کوراسائو (به هلندی: Curaçao) یک جزیره در دریای کارائیب جنوبی می‌باشد که در کنار سواحل ونزوئلا واقع شده‌است. نام کشور کوراسائو (به هلندی: Land Curaçao) و (به هلندی: Pais Kòrsou) شامل جزیره اصلی و جزایر غیر مسکونی کلین کوراسائو و ("کوراسائو کوچک") تحت کنترل پادشاهی هلند می‌باشد. پایتخت آن ویلمستاد می‌باشد . مساحت آن ۴۴۴ کیلومتر مربع (۱۷۱ مایل‌مربع) و جمعیت آن ۱۴۱٬۷۶۶ نفر می‌باشد. در تاریخ ۱۰ اکتبر ۲۰۱۰ بعد از منحل شدن مالکیت هلند از جزایر دریای کارائیب کوراسائو به عنوان مرکز جزایر کوراسائو در نظر گرفته شد و خودمختار شد.
با در اختیار داشتن بیش از ۴۰ ناحیه مناسب برای غواصی که ۶۵ نقطه منحصر به فرد را پوشش می دهند، جزیره کوراسائو مقصد شماره یک برای غواصان و شناگران ماهری است که در عمق کم یا زیاد به کاوش در زیر آب می پردازند. غواصان علاقمند می توانند به گشت و گذار در دنیای اعجاب آور زیر آب و بازدید از لاشه یدک کشی به نام سوپریور پرودیوسِر (Superior Producer) بپردازند، پارک دریایی زیرآبی کوراسائو (Curacao Underwater Marine Park) را تماشا کنند و یا اینکه نگاهی هم به جنگل مشهوری به نام جنگل قارچی (Mushroom Forest) بیاندازند. این جنگل از پوشش مرجانی خاصی تشکیل شده که شباهت بسیاری به قارچ دارند.
با داشتن معماری استعماری هلندی خیره کننده، موزه های تاریخی دیدنی و جاذبه هایی از این قبیل، احساس می کنید کوراسائو چون قطعه ای اروپایی در کارائیب خودنمایی می کنید. سواحل شگفت انگیز پنهان شده این جزیره ماجراجویان را به سمت خود می کشاند، تفریحات آبی، غواصی و از این قبیل ماجراجویی ها . البته لازم است بدانید این کشور برای گشت و گذار و تست غذایی ایده آل نیست و توصیه نمی شود اما اگر دنبال هیجان و تفریح هستید کوراسائو مناسبتان است. پایتخت این کشور ویلمستاد نام دارد. در سرتاسر این شهر خانه های رنگی چیده شده اند، خورشید درخشان است، آب و هوا فوق العاده و همیشه مملو از گردشگران است. ویلمستاد درست شبیه به یک شهر هلندی با آبراه و کافه های خیابانی احساس خوشایندی به تمام مسافرانش می دهد. خیابان های شلوغ شهر چون Punda با گالری ها و مغازه های بسته شده همراه با رستوران ها، کافه ها و باشگاه ها، بسیار پرهیجان و زنده است. نمونه های خیره کننده از معماری مربوط به دوره 17 و 18 بسیار به چشم می خورد و جذاب است و این شهر در سال 1997 در فهرست میراث جهانی یونسکو به ثبت رسیده است. ساحل Grote Knip ، از زیباترین و زنده ترین ساحل های غربی کشور است که در تمام بروشورهای گردشگری کوراسائو نیز نامبرده شده است. پوشیده شده از شن و ماسه های سفید رنگ با آب های شفاف و درخشان و تپه های سرسبز و جنگلی.
پارک ملی شیت بوکا Shete Boka National Park که به معنای هفت خلیج است از جاذبه های توریستی این جزیره است و به دلیل وجود مجموعه ای از قلعه های زیبا از سنگ آهک که در این خط ساحلی حک شده اند نامگذاری شده است. می توانید نزدیکی بوکا پارک کنید و مشغول به گشت و گذار و بین صخره ها غرق شوید که از بی نظیر ترین تفریحات است خصوصا دیدن لاکپشت های دریایی بر جذابیت آن می افزاید. پیاده روی در این منطقه نیز بسیار هیجان انگیز است.
درباره وجه تسمیه کوراسائو گفته می شود که نامی برای بومیان قدیم کوراسائو بوده که با آن نام همدیگر را شناسایی می کردند. از سال 1525، این جزیره در نقشه های اسپانیا با نام های Curaçote، Curasaote، Curasaore و حتی Curacaute نشان داده شد.در قرن هفدهم، در بیشتر نقشه‌ها به‌عنوان Curaçao یا Curazao ظاهر شد.در نقشه ای که توسط هیرونیموس کاک Hieronymus Cock در سال 1562 در آنتورپ ایجاد شد، این جزیره Qúracao نامیده شد. یک داستان روتین اما غیرمستند نیز درباره نام این جزیره مطرح شده است و آن بدینگونه است که بعد از بی حالی ملوانان اروپایی و توقف آنها در جزیره که احتمالا به دلیل کمبود ویتامین بوده است، آنها با استفاده از میوه های این جزیره و ویتامین های موجود در آن سرحال می شدند و به همین دلیل این جزیره به نام Ilha da Curação به معنی جزیره شفا در زبان پرتغالی مشهور شد.
ساکنین بومی کوراسائو ، سرخپوستان آراواک Arawak و کاکتیو Caquetio بوده اند. اجداد آنها از آمریکای جنوبی به این منطقه مهاجرت کرده بودند. اولین اروپاییانی که این جزیره را دیدند ، گروهی اسپانیایی به رهبری آلونسو دوخدا Alonso de Ojeda در سال 1499 بودند. اسپانیایی ها بومیان آراواک این جزیره را برای بردگی به جزایر هیسپانولا فرستادند و توجه چندانی به کوراسائو نداشتند. اسپانیایی ها در سال 1527 در این جزیره مستقر شدند. در طول قرن شانزدهم، آنها بر کوراسائو به عنوان بخشی جزیره ای از استان ونزوئلا حکومت می کردند. اسپانیایی ها گونه های درختی، گیاهی و جانوری متعددی از جمله اسب، گوسفند، بز، خوک و گاو از اروپا و سایر مستعمرات خود را وارد کوراسائو کردند. گاوها توسط بومیان کاکتیو و اسپانیایی ها گله داری می شدند و در مزارع زندگی می کردند. اسپانیایی ها موفق به یک کشاورزی سودمند در این جزیره نشدند و فقدان مواد معدنی در آن باعث شد آن را جزیره بی فایده useless island بنامند. با گذشت زمان از تعداد اسپانیایی های جزیره کاسته شد و بومیان کاکتیو شروع به رشد جمعیتی بیشتری در کوراسائو کردند.در دهه های آخر اشغال جزیره توسط اسپانیا، کوراسائو به عنوان یک گاوداری بزرگ مورد استفاده قرار می گرفت.
در سال 1634، در طول جنگ هشتاد ساله استقلال بین جمهوری هلند و اسپانیا، کمپانی هند غربی هلند به رهبری دریاسالار یوهان ون والبیک Johann van Walbeeck به کوراسائو حمله کردند. اسپانیایی ها در ماه اوت در سن خوان تسلیم شدند و پس از آن تقریباً 30 اسپانیایی و بسیاری از مردم بومی به سانتا آنا دکورو Santa Ana de Coro در ونزوئلا تبعید شدند. شرکت هلندی هند غربی ، پایتخت جزیره به نام ویلمستاد Willemstad در ساحل خلیجی به نام شوته گات Schottegat تأسیس کرد. این بندر مکان مناسبی بود برای تجارت و کشتیرانی این جزیره که بعدها نیز به اقتصاد کوراسائو کمک فراوانی کرد. استخراج نمک و صادرات آن نیز در حال تبدیل شدن به یکی از منابع مهم اقتصادی جزیره بود.
سفاردی ها که از آزار و شکنجه اسپانیایی ها و پرتغالی ها فرار کرده بودند به دنبال پایگاهی امن در کوراسائو سکنی گزیدند. جایی که سهم قابل توجهی در جامعه مدنی، توسعه فرهنگی و شکوفایی اقتصادی آن داشتند. سِفاردی به یهودیانی گفته می‌شود که نسل آنها به جامعه یهودی بومی شبه‌جزیره ایبری در ابتدای هزاره دوم میلادی می‌رسد. آنها با تفتیش عقاید اسپانیایی از این منطقه تبعید شدند. خود واژهٔ سفاراد در زبان عبری امروزی معنای اسپانیا را می‌دهد، اگرچه در تورات نام مکانی‌است مجهول. بسیاری از یهودیان سفارادی اواخر قرن پانزدهم میلادی در پرتغال کشته شدند یا به اجبار مذهب‌شان را به مسیحیت تغییر دادند یا مجبور به ترک کشور شدند. بعضی از آنها که به دیگر بخش‌های اروپا یا آمریکا مهاجرت کردند در جوامع جدیدشان همچنان به گونه‌ای از زبان پرتغالی صحبت می‌کردند.
در جنگ فرانسه و هلند در سالهای 1672-1678، کنت فرانسوی ژان دوم داستره Jean II d'Estrées قصد حمله به کوراسائو را داشت اما همراهان او شامل 12 مرد جنگی، سه کشتی آتش نشانی، دو ترابری، یک کشتی بیمارستانی و 12 نفر شخصی با فاجعه مواجه شد و هفت مرد جنگی و دو کشتی دیگر را در برخورد با صخره های مجمع الجزایر لاس آوس از دست داد. کوراسائو به منظور رهایی خود از این حمله در روز برخورد کشتی فرانسوی به صخره، جشن شکرگزاری برگزار می کند.
بسیاری از استعمارگران هلندی از تجارت برده ثروتمند شدند و ساختمان های بسیاری در پایتخت ساختند. در سال 1795، یک شورش بزرگ بردگان به رهبری تولا ریگاود Tula Rigaud، لوئیس مرسیه Louis Mercier، باستیان کارپاتا Bastian Karpata و پدرو واکائو Pedro Wakao روی داد. بیش از 4000 برده در شمال غربی کوراسائو شورش کردند و بیش از 1000 نفر در درگیری‌های طولانی با اسلحه شرکت کردند. پس از یک ماه، صاحبان برده توانستند شورش را سرکوب کنند.
نزدیکی کوراسائو به کشورهای آمریکای جنوبی باعث تعاملات زیادی بین این جزیره و کشورهای این منطقه شد از جمله معماری شهر ویلمستاد پایتخت کوراسائو که شباهت های بسیاری به معماری شهر Coro در ایالت فالکون کشور ونزوئلا داشت. این جزیره همچنین با همراهی هلند روابط اقتصادی خوبی با گرانادای نوین New Granada که شامل کلمبیا و ونزوئلای امروزی بود داشت. برخی از اهالی کوراسائو در جنگ های استقلال ونزوئلا و کلمبیا شرکت داشتند همانند مانوئل پیار Manuel Piar و لوئیس بریون Luis Brión. سیمون بولیوار ونزوئلایی نیز برای مدتی به این جزیره پناهنده شده بود.
در طول قرن‌های 18 و 19، بریتانیا چندین بار به جزیره حمله کرد که مهمترین آنها در سالهای 1800، 1804 و از 1807 تا 1815 بود.حاکمیت پایدار هلند در سال 1815 در پایان جنگ‌های ناپلئون، زمانی که جزیره به مجموعه مستعمراتی به نام کوراسائو و متعلقات ادغام شد، بازگشت. هلندی ها برده داری را در سال 1863 لغو کردند و با تغییر شیوه برده داری به کارمزدگیری کارگران از صاحب کار، باعث تغییرات گسترده ای در اقتصاد شد.برخی از ساکنان کوراسائو به جزایر دیگر مانند کوبا مهاجرت کردند تا در مزارع نیشکر کار کنند. دیگر بردگان سابق که جایی برای رفتن نداشتند و به کار برای صاحبان مزارع تحت سیستم کشاورز-مستاجر ادامه دادند که در آن بردگان سابق زمین را از اربابان سابق اجاره می کردند و بیشتر محصول خود را به عنوان اجاره به صاحبان می پرداختند. این سیستم تا اوایل قرن بیستم ادامه داشت.
با کشف نفت در کشور ونزوئلا در سال 1914 ، اقتصاد کوراسائو نیز به تبعیت از آن پیشرفت چشمگیری داشت. در سال های اولیه این اکتشاف شرکت های معروف نفتی شل و اکسان که امتیاز حفاری در ونزوئلا داشتند نفت خود را به پالایشگاه هایی در کوراسائو و حتی آروبا انتقال می دادند. پالایشگاه های آروبا و کوراسائو در بازارهای جهانی فعالیت می کردند و برای این جزایر سودآوری قابل قبولی داشتند.
در سال 1929، کوراسائو توسط فرمانده شورشیان ونزوئلا رافائل سیمون اوربینا Rafael Simón Urbina مورد حمله قرار گرفت که فرماندار لئوناردوس آلبرتوس فروتیه Albertus Fruytier را ربود. در پاسخ به آن، هلندی ها حضور نظامی خود را در جزیره افزایش دادند.
در سال 1954، کوراسائو و دیگر مستعمرات کارائیب هلند در هم ادغام شدند و آنتیل هلند را تشکیل دادند. نارضایتی از رابطه به ظاهر تابع کوراسائو با هلند، تبعیض نژادی مداوم، و افزایش بیکاری به دلیل اخراج کارکنان در صنعت نفت منجر به یک سری شورش در سال 1969 شد. این شورش ها منجر به کشته شدن دو نفر، مجروحیت های متعدد و خسارات شدید در ویلمستاد شد. در پاسخ، دولت هلند اصلاحات گسترده‌ای را انجام داد که به دورگه های آفریقایی-کوراسائویی اجازه فعالیت های بیشتر اقتصادی و سیاسی را داد و زبان محلی پاپیامنتو Papiamentu در این جزیره را رونق بخشید.
کوراسائو در اوایل دهه 1980 دچار رکود اقتصادی شد. پالایشگاه شل در این جزیره از سال 1975 تا 1979 و دوباره از سال 1982 تا 1985 با زیان های قابل توجهی رو به رو شد. زیان های مداوم، تولید بیش از حد جهانی، رقابت قوی تر و انتظارات پایین بازار، آینده پالایشگاه را تهدید می کرد. در سال 1985، پس از 70 سال، رویال داچ شل تصمیم گرفت به فعالیت نفتی خود در کوراسائو پایان دهد. اقتصاد شکننده کوراسائو برای مدتی راکد بود. چندین بخش درآمدزا در این دوره آسیب بیشتری دیدند: گردشگری از ونزوئلا پس از کاهش ارزش بولیوار سقوط کرد و کاهش نیاز به حمل و نقل اثرات مخربی بر شرکت هواپیمایی آنتیل و شرکت درای داک کوراسائو داشت. مرکز مالی فراساحلی نیز به دلیل قوانین مالیاتی جدید ایالات متحده دچار رکود شد. مرکز مالی فراساحلی به مناطقی گفته می‌شود که به دلیل نرخ مالیات کم، مقررات انعطاف‌پذیر و سیاست‌های پنهان‌کاری دقیق، برای تأسیس شرکت‌های تابعه، گزینه بسیار جذابی محسوب می‌شوند. در اواسط دهه 1980، شل پالایشگاه خود را به مبلغ نمادین به یک کنسرسیوم دولتی محلی فروخت و برای همیشه از کوراسائو رفت. این پالایشگاه اخیرا به یک شرکت نفتی ونزوئلایی اجاره داده شده است. ادامه مشکلات اقتصادی در اواخر دهه 1990 و اوایل دهه 2000 منجر به مهاجرت شهروندهای زیادی به هلند شد.
با انحلال آنتیل هلند در سال 2010 ، کوراسائو به یک کشور زیرنظر پادشاهی هلند تبدیل شد. پادشاهی هلند مسئولیت دفاع و سیاست خارجی جزیره را دارد و بر امور مالی جزیره نیز نظارت می کند. کوراسائو خودمختار است اما هلندی ها در برخی امور این جزیره دخالت می کنند تا از برگزاری انتخابات پارلمانی اطمینان حاصل کند و بودجه لازم برای اداره جزیره را فراهم کنند.
کوراسائو و بقیه جزایر ملقب به ABC(آروبا،بونیر و کوراسائو) به همراه ترینیداد و توباگو در فلات قاره ای آمریکای جنوبی قرار دارند. این جزیره دارای توپوگرافی تپه ای است. بالاترین نقطه جزیره کریستوفلبرگ Christoffelberg با 372 متر ارتفاع در شمال غربی جزیره قرار دارد. پوشش گیاهی در کوراسائو نیز مانند مناطق خشک بیابانی می باشد و شامل کاکتوس‌ها، درختچه‌های خاردار، درختان همیشه سبز و درختی با نام علمی Libidibia coriaria است. یک گونه جالب مقاوم به خشکی به نام ارکیده محبوبه شب Brassavola nodosa نیز در این جزیره وجود دارد. کاکتوس های این جزیره نیز از نوع کاکتوس های کلاه ترکی و انجیرتیغی هستند.
کوراسائو نیمه خشک است و به همین دلیل از گونه‌های استوایی متعدد پستانداران، پرندگان و مارمولک‌هایی که بیشتر با جنگل‌های بارانی مرتبط هستند ، تشکیل نشده است. گونه هایی از مرغ های مگس خوار، باناناکوئیت Bananaquit، سیاه مرغ پری شاهرخی Oriole blackbird، پرستوهای دریایی بزرگ، حواصیل و فلامینگو خانه های خود را در نزدیکی های ساحل کوراسائو می سازند. مرغ مقلد نیز در این جزیره زیست می کند که توسط بومیان chuchubi نامیده می شود و شبیه مرغ مقلد آمریکای شمالی است. پلیکان های قهوه ای نیز در سواحل این جزیره به ماهیگیری مشغول هستند. به غیر از موش های صحرایی، خرگوش های کوچک و خفاش های غار، برجسته ترین حیوان کوراسائو گوزن دم سفید White-tailed deer است. به این گوزن، گوزن ویرجینیا نیز گفته می شود و در مناطقی از آمریکای شمالی تا آمریکای مرکزی و دریای کارائیب و تا جنوب بولیوی یافت می شود. این گونه از سال 1926 یک گونه حفاظت شده بوده است و تخمین زده می شود که 200 گونه در کوراسائو زندگی می کنند. آنها در بسیاری از نقاط جزیره یافت می شوند، اما مهم ترین آنها در پارک کریستوفل در غرب، جایی که حدود 70 درصد از گله در آن زندگی می کنند، وجود دارند. باستان شناسان بر این باورند که این گوزن ها را ساکنان اصلی آن یعنی آراواک ها از آمریکای جنوبی به کوراسائو آورده اند. گونه های مختلف ایگوانا نیز در جزیره وجود دارد که علاوه بر جاذبه گردشگری خود برخلاف بسیاری از جزایر امروزی به عنوان غذا نیز در کوراسائو مصرف می شوند.
کوراسائو دارای اقلیم نیمه خشک با یک فصل خشک از ژانویه تا سپتامبر و یک فصل مرطوب از اکتبر تا دسامبر است.بارش کم است، تنها 450 میلی متر (12 اینچ) در سال. به طور خاص، فصل بارانی خشک تر از آن است که به طور معمول در هوای گرمسیری وجود دارد. در طول فصل خشک، تقریبا هرگز باران نمی آید. با توجه به کمبود بارش، چشم انداز کوراسائو خشک است. در کوراسائو طوفان های مختلفی نیز رخ داده است.
این جزیره دارای سبک های مختلف معماری است که منعکس کننده نفوذ حاکمان تاریخی مختلف بر منطقه، از جمله اسپانیا، هلند، با عناصر مدرن که اکثرا تحت تاثیر غرب بوده ، عمدتا ایالات متحده و سایر کشورهای اروپایی است. هلندی ها نیز بعد از ورود به جزیره برای محافظت جزیره در برابر تهدید های خارجی و دزدان دریایی قلعه های متعددی در کوراسائو احداث کردند از جمله آنها می توان به قلعه های زیر اشاره کرد:
Fort Amsterdam در سال 1635 ، Fort Beekenburg در سال 1703، Fort Nassau در سال 1797 ، Waterfort در سال 1826 ، Rif Fort در سال 1828 و Fort Piscadera در سالهای 1701 تا 1704
کوراسائو از نظر سیاسی یکی از کشورهای تشکیل دهنده پادشاهی هلند محسوب می شود. حکومت این جزیره براساس دموکراسی نیابتی است. دموکراسی نیابتی یا مردم‌سالاری نیابتی نوعی از دموکراسی است که در برابر دموکراسی مستقیم قرار می‌گیرد. تقریباً تمامی نظام‌های سیاسی دمکراتیک مدرن، شکل‌هایی از دمکراسی نمایندگی هستند. این مکتب از این اصل ریشه گرفته که منتخبان مردم می‌توانند نمایندگان آنها باشند. پادشاه هلند به همراه نخست وزیر کوراسائو رئیس دولت این جزیره هستند که مسئولیت اجرایی پادشاه هلند توسط یک فرماندار محلی مدیریت می شود. دولت قدرت اجرایی و پارلمان کوراسائو قدرت قانون گذاری و اجرایی هر دو باهم را دارد. مسئولیت دفاع از این جزیره نیز بر عهده هلندی ها می باشد و دو پایگاه دریایی هلندی نیز در این جزیره قرار دارد.
کوراسائو دارای اقتصاد باز است. یک اقتصاد باز اقتصادی است که فعالیت‌های اقتصادی بین اجتماع درون آن و بیرون از آن وجود دارد.مهمترین بخش های آن، گردشگری، تجارت بین المللی، خدمات حمل و نقل، پالایش و ذخیره سازی نفت و خدمات مالی بین المللی است. Schlumberger بزرگترین شرکت خدمات نفتی در جهان در کوراسائو قرار دارد. این جزیره همراه با سنت مارتن از ارزی به نام گیلدر آنتیل هلند Netherlands Antillean guilder استفاده می کند. اقتصاد کوراسائو در وضعیت قابل قبولی قرار دارد. در حالی که گردشگری نقش مهمی در اقتصاد کوراسائو دارد اما به نسبت کشورهای دیگر کارائیب از رشد کمتری برخورددار بوده است.
یکی از مهم ترین قسمت های گردشگری این کشور که در طول سال افراد زیادی از آن دیدن می کنند، منطقه کلین کوراسائو نام دارد. شما می توانید با بخش گردشگری در جنوب این کشور آشنا شوید. این منطقه به صورت کامل غیر مسکونی می باشد و بیشتر جاذبه های آن مربوط به مکان های طبیعی می شوند. تنها سازه ای دست سازی که در این منطقه وجود دارد، مربوط به یک فانوس دریایی قدیمی است که توسط دریانوردان هلندی در سال 1654 میلادی ساخته شده است. بازدید از کلین کوراسائو می تواند یک تجربه زیبا را برای شما رقم بزند. در این کشور می تواند با سواحل زیبای بسیاری آشنا شوید که یکی از مهم ترین آنها که در غرب کشور واقع شده است، ساحل Kleine Knip نام دارد. این ساحل در بین دو روستای زیبای محلی به اسم های وستپونت و لوگان واقع شده است. این ساحل کوچک به دلیل صخره هایی که دارد شهرت دارد. دریانوردان در زمان های قدیمی به ساحل Kleine Knip لقب دندان های شیطان را داده بودند چرا که در این ساحل به دلیل صخره های نوک تیزش، بسیاری از کشتی های تجاری را غرق کرده است. از دیگر مکان های دیدنی این کشور می توان به غار های هاتو اشاره کرد. این غار های زیبا در سال 1991 به صورت عمومی برای بازدید گردشگران مورد دسترسی قرار گرفت. در این غار می توانید با طیف گسترده ای از قندیل های زیبا آشنا شوید که قدمت بیشتر آنها مربوط به میلیون ها سال پیش می شود. شما می توانید با غار های هاتو در شمال این کشور و در نزدیکی شهری به اسم وایلمستاد آشنا شوید. در طول سال افراد زیادی از این غار ها دیدن می کنند. آمار ها نشان می دهد که غار های هاتو به عنوان پربازدید ترین جاذبه این کشور به شمار می رود. کریستوفل پارک یک پارک ملی و یک منطقه حفاظت شده در شمال غربی این کشور است که به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری کوراسائو به شمار می رود. در این پارک ملی می توانید با یک کوه بسیار زیبا آشنا شوید که با 3432 متر به عنوان بلندترین قسمت این جزیره شناخته می شود. تمام قسمت های این پارک ملی توسط جنگل های بارانی پوشیده شده اند و به همین دلیل بازدید از آنها می تواند بسیار به یاد ماندنی و لذت بخش باشد.
از جنگ جهانی اول به صورت محلی متمولان این جزیره به صورت غیررسمی به اهالی جزیره وام می دادند و به مرور با تشکیل دفتر و سپس در قرن بیستم با صنعتی شدن کوراسائو به بانک های خصوصی تبدیل شدند و حال یک موسسه مالی اعتباری کامل هستند. کوراسائو عمدتاً با ایالات متحده، ونزوئلا و اتحادیه اروپا تجارت می کند. این کشور دارای یک توافقنامه ارتباط با اتحادیه اروپا است که به شرکت‌هایی که در داخل و از طریق کوراسائو تجارت می‌کنند اجازه می‌دهد تا محصولات خود را به بازارهای اروپایی صادر کنند بدون عوارض و سهمیه واردات.
با توجه به تاریخچه کوراسائو در دوران استعمار بیشتر جمعیت این جزیره از تبار آفریقایی هستند و مابقی از هلندی، فرانسوی، آمریکای لاتین، آسیای جنوبی، آسیای شرقی می باشند. از نظر مذهبی نیز این جزیره حدود 70 درصد از پیروان کاتولیک روم را در خود جای داده است و مابقی جمیعیت دینی جزیره را 9 درصد آدونتسیت ها، 9 درصد اوانجلیکن ها، 8 درصد پنتکاستال ها و 4 درصد سایر پروتستان ها تشکیل داده اند.
کوراسائو یک جامعه چند زبانه است. زبان های رسمی هلندی، پاپیامنتو و انگلیسی هستند. با این حال، هلندی تنها زبان برای تمام امور اداری و حقوقی است.اکثر جمعیت کوراسائو می توانند حداقل به دو زبان پاپیامنتو، هلندی، انگلیسی و اسپانیایی صحبت کنند. رایج ترین زبان، پاپیامنتو Papiamentu ، یک کریول پرتغالی با تأثیرات آفریقایی، هلندی و اسپانیایی است که در تمام سطوح جامعه صحبت می شود. این زبان در سال 1993 در مدارس ابتدایی این جزیره آموزش داده می شد و تبدیل به معدود زبان های محلی شد که در پایه آموزش داده می شوند. زبان های انگلیسی و اسپانیایی نیز نقشی مهم در این جزیره داشته و دارند. زبان اسپانیایی به دلیل هم جواری کوراسائو با ونزوئلا و کلمبیای امروزی و داد و ستد با این کشورها به زبان مهمی تبدیل شده است. چندین شبکه از کشور ونزوئلا در کوراسائو نیز دریافت می شوند. استفاده از زبان انگلیسی نیز به اوایل قرن نوزدهم باز می گردد، زمانی که انگلیسی ها کوراسائو، آروبا و بونیر را تصرف کردند. براساس گزارشات 81 درصد مردم کوراسائو زبان اولشان پاپیامنتو می باشد و زبان اول مابقی شامل 8 درصد هلندی، 4 درصد اسپانیایی و 3 درصد انگلیسی بوده است. نظام آموزش عمومی نیز همانند کشور هلند می باشد و در کنار مدارس دولتی، مدارس خصوصی و محلی نیز در دسترس هستند. از زمان معرفی قانون جدید آموزش عمومی در سال 1992، آموزش ابتدایی اجباری از شش سالگی شروع می شود و به مدت شش سال ادامه می یابد.
اگرچه این جزیره جمعیت کمی دارد اما تنوع زبانی و فرهنگی در آن باعث ایجاد ادبیات غنی در کوراسائو شده است. اولین اثر منتشر شده به زبان پاپیامنتو ، یک شعر از جوزف سیکمن Joseph Sickman Corsen به نام Atardi بود که در روزنامه لاکروز در سال 1905 منتشر شده بود. از رمان نویسان و شاعران کوراسائویی می توان به کولا دبروت Cola Debrot، فرانک مارتینوس آریون Frank Martinus Arion، پیر لوفر Pierre Lauffer و تیپ ماروگ Tip Marugg اشاره کرد.
غذاهای محلی کوراسائو کریویو Krioyo نامیده می شود که از ریشه کرئول در زبان انگلیسی Creole به معنی بومی شده می آید. غذاهای رایج در کوراسائو در آروبا و بونیر نیز یافت می شود. از غذاهای معروف کوراسائو می توان به استوبا stobá که خورشتی از موادی مثل پاپایا و گوشت بز می باشد ، گیبامبو Guiambo سوپی از بامیه و غذاهای دریایی ، کادوشی kadushi سوپ کاکتوس، فونچی funchi رب ذرت و غذاهایی با ماهی و سایر جانوران دریایی. از دسرهای بومی نیز می توان به کوکادا kokada شیرینی نارگیلی، کوالیشی ko'i lechi مخلوطی از شیر غلیظ و شکر و تنتالاریا tentalaria شیرینی بادام زمینی اشاره کرد.
در کوراسائو رایج ترین ورزش بیسبال است که یک تیم از ویلمستاد پایتخت جزیره در برابر تیمی از کالیفرنیا آمریکا در سال 2004 به میدان رفت و با پیروزی در این مسابقه قهرمان جهان شد. بادهایی که در کورسائو رایج است باعث شکل گیری ورزشی مثل موج سواری در جزیره شده است. غواصی در آب های زلال و شفاف این جزیره نیز رایج است. تیم ملی فوتبال کوراسائو نیز در حال پیشرفت است و در سال 2017 در کونکاکاف گولد کاپ شرکت کرد. در فوتبال این کشور بازیکنان خوبی در کشورهای اروپایی و حتی تیم های ملی هلند دارد.
فرودگاه بین المللی کوراسائو Curaçao International Airport در سواحل شمالی جزیره قرار دارد و با کشورهایی از کارائیب، آمریکای جنوبی، آمریکای شمالی و اروپا ارتباط برقرار می‌کند. یک پل معروف نیز در این جزیره وجود دارد که پل ملکه اما The Queen Emma Bridge نام دارد. این پل در سال 1888 افتتاح شده بود.
پرچم کوراسائو نیز در در 2 ژوئیه 1984 به تصویب رسید و طراحی آن در سال 1984 توسط مارتین دن دالک Martin den Dulk بوده است. در این پرچم یک زمینه آبی با نوار افقی زرد کمی پایین تر از وسط پرچم همراه دو ستاره سفید پنج پر در بالا قرار دارد. . رنگ آبی نماد دریا و آسمان و نوار زرد نمادی از خورشید است و دو ستاره نیز به کوراسائو و کلین کوراسائو اشاره دارد.
فکت های کوراسائو
1- اگرچه کوراسائو جزیره ای خوش آب و هوا در کاراییب است اما اقتصادی مبتنی بر پالایش نفت دارد
2- مارمولک ها در این جزیره به عنوان غذا شناخته می شوند
3- نام پایتخت جزیره یعنی ویلمستاد از هیچ پادشاهی وام گرفته نشده است بلکه از نام شهردار آمستردام در دهه 1630 الهام گرفته شده است
4- این سرزمین بسیار خشک است با این حال پشه های زیادی در آن زندگی می کنند.
5- گفته می شود در گذشته تمام امارت های این جزیره سفیدرنگ بوده اند
6- مردم محلی با 4 زبان رایج دنیا یعنی پاپیامننتو ، هلندی ، اسپانیایی و انگلیسی سخن می گویند
7- پل ملکه اما در ویلمستاد به اصطلاح بانوی پیر نوسانی The Swinging Old Lady نامیده می شود و بر روی خلیج سن آنا Sint Anna Bay شناور است.
.......................
آرشیو
