ال‌کلاسیکو در هر صورت جذاب است و پرهیجان، حتی اگر بدون گل باشد، حتی اگر پراشتباه باشد، حتی اگر رونالدو غایب باشد و مسی کم‌فروغ، حتی اگر هازارد و مارسلو و بوسکتس در زمین نباشند. ال‌کلاسیکو در هر شرایطی ال‌کلاسیکوست.
در شبی که والورده با نیمکت‌نشینی بوسکتس و قراردادن راکیتیچ در پست هافبک دفاعی همه را غافلگیر کرد، زیدان با چیدمان و تدابیر درست عملکردی قابل قبول داشت. شرایط در دقیقه صفر بازی تا حدی به نفع بارسا می‌چربید. غیبت بازیکنانی مثل هازارد، مارسلو، هامس و ... و البته حضور در دیگ جوشان نیوکمپ، تاحدودی رئال را در موضع ضعف قرار داده بود با اینحال زیدان توانست این شرایط نه چندان مطلوب را مدیریت کند.
همه می‌دانیم که زیدان علیرغم کسب افتخارات زیاد با رئال، در دسته مربیان مؤلف و ابداع کننده قرار نمی‌گیرد. زیزو بیشتر به خاطر اتکا به شخصیت کاریزماتیکش و ایجاد انگیزه در بین بازیکنان در دنیای مربیگری شناخته می‌شود اما این نهایت بی انصافی است که تدابیر تاکتیکی او را نادیده بگیریم.
رئالی‌ها در این مسابقه با ایجاد پرس روی مدافعان و هافبک‌های بارسا، عملاً در دقایق زیادی از مسابقه از بازیسازی و رسیدن توپ مناسب به مهاجمان خطرناک این تیم جلوگیری کردند. خط اول ایجاد پرس رئالی‌ها را بنزما، بیل و ایسکو تشکیل می‌دادند و پشت سر آنها هم کروس، والورده و کاسمیرو فشار شدیدی بر سه هافبک بارسلونا وارد می‌کردند. مادریدی‌ها در هنگام توپ‌گیری از حریف هم بلافاصله با اضافه شدن دو مدافع کناری (کارواخال و مندی) با استفاده از فضاهای کناری دفاع بارسلونا (فضای پشت آلبا و سمدو) روی دروازه‌ی تراشتگن فشار وارد می‌کردند. البته آنها در هنگام مالکیت بر توپ هم روی پاس‌های قطری بلند و استفاده از فضاهای کناری دفاع بارسا برنامه داشتند که رو صحنه گل مردودشان کاملا آشکار بود.
در طرف مقابل اما والورده هم بزرگترین یار و یاور زیدان در راه مهار ستارگان کاتالان بود. قرار گرفتن راکیتیچ به جای بوسکتس در کنار روبرتو و دی یونگ، عملا میانه میدان بارسا را خلع سلاح کرد. علیرغم تلاش بازیکن بااستعدادی مثل دی یونگ، باز هم تمام بار خلاقیت و بازیسازی بارسا روی دوش مسی قرار گرفت و در شب کم‌فروغ فوق ستاره آرژانتینی، حتی معدود پاس‌های طلایی او هم نتوانست سوارز کُند و گریزمان سردرگم را صاحب موقعیت‌های زیاد کند. در دقایق ابتدایی بازی و با اتکا به فشار زیاد طرفداران کاتالان، تیم والورده هم سعی در ایجاد پرس بر روی مدافعان رئالی داشت که با گذشت چند دقیقه از بازی کم کم تیم مادریدی توانست جریان بازی را به سود خود مدیریت کند.
خلاصه کلام اینکه، در یک شب نه چندان به یادماندنی، زیدان کمبودهایش را مدیریت کرد و والورده داشته‌هایش را تباه!
