طرفداری - فوتبال از سال 1992 آغاز نشد اما فوتبال انگلیس از آن زمان، تغییرات زیادی به خود دید. از آن سال تاکنون، بازیکنانی از 105 کشور مختلف خارج از بریتانیا، به لیگ برتر آمده اند.
خیلی از این بازیکنان، تاثیر زیادی در تاریخ تیم ها و لیگ انگلیس گذاشته اند و قصد داریم در سری یادداشت هایی دنباله دار، به بررسی برترین بازیکنان خارجی تاریخ لیگ برتر بپردازیم.
با رفتار آرام، سبک بازی چشم نواز و سبیل مخصوصش، مدافع بلژیکی، قهرمان مردم تین ساید است. توانایی هایش در حمله، به ضدحملات نیوکاسل کمک زیادی می کرد.
وی پنج سال در نیوکاسل بازی کرد و سپس با قراردادی قرضی، به فولام رفت. او حالا در بلژیک زندگی معمولی‌ای را می گذراند.
کویت به عنوان مهاجمی گلزن از فاینورد به لیورپول آمد اما نتوانست گلزنی هایش در لیگ هلند را در لیگ برتر انگلیس نیز تکرار کند. مرد هلندی تبدیل به وینگر شد و در ترکیب 4-2-3-1 لیورپول قرار گرفت و بسیار درخشید.
کویت قهرمان تیم رافا بنیتز بود، تیمی که در فصل 2008-09 تنها در دو بازی شکست خورد اما باز هم نتوانست به قهرمانی دست یابد. عجیب نیست که هواداران لیورپول، کویت را به شدت دوست دارند و او تا ابد تنها قدم نخواهد زد.
بواتنگ از آن دست بازیکنانی بود که در هر تیم بازی کرد، مهره مورد علاقه هواداران بود. او با پیراهن تیم های کاونتری، استون ویلا، میدلزبرو و هال سیتی، حدود 400 بازی در لیگ برتر انجام داد.
همیشه توپ را برای خود می کرد و مانند یک تک تیرانداز، پاس های رقبا را هدف گیری و قطع می نمود.
هفت سال در آرسنال توپ زد و نمونه ای از ثبات یک دفاع کناری مدرن بود. در دفاع جنگجو و در حمله، پرتلاش بود و موهای درخشانش در زیر نور خورشید، از یاد هواداران آرسنال نخواهد رفت.
او تنها یک جام در آرسنال به دست آورد (جام حذفی 2014)، و سپس به منچسترسیتی رفت.
در میانه های دهه نود میلادی، میدلزبرو تبدیل به مکه فوتبالیست های عجیب و غریب شده بود. شش هفته بعد از قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا و گلزنی در فینال این رقابت ها با پیراهن یوونتوس، مرد ایتالیایی چمدان های خود را برای زیارت این مکه بست.
راوانلی تکنیک بالایی داشت اما بیشتر از اینکه ایتالیایی باشد، انگلیسی بود؛ قدرتمند و پرتحرک. به اندازه توانایی هایش، تاثیر گذار بود و 31 گل با پیراهن برو به ثمر رساند. راوانلی سه گل از این 31 گل را، در اولین بازی خود برابر لیورپول به ثمر رساند.
اسپانیایی مو ژولیده، با پیراهن رئال مادرید، دو بار قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شد و در ترکیب اصلی لوس بلانکوس در فینال 2000 والنسیا قرار داشت. اما بعد از اینکه او چند اشتباه مهلک مرتکب شد، مورد خشم مادریدیستاها قرار گرفت و در سال 2002، به بولتون رفت؛ این انتقال، وقتی صورت گرفت که اعتماد به نفس کمپو به شدت پایین بود.
مدافع وسط سابق رئال مادرید، در لیگ برتر هم ضعیف عمل کرد اما بالاخره سم آلردایس او را به خط هافبک آورد و کمپو دوباره به اوج خود بازگشت و با پاس های دقیقش، به بولتون کمک کرد تا از تیمی که برای ماندن در لیگ می جنگید، تبدیل به مدعی صعود به رقابت های اروپایی شود.
دوست داشتن کاربونه، به معنی دوست داشتن فوتبال بود. در سال 1996 به شفیلد ونزدی آمد؛ در دورانی که لیگ برتر هنوز توسعه نیافته بود. مرد دوست داشتنی ایتالیایی، با موهای افشانش، دست نوازشش بر گیسوان توپ و تخیلش در بازی، محبوب همه هواداران فوتبال بود.
شاید یاد او آنقدر که باید، در ذهن انگلیسی ها نماند.
برای بیشتر از یک دهه، برگ تنها بازیکنی بود که با پیراهن دو تیم مختلف موفق به کسب قهرمانی در لیگ برتر شده بود. در حال حاضر شش نفر دیگر هم چنین موفقیتی را کسب کرده اند. (نام آن ها در پایان متن قرار گرفته است، اگر دوست داشتید سعی کنید قبل از رسیدن به پایان، نام این بازیکنان را ذکر کنید، این موضوع را به چشم یک سوال اطلاعات فوتبالی بنگرید!*)
برگ، ستون قابل اطمینان بلکبرنی ها در فصل قهرمانیشان، 1994-95 بود. وی در دوران طلایی منچستر یونایتد نیز بخشی از ترکیب سر الکس محسوب می شد.
ستاره محبوب هواداران ایوود پارک، در سال 1997 با 5 میلیون پوند به اولدترافورد منتقل شد و به طرزی غم انگیز، بلکبرنی ها را ترک کرد. وی هنوز هم از مدافعان قابل احترام تاریخ لیگ برتر محسوب می شود.
*اشلی کول، نیکولاس آنلکا، گائل کلیشی، کولو توره، کارلوس توز و روبرت هوث.
مهاجم غنایی، دورانی درخشان را در آینتراخت فرانکفورت گذراند و در سال های 1992-93 و 1993-94، آقای گل رقابت های بوندسلیگا شد.
او به لیدز آمد و نامش در کل کشور سر زبان ها افتاد. با تکنیکش، درخشش را به یورکشایر هدیه کرد. 32 گل زد که بسیاری از آن ها نفس گیر بودند. در نهایت بعد از دو سال بازی در لیگ برتر، لیدز را به مقصد هامبورگ ترک کرد. دورانی کوتاه اما بی نظیر در انگلیس گذراند.
لمن در سال 2003، دستکش های دیوید سیمن در آرسنال را به ارث برد و وظیفه ای رعب آور را قبول کرد. آلمانی چابک، این مسئولیت سنگین را در آغوش گرفت و در فصل اول خود، عملکردی باثبات داشت و در فصل 2003-04، فصلی بدون شکست را گذراند.
وی به تیمش کمک کرد تا به رکورد 10 کلین شیت پیاپی در اروپا برسد و بعدها به آلمان بازگشت و در آنجا بازنشسته شد. لمن در سال 2011 دوباره به فوتبال بازگشت تا به آرسنالی کمک کند که لشکری از مصدومین را در کنار خود می دید.
عصبی و رک و راست بود و در فینال لیگ قهرمانان اروپای سال 2006 از زمین اخراج شد اما جانشین به حق سیمن بود.
قسمتهای دیگر از این سری یادداشتها: •100-91 • 90-81 • 80-71 • 70-61 • 60-51 • 50-41 • 40-31 • 30-21 • 20-11 • 10 (دیوید ژینولا) • 9 (پیتر اشمایکل) • 8 (پاتریک ویرا) • 7 (جانفرانکو زولا) • 6 (سرخیو آگوئرو) • 5 (دیدیه دروگبا) • 4 (دنیس برکمپ) • 3 (اریک کانتونا) • 2 (تیری آنری) • 1 (کریستیانو رونالدو)
