اینجا خانه ماست. خانه ما یونایتدی ها! ما که با عشق و جنونمان تیم را یاری میکنیم.
این خانه مانند دیگر خانه ها نیست. اینجا با تمام دنیا تفاوت دارد. اینجا آدم هایش هم فرق دارند. آدم هایی که "هو" کردن بلد نیستند. کسانی که لقب دیوانه وار ترین هواداران جهان را یدک میکشند. در این خانه همه تشویق میشوند؛ حتی امثال پریرا، لینگارد و فیل جونز. اینجا با همه سکو هایش، برای فرزندان با وفا و بی وفایش، همیشه جا دارد و آغوشی ابدی برای آنهاست. اینجا خانه آنهاست.
این خانه به هنگام هر بازی هزاران هزار نفر را در خودش جای میدهد. هزاران جسم و میلیون ها دل. اینجا جهنم است؛ جهنمی سوزان برای رقبا و بهشتی جاودان برای خودمان.
این خانه با شکوه است؛ به شکوهمندی تمام تاریخ یونایتد! اسکولز و گیگز و نویل و... فرزندان خلف این خانه بودند و سرالکس پدر خانه. پادشاه اینجا کانتوناست و گلادیاتورش روی کین. نگهبانش اشمایکل بود و جان بر کفش ویدیچ.
اینجا جایی است که اگر نیمکتش را نگاه کنی، عظمت سرالکس را برایت یادآوری میکند. اینجا جایی است که اگر به هر گوشه اش نگاه بیندازی اسطوره میبینی؛ اسطوره ای مثل گیگز، مثل اسکولز، مثل کانتونا و...!
به راستی اینجا کجاست؟ خانه فرگی؟ قصر پادشاه؟ منزلگاه اسطوره ها؟ یا....تئاتر رویاها؟ اینجا هر کجا که هست، تمام زندگی ماست.
دیر نیست آن روزی که افتخار به این خانه برگردد. بسیار کمتر از 30 سال.
اینجا اولدترافورد است؛ تئاتر رویاها!!!
