان جام یوفا در فصل 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تیم منتخب جام ملت های اروپای 1980

حضور در تیم منتخب جام جهانی 1982 اسپانیا

قهرمانی رقابت‌های زیر 21 ساله‌های اروپا در سال 2004 به عنوان سرمربی تیم ملی جوانان ایتالیا

کسب مدال برنز المپیک 2004 آتن به عنوان سرمربی تیم المپیک ایتالیا

23. الساندرو کاستاکورتا

الساندرو کاستاکورتا مدافع اسطوره‌ای باشگاه میلان

اگر بخواهیم نگاهی گذرا به دوران بازی مدافع میانی باشگاه میلان داشته باشیم، به این نکته می ‌رسیم که همیشه یکی بهتر از او چه در داخل و چه در خارج از مستطیل سبز وجود داشت که به خاطر آن بازیکن برتر، کمتر به الساندرو کاستاکورتا بازی می ‌رسید. ستاره‌ای همچون پائولو مالدینی آنقدر خوب و تاثیرگذار بود که تمام توجهات را در در داخل و بیرون به خود معطوف سازد و بیلی هم هر اندازه در هر دو مسیر می درخشید اما باز هم همانند دوست صمیمی‌اش، مالدینی، نمی ‌توانست در مرکز توجهات قرار گیرد. هر چند آوازۀ این مدافع برجسته، فرسنگ ‌ها دورتر از خاک ایتالیا در سرزمین خودمان، ایران هم به خوبی به گوش می رسید؛ تا جایی که طرفداران تیمی چون پرسپولیس، سال ها به مدافع‌شان، بهروز رهبری فرد، لقب کاستاکورتا را می‌دادند. وفاداری کاستاکورتا بیشتر از هر چیز دیگری در یاد و خاطر فوتبال‌دوستان و به ویژه هواداران میلان باقی مانده است. کاستاکورتا هنگامی که تنها سیزده سال سن داشت وارد کمپ باشگاه میلان شد و تا پایان دوران بازی‌اش، به استثنای یک سالی که به صورت قرضی به موتنزا پیوست، در این تیم مشغول به بازی بود. الساندرو کاستاکورتا متولد 24 آوریل 1966 در جراگو کُن اوراگویِ ایتالیاست و هم اکنون پنجاه و پنج سالگی خود را پشت سر می گذارد. در نوجوانی و به خاطر شرایط و فرم بدنی‌ای که داشت، به او لقب "بیلی" را داده بودند. هر چند خود الساندرو، روایت دیگری از لقبی که به او داده بودند، دارد:

من استعداد زیادی در رشته‌ای چون بسکتبال داشتم و میلان هم یک تیم محلی داشت که به خاطر اسپانسرش به آن، بیلی می گفتند. فکر کنم به همین دلیل، لقب بیلی را به من دادند.

کاستاکورتا و خاطرات غم انگیز فینال جام جهانی 1994

کاستاکورتا هنوز پایش به تیم اصلی میلان نرسیده بود که این تیم او را به صورت قرضی به موتنزا داد. به گفته خودش، یکسال بسیار سخت را در این تیم محلی تجربه کرد و با همه سختی‌ها اما با سعی فراوان توانست بار دیگر به جمع بازیکنان میلان بپیوندد. میلانِ اواخر دهۀ 80 و اوایل دهۀ 90 میلادی، یک تیم فوق‌العاده و پرستاره از هر نظر به شمار می رفت. بیلی خیلی زود در کنار ستارگانی چون مائورو تاسوتی، باره سی و مالدینی، یک خط دفاعی مستحکم و کم نقص را تشکیل داد. میلان به واسطه این خط دفاعی و البته هافبک ها و مهاجمان بی نظیری که در اختیار داشت، به تمامی افتخارات ممکن باشگاهی در این مدت دست یافت. کاستاکورتا به مدت بیست سال جزو جدانشدنی ساختار دفاعی روسونری به حساب می آمد و در این مدت او تنها در سری آ فوتبال ایتالیا در 458 بازی به میدان رفت که از این رو، او موفق به زدن 3 گل نیز شد. هر چند اولین گلِ مدافع میانی میلان چندان طعم خوشایندی برای او نداشت. اولین گل بیلی در لباس میلان، مصادف با شکست این تیم در داربی میلان با حساب 3-1 بود. کاستاکورتا البته حسرت هایی نیز در دوران بازیگری‌اش داشته است، همچون فینال لیگ قهرمانان اروپا در فصل 94-1993 که به خاطر محرومیت آن بازی مهم را از دست داد و صد البته باخت در فینال جام جهانی 1994 ایالات متحده که لاجوردی پوشان ایتالیا در ضیافت پنالتی ها بازی را به سلسائو واگذار کردند. خود الساندرو کاستاکورتا باخت به برزیل در فینال جام جهانی 94 را بزرگترین داغِ دوران ورزشی‌اش می‌داند.

تقابل الساندرو کاستاکورتا و رائول گونزالس در لیگ قهرمانان اروپا

بیلی در میلان هم فراز و نشیب های زیادی را پشت سر گذاشت. در دوران دوم حضور فابیو کاپلو به عنوان سرمربی روسونری، کاستاکورتا جایی در ترکیب این تیم نداشت. اما این مدافع سخت کوش دست از تلاش برای رسیدن به ترکیب اصلی میلان بر نداشت و با روحیۀ جنگندگی و خستگی ناپذیرش توانست جای خود را پس بگیرد تا در کنار مالدینی، دومین دورۀ باشکوه‌اش در میلان را تجربه نماید. الساندرو کاستاکورتا در دو دهه حضورش در سن سیرو با میلان به 24 جام ارزشمند از جمله هفت قهرمانی در سری آ فوتبال ایتالیا و پنج قهرمانی جام باشگاه های اروپا / لیگ قهرمانان اروپا دست یافت تا از این نظر به یکی از پرافتخارترین بازیکنان تاریخ رقابت های باشگاهی فوتبال ایتالیا تبدیل گردد. با کوله باری از افتخارات باشگاهی اما با کمترین سر و صدای ممکن، در بازی هفتم می 2007 برای همیشه از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. پس از بازنشستگی از دنیای بازیگری، کاستاکورتا سودای مربیگیری را در سر داشت، اما استعداد لازم برای این کار را نداشت و در همان ماه های اول سرمربیگری‌اش در تیم مانتووا ناکام ماند تا با اخراج از این تیم، دیگر فکر مربیگری را از سرش بیرون کند. در عرصۀ ملی، الساندرو کاستاکورتا به مدت هفت سال، پیراهن آتزوری را در میادین مختلف بر تن داشت و در این مدت او 59 بازی ملی به میدان رفت و موفق به زدن 2 گل نیز شد.

الساندرو کاستاکورتا مدافع توانمند و متعصب باشگاه میلان

نایب قهرمانی در جام جهانی 1994 ایالات متحده از جمله افتخارات ملی این مدافع بزرگ بوده است. زندگی بیرون از زمینِ کاستاکورتا با ازدواج موفق‌اش با "مارتینا کولومباری" نیز به سوژه‌ای جذاب برای رسانه ها تبدیل گشت. او در کنار همسرش با حمایت از بانوان و انتقاد صریح از خشونت علیه آنها به چهره‌ای مثبت در بین جامعه فوتبال و غیر فوتبالی های ایتالیا تبدیل گشت. به هیچ وجه بدون نام بردن از الساندرو کاستاکورتا، نمی توان میلان جادویی دهه 90 را توصیف کرد. بسیاری از برترین مهاجمین دنیا به هیچ وجه دوست نداشتند در مقابل آن خط دفاعی مستحکم میلان و به خصوص بازیکنانی چون مالدینی و کاستاکورتا قرار گیرند. اما خود کاستاکورتا در خصوص سخت ترین مهاجمی که در مقابل او بازی کرده، این چنین گفته است:

سخت ترین مهاجمی که در برابرش قرار گرفته‌ام؟ به عنوان بازیکن سخت ترین رقیبم رونالدو نازاریو بود. اگر از مالدینی، کاناوارو و نستا هم بپرسید جوابی مشابه دریافت خواهید کرد. رونالدو بیش از حد سریع، تکنیکی و ماهر بود. او از مارادونا، کریستیانو رونالدو و مسی نیز بهتر بود. او هر مدافعی را کلافه می کرد بعدها من دیدم در اسپانیا نیز با پویول که مدافعی بزرگی بود همین کار را کرد. اما در دوران ما وزن کمتری داشت و چابک تر بود. سرعت پای او سرسام آور بود.

الساندرو کاستاکورتا مدافع اسبق فوتبال ایتالیا

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی الساندرو کاستاکورتا

هفت قهرمانی رقابت های سری آ در فصل های 88-1987، 92-1991، 93-1992، 94-1993، 96-1995، 99-1998 و 04-2003 به همراه تیم میلان

پنج قهرمانی جام باشگاه های اروپا / لیگ قهرمانان اروپا در فصل های 89-1988، 90-1989، 94-1993، 03-2002 و 07-2006 به همراه تیم میلان

پنج قهرمانی سوپرکاپ فوتبال ایتالیا در سال های 1988، 1992، 1993، 1994 و 2004 به همراه تیم میلان

قهرمانی جام حذفی فوتبال ایتالیا در فصل 03-2002 به همراه تیم میلان

چهار قهرمانی سوپرکاپ فوتبال اروپا در سال های 1989، 1990، 1994 و 2003 به همراه تیم میلان

دو قهرمانی رقابت های جام بین قاره ای در سال های 1989 و 1990 به همراه تیم میلان

کسب نایب قهرمانی جام جهانی 1994 آمریکا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال میلان

22. آنتونیو کابرینی

آنتونیو کابرینی مدافع چپ اسطوره‌ای فوتبال ایتالیا

اواسط دهه 70 و 80 میلادی را باید یکی از خاطره انگیزترین دوران باشگاه یوونتوس به حساب آوریم. جایی که آن ها تیمی کامل و پرستاره را در اختیار داشتند و توانستند تمام افتخارات ممکن باشگاهی در سطح فوتبال ایتالیا و اروپا را تصاحب نمایند. نقطۀ قوت آن ها اما به خط دفاعی پولادین‌شان بر می‌گشت؛ جایی که سه دفاع اسطوره‌ای آتزوری یعنی کلودیو جنتیله، گائتانو شیره آ و در نهایت آنتونیو کابرینی در آن مشغول به بازی بودند. کابرینی یکی از 75 فوتبالیست برتر تاریخ است که در کارنامه‌اش فتح دو جام ارزشمند یعنی جام جهانی و همچنین جام باشگاه‌های اروپا / لیگ قهرمانان اروپا دیده می شود. این مدافع بزرگ که پست اصلی‌اش، دفاع چپ بود در سال 2021 از سوی مجله معتبر فرانس فوتبال به عنوان یکی از 10 مدافع چپ برتر تاریخ فوتبال انتخاب شده بود. کابرینی علاوه بر مهارت‌های بالای فنی که داشت، از سوی هواداران فوتبال به عنوان یکی از خوشتیپ‌ترین فوتبالیست‌های ایتالیایی در کنار پائولو مالدینی به حساب آمده است. به همین دلیل به او لقب "بل آنتونیو" یا آنتونیویِ زیبا را داده‌اند. او در زمین، نام خود را به عنوان یکی از بهترین مدافعان تاریخ ایتالیا بر سر زبان ها انداخت و به ویژه به خاطر تشکیل یکی از نیرومندترین واحدهای دفاعی تمام دوران با ایتالیا و یوونتوس، در کنار دروازه بان دینو زوف، یاد می شود.

آنتونیو کابرینی مدافع چپ اسطوره‌ای باشگاه یوونتوس

کابرینی همچنین از معدود بازیکنان باشگاه یوونتوس به حساب می‌آید که به تمامی جام‌های معتبر ممکن اروپایی از جمله جام باشگاه‌های اروپا، جام یوفا، سوپرکاپ اروپا و برندگان جام یوفا دست یافته است. در یوونتوس تنها سه بازیکن در طول تاریخ وجود داشته‌اند که توانسته‌اند به این چهار جام ارزشمند اروپایی دست یابند؛ مارکو تاردلی، آنتونیو کابرینی و گائتانو شیره آ. آنتونیو کابرینی متولد هشتم اکتبر 1957 در شهر کرمونا لمباردیِ ایتالیاست که هم اکنون شصت و چهار سالگی خود را پشت سر می‌گذارد. فوتبال حرفه‌اش را در شانزده سالگی و از تیم زادگاهش کرمونزه در سری سی فوتبال ایتالیا آغاز کرد. پس از دو فصل بازی در این تیم او در سال 1975 راهی آتالانتا شد و به مدت یک فصل در این تیم توپ می‌زد. بازی‌های خوب کابرینی در سری بی با باشگاه آتالانتا توجه سران یوونتوس را به خود جلب کرد تا آنتونیویِ زیبا در نوزده سالگی برای بازی در بیانکونری به تورین برود. آنتونیو کابرینی به مدت سیزده فصل در یوونتوس مشغول به بازی بود و او در این مدت به افتخارات فراوانی دست یافت. آنتونیو با یوونتوس شش بار قهرمان سری آ، دو بار کوپا ایتالیا، یک سوپرکاپ اروپا، یک جام باشگاه های اروپا، یک جام یوفا و یک جام بین قاره‌ای را به دست آورد. در آخرین فصل حضورش در یوونتوس، او پس از به ارث بردن بازوبند کاپیتانی از شیره آ، کاپیتان تیم نیز بود. در سال 1989، پس از 13 فصل موفق با بانوی پیر، او برای دو سال دیگر به بولونیا رفت تا در 34 سالگی با پیراهن این تیم از دنیای فوتبال بازنشسته شود. او در مجموع 352 بازی در سری آ (297 بازی با یوونتوس) انجام داد که 35 گل (33 گل با یوونتوس) به ثمر رساند. در عرصۀ ملی هم، آنتونیو کابرینی، فوتبالیستی پرافتخار قلمداد می‌شود و با آتزوری به مقام قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا رسیده است.

آنتونیو کابرینی و قهرمانی در جام بین قاره‌ای 1985

وی از سال 1978 به مدت 10 سال پیراهن تیم ملی را در میادین و تورنمنت‌های مختلف بر تن داشت که ماحصل آن انجام 73 بازی و زدن 9 گل ملی بوده است. کابرینی اولین بازی ملی‌اش را در دوم ژوئن 1978 در بازی افتتاحیه ایتالیا مقابل فرانسه انجام داد که با پیروزی 2-1 آتزوری به پایان رسید. ایتالیا در نهایت آن تورنمنت را در جایگاه چهارم به پایان رساند و کابرینی به عنوان بهترین بازیکن جوان مسابقات جام جهانی آرژانتین انتخاب شد. کابرینی در سه جام جهانی متوالی از جمله در سال های 1978، 1982 و 1986 حضور داشته است. به طور کلی، کابرینی در مراحل نهایی جام جهانی 18 بازی انجام داد و با وجود از دست دادن یک پنالتی در فینال مقابل آلمان غربی، اما نقش بسیار موثری در سومین قهرمانی لاجوردی پوشان در جام‌های جهانی داشت. بازی در مقابل آرژانتین در مرحله دوم گروهی جام جهانی 1982 که وی زننده گل دوم تیمش بود، از بهترین بازی‌های او در این تورنمنت مهم به حساب می‌آید. او همچنین در یورو 1980 نیز با ایتالیا حاضر بود که پس از راهیابی آتزوری به نیمه نهایی آن رقابت‌ها، در نهایت او و هم تیمی‌هایش مسابقات را در جایگاه چهارم به پایان رساندند. کابرینی پس از بازنشستگی از مستطیل سبز رو به مربیگری آورد و از سال 2000 تا 2017، سکان هدایت تیم‌های آرِزو، کروتونه، پیزا، نوارا و تیم ملی فوتبال زنان ایتالیا را برعهده داشته است. آنتونیو کابرینی علیرغم محبوبیت در خارج از زمین و ذهنیت بازی که داشت، به دلیل اینکه در طول دوران حرفه‌ایش مردی کم حرف بود، شناخته می‌شد؛ علاوه بر این، او همچنین به دلیل نظم و انضباط خود به عنوان یک فوتبالیست برجسته به حساب می‌آید، چرا که نَه سیگار می‌کشید و نَه مشروب می‌نوشید.

آنتونیو کابرینی و حضور او در قامت یک سرمربی

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی آنتونیو کابرینی

شش قهرمانی سری آ در فصل های 77-1976، 78-1977، 81-1980، 82-1981، 84-1983 و 86-1985 به همراه تیم یوونتوس

دو قهرمانی رقابت های کوپا ایتالیا در فصل های 79-1978 و 83-1982 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام باشگاه‌های اروپا در فصل 85-1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام یوفا در فصل 77-1976 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سوپرکاپ اروپا در سال 1984 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی برندگان جام یوفا در فصل 84-1983 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام بین قاره‌ای در سال 1985 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی جام جهانی 1982 اسپانیا به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

کسب عنوان بهترین بازیکن جوان جام جهانی 1978 آرژانتین

21. سیلویو پیولا

سیلویو پیولا مهاجم افسانه‌ای فوتبال ایتالیا

از سیلویو پیولا به عنوان گلزن‌ترین بازیکن تاریخ سری آ با 274 گل یاد می‌کنند. شاید بسیاری از هواداران فوتبال حتی نام این فوتبالیست بزرگ ایتالیایی را هم نشنیده باشند. او بالاتر از نام های بزرگی همچون فرانچسکو توتی از رم، جوزپه مه آتزا از اینتر و حتی روبرتو باجو و الکس دلپیرو از یوونتوس، صاحب این رکورد خارق‌العاده شده است. بازیکنی بزرگ و توانمند که بیش از دو دهه، ماشین گلزنی باشگاه‌هایی چون پرو وارچلی، لاتزیو، تورینو، یوونتوس، نوارا و تیم ملی فوتبال ایتالیا بوده است. سیلویو پیولا متولد 29 سپتامبر 1913 در روبیویِ ایتالیاست و از برجسته ترین فوتبالیست‌های تاریخ در اواخر دهۀ 20 تا اواسط دهۀ 50 میلادی است. پیولا بخشی از تیمی بود که جام بین‌المللی اروپای مرکزی در 35-1933 بود و همچنین در ترکیب تیمی که با ایتالیا قهرمان جام جهانی فوتبال 1938 شد. او در دیدار پایانی این رقابت‌ها برابر مجارستان زنندۀ دو از چهار گل آتزوری بود و مسابقات را به عنوان دومین بازیکن و دومین گلزن برتر به پایان رساند. این مهاجم افسانه‌ای با 566 بازی در سری آ نیز، چهارمین بازیکن پرافتخار از این نظر هم به حساب می‌‌آید. پیولا تنها بازیکنی است که این افتخار بزرگ را به دست آورده که بهترین گلزن تمام دوران سری آ در سه تیم مختلف پرو وارچلی، لاتزیو و نوارا باشد.

سیلویو پیولا کاپیتان ایتالیا در مراسم آغازین دیدار با مجارستان - جنوا 1940

شروع دوران حرفه‌ای سیلویو پیولا از شانزده سالگی و باشگاه پرو وارچلی رقم خورده است. در تیم وارچلی، سیلویو در 127 بازی در پنج فصل موفق شد 51 بار گلزنی کند. پس از آن بسیاری از تیم‌های سرشناسِ آن دوران خواستار جذب این مهاجم جوان شدند. وی پس از شرکت در جشن فاشیست‌ها در سال 1934 با مسئول برگزاری مراسم مارینلی و جنرال جیورجیو واسچارو ملاقاتی داشت. آنها از او خواستند که در تمرینات تیم لاتزیو شرکت کند و اگر دوست داشت به شهر رم برود. پس از آن بود که پیولا عزم سفر به شهر رم برای پیوستن به لاتزیو را کرد. وی با مبلغ قابل توجهی به تیم لاتزیو آمد؛ در آن زمان لاتزیو با پرداخت 250 هزار پوند توانست این مهاجم را به شهر رم آورد. سیلویو پیولا 9 فصل در تیم لاتزیو حضور داشت و در این 9 فصل او دوبار در فصل های 37-1936 و 43-1942 توانست لقب بهترین گلزن سری آ را بدست آورد. در در طول 9 فصل حضور پیولا در سری آ و 6 حضور در جام حذفی با پیراهن لاتزیو، او موفق به زدن 142 گل شد تا بهترین گلزن تاریخ این باشگاه نیز لقب گیرد. بازی‌های درخشان پیولا در ترکیب عقاب‌ها باعث شد تا او به تیم ملی فوتبال ایتالیا نیز راه پیدا کند. اوج درخششِ سیلویو پیولا در تیم ملی به جام جهانی 1938 و به خصوص بازی پایانی این تورنمنت مهم بر می‌گردد.

سیلویو پیولا و تقابل با برزیل - جام جهانی 1938

جایی که او زنندۀ دو گل تیمش بود تا لاجوردی پوشان ایتالیا با نتیجۀ 4-2 مجارستان را شکست دهند و برای دومین دورۀ متوالی قهرمان جهان شوند. پس از ترک لاتزیو، پیولا برای یک فصل راهی تورینو شد و در طی 23 دیداری که برای این باشگاه به میدان رفت، موفق به زدن 27 گل شد. آمار خارق‌العادۀ پیولا در تورینو، توجه باشگاه یوونتوس را برای جذب او جلب کرد تا او در سال 1945 به عضویت این باشگاه سرشناس ایتالیایی درآید. پیولا دو فصل در تورین توپ زد و در این مدت او در 57 دیداری که پیراهن یوونتوس را در سری آ بر تن داشت موفق به زدن 26 گل شد. پس از دورانی موفق در یوونتوس، سیلویو تصمیم گرفت که تورین را ترک نموده و به تیم نوارا بپیوندد. او در هفت فصل حضورش در تیم نوارا توانست 86 گل را روانه دروازه حریفان کند تا بدین ترتیب لقب بهترین گلزن تمامی ادوار سری آ را به خود اختصاص دهد. پیولا در سال 1954 و در سن 41 سالگی با پیراهن نوارا از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. سیلویو پیولا در عرصۀ ملی، از سال 1935 تا 1942 پیراهن آتزوری را در میادین و تورنمنت‌های بین‌المللی بر تن می‌کرد که وی در 34 بازی آمار فوق‌العادۀ 30 گل را به ثبت رسانده است.

اولین بازی او برای ایتالیا برابر اتریش در 24 مارس 1935 انجام شد، زمانی که او اولین گل ملی‌اش را نیز در همین دیدار به ثمر رساند. اگر وقفۀ ناشی از جنگ جهانی دوم نبود، قطعاً آمار جادویی پیولا در تیم ملی نیز بیشتر می‌شد. او از سال 1940 تا 1947 به عنوان کاپیتان تیم ملی خدمت کرد. جالب است بدانید که در سال 1939 و 47 سال قبل از آن‌که دیگو آرماندو مارادونا، گل دست خدا را به انگلیس بزند، پیولا مشابه چنین گلی را به انگلیسی‌ها زده است. آخرین بازی ملی او در سال 1952 بود، زمانی که ایتالیا با انگلیس به تساوی 1-1 دست یافت. پیولا در حال حاضر سومین گلزن برتر تاریخ ایتالیا است که تنها دو اسطورۀ دیگر فوتبال ایتالیا یعنی جوزپه مه آتزا و لوئیجی ریوا را بالاتر از خود می‌بیند. او همچنین با ریوا رکورددار آتزوری برای بیشترین گل زده در زمین حریفان با 13 گل بوده است. این مهاجم افسانه‌ای فوتبال ایتالیا سرانجام در تاریخ چهارم اکتبر 1996 و در سن 83 سالگی، دیده از جهان فرو بست. پس از مرگ این مهاجم افسانه‌ای، دو استادیوم فوتبال در ایتالیا به نام او، تغییر نام دادند: یکی در نوارا در سال 1997 و دیگری در ورچلی در سال 1998. در سال 2011، او پس از مرگش به تالار مشاهیر فوتبال ایتالیا راه یافت.

افتخارات فردی، باشگاهی و ملی سیلویو پیولا

نایب قهرمانی سری آ در فصل 37-1936 به همراه تیم لاتزیو

دو نایب قهرمانی سری آ در فصل های 46-1945 و 47-1964 به همراه تیم یوونتوس

قهرمانی سری بی در فصل 48-1947 به همراه تیم نوارا

قهرمانی جام جهانی 1938 فرانسه به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

قهرمانی جام اروپای مرکزی در 35-1933 به همراه تیم ملی فوتبال ایتالیا

کسب عنوان آقای گلی سری آ در فصل های 37-1936 و 43-1942

حضور در تالار افتخارات و مشاهیر فوتبال ایتالیا

رکوردار بیشترین تعداد گل زده (274 گل) در سری آ ایتالیا

21. جامپیرو بونیپرتی

جامپیرو بونیپرتی اسطورۀ جاودانۀ باشگاه یوونتوس و فوتبال ایتالیا

هجدهم ژوئن 2021 تاریخی بسیار تلخ برای فوتبال ایتالیا و به خصوص هواداران بیانکونری است. چرا که آن‌ها در این تاریخ، یکی از اسطوره‌های بزرگ باشگاه‌شان را از دست دادند. مردی اخلاق مدار که به واقع از او می‌توان به رئیس یوونتوس یاد کرد. جامپیرو بونیپرتی تنها یک ماه قبل از آنکه 93 ساله شود، به دلیل نارسایی قلبی در یکی از بیمارستان‌های تورین بستری بود و در نهایت در همین شهر جان سپرد. بونیپرتی عضو یکی از نمادین‌ترین تیم‌ها در تاریخ فوتبال ایتالیا بود که در کنار جان چارلز و عمر سیوری مثلث جادویی معروف یوونتوسی ‌ها راتشکیل داده بودند. جمله معروف بونیپرتی با این مضمون که «در یوونتوس پیروز شدن مهم نیست، بلکه تنها چیزی است که اهمیت دارد» به شعار این باشگاه تبدیل شد. جامپیرو بونیپرتی، متولد چهارم جولای 1928 در بارنگویِ ایتالیاست. این بازیکن افسانه‌ای فوتبال ایتالیا تمام 15 سال دوران حرفه‌ایش را در باشگاه یوونتوس سپری کرد و در بین سال های 1946 تا 1961 توانست به افتخارات فراوانی به همراه بانوی پیر دست یابد.

از چپ به راست: جان چارلز، جامپیرو بونیپرتی و رینو فراریو

بونیپرتی، مهاجمی بود که توسط بسیاری از کارشناسان مستطیل سبز، از جمله ماریو اسکونسرتی، به عنوان یکی از بهترین بازیکنان تاریخ ایتالیا و یوونتوس در نظر گرفته می‌شود و برخی همانند برونو نیکوله، پا را نیز از این فراتر گذاشته و او را بهترین بازیکن تاریخ ایتالیا می‌دانند. با 182 گل در تمام رقابت‌ها، بونیپرتی بهترین گلزن تاریخ یوونتوس برای بیش از 40 سال بود، تا زمانی که رکورد او توسط الساندرو دل پیرو در 10 ژانویه 2006 به بهترین شکل ممکن شکسته شد. دل پیرو همچنین رکورد باشگاهش را با 443 بازی در سری آ در 14 فوریه 2010 شکست، زمانی که او 444اُمین بازی خود را در سری آ در برد 3-2 مقابل جنوا انجام داد. بونیپرتی همچنین رکورد بیشترین دقایق بازی در سری آ توسط یک بازیکن یوونتوس را به مدت 39680 در اختیار داشت تا اینکه رکورد او توسط بوفون در 19 مارس 2017 در دقیقه 66 بازی خارج از خانه یوونتوس مقابل سمپدوریا شکسته شد. این مهاجم سرشناس، همچنین یازدهمین گلزن برتر تاریخ در سری آ به حساب می‌آید. در مارس 2004، پله او را به عنوان یکی از 125 بازیکن برتر زنده فوتبال جهان معرفی کرد.

جامپیرو بونیپرتی مهاجم گلزن یوونتوس در فصل 60-1959 سری آ

جامپیرو بونیپرتی در شانزده سالگی به عضویت باشگاه یوونتوس درآمد و تا سی و سه سالگی تمام دوران فوتبالش را در بیانکونری گذراند. او مهاجمی با قابلیت بازی با هر دو پا بود و قدرت شوت‌زنی و آگاهی تاکتیکی او زبانزد عام و خاص بود. او اولین بازی‌اش برای بانوی پیر در سری آ را در دوم مارس 1947 در برابر میلان انجام داد که این دیدار با شکست 2–1 یوونتوس همراه بود. اولین گل او در لیگ نیز سه ماه بعد برابر سمپدوریا به ثمر رسید. یوونتوس در سال 1957 در ترکیب خود علاوه بر بونیپرتی، دو مهاجم سرشناس دیگر نیز در اختیار داشت؛ جان چارلز و عمر سیوری. یوونتوس با مثلث خارق‌العاده‌ای که از ترکیب این سه بازیکن در خط حمله داشت، به راحتی هر چه تمام‌تر توانست در آن سال به مقام قهرمانی سری آ دست یابد. بونیپرتی در مجموع سال‌هایی که برای بیانکونری بازی می‌کرد، به هفت جام ارزشمند با این تیم از جمله پنج قهرمانی در سری آ دست یافته است.

جامپیرو بونیپرتی اسطورۀ فقید فوتبال ایتالیا

وی در طول این پانزده سال در 459 بازی رسمی برای یووه به میدان رفت و توانست 179 گل نیز برای این تیم به ثمر برساند. این مهاجم سرشناس، اولین بازی ملی‌اش برای ایتالیا را در تاریخ نهم نوامبر 1947 مقابل اتریش انجام داد. او از آن زمان به مدت 13 سال برای آتزوری در میادین و تورنمنت‌های مختلف هنرنمایی می‌کرد. ماحصل حضور سیزده سالۀ جامپیرو بونیپرتی در تیم ملی ایتالیا، انجام 38 بازی و زدن 8 گل بوده است. بونیپرتی در دو جام جهانی 1950 و 1954 و همچنین المپیک 1952 هلسینکی نیز حضور داشت که ایتالیایی‌ها به توفیق چندانی در آن تورنمنت‌ها دست پیدا نکردند. این بازیکن اسطوره‌ای فوتبال ایتالیا در سال 1971 رئیس باشگاه یوونتوس شد و تا سال 1990 هم در آن مسند به کار خود ادامه داد. در طول تاریخ پر فراز و نشیب یوونتوس، تنها چند مرد Lo Stile Juve (استایل یوونتوسی) را به عینیت رساندند که قطعاً یکی از آن‌ها جامپیرو بونیپرتی بوده است. روحت قرین رحمت باد، آقای رئیس.