روزی روزگاری در آرژانتین، سه برادر بودند که توپ از پاهایشان جدا نمی شد. اولی، نامش دیگو آرماندو بود که 1960 متولد شد. نام دیگری رائول بود که شش سال از دیگو کوچک تر بود و کوچک تر از همه، هوگو بود. سه برادر مارادونا در کنار پنج خواهر دیگر بزرگ شدند. سه برادر، هر سه فوتبالیست شدند که سرنوشت فوتبالی هر سه متفاوت رقم خورد. دیگو، بهترین بازیکن دنیای فوتبال شد. رائول، دوران فوتبال کوتاهی داشت اما هوگو پس از یک دوره تلخ در اروپا، توانست در ژاپن به یک ستاره تبدیل شود. دیگو از همان کودکی مشخص بود که قهرمان بزرگی خواهد شد و همین طور هم شد. دو برادر دیگر، دیگو را الگو قرار دادند تا بتوانند مثل او شوند و هوگو در این راه، مصمم تر بود. هوگو مارادونا، نهم می 1969 متولد شد و امروز تولد 52 سالگی اش را جشن می گیرد.
هوگو مارادونا همچون دیگو، از سن ده سالگی در آرژانتینیوس جونیورز فوتبالش را آغاز کرد و خیلی سریع مشهور شد. هوگو می خواست حتی از دیگو بازیکن بزرگ تری شود و هیچ وقت این را انکار نمی کرد. در حیاط خانه جدید خانواده مارادونا، هوگو و رائول با هم فوتبال بازی می کردند که یک گروه تلویزیونی به خانه آن ها آمد تا مصاحبه ای با برادران کوچک تر دیگو داشته باشند. این در حالی بود که دیگو، بیش از صد گل در دوران فوتبالش به ثمر رسانده بود.
-آیا برای آرژانتینیوس جونیورز بازی می کنی؟ در چه پستی؟
بله. هافبک هجومی.
-امیدواری مثل دیگو شوی؟
نه، هرگز. دیگو مریخی است و نمی توان در این مورد بحث کرد.
در این پاسخ هوگو، حقیقت بزرگی نهفته بود. سطح دیگو و هوگو هرگز قابل مقایسه نبود اما در آن زمان، بسیاری احساس می کردند هوگو می تواند مثل دیگو بازیکن بزرگی شود.
از جام جهانی نوجوانان تا ناکامی در ایتالیا
هوگو مارادونا فوتبالش را در آرژانتینیوس جونیورز شروع کرد و بسیاری منتظر بودند او هم مثل دیگو، با داشتن تکنیک، شوت زنی و کنترل توپ، آینده روشنی داشته باشد. با این حال هوگو برخلاف برادر بزرگ ترش، یک بازیکن معمولی راست پا با اندامی نه چندان قدرتمند (قد 170 سانتی متری و وزن 68 کیلوگرمی) بود. در واقع هوگو بازیکنی تنبل بود که دوندگی کمی داشت. هوگو در تابستان 1985 به تیم ملی نوجوانان آرژانتین دعوت شد تا در جام جهانی زیر 16 ساله های چین بازی کند. او با شایستگی به این دستاورد رسید چون چند ماه پیش در فینال قهرمانی آمریکای جنوبی در رده زیر 16 سال، مقابل برزیل دو گل زده بود. گل اول، یک گل انفرادی بود درست مثل گل های دیگو مارادونا. گل دوم هم از روی ضربه آزاد به ثمر رسید.
در جام جهانی، آرژانتین بازی افتتاحیه را به استرالیا باخت و سپس با آلمان غربی 1-1 مساوی کرد. آرژانتین برای صعود به یک چهارم نهایی باید کنگو را پرگل شکست می داد و البته استرالیا هم آلمان غربی را شکست می داد. در بازی با کنگو، مارادونای کوچک عالی بازی کرد و دو گل زد؛ اولی ضربه پنالتی و دومی بازهم از روی ضربه آزاد. با این نتیجه آرژانتین بازهم با تفاضل گل حذف شد. هوگو مارادونا عصبانی بود و می خواست مثل برادرش، قهرمان جام جهانی شود اما این طور نشد. با این حال دیگو معتقد بود برادرش بازیکن بزرگی می شود. او پس از قهرمانی جام جهانی 1986 وقتی خبرنگاران درباره برادرش اطلاعات خواستند، گفت:
او بازیکن بزرگ تری از من خواهد شد. دو سال بعد، قراردادم با ناپولی تمام می شود. اگر ناپولی برادرم را جذب کند، قراردادم را تمدید می کنم. دوست دارم دوباره با او بازی کنم.
دیگو مارادونا روی حرفش ماند. در تابستان 1987، او کورادو فرلاینو، رییس ناپولی را متقاعد کرد تا هوگو را بخرد. هوگو، دو فصل را در آرژانتینیوس جونیورز سپری کرده بود و طی این مدت 19 بازی و یک گل ثبت کرده بود. ناپولی برای جذب هوگو مارادونا، 400 میلیون لیر آماده کرد اما نمی توانست او را در تیم داشته باشد زیرا هر تیم، دو سهمیه بازیکن خارجی داشت. اولی مارادونا بود و دومی، کارکا، ستاره سائوپائولو که با 4 میلیارد لیر به ناپولی پیوسته بود. با این حال هوگو در آن زمان با برادرش دیگو در ناپل زندگی می کرد و اگر به ناپولی می پیوست باید به تیم دیگری قرض داده می شد. سوال این جا بود که کدام تیم سهمیه خارجی خالی دارد تا هوگو مارادونا را جذب کند. مذاکرات با آولینو شروع شد اما آن ها حاضر نشدند او را به خدمت گیرند. سپس مذاکره ناپولی با امپولی و پسکارا شروع شد اما آن ها هم حاضر نشدند این انتقال را انجام دهند. سپس قرار شد هوگو مارادونا با قراردادی دائمی همراه با بند بازخرید برای ناپولی راهی پیزا شود اما پیزا فقط حاضر بود او را به صورت قرضی داشته باشد و بازهم مذاکرات شکست خورد. آخرین گزینه، آسکولی بود. با توجه به دوستی لوچانو موجی، مدیر وقت ناپولی با مدیر آسکولی، انتقال هوگو مارادونا به این تیم انجام شد.
هوگو مارادونا در 18 آگوست 1987 راهی آسکولی شد و در مراسم معارفه اش گفت:
من مارادونا هستم و نام محترمی دارم. بسیار خوشحالم و باید ثابت کنم که می توانم در سری آ بازی کنم. سعی می کنم برادرم را دریبل بزنم و به ناپولی گلزنی کنم. مقایسه با دیگو؟ بی فایده است چون او خیلی خوب است. من فقط سعی می کنم در بهترین لیگ جهان، جایگاه ثابتی به دست آورم.
روتزی، رییس آسکولی در مصاحبه با لااستامپا، صحبت های انجام داد تا مقایسه میان هوگو و دیگو، داغ شود:
هوگو یک قمار نیست بلکه بازیکنی عالی است. درخشش او در سری آ را خواهید دید. مارادونا بازیکنی کلاس جهانی است و از نظر پتانسیل به برادرش دیگو شباهت دارد اما هوگوی ما خوش تیپ تر از دیگو هم هست. همه بازیکنان تیم ما، هوگو را قبول دارند.
برادران مارادونا در سری آ
با وجود علاقه هواداران و بازیکنان آسکولی به هوگو مارادونا، تطبیق او با سری آ خیلی سخت تر از چیزی بود که خودش انتظار داشت. اولین حضور ثابت هوگو مارادونا در ترکیب آسکولی، مقابل کاتانیا در کوپا ایتالیا بود (اواخر آگوست). یک ماه بعد، او اولین بازی اش در سری آ را هم انجام داد و در بازی با رم، در دقیقه 67 به میدان آمد. هفته دوم سری آ، ناپولی و آسکولی باید به مصاف هم می رفتند؛ جدال برادران مارادونا. برخلاف چیزی که هوگو در کنفرانس خبری اش اعلام کرد، او نتوانست دیگو را دریبل بزند و ناپولی 2-1 پیروز شد. هافبک جوان آرژانتینی نتوانست در آسکولی تاثیرگذار باشد و حتی روزنامه نگاران به کیفیت برادر کوچک دیگو شک کردند. دیگو درباره وضعیت برادرش نگران بود و با سرمربی آسکولی صحبت کرد:
چرا همیشه او را نیمکت نشین می کنی؟
کاستانیر، سرمربی آسکولی معمولا هوگو را به شکل چرخشی بازی می داد اما از هفته یازدهم سری آ به بعد صبرش را از دست داد و هوگو را کلا به نیمکت ذخیره ها تبعید کرد. هوگو مارادونا بعدا درباره دوره حضورش در آسکولی گفت:
خاطرات خوبی از آسکولی دارم. خیلی جوان بودم که به آن جا رفتم. خیلی بازی نکردم و دوست داشتم بیشتر بازی کنم اما سرمربی نمی خواست ریسک کند.
آسکولی که برای بقا در لیگ، مارادونا را به خدمت گرفته بود در نهایت در لیگ ماندنی شد اما دوران حضور هوگو مارادونا تنها پس از 19 بازی در این تیم پایان یافت. کاستانیر در خصوص دلایل نیمکت نشینی هوگو مارادونا گفت:
او تکنیک و شوت های خوبی دارد اما از نظر بدنی ورزیده نیست. او نمی تواند نود دقیقه بازی کند. با این حال او لایق چنین فرصتی بود.
هوگو و دیگو هم تیمی شدند
دیگو رویای هم تیمی شدن با برادرش را داشت اما غیر از دو بازی دوستانه، این رویا هرگز محقق نشد. اولین دیدار دوستانه آخر دسامبر 1986 در گرانادای اسپانیا برگزار شد. سه برادر مارادونا با پیراهن گرانادا مقابل مالموی سوئد که تحت هدایت روی هاجسون بود، بازی کردند. این دیدار به خاطر این برگزار شد که دیگو مارادونا می خواست برادرش رائول از بوکاجونیورز به طور دائمی به گرانادا بپیوندد و به همین علت چنین بازی دوستانه ای برگزار شد. در این بازی، هوگو با پیراهن شماره 8، دیگو با پیراهن شماره 9 و رائول با پیراهن شماره 10 بازی کردند. در زمین، سوئدی ها دو بار پیش افتادند اما روی گل رائول مارادونا روی پاس زیبای دیگو و البته یک ضربه آزاد از سوی خود دیگو، بازی 2-2 شد و سپس، گرانادا گل سوم را زد تا برادران مارادونا، پیروز این دیدار شوند.
سه برادر مارادونا در پیراهن گرانادا
بازی دوستانه بعدی در می 1989 برگزار شد؛ سه برادر مارادونا با پیراهن تیم ملی آرژانتین مقابل تیم ملی ایتالیا قرار گرفتند تا عواید این بازی به مراکز خیریه ایتالیا و بیمارستان کودکان بوینس آیرس برسد. چون این بازی در میانه های فصل برگزار شد سه تیم بزرگ اینتر، ناپولی و سمپدوریا به تیم ملی ایتالیا بازیکن ندادند. بازی در خطر لغو قرار گرفت اما با توجه به حضور تیم ملی آرژانتین در ایتالیا و فروخته شدن 12 هزار بلیت، یک بازی دوستانه غیررسمی میان آرژانتین و ترنانا از سری سی ایتالیا انجام شد. استفانو تاکونی، دروازه بان یوونتوس که همیشه در امور خیریه مشارکت داشت، از فرصت محرومیت یک جلسه ای اش در یوونتوس استفاده کرد و در این بازی غیررسمی، درون دروازه ترنانا ایستاد. مطابق انتظار، آرژانتین توانست ترنانا را راحت شکست دهد؛ در پیروزی 7-2 آلبی سلسته، دیگو بریس کرد.
هوگو مارادونا ناامید کننده در اروپا، ستاره در ژاپن
پس از ترک آسکولی، هوگو به ناپولی برگشت و بازهم به لطف لوچانو موجی، توانست به تیم دیگری منتقل شود. او به رایو وایکانو پیوست اما در آن تیم هم ناموفق بود؛ 28 بازی، 3 گل و سقوط به دسته دوم، حاصل کار هوگو مارادونا در رایو وایکانو بود. فصل بعد وضعیت بدتر هم شد؛ او در راپیدوین اتریش فقط 13 بازی انجام داد و گلی نزد. او در فصل 91-1990 که از حضور در فوتبال اروپا ناامید شده بود، به آمریکای جنوبی برگشت. پس از دو سال حضور در ونزوئلا و اروگوئه، هوگو مارادونا در سال 1992 راهی جی لیگ ژاپن شد. او دو فصل برای فوکوکا انجام داد و توانست در 30 بازی 7 گل بزند. او در ژاپن به اوج رسید و توانست با مهارتش در ضربات آزاد، گل های مهمی بزند. هوگو مارادونا در 30 سالگی در سال 1999 از فوتبال خداحافظی کرد تا مربی شود.
سرمربیگری هوگو و مرگ دیگو
هوگو پس از بازنشستگی، سرمربی شد و معمولا هدایت تیم های کوچک یا پایه را برعهده گرفت؛ از پورتوریکو گرفته تا تیم های محل ناپل. هوگو مارادونا در سال 2016 در ناپل ازدواج کرد و هنوز هم در ایتالیا زندگی می کند. پس از مرگ دیگو مارادونا در 25 نوامبر 2020، هوگو دوباره به کانون توجهات بازگشت و در شبکه رای ایتالیا روی آنتن زنده رفت تا درباره برادرش حرف بزند:
با رفتن دیگو، یک تکه از جان من هم رفت. دو سال بود که یکدیگر را ندیده بودیم اما قرار بود کریسمس 2021 هم را ببینیم. به خاطر شیوع کووید، نتوانستم برای خاکسپاری دیگو به آرژانتین برگردم. ما تلفنی با هم حرف می زدیم. هر وقت که او آرام بود، یعنی حالش خوب بود.
هوگو درباره ارث و میراثی که از دیگو به خودش می رسید هم صحبت کرد:
حرف از ارث برایم جالب نیست. دیگو مرا به ناپل برد و به همین خاطر از او تا همیشه ممنونم. من حالا این جا زندگی می کنم و عشق ناپلی ها به دیگو، مرا تسکین می دهد. من یک ساعت زنگ دار با طرح میکی موس هم دارم که دیگو به من داده است. او همیشه غر می زد که زیاد می خوابی. من هم به دیگو گفتم ساعت زنگ دار ندارم و او هم آن ساعت را به من داد. حالا آن ساعت را به پسرم داده ام. دیگو پدرخوانده پسرم و بهترین فوتبالیست تاریخ است.
دیگو مارادونا و هوگو مارادونا
به قلم پائولو کامدا از وب سایت گل
