لیبـِریا با نام رسمی جمهوری لیبریا کشوری است در غرب آفریقا. پایتخت آن مانروویا است. این کشور در حاشیه شمالی خلیج گینه در غرب آفریقا قرار گرفته‌است. کشور لیبریا در سال ۱۸۴۷ توسط بردگان آزادشده‌ای که از آمریکا به قاره آفریقا بازگشته بودند بنیاد شده و یکی از قدیمی‌ترین جمهوریهای قاره آفریقا است. این کشور از دهه ۱۹۹۰ به دلیل جنگ‌های طولانی داخلی و نیز نقشی که در جنگ سیرالئون داشت، کشوری شناخته شده‌است. لیبریا دارای حدود ۳٫۵ میلیون جمعیت است. زبان رسمی این کشور انگلیسی است که به همراه ۲۹ زبان محلی آفریقایی دیگر در این کشور تکلم میشود. مسیحیت، اسلام و برخی عقاید دیگر در این منطقه رواج دارد. میانگین عمر مردان ۴۱ سال و زنان ۴۲ است. واحد پول این کشور دلار لیبریا میباشد. الماس، آهن، کائوچو، قهوه و کاکائو از محصولات صادراتی این کشور است.
در ۱۸۲۱ و ۱۸۲۲ انجمن کوچ‌نشین آمریکا، لیبریا را برای استقرار بردگان آزاد شده بنیاد گذاشت. در ۱۸۴۷ در لیبریا اعلام جمهوری شد. سیاهپوستان مهاجر آمریکایی بر افریقایی‌های محلی چیرگی یافتند و کنترلشان را به دور از ساحل گسترش دادند. از ۱۸۷۸ تا ۱۹۸۰ قدرت در دست رؤسای جمهوری از حزب ویگ واقعی، از جمله ویلیام تابمن (رئیس‌جمهور از ۱۹۴۴ تا ۱۹۷۱) بود. جانشین وی، ویلیام تالبرت طی کودتایی به رهبری ساموئل دو ترور شد. ساموئل دوئه اولین لیبریایی با نیاکان محلی بود که حکومت کرد. طی کودتایی در ۱۹۹۰، ساموئل دو سرنگون شد. جامعهٔ اقتصادی کشورهای غرب آفریقا به منظور ایجاد نظم از چندین کشور منطقه‌ای سرباز گسیل کرد، ولی جنگ داخلی که در آغاز میان دو نیروی شورشی بود، به رغم آتش‌بسی در ۱۹۹۱ ادامه داشت. جنگ داخلی ۱۴ ساله در لیبریا که در سال ۲۰۰۳ پایان یافت، باعث کشته شدن حدود ۲۵۰ هزار نفر شد. در سال ۱۹۹۹، غنا، نیجر و دیگر کشورها، لیبریا را به دلیل پشتیبانی شورشیان سیرالئون محکوم کردند. در همین زمان چارلز تیلور نیز گینه را به طرفداری از آشوبگران شمال لیبریا متهم کرد. اختلاف بر سر نتیجه انتخابات ریاست جمهوری لیبریا موجب بروز بحران سیاسی دراین کشور شده بود بطوری که ناظران از احتمال از بین رفتن دموکراسی شکننده حاکم بر این کشور را که به درگیری‌های ۱۴ساله پایان داد، نگران بودند. الن جانسون سیرلیف که بخاطر فعالیت‌هایش در زمینه دفاع از حقوق زنان، جایزه نوبل را کسب کرد، نخستین رئیس‌جمهور زن دراین کشوراست که از زمان کسب استقلال این کشور در سال ۲۰۰۵ میلادی در آفریقا، به صورت دموکراتیک انتخاب شده‌است. در قانون اساسی انتخاب رئیس‌جمهور، معاون رئیس‌جمهور، مجلس سنای ۲۶ نفره و مجلس نمایندگان ۶۴ نفره برای دوره‌ای شش ساله با رأی تمامی افراد بالغ پیش‌بینی شده‌است. رئیس‌جمهور، کابینهٔ وزیران را انتصاب می‌کند. در ۱۹۹۰، نظام سیاسی لیبریا به دلیل جنگ داخلی از هم پاشید. سیرالئون و لیبریا برای سال‌ها گرفتار جنگ داخلی بوده‌اند و چارلز تیلور نقشی اساسی در هر دو جنک ایفا کرد. چارلز تیلور متهم است که با مداخله در جنگ داخلی خونین سیرالئون از سال ۱۹۹۱ تا ۲۰۰۱ آمر انواع جرائم از جمله قتل، تجاوز، فرستادن کودکان به جنگ، برده داری و غارت بوده‌است. در سال ۹۰ خورشیدی دو زن فعال سیاسی از لیبریا به‌طور مشترک با یک فعال صلح یمنی جایزه صلح نوبل را به خود اختصاص دادند. الن جانسون سیرلیف رئیس‌جمهور لیبریا، و «لیما گبمووی» (Leymah Gbmowee)، فعال صلح لیبریایی و مدیر شبکه صلح و امنیت آفریقا (که کمک‌های آن به دومین جنگ مدنی لیبریا پایان داد) در آن سال با فرد یادشده به عنوان برندگان مشترک جایزه ۱٫۵ میلیون دلاری نوبل صلح معرفی شدند. الن جانسون سیرلیف ملقب به بانوی آهنین آفریقا اولین زنی است که با رأی مردم قدرت را در قاره سیاه بدست گرفته‌است. قدرت اراده و قاطعیت در تصمیم‌گیری، چنین لقبی را برای این سیاستمدار ۷۲ ساله به ارمغان آورده‌است. سیرلیف در ترکیب دولت‌های مختلفی در لیبریا قرار داشته‌است. نخست، در دوران ریاست جمهوری ویلیام توبمان (سالهای ۱۹۴۳ تا ۱۹۷۱ و سپس، ویلیام تولبرت (از ۱۹۷۱ تا ۱۹۸۰). او در دولت تولبرت طی سالهای ۱۹۷۲ تا ۱۹۷۳ به عنوان وزیر دارایی فعالیت کرد اما بر اثر اختلاف نظر بر سر زمینه‌ها، یکسال بعد از مقام خود استعفا داد. چندسال بعد، دولت تولبرت در نتیجه کودتای سرهنگ ساموئل دوئه سرنگون و خود وی و شماری از وزیرانش دستگیر و اعدام شدند. در چنین شرایطی، سیرلیف موفق به فرار و زندگی در تبعید در کنیا شد و در نایروبی پایتخت این کشور آفریقایی از سال ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۵ مدیریت سیتی‌بانک را برعهده گرفت. بانوی آهنین لیبریا دو بار هم به زندان افتاده‌است، یکبار به اتهام خیانت به رئیس‌جمهور ساموئل دوئه (۱۹۸۰ ۱۹۸۹) از طریق نطق‌هایش در جریان بازگشت سیرلیف به کشور که از سوی دادگاه، به ۱۰ سال زندان محکوم شد و بار دیگر، هنگامی که چارلز تیلور در یک کودتای نظامی دیگر ساموئل دوئه را سرنگون کرد و سیرلیف پس از حمایت اولیه از او، زبان به اعتراض از عملکرد دولتش گشود، روانه زندان گشت. او در جریان انتخاباتی که سال ۱۹۹۰ با حضور تیلور برگزار شد، به عنوان رقیب وی در عرصه حضور یافت اما نتیجه انتخابات به نفع تیلور (با کسب ۷۵ درصد آرا) در مقابل ۱۰ درصد سیرلیف اعلام شد، موضوعی که وی معتقد بود در آن تقلب شده‌است. اما شرایط برای تیلور نیز همواره موافق نبود. در سال ۱۹۹۹ لیبریا وارد شورش، درگیری و یک جنگ داخلی خونین شد و در نتیجه آن، تیلور ناچار شد در سال ۲۰۰۳ حکومت را به دولت موقتی واگذار کند که در آن، سیرلیف به عنوان رئیس کمیسیون اصلاح دولتی نقش مؤثری ایفا کرد. در سال ۲۰۰۵ انتخابات ریاست جمهوری در لیبریا با حضور سیرلیف و ژرژ وه‌آ، فوتبالیست پیشین معروف این کشور برگزار شد و در دور دوم، سیرلیف موفق شد با کسب حدود ۶۰ درصد آرا او را شکست دهد. وعده‌های سیرلیف به مردم کشور فقیر و جنگ‌زده لیبریا در این انتخابات، آوردن سرمایه‌های خارجی، تداوم ثبات در کشور و کنترل فساد دولتی بود. بخش بزرگی از مسئولیت برگزاری انتخابات آرام لیبریا بر عهده سازمان ملل بوده که با تعداد زیادی از مأموران حافظ صلح، آرامش را به لیبریا بازگردانده‌است. لیبریا از گذشته‌های دور اهمیت زیادی برای ایالات متحدهٔ آمریکا دارد. پس از پایان جنگ‌های داخلی لیبریا در سالهای ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۵ ایالات متحدهٔ آمریکا، ۸۴۰ میلیون دلار به لیبریا کمک مالی کرد و جورج بوش اعلام کرد که پشتیبانی از دولت الن جانسون سیرلیف و کمک به جمهوری لیبریا در راس برنامه‌های ایالات متحده است. در مراسم تحلیف جانسون که ۱۶ ژانویه ۲۰۰۶ برگزار شد مقام‌ها و شخصیت‌های مختلفی از کشورهای جهان از جمله لورا بوش همسر جورج بوش رئیس‌جمهور وقت آمریکا، کاندولیزا رایس وزیر خارجه آن کشور و نمایندگانی از چین، روسیه و کشورهای اروپایی و آفریقا شرکت کردند.
لیبریا بین گینه، ساحل عاج و سیرالئون قرار دارد و می‌توان از آنها به عنوان دروازهٔ غربی آفریقا یاد کرد، زیرا راه ورود به همهٔ کشورهای آفریقای غربی است. از راه این کشور و خلیج گینه می‌توان به کشورهای بنین، توگو، نیجریه، کامرون و همچنین کشور چاد راه یافت. در لیبریا منطقه باتلاقی پست ساحلی در جوار منطقه‌ای مرتفع تر و پوشیده از جنگلهای استوایی است. رودهای مهم آن سنت پل، سنت جان، سِس و بلندترین نقطه لیبریا کوه نیمبا، با ۱۳۸۰ متر است. لیبریا با فصل مرطوب در تابستان و فصل خنک در زمستان، آب و هوایی استوایی دارد.
۱۹ ٪ نژاد این کشور را قبایل کپله، ۱۳ ٪ را باسا، ۱۰ ٪ را گربو، ۷ ٪ را گیو، ۷ ٪ را کرو و ۶ ٪ را مانو تشکیل میدهند، همچنین دین ۶۳ ٪ لیبریاییها، عقاید سنتی و قبیله‌ای و ۲۱ ٪ مسیحی و ۱۶ ٪ مسلمان است. زبان انگلیسی زبان رسمی لیبریا است که در کنار آن سایر زبان‌های بومی و قبیله‌ای نیز رایج است. در بعضی از محله‌ها از جمله Red Light Junction که فقیرترین محله پایتخت است، مشکلات اجتماعی در رابطه با روسپیگری و استفاده از مواد مخدر وجود دارد.
بیش از ۷۰ ٪ نیروی کار به کشاورزی اشتغال دارد، و مانیوک و برنج را به عنوان محصولات معیشتی، و لاستیک، قهوه و کاکائو را برای صدور تولید می‌کند. لیبریا مانند کشورهای پیرامون آن، هم از نظر فراورده‌های کشاورزی و باغداری ویژهٔ سرزمین‌های گرمسیری و استوایی مانند کاکائو، قهوه، نیشکر، برنج و موز هم از نظر اندوخته‌های معدنی مانند سنگ آهن، طلا، منگنز، الماس، زغال سنگ سرشار است. ایالات متحدهٔ آمریکا از آغاز جنگ جهانی اول تا پایان جنگ جهانی دوم توانست از منابع کائوچوی این کشور کارخانه‌های لاستیک‌سازی فایرستون، استفاده کند. هم‌اکنون نیز مواد معدنی و گیاهی مورد نیاز خود را از نزدیکترین راه، یعنی از شرق اقیانوس اطلس، از بندرهای لیبریا به بندرهای شرق ایالات متحده می‌رساند. لیبریا از صادر کنندگان عمدهٔ سنگ آهن است، ولی اقتصاد کشور به دلیل جنگ داخلی به هم خورده‌است. لیبریا درمجموع حدود سه میلیارد و ۷۰۰ میلیون دلار بدهی خارجی دارد که بیشتر آنها در دوران دیکتاتوری‌های ساموئل دوئه و چارلز تیلور به بار آمده‌است. آمریکا در زمان وزارت خارجه کاندولیزا رایس آمریکا کلیه بدهی ۳۹۱ میلیون دلاری لیبریا به آمریکا را بخشید. لیبریا تا سال ۲۰۰۹ میلادی هیچ ذخایر اثبات شده یا تولید نفتی نداشته‌است.
رسانه‌های لیبریا ازسوی شبکه ارتباطات لیبریا (LCN) وابسته به رئیس‌جمهوری هدایت می‌شوند. LCN دارای یک شبکه تلویزیونی و دو شبکه رادیویی است. مطبوعات لیبریا نیز معمولاً به این شبکه وابسته هستند. رادیو بین‌المللی فرانسه نیز در مونروویا تقویت میشود. هفت شبکه مطبوعاتی در لیبریا مشغول به کار هستند که سه شبکه دولتی و بقیه مستقل هستند. دو شبکه تلویزیونی وابسته به دولت و چندین ایستگاه رادیویی نیز در لیبریا به تولید و پخش برنامه می‌پردازند. لیبریا دارای یک خبرگزاری به نام "خبرگزاری لیبریاً است.
سفر به لیبریا، سفر به کشوری است که قدیمی ترین جمهوری آفریقا در آن شکل گرفته است. کشور لیبریا Liberia در غرب آفریقا واقع است و با کشورهای سیرالئون، گینه و ساحل عاج هم مرز است. لیبریا کشوری است که پیوندهای تاریخی با ایالات متحده دارد. این کشور در قرن نوزدهم توسط بردگان سیاه پوست که در دوران جنگ داخلی آزاد شده بودند، تأسیس گردید. پایتخت کشور شهر مانروویا Manrovia میباشد که از روی نام رئیس جمهور جیمز مونرو نامگذاری شد. پرچم لیبریا از نزدیک شبیه پرچم آمریکا است و نشانگر روابط تاریخی لیبریا با ایالات متحده میباشد.
در اطلاعات سفر به لیبریا میخوانید که تحقیقات انسان شناسی نشان میدهد، مردم در منطقه لیبریا حداقل از قرن دوازدهم و شاید پیش از آن سکونت داشته اند. از سال 1461 تا اواخر قرن 17، بازرگانان پرتغالی، آلمانی، هلندی و انگلیسی در لیبریا دارای منافع و پست های تجاری بودند. پرتغالی ها به دلیل فراوانی دانه های این کشور نام آن را ساحل غلات گذاشته بودند.
مردم لیبریا با سایر مردم در سواحل آفریقای غربی معامله طلا داشتند. تجار عرب از شمال وارد منطقه شدند و با تجارت طولانی برده داری، اسیران را به شمال و شرق آفریقا میبردند.
در سال 1822، انجمن استعمار آمریکا که عامل اصلی برای بازگشت آمریکایی های سیاه پوست به آزادی بیشتر در آفریقا بود، لیبریا را به عنوان مکانی برای اعزام افرادی که قبلاً به بردگی گرفته بودند، تأسیس کرد. در 26 ژوئیه 1847، مهاجران آمریکایی- لیبریایی استقلال جمهوری لیبریا را اعلام کردند. در سفر به لیبریا میبینید که روزی را برای بزرگداشت این افراد تعیین نموده اند.
در طی سال ها جنگ های داخلی زیادی بین اقوام مختلف صورت گرفته است در سال 2006، دولت کمیسیون حقیقت و آشتی را برای بررسی علل و جنایات جنگ داخلی تأسیس کرد تا به این جنگ ها خاتمه دهد. محبوب ترین ورزش در لیبریا فوتبال است. تیم ملی فوتبال لیبریا دو بار، در سال های 1996 و 2002 به جام ملت های آفریقا رسیده است. جورج وه آ مشهورترین ورزشکار کشور و تنها آفریقایی است که FIFA به عنوان بازیکن جهانی سال شناخته است.
مانروویا Manrovia، پایتخت کشور و با جمعیتی حدود یک میلیون نفر، بزرگترین شهر لیبریا است. در سفر به لیبریا به این شهر که در ساحل اقیانوس اطلس شمالی واقع است، وارد خواهید شد. مانروویا از قرن شانزدهم محل سکونت دریانوردان پرتغالی بوده است. نام این شهر به یادبود جیمز مونرو، رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا انتخاب شده است. در تور مانروویا از جاذبه های گردشگری و دیدنی های مانروویا که در زیر آمده است، میتوانید بازدید نمایید.
- رابرتسپورت یک اقامتگاه تفریحی راحت و یک اردوگاه کنار ساحلی برای گردشگران است. در سفر به رابرتسپورت، از اقامت در این شهرک ساحلی که امکانات تفریحی عالی دارد، لذت ببرید.
- پارک ملی ساپو که تنها پارک ملی لیبریا میباشد.
- دریاچه آبی که در 72 کیلومتری غرب مانروویا، واقع شده است.
- جزیره پروویدنس، جزیره ای کوچک بین مرکز شهر مانروویا و فری پورت است. در سفر به مانروویا میبینید که این جزیره در دهانه رودخانه مزورادو قرار دارد، جایی که مهاجران اولیه در هنگام وارد شدن به لیبریا، بین سالهای 1820 و 1822 در آنجا اقامت گزیدند.
- دریاچه پیسو، که در گراند کیپ مونت کانتی واقع شده است، یک دریاچه آب شور میباشد و به اقیانوس اطلس راه دارد. در سفر به لیبریا از این دریاچه و مناظر آن بازدید نمایید.
از نظر اعتقادات مذهبی، 40٪ از مردم دارای عقاید بومی، بیش از 40٪ دارای مذهب مسیحیت و کمتر از 20٪ جمعیت مسلمان هستند. قانون اساسی آزادی دین را برای همه مردم فراهم می کند، و دولت اعتقادات مردم را محترم میشمارد. در سفر به لیبریا میبینید که بیشتر مسلمانان آنها از گروه های قومی ماندینگو و وای تشکیل می شوند. قوم وای عمدتاً در غرب زندگی میکنند. قوم ماندینگو در کل کشور اقامت دارند. اکثریت قریب به اتفاق مسلمانان سنی مالکی هستند و اقلیت های قابل توجهی از شیعه و احمدیه دارند. صرف نظر از اظهارات عمومی در مورد اعتقاد به مسیحیت، در سفر به لیبریا در برخورد با مردم محلی میبینید که اکثریت عظیمی از لیبریایی ها اعتقاد دارند که دنیای ماورایی از ارواح اجدادی آنها، بر زندگی روزمره شان تأثیر میگذارند. گروه های قومی در تمام مناطق لیبریا در مراسم آداب و رسوم مذهبی سنتی جوامع خود شرکت میکنند. کلیسای قلب مقدس و کلیسای عیسی مسیح از مراکز مهم مذهبی برای پیروان مسیحیت در لیبریا و در شهر مانروویا میباشند. در تور لیبریا خواهید دید که دو تا از مساجد معروف مسلمانان، مسجد مرکزی ماتادی و مسجد وینجاما هستند.
لیبریا از منابع طبیعی فوق العاده ای برخوردار است، اما شانس با آنها یار نبوده است. بارها و بارها، کشور با دشواری های طبیعی و انسانی روبرو شده است. با اینحال در سفر به لیبریا میبینید کشور دارای بسیاری از جاذبه های گردشگری منحصر به فرد اعم از سواحل بی نظیر و جنگلهای جذاب بوده و دارای مکانهای تفریحی عالی و اماکن نسبتاً ناشناخته آفریقا و اماکن تاریخی است.
مناطق حفاظت شده نیمبا، در سفر به لیبریا، برای یک گشت و گذار پرماجرا، از مناطق حفاظت شده نیمبا دیدن کنید که حدود 13569 هکتار را در بر می گیرد و به دلیل داشتن موقعیت جغرافیایی و اقلیمی منحصر به فرد، یکی از قابل توجه ترین نواحی از نظر تنوع گیاهان و جانوران در کل غرب آفریقا را به خود اختصاص میدهد. جنگل های بارانی معمولاً در مناطق دور افتاده یافت می شوند، بیشتر آنها بی نظیر هستند و از ویژگی های جذاب زیادی برخوردار هستند ، اما از طرف دیگر برخی به دلیل حیات وحش خطرناک هستند. اقامتگاه لیباسا، اقامتگاه دوستدار محیط زیستLibassa که در یک جنگل نخلستانی دور از شهر ساخته شده است، مکانی عالی برای لذت بردن از طبیعت و فرار از شلوغی های زندگی روزمره در سفر به لیبریا است. لیباسا به عنوان یک بهشت کم ارتفاع، دارای سواحل زیبا، باغهای گیاه شناسی عجیب و غریب، و انواع گل و گیاه های گرمسیری، پروانه ها و پرندگان وحشی میباشد.
ساحل فلفل، که به ساحل غلات نیز معروف است، حداقل در قرن دوازدهم میلادی توسط ساکنان بومی آفریقا سکونت داشته است. مردمی که به زبان مندی صحبت می کنند برخی از اولین افراد ساکن در منطقه بودند. معامله گران اروپایی با مردم محلی معامله کالا با کالا داشتند. نام این منطقه پس از ورود اولین بردگان آزاد شده به لیبریا تغییر داده شد. انتخاب برتر ساختمان تاریخی لیبریا، برای بازدید در سفر به لیبریا، هتل دوکور، فانوس دریایی کیپ پالماس و موزه ملی لیبریا میباشند. دیوار استحکامات کپایه، در منطقه زورزور در شهرستان لوفا، یکی از مکان های بین المللی ناشناخته لیبریا قرار دارد. دیوار استحکامات کپایه Kpaiyea که بینشی ارزشمند در مورد زندگی نظامی لیبریایی های اولیه ارائه می دهد، بیش از 300 سال قدمت دارد و به دوران تأسیس لیبریا در سال 1822 بر میگردد. در سفر به لیبریا از این بنا، که یک سازه عظیم قدیمی از دیواره های محکم و آجری حجیم است، دیدن نمایید. برخی از قسمت های دیوار قدیمی حدود 6 مایل درازا دارد.
تفرجگاه و دهکده الیزابت، دهکده الیزابت، که در بالای رودخانه بنسون قرار دارد، اولین اقامتگاه تفریحی در لیبریا است که از گل ساخته شده است و به سبک بیضی طراحی شده است. اما این مکان به اندازه کافی مجلل و دارای امکانات است که بتواند اوقات فراغت دلخواهی را دور از خانه در سفر به لیبریا برای شما فراهم نماید.
فکت های لیبریا
1- جشنواره روز پیشگامان: در روز پیشگامان یا Pioneers روز ورود اولین آمریكو-لیبریایی ها را كه در سال 1820 با كمك انجمن استعمار آمریكا به لیبریا رسیدند، گرامی میدارد. روز پایونیرز بخاطر روابط تاریخی پرتنش بین به اصطلاح کنگوئیها یا آمریکو-لیبریایی ها، که 2.5 تا 5 درصد از کل جمعیت لیبریا را تشکیل میدهند و مردمان بومی کشور یا لیبریاییها، در حال حاضر بسیار هیجان انگیز برگزار میشود.
2- در هنگام سفر به لیبریا، در ایستگاههای اتوبوس و در سالن فرودگاه و نواحی شلوغ مراقب خود و وسایل خود باشید زیرا سارقان که به زبان محلی "Rogue" نامیده می شوند در این مراکز اقدام به سرقت میکنند.
3- لیبریا نیز جزو کشورهایی می باشد که خدمت سربازی در آن وجود ندارد
4- امکان استفاده از اتوبوس در مسافت های طولانی برای گردشگران در سفر به لیبریا، وجود ندارد. دولت فقط چند اتوبوس برای مسافرتهای عمومی فراهم کرده است که تحت نظارت سازمان ترانزیت ملی قابل استفاده هستند.
5- بیشترین گروه قومی این کشور را قوم کپله با 20.3 درصد جمعیت کشور تشکیل می دهند.
6- لیبریا در واقع کلمه ای لاتین می باشد و به معنی سرزمین آزاد است
7- در لیبریا کشت قهوه ، کائوچو ، برنج و کاکائو رواج دارد.
.........................................................................
آشنایی با کشورها (14) : مراکش
آشنایی با کشورها (13) : جمهوری چک
آشنایی با کشورها (12) : پورتوریکو
