اکثرا بازیهای ایران توی جام جهانی رو دیدین، بازی هایی که نه پرگل بودن ( غیر این اخری ) و نه زیبا و جذاب. اما مهم برای ما به اندازه یه فینال و شاید حتی بیشتر.
قبل از شروع جام جهانی وقتی گروه ها مشخص شد و ما در گروه F افتادیم ، گروهی سخت برای ما و راحت برای ارژانتین، برای مردمی که حتی کم اطلاع ترینانشون از فوتبال اکثر ستاره های ارژانتین رو میشناختن ( و چه کسی شناخته شده تر از مسی ) تیم ایران به سرعت تبدیل شد به یک زنگ تفریح برای بزرگان، و دلیلی برای اقای گلی مسی و دوستان، عربستان 2010 دیگری در جام 2014 و .....
دو بازی اول فراتر از حد انتظارات زیاد ما بود ، حالا کسی نبود که ستاره های جوان تیم رو در حد تیمای اروپایی ندونه ، همه باید میرفتند اروپا. "صعود؟ اون که دیگه وظیفه تیم ملیه، این بازی و صعود نکردن تو هم یه چیزی میگیا"
اما این بازی اخر همه چیز را تغییر داد همه تیم ملی رو میکوبند، اما چرا؟
نکنه یادمون رفته ، نمیدونم ، یا نمی خوایم بدونیم که بازیکنای بوسنی چه تیم هایی بازی میکنن و بازیکنای ما چه تیم هایی؟ رضا قوچان نژاد زننده تنها گل ما در جام جهانی تنها بازیکن چارلتون در جام جهانیه و ان سمت ادین ژکو در منچستر سیتی قهرمان پرمیر لیگ؟ دژاگه بهترین هافبک ما در فولام و ان سمت پیانیچ در ا.اس.رم تیم دوم سری آ.
نکنه یادمون رفته چه تیم های دیگه حذف شدن ، با چه ستاره هایی ، با چه لیگهایی؟ انگلیس هم نتایج مارو گرفت تنها با یک گل زدۀ بیشتر ، انگلیس کجا و ما کجا؟ پرمیر لیگ کجا و لیگ خلیج فارس کجا؟
ایران در جام جهانی درخشید. چهارم شدو حذف شد. اما درخشید. شادی مسی بعد از زدن تک گل بازی ایران - ارژانتین درخشیدن مارو نشون میده. ناراحتی اگرو موقع کندن تیرک کرنر درخشیدن مارو نشون میده. ما نشون دادیم میتونیم نود دقیقه مسی رو مهار کنیم ، میتونیم موقعیت های خطرناک روی دروازه ارژانتین درست کنیم ، ایران نشون داد میتونه و این کافیه.
بیاید جام جهانی رو فراموش کنیم. به اینده فک کنیم به جام ملت های اسیا. جام جهانی میتونه 4 سال دیگه صبر کنه.
