طرفداری- با نزدیک شدن به جام جهانی و تمام مسائلی که حول محور کارلوس کیروش به وجود آمده، پر بیراه نیست اگر حدس بزنیم به آخرین روزهای مرد پرتغالی در ایران نزدیک می شویم. کیروش با همه نقاط مثبت و منفی احتمالا در آستانه قطع همکاری همیشگی با فوتبال ایران پس از جام جهانی قرار دارد و بد نیست در این موقعیت، به گزینه هایی که می تواند پیش روی فوتبال ما باشد فکر کنیم.
یکی از مهم ترین انگیزه های نوشتن چنین لیستی، شخص وینفرد شفر است. مرد سفیدموی آلمانی که کارنامه ای شبیه به یک جهان گرد در فوتبال دارد، در روزهای اول حضور در ایران و حتی پیش از آن، با استقبال خوبی روبرو نشد. برای مثال نگاهی به خبرهای آن روزها می اندازیم و به یک مصاحبه خاص از حسن روشن عضو هیئت فنی باشگاه می رسیم. روشن شش ماه پیش قبل از اینکه مذاکره با شفر رنگ واقعیت به خود بگیرد، گفته بود: شوستر و دالیچ را نمی‌شناسم، اما سال‌ها پیش با شفر آشنا شدم. مربی خوب خارجی تا وارد فضای تیم نشود و همه چیز را نبیند، قرارداد نمی‌بندد. اگر مربی در این شرایط قرارداد بست، کار دلال‌هاست. رزومه هر مربی باید بررسی شود. نباید هر مربی که اسم قشنگ یا ظاهر خوشگل‌تری داشت، سرمربی شود! آقایان مربی خودشان را انتخاب کرده‌اند و مطرح کردن برخی اسم‌ها تنها عوام فریبی است. شفر بازنشسته است و برای تیمی مثل استقلال که این همه بحران دارد، آدم ضعیفی است. مجید نامجومطلق دیگر فردی بود که در خصوص او، واکنش بدی در ابتدای کار داشت و سن شفر را برای مربیگری بالا دانست.
و برخورد های عجولانه، تنها همین ها نبود. کار به جایی کشید که برخی هواداران استقلال به صفحه اینستاگرام پیرمرد آلمانی حمله بردند و حتی او را به قتل تهدید کردند. اما حتی این ها از عزم این مربی حرفه ای کم نکرد؛ او با شناخت و اشتیاق به ایران آمد و تاکنون موفق بوده است. او که بابت هشت ماه کار مداوم و موفق سیصد هزار دلار دریافت کرده و تیمی میانه جدولی را به تیمی که بی شک برای فصل آینده مدعی خواهد بود تبدیل کرده است.
به همین بهانه در سه دسته مختلف، گزینه های مربیگری در تیم ملی را بررسی می کنیم.
مربیان شاغل در لیگ ایران
در حالی که پس از جام جهانی فرصت زیادی تا جام ملت های باقی نمی ماند، شاید بد نباشد که در ابتدا نگاهی به مربیانی انداخته شود که به زمانی برای شناخت وضعیت کشورمان و فوتبالمان نیاز ندارند. مربیان شاغل در لیگ ایران که بیشتر منظور مربی های خارجی است. برانکو ایوانکوویچ و وینفرد شفر مربیان کارکشته ای هستند که کارنامه مشخصی دارند. برانکو در سه سال حضور در لیگ برتر، دو بار قهرمان شده و یک بار تنها کمی تا قهرمانی فاصله داشته است. برانکو یا آنطور که چیرو از او یاد می کرد، پروفسور، به نظر بهتر از هر مربی خارجی فوتبال ایران را می شناسد. از او، یک تیم ملی جذاب را در مقدماتی جام جهانی 2006 و البته پیش از آن، در جام ملت های آسیای 2004 به یاد داریم. مردی که پس از ایران هم در لیگ کرواسی و چین، به قهرمانی رسید و حالا در پرسپولیس در حال تاریخ سازی است.
در مورد شفر نیز همانطور که پیش تر توضیح داده شد، با یک مرد با کلاس و حرفه ای سر و کار داریم که خیلی زود توانست تیم به هم ریخته علیرضا منصوریان را با همان ابزارهای موجود به تیمی مدعی تبدیل کند. او حالا فوتبال ایران را بهتر می شناسد و با خریدهایش در تابستان پیش رو، برای فصل آتی در لیگ و آسیا آماده می شود.
مربیان شاغل در آسیا
حضور یک مربی از سطح اول فوتبال، در فوتبال آسیا در گذشته کمتر اتفاق می افتاد. اما با پول های عربی، هندی و چینی، این مسئله در حال حاضر به امری تکراری تبدیل شده است. در واقع وقتی یک مربی حاضر شود در لیگ های خلیج فارس یا کشور پرجمعیت یا کم استعدادی مثل هند و چین مربیگری کند، نگاهی دقیق تر به فوتبال کشورهای همسایه داشته و از این رو بیشتر از زمانی که در اروپا یا آمریکای جنوبی بوده، با فوتبال ایران آشنا می شود. به بیانی دیگر، وقتی یک مربی حاضر به حضور در آسیا می شود، عمدتا حاضر است دفعات دیگری نیز در آسیا مربیگری کند و در آسیا، کمتر شغلی به جذابیت شغل مربیگری تیم ملی ایران با تمام استعدادهای درخشان این فوتبال است. نگاهی داریم به مربیانی که همینک در فوتبال آسیا صاحب تیم هستند و می توانند گزینه های مناسبی برای فوتبال ما باشند:
مایکل لادروپ: مرد دانمارکی که تقریبا به تمام افتخارات ممکن به عنوان یک بازیکن رسید، دوره های موفقی در بروندبی، سوانزی و لخویا به عنوان مربی داشته است. او از 2016 تاکنون مربی تیم الریان قطر است. او تقریبا مهم ترین لحظه تاریخ سوانزی، یعنی قهرمانی لیگ کاپ سال 2013 را رقم زد.
زوران مامیچ: مدافع بلند قدِ نخستین روزهای تشکیل تیم ملی کرواسی، در دوره بازی در بوخوم، لورکوزن و دینامو زاگرب بازی می کرد. او سابقه سه سال پیاپی قهرمانی در لیگ کرواسی و دو دبل را دارد و در دو سال و نیم اخیر در النصر عربستان (آمار بیش از 80 درصد پیروزی) و العین امارات (بیش از 50 درصد پیروزی) را به جا گذاشته است.
هنک تن کاته: مرد هلندی در دوره بازی، دوره درخشانی نداشت و در تیم هایی مانند ویتسه آرنهم، هراکلس و گو آهد ایگلز بازی کرد اما دوره مربیگری، جایی است که بارها اسم او را شنیده ایم. او دستیار فرانک رایکارد در شبی بود که بارسلونا موفق به شکست آرسنال شد تا جام قهرمانی اروپا را برای دومین بار بالای سر ببرد. او دوره ای در چلسی با آورام گرانت کار کرد اما در عمده روزهای مربیگری، شخص شماره یک بوده است. مربی اسپارتا، آژاکس، پاناتینایکوس، الاهلی، ام صلال، شاندونگ و ویتسه بوده و سال قبل با الجزیره قهرمان امارات شده است.
رودولفو آروابارنا: مرد 42 ساله آرژانتینی عمده دوره بازی خود را در ویارئال و بوکاجونیورز گذارند و سابقه بازی در نیمه نهایی لیگ قهرمانان اروپا را با زیردریایی های زرد دارد. او بعد از بازنشستگی، مربی بوکاجونیورز شد و با این تیم به قهرمانی کشورش رسید. او همینک مربی الوصل است.
فابیو کاناوارو: به عنوان یک بازیکن نیاز به معرفی ندارد، اما در 44 سالگی، 5 سالی تجربه مربیگری دارد که همگی در آسیا بوده اند. بهترین مربی سال 2017 لیگ چین، همینک در گوانگژو مشغول است به نظر دنبال فرصتی بزرگتر برای شروع واقعی دوره مربیگری خود است.
روگر اشمیت: مرد 51 ساله آلمانی دور دوره بازی در تیمی معروف تر از پادربورن بازی نکرد اما در دوره مربیگری بود که با بایر لورکوزن نامی برای خود دست و پا کرد. او برای رسیدن به نیمکت مربیگری بای آرنا ده سال در تیم های کوچک تر مربیگری کرده بود و در سه سالی که در بایر بود، بار دیگر توانست نام این تیم را سر زبان ها بیندازد. از جولای 2017 مربی بجینگ گوان است.
برند شوستر: مرد 58 ساله آلمانی، دوره ای بهتر از کارلوس کی روش در رئال مادرید داشت و توانست آن ها را که از پروژه کهکشانی ها به طور کامل دور شده بودند با رائول، فن نیستلروی، کاسیاس، گوتی، روبینیو و بازیکنانی از این دست به قهرمانی اسپانیا برساند. او دوره ای بی نظیر به عنوان بازیکن داشت و در هر سه تیم بزرگ اسپانیایی افتخار آفرینی کرد. همینطور با آلمان غربی قهرمان یورو شد. به جز رئال مادرید با گتافه، مالاگا، بشیکتاش، لوانته، شاختار دونتسک و کلن او را کنار زمین دیده ایم و در حال حاضر مربی دالیان چین است.
اولی اشتلیکه: مرد 62 ساله آلمانی دوره درخشانی با بروسیا مونشن گلادباخ و رئال مادرید به عنوان بازیکن داشت و در قهرمانی سال 80 جام ملت ها، همبازی شوستر بود. او که مربیگری را از تیم ملی سوئیس در سال 1989 آغاز کرد، سابقه مربیگری در رده های سنی تیم ملی آلمان را دارد. او سرمربی ساحل عاج هم شد و مدتی دوباره در لیگ سوئیس مربیگری کرد. از 2008 تاکنون او در آسیا شاغل است و در حال حاضر در تیانجین مشغول به کار است. او برای سه سال مربی تیم ملی کره جنوبی بوده است.
پائولو بنتو: او جانشین کارلوس کی روش در تیم ملی پرتغال شد و این پس از آن بود که دوره ای عالی را با اسپورتینگ لیسبون رقم بزند. پس از پرتغال، او سرمربی تیم های کروزیرو و المپیاکوس شده و همینک مربی چونکینگ لیفان چین است. او دو بار قهرمان پرتغال و یک بار قهرمان یونان شده است و تنها 48 سال دارد.
مانوئل پیگرینی: پیرمرد 64 ساله شیلیایی با کوله باری از تجربه، دو سالی می شود که مربی هبی چین است. به عنوان بازیکن، یکی از تک باشگاهی ها بود بیش از چهارصد بازی برای یونیورسیاد انجام داد اما دوره مربیگری به مراتب هیجان برانگیز تری داشته است. پس از مربیگری در کشورش، به سن لورنزو و بعد ریور پلاته آرژانتین رفت و البته با هر دو تیم قهرمان آرژانتین شد. سال 2004 بود که ماجراجویی اروپایی او با ویارئال آغاز شد و پنج سال در آن باشگاه بود که بهترین روزهای زیردریایی ها بود. در رئال مادرید چندان موفق نبود اما با منچسترسیتی توانست قهرمان انگلستان شود.
پائولو سوسا: او به عنوان بازیکن، توانسته دو سال پیاپی با دو تیم مختلف یعنی یوونتوس و دورتموند قهرمان اروپا شود. همینطور دوره هایی دیگر به عنوان هافبک اینتر، بنفیکا، پارما و اسپورتینگ لیسبون داشته است. مربیگری را از نوجوانان پرتغال آغاز کرد و بعد در کوئینز پارک رنجرز، سوانزی و لسترسیتی انگلیس مربیگری کرد. دوره او در سوانزی را سرآغاز مسیری می دانند که به صعود به لیگ برتر و نمایش های درخشان فصول ابتدایی این تیم در این لیگ می انجامید. او در بازل هم مربیگری کرده و البته می توان گفت معروف ترین دوره‌اش به عنوان یک مربی زمانی بوده که بین 2015 تا 2017 سرمربی فیورنتینا بود. او در بازل قهرمان سوئیس شده و از نوامبر 2017 مربی تیانجین است.
ویتور پریرا: سرمربی 49 ساله فعلی شانگهای چین، 16 سال سابقه مربیگری دارد. او در این سال ها مربی پورتو، الاهلی، المپیاکوس، فنرباحچه بوده و در پرتغال و یونان قهرمان شده است.
جمال بلماضی: مرد الجزایری که در دوره بازی در منچسترستی، پاری سن ژرمن، مارسی و ساوتهمپتون بازی کرد. او دوره ای در تیم ملی قطر داشت که 9 برد و 7 مساوی در 20 بازی کسب کرد اما به رسم فوتبال قطر (15 مربی در 18 سال اخیر) پس از یک سال اخراج شد. او سه دوره با لخویا قهرمان قطر شده و همینک مربی الدحيل است.
آنگه پوستکوگلو: مربی یونانی-استرالیایی و 52 ساله فعلی یوکوهامای ژاپن، سابقه چندین دوره مربیگری در کشور استرالیا، در لیگ و تیم های ملی پایه را در ابتدای راه دارد. پس از کسب چندین قهرمانی در این سطوح، او سال 2013 به عنوان مربی تیم ملی استرالیا معرفی شد و توانست سال 2015 کشورش را به قهرمانی آسیا برساند. او در همان سال بهترین مربی آسیا لقب گرفت.
مربیان بیکار
در این قسمت هم سراغ مربیان گران قیمت یا نامحتمل نرفتیم، سراغ اسم هایی مانند فابیو کاپلو، کلودیو رانیری، دیدیه دشان و مارچلو لیپی و نام هایی نظیر این.
اسلاون بیلیچ: سرمربی سابق هایدوک اشپیلت، تیم ملی کرواسی، لوکوموتیو مسکو، بشیکتاش و وست هم نیازی به معرفی ندارد. بهترین روزهای فوتبال کرواسی را می توان به دو قسمت تبدیل کرد که در اولی، بیلیچ مدافع تیم بود و در دومی سرمربی آن. به عنوان سرمربی جامی کسب نکرده اما اشتیاق و شیوه بازی تیم های او همیشه مورد احترام فوتبالدوستان بوده است. وست همِ او در فصل ابتدایی رکوردی عجیب در زمینه شکست تیم های بزرگ انگلیس برجا گذاشت و به غول کش معروف شد.
چزاره پراندلی: سرمربی سابق تیم ملی ایتالیا بین سال های 2010 تا 2014، پیش از هدایت لاجوردی ها، مربی لچه، ورونا، پارما، رم و فیورنتینا و پس از آن، سرمربی گالاتاسرای، والنسیا و النصر امارات بوده است. او در دوره بازی هم برای یوونتوس و آتالانتا بازی کرده بود. او با ایتالیا و با ماریو بالوتلی فینال یورو 2012 را تجربه کرد.
لورن بلان: مدافع بلندقامت تیم ملی فرانسه در جام جهانی 1998، حالا 52 ساله است. او که به عنوان بازیکن افتخارات بسیاری در منچستریونایتد، بارسلونا و حتی اوسر و مون پلیه کسب کرد؛ یازده سال پیش مربیگری را در بوردو آغاز کرد. پس از سه سال، آمار شصت درصد برد و قهرمانی فرانسه با این تیم، او به عنوان مربی تیم ملی فرانسه منصوب شد. دو سال مربی خروس ها بود و در 2013 به عنوان سرمربی جدید پاری سن ژرمن معرفی شد. حتی یازده جام طی سه سال سبب نشد که ناصر الخلیفی او را اخراج نکند. حالا دو سالی می شود که بیکار است.
مارچلو بیلسا: مرد 62 ساله اهل روزاریوی آرژانتین را یکی از بزرگترین تئوریسین های دنیای فوتبال می دانند. او که دوره جالبی به عنوان بازیکن نداشت، از 25 سالگی مربی است. درخشان ترین لحظه مربیگری او به المپیک 2004 باز می گردد که با کشورش آرژانتین به مدال طلا رسید. او به جز شش سال مربیگری در تیم ملی آرژانتین، در تیم ملی شیلی، اسپانیول، بیلبائو و مارسی مربیگری کرده است.آخرین ماجراجویی او لیل بود که در دسامبر 2017 به پایان رسید.
آندره ویاش بواش: او با سابقه 9 سال سرمربیگری، تنها 40 سال دارد. با پورتو دوره ای عالی داشت و توانست به قهرمانی پرتغال و لیگ اروپا برسد. در چلسی موفق نبود و در تاتنهام دوره ای متوسط داشت اما بار دیگر در زنیت توانست احترام گذشته را باز پس بگیرد. او دوره ای کوتاه در شانگهای داشت و همینک بیکار است.
ادگاردو بائوسا: سرمربی سابق تیم ملی آرژانتین که در دو ماجراجویی اخیر خود، مربی تیم ملی امارات و عربستان شده؛ سال 2014 با سن لورنزو قهرمان لیبرتادورس شده است. او پیش تر دوره هایی در ریورپلاته، النصر، روزاریو سنترال، ولز سارسفیلد و کولون داشته است.
مارکوس وینزیرل: مربی 43 ساله متولد آلمان غربی، مدت ها برای تیم دوم بایرن مونیخ بازی کرد اما در تیم اصلی هیچوقت جایی برایش نبود. حضور او در آگزبورگ در سال 2012، با تنها یک برد در نیم فصل اول آغاز شد اما در ادامه توانست تیم خود را به جایی برساند که در فصل دوم، نوار 53 بازی شکست ناپذیری بایرن مونیخ را پاره کند. او توانست با آن تیم به رتبه پنجم بوندسلیگا برسد که این یک شگفتی بود. آن ها در لیگ اروپا بدشانس بودند که با قرعه لیورپول روبرو و حذف شدند. او سپس یک فصل مربی شالکه بود که به توفیق خاصی نرسید و با رتبه دهم در پایان فصل اخراج شد.
ژوسلین گورونک: مرد 46 ساله فرانسوی را یکی از مربیان آینده دار فوتبال فرانسه می دانند. او سال 2014 توانست با گنگام به قهرمانی جام حذفی فرانسه برسد. او دو سال مربی بوردو بود و اخراجش طوری دور از ذهن بود که باعث شد جرمی تولالان کاپیتان تیم قرارداد خود را فسخ کند. او آماری جالب هم دارد. سال 1994 وقتی بازیکن نانت بود بهترین بازیکن دسته دوم و سال 2013 به عنوان مربی گنگام، بهترین مربی دسته دوم لقب گرفت.
سرگی ربروف: مهاجم سابق تاتنهام، وست هم، فنرباحچه و دیناموکیف که 75 بازی برای تیم ملی اوکراین انجام داده، مربیگری را 4 سال پیش در 39 سالگی آغاز کرده است. او در سه فصل حضور در کیف، پنج جام کسب کرد از 2017 تا یک ماه پیش مربی الاهلی عربستان بود.
مارتین اشمیت: مرد پنجاه ساله متولد سوئیس را با ماینتز به یاد داریم. او در همان راهی کار خود را آغاز کرد که پیش از او یورگن کلوپ و توماس توخل خود را به دنیای فوتبال معرفی کرده بودند و در برخی زمینه ها، حتی آمارهای بهتری از آن دو داشت. او که تقریبا هیچوقت فوتبالیست حرفه ای نبوده و حتی دوره ای به عنوان مکانیک گذران زندگی می کرده، پس از ماینتز دوره ای در وولفسبورگ کار کرد و از ژانویه 2018 بیکار است. او یکی از مربیان موجی نوی فوتبال آلمان است.
فرانچسکو گویدولین: با 62 سال سن، سی و دو سال از اولین بار که سرمربی یک تیم شد می گذرد. از پایین ترین سطح آغاز کرد و در ادامه به تیم های مطرح تری مانند امپولی، آتالانتا، بولونیا، پالرمو، جنوا، اودینزه، موناکو و سوانزی رسید. اخراج او در ولز، یکی از بدترین اشتباهات سران باشگاه سوانزی بود. سال 97 در میان همه بزرگان ایتالیا، با ویچنزا (پس از حذف میلان، جنوا و بولونیا در مسیر رسیدن به فینال) در آخرین بازی ناپولی را شکست داد و قهرمان کوپا ایتالیا شد.
مارکو سیلوا: مرد 40 ساله متولد لیسبون، تاکنون در اسپورتینگ، المپیاکوس، هال سیتی و واتفورد مربیگری کرده است. در ابتدای فصل او را یکی از بهترین مربیان لیگ برتری می دانستند اما سناریویی پیش آمد که واتفورد حاضر به پذیرش پیشنهاد خوب اورتون برای مربی خود نشد و پس از آن مربی جوان در کارش افت کرد و همین باعث اخراجش شد. بسیاری منتظر ماجراجویی بعدی او هستند.
خاویر آگیره: مرد 59 ساله مکزیکی، به همین اندازه برای تیم ملی مکزیک در دهه هشتاد و نود بازی کرده بود. به جز قاره آمریکا، در ایتالیا و اسپانیا هم بازی کرده بود؛ اما دوره مربیگری مشهور تری دارد. جز دو مقطع مربیگری در تیم ملی مکزیک، او سابقه مربیگری در پاچوکا، اوساسونا، اتلتیکو مادرید، زاراگوزا، اسپانیول، تیم ملی ژاپن و الوحده را نیز دارد. او قهرمان فصل پیش لیگ امارات و حالا بیکار است.
مارتین یول: مرد 62 ساله هلندی، کارنامه جالبی به عنوان بازیکن داشت. او برای توئنته، بایرن مونیخ، کاونتری سیتی و وست برومویچ بازی کرده است و البته سابقه کمی در تیم ملی هلند دارد. به عنوان مربی، جرقه او زمانی بود که سال 1997 با روداکرکراد به قهرمانی جام حذفی هلند رسید. او سال 2004 مربی تاتنهام شد و تیم جذابی ساخت هرچند موفق به کسب جام در انگلستان نشد. او پس از لندن، در هامبورگ، آژاکس، فولام و الاهلی مربیگری کرده است. او قهرمان لیگ مصر در سال 2016 است و از همان زمان بیکار است.
فلیکس ماگات: مرد 64 ساله آلمانی کمی از روزهای اوج به دور است اما وقتی چیزی که می خواهید دیسیپلین است، همیشه می شود روی او حساب کرد. عمده فوتبال خود را در هامبورگ بود و سابقه خوبی به عنوان بازیکن تیم ملی آلمان غربی دارد، در واقع او هم در قهرمانی جام ملت های 1980، همبازی شوستر و اشتلیکه بود. به عنوان مربی با بایرن و وولفسبورگ قهرمان بوندسلیگا شده و دوره هایی دیگر در تیم های هامبورگ، وردربرمن، نومبرگ، فرانکفورت، اشتوتگارت، شالکه، فولام و شاندونگ داشته است. از 2017 به بعد بیکار است.
اریک گرتس: مرد 62 ساله بلژیکی دوره هایی موفق در استاندارد لیژ و آیندهوون داشته و در دومی به عنوان بازیکن قهرمان اروپا شده است. به جز لیژ و آیندهوون؛ در بروژ، کایزرسلاترن، گالاتاسرای، مارسی، الهلال، مراکش، لخویا و الجزیره مربیگری کرده است. سال 2012 با مراکش قهرمان آفریقا شده و به عنوان مربی تیم های مختلف در بلژیک، هلند، ترکیه، عربستان و قطر به قهرمانی دست یافته است.
میشل: مرد مادریدی 55 ساله، تقریبا همه دوره بازی خود را در رئال مادرید گذراند و دوره خوبی در تیم ملی اسپانیا داشت؛ برای مثال اینکه 4 گل در جام جهانی 1990 به ثمر رسانده بود. دوازده سال پیش در رایو وایکانو مربیگری را آغاز کرد و پس از آن در تیم دوم رئال مادرید، گتافه، سویا، المپیاکوس، مارسی و مالاگا مربیگری کرده است. به عنوان مربی سه بار پیاپی قهرمان یونان شده است.
خوانده راموس: مربی سابق رئال مادرید، حالا 63 ساله است. دوره بازی جالبی نداشت اما تاکنون به جز مادرید مربی تیم های تاتنهام، سویا، دنیپرو، اسپانیول، بتیس، تیم دوم بارسلونا، لوانته و در آخرین تجربه خود مربی مالاگا بوده است. با سویا دو بار پیاپی قهرمان جام یوفا شد و همینطور سوپرکاپ اروپا و کوپا دل ری را کسب کرد. با تاتنهام لیگ کاپ را برد و البته سال 2007 به عنوان بهترین مربی اروپا معرفی شد.
میشل پرودوم: دروازه بان مطرح سابق تیم ملی بلژیک که حالا 59 سال دارد، سابقه مربیگری در تیم های استاندارد لیژ، خنت، توئنته، الشباب و در آخرین تجربه خود، بروژ را دارد. به عنوان مربی قهرمان بلژیک (با دو تیم)، بلغارستان و عربستان شده و به قهرمانی جام حذفی هلند نیز رسیده است. در بلژیک، هلند و عربستان بهترین مربی سال شده و از می 2017 بیکار است.
پیتر بوش: در دوره بازی هافبک فاینورد، روشتوک، ویتسه و تولون بود و حالا در 54 سالگی، 18 سال سابقه مربیگری دارد. آخرین دوره او که معروف ترین آن بود به دورتموند باز می گردد که موفق نبود و خیلی زود اخراج شد اما پیش از آن در آژاکس، ویتسه و هراکلس مربیگری کرده است.
الکساندر نوری: جوان 38 ساله آلمانی-ایرانی متولد آلمان غربی و پدر او متولد رشت است. در تیم هایی سطح پایین در آلمان بازی کرد و معروف ترین تیم او در دوره بازی، سیاتل ساندرز ایالات متحده بود. پس از مربیگری در اولدنبرگ و تیم دوم برمن، سرمربی تیم اول این باشگاه شد و در 43 بازی، 15 پیروزی و 11 مساوی کسب کرد.
