طرفداری- 109 سال پیش در 9 مارس 1908 میلادی باشگاهی متولد شد که تاکنون هرگز از سطح اول فوتبال ایتالیا دور نشده و آخرین قهرمانی سرزمین چکمه در قاره سبز را در یک واقعه تاریخی کسب کرده است.
"ما جسورانه برای آنچه به آن باور داریم، خواهیم ایستاد، با سری بالا و قلبی قوی، ما نراتزوری هستیم" بیانیه سایت رسمی باشگاه اینتر به مناسبت تولد 109 سالگی افعی ها:
تاریخ ما مجموعه ای از اتفاقاتی است که مختص به ما است و در جای دیگری وجود ندارد. این تاریخ باشگاهی است که صد و نه سال پیش بر اساس قانونی خاص تعریف شده و همچنان ادامه داد، قانونی که هر روز راهنمای ما است.
تولدی از دل دانشجویان، مهاجران و هنرمندانی که در رستوران L’Orologio در میلان گرد هم آمده بوند، کسانی که اشتراکشان ایده ای مربوط به آینده بود. شهری مانند میلان مستحق یک سطح بین المللی و یک تیم بین المللی بود. تیمی که تنوع نژادی در آن پذیرفته شود، جایی که همه با پاسپورتی بین المللی تحت نام تیمی بین المللی متحد شده بودند، اینجا تنها استعداد برگ برنده افراد بود.
تیمی 109 ساله که تنها باشگاه ایتالیایی است که موفق شده 3 گانه کسب کند و هرگز به سطوح پایین تر در فوتبال ایتالیا سقوط نکرده است. بیش از یک قرن افتخار، اتحاد، پاکی و علاقه قلبی به ما و جهانیان نشان داده در چه جایگاهی حضور داریم. با بازیکنانی از 47 کشور تحت هدفی مشترک به میدان رفتیم. به طرفدرانمان در گوشه گوشه جهان اطمینان داده ایم که همه عضوی از خانواده ای بزرگ تحت نام تیمی متحد هستیم. صداقت، پاکی و انصاف راهنمای ما بوده؛ پیروزی مهم نیست، چگونه پیروز شدن اهمیت دارد.
ما با قلبمان پیروز می شویم، با احساسی عمیق که به عنوان منبع انرژی روح ما در نظر گرفته می شود. ارزش های ما از اعتقادی عمیق زاده شده و ما را به جلو می راند. این اعتقاد در رگ های ما جریان دارد. ما برادران حقیقی جهان هستیم.
اینجا زاده خواهد شد، در رستوران L’Orologio ، جایی برای گردهمایی هنرمندان. این تیم برای همیشه تیمی با استعداد باقی خواهد ماند. این شب شگفت انگیز رنگ ما را مشخص خواهد کرد؛ آبی و سیاه به عنوان پس زمینه ای برای ستاره های طلایی. این باشگاه اینترناتزیوناله نام خواهد گرفت چرا که ما برادران جهان هستیم. مقاله ای در la perseveranza در 9 مارس 1908
شاید باید در این روز منحصر به فرد عناوین و افتخارات اینتر را یکی یکی نام ببریم، اما فرهنگ این باشگاه چیزی فراتر از جام هایی است که در تالار افتخارات خاک می خورند. نراتزوری اگرچه تنها تیم ایتالیایی است که در یک فصل سه جام معتبر را کسب کرده و یکی از معدود تیم هایی است که طی دو سال پیاپی در اروپا قهرمان شده اما ارزش این روز و ارزش این باشگاه چیزی منحصر به فرد تر از این افتخارات بزرگ است.
109 سال پیش در رستورانی در میلان عده ای روشنفکر و هنرمند و مهاجر گرد هم آمدند تا ایده ای را در قالب یک باشگاه به جهانیان عرضه کنند که هنوز هم رسیدن به آن آرزوی قلبی میلیاردها انسان است. برابری فارغ از نژاد و ملیت چیزی بود که بنیان اینتر را تشکیل داد، جایی که تنها استعداد مطرح بود و رنگ پوست و جغرافیای تولد کوچک ترین اهمیتی نداشت.
باشگاه های بزرگ در تاریخ خود تعداد زیادی ستاره و فوق ستاره داشته اند که طرفداران به وسیله آن ها جذب تیم شدند. در اینتر با وجود جوزپه مه آتزایی که دو جام جهانی برای ایتالیا به ارمغان آورد و فاکتی ای که نماد استواری بود و مریخی ای که با توپ جادو می کرد و انبوهی از ستاره های بزرگ و کوچک که به میلان آمدند، فرهنگ باشگاه با چیزی دیگر شناخته می شد.
از ابتدای قرن بیستم تا اوج ایتالیای فاشیستی، فرهنگ بین نژادی اینتر بدون تغییر باقی ماند و کلیشه های کهنه و بی ارزشی مانند ملیت و نژاد و اصالت خانوادگی کنار گذاشته شد. این اتفاقات در دورانی رخ داد که نژاد پرستی نازی ها و ایتالیایی ها دست کم 60 میلیون نفر را به کشتن داد. مبارزه با این عقیده چیزی بود که هنوز هم اینتر با آن شناخته می شود. پس از عصر طلایی موراتی مالکیت اینتر حالا در دستان گروهی چینی قرار دارد، مالکیتی که به نوعی زاده فرهنگ بین المللی نراتزوری است.
بازگو کردن چند باره وقایع تاریخی، نحوه جدایی اینتر از میلان، اولین قهرمانی در ایتالیا، تعداد قهرمانی ها، اولین قهرمانی در اروپا، افتخارات اروپایی، تاثیر گذاری ایتالیایی های اینتر در افتخارات آتزوری، بزنگاه های تاریخی، اشک های زانتی در مادرید و شماره هایی که بایگانی شدند، همه و همه به نوعی تکرار مکررات هستند، چیزی که اهمیت دارد پایبندی به ایده ای است که 109 سال پیش بنیان نهاده شد و هنوز هم با قدرت پیگیری می شود.
چند ده میلیون نفری که در سراسر جهان طرفدار نراتزوری هستند شاید تنها طرفدارانی باشند که فارغ از محدودیت جغرافیایی می توانند با افتخار سر خود را بالا آورده و بگویند ما به اینتر عشق می ورزیم، چرا که اینتر تیمی است که از نظر فیزیکی در غرب اروپا واقع شده اما از برزیل تا آلاسکا، از آفریقای جنوبی تا سیبری، از استرالیا تا ژاپن همه جا خانه نراتزوری است. باشگاهی که 109 سال میلیون ها انسان در جای جای جهان با شکست هایش اشک ریختند و با پیروزی هایش خوشحال شدند، باشگاهی که در چند دهه قبل از شروع هزاره سوم به آن لقب دیوانه دادند و چه لقبی برازنده تر از این، تیمی که نه می توان روی پیروزی اش حساب باز کرد و نه می تواند از آن انتظار باخت داشت. باشگاهی پر از استرس، هیجان و زندگی چیزی که آن را از تمامی تیم های دیگر متمایز می کند، وقتی طرفدار اینتر می شوید باید انتظار باخت از کروتونه را داشته باشید، با این حال آن ها شما را در برابر بهترین بارسلونای تاریخ نا امید نمی کنند. اگر بخواهیم اینتر را معنی کنیم باید بگوییم بیش از فوتبال و پیروزی، آن ها یک سبک زندگی به جهانیان ارائه دادند، سبکی که در آن هر کس بر اساس توانایی هایش ارزش گذاری شده و حسن نیت و پاکی در جایگاهی بالاتر از افتخارات ورزشی و غیر ورزشی قرار دارد.
در حالی 109 سال از آن روز بزرگ می گذرد که همچنان بشریت امیدوار است نژاد پرستی و تبعیض ملیت در سراسر جهان ریشه کن شود، امیدی که همچنان راه درازی تا رسیدن به آن باقی مانده است. سیاه پوست، زرد پوست یا سفید پوست آسیایی، آفریقایی یا غربی ثروتمند، فقیر یا با بنیه مالی متوسط اینجا نراتزوری است، برادرانی در جای جای جهان.
