اختصاصی طرفداری- همه چیز از آکادمی اوساسونا شروع شد؛ جایی که بستر آینده درخشان سزار آزپیلیکوئتا را فراهم ساخت و مکانی که وی خود را از طریق آن به تیم اصلی اوساسونا تحمیل کرد. تقدیر اما به گونه ای دیگر نوشته شده بود. ستاره داستان تصمیم گرفت دوری از وطن را به جان خریده و برای پیشرفت، از جایی که در آن رشد کرده بود دور شده و دوران حرفه ای اش را در کشوری دیگر و لیگی جدید دنبال کند. این گونه بود که سر از مارسی درآورد و در آن جا نامی برای خود دست و پا کرد.
درخشش او در مارسی باعث شد که در آگوست 2012 به استمفوردبریج نقل مکان کرده و تاریخ نگاری خود در چلسی را آغاز کند. مبلغ انتقالش تنها هفت میلیون پوند بود؛ رقمی که این روزها بیشتر به یک شوخی شبیه است تا یک ترنسفر موفق. خریدی مقرون به صرفه و اقتصادی که نشانه ای از آغازِ پایان یافتنِ عصر خرج های نجومی در تنها قهرمان لندنیِ لیگ قهرمانان اروپا بود.
ابتدای دوران سزار در چلسی اما چندان امیدوار کننده نبود. او با وجود آن که دوندگی بالایی داشت و حداکثر توانش را در زمین پیاده می کرد، فاقد ویژگی متمایز کننده ای بود که بتواند تفاوت ها را رقم بزند و بیشترخود را بازیکنی در سطح تیم های درجه دوم اروپا نشان داد. اوضاع اما برای برای ستارگان یکسان نمی ماند و آزپیلیکوئتا نیز از این قاعده مستثنی نبود. با وجود آن که راست پا بود، به سمت چپ خط دفاعی چلسی رفت و تلاشش را مضاعف کرد. دوران پرشکوه مدافع اسپانیایی در استمفوردبریج آغاز شده بود؛ با ثبات، پر تلاش و البته این بار "پر ثمر" بازی می کرد. آن قدر بی اشتباه ظاهر شد که اشلی کول پس از سال ها حضور در چلسی، بهترین راه را در خروج از این باشگاه یافت و فیلیپه لوئیس راه حل جدایی از نیمکت استمفوردبریج را در برگشت به ویسنته کالدرون پیدا کرد.
شیب پیشرفت سزار در سال 2014 آن قدر زیاد شده بود که وی را مفتخر به کسب عنوان جایزه بهترین بازیکن سال چلسی کند. افتخاری که بعید است به این زودی ها دوباره برای یک مدافع اتفاق بیفتد. کیفیتش در هر بازی آن چنان ارتقا پیدا می کرد که سرمربی وقت چلسی، ژوزه مورینیو، عنوان کرده بود دوست دارد به جای یک بازیکن، یازده بازیکن مثل سزار آزپیلیکوئتا در اختیار داشته باشد!
پسرک پامپلونایی حالا پس از آن افتخار آفرینی ها، انتظارات را از خود بالا برده و سال 2016 فرا رسیده بود. دیگر آقای خاصی که به صورتی خاص از سزار بازی می گرفت و از روابط گرمی با او بهره می برد، در لندن حضور نداشت و راهی تیم رقیب شده بود. حالا اما به جای وی مردی از سرزمین مدافعان بزرگ به استمفوردبریج آمده بود؛ کونته از ایتالیا به انگلیس آمده و ارزش مدافعان را بهتر از هر کسی درک می کرد؛ همچنان که قدر گوهر، گوهری!
دون آنتونیو نیز با وجود همه تغییرات انقلابی اش در چلسی، آزپیلیکوئتا را مطمئن ترین گزینه برای سمت راست خط دفاعی تیمش می دانست. اطمینان سرمربی ایتالیایی و استقامت مدافع اسپانیایی نتیجه ای اعجاب آور و باور ناپذیر در سال 2016/17 به بار آورد . سزارِ چلسی در تک تک دقایق لیگ برتری آبی ها به میدان رفت و سهمی بسیار اساسی در قهرمانی مقتدرانه آنها در رقابتی ترین لیگ دنیا ایفا کرد. حالا دیگر او شایسته آن بود که با خروج جان تری از چلسی، به کاپیتان دوم آبی های لندن تبدیل شود؛ بازوبندی که به سادگی به دست بازیکنان غیرانگلیسی نمی رسد؛ حالا او در اوج موفقیت ایستاده بود.
سزار آزپیلیکوئتا نه به مانند نیمار تکنیک چشم نوازی دارد، نه هم چون لیونل مسی از استعدادی ذاتی بهره می برد، نه مثل کریستیانو رونالدو جذاب ترین سوژه برای تبلیغات است و نه کاریزمایی در حد و اندازه های زلاتان ابراهیموویچ دارد؛ او آزپیلیکوئتای ساده است؛ با حاشیه سر و کاری ندارد، همیشه پر تلاش بوده و در همه فاکتورهای فنی قابل قبول است و تا سال ها دفاع راست چلسی را با او به یاد خواهند آورد. ستاره داستان پدیده ای است که به دست روبرتو دی متئو به چلسی آمد، ستونِ تیم رافائل بنیتس بود، به بازیکن مورد علاقه ژوزه مورینیو تبدیل شد و مطمئن ترین شاگرد آنتونیو کونته لقب گرفت. او سزار آزپیلیکوئتا است؛ نمادی درخشان از انگیزه، سخت کوشی و حرفه ای گری در فوتبال مدرن.
